30 Νοεμβρίου 2011

Επίτρεψέ μου για σήμερα να χάσω το θάρρος μου

Πριν ξεκινήσω θέλω να ζητήσω συγνώμη. Δεν σου χρωστάω συγνώμη, αλλα σου την λέω, γιατί ίσως να ήθελες να ακούσεις κάτι αισιόδοξο, κάτι όμορφο απο μένα. Αλλα σήμερα δεν μπορώ. Και με την φράση ''δεν μπορώ'', εννοώ ακριβώς την αδυναμία μου να βγάλω κάτι όμορφο και αισιόδοξο σήμερα με τα λόγια μου. Αλλα προτιμώ να είμαι αληθινή, παρα να πουλάω έναν κάλπικο εαυτό, που πάντα είναι αισιόδοξος, και πάντα νοιώθει σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά.. Σήμερα λοιπόν γκρινιάζω. Κι αν τελικά δεν πάνε όλα καλά...;

Μου βγαίνει η επιθυμία να γκρινιάξω, που βλέπω αδιέξοδα μπροστά μου για τους αγαπημένους μου ανθρώπους, που βλέπω να στενοχωριούνται και να μην μπορώ να τους βοηθήσω, που βλέπω να πνίγονται και να βουλιάζουν στην απογοήτευση.. Αφου δεν μπορώ να δείξω σε αυτούς την στενοχώρια μου, την βγάζω εδώ, στις λέξεις, που είναι πάντα ανεκτικές μαζί μου και με αγκαλιάζουν στοργικά, ακόμη κι όταν τις ''κακοποιώ'' με τις μεγαλοστομίες μου. Γκρινιάζω, γιατί μπορώ να ανεχτώ τις δικές μου απελπισίες, να χειριστώ τις κακοδιαθέσεις μου, αλλα των δικών μου ανθρώπων δεν έχω την δύναμη να τις διαχειριστώ. Και γι'αυτό και με πονάνε πιο πολύ, γιατί αντιλαμβάνομαι οτι δεν έχω την δύναμη να τις σβήσω. Δεν μπορώ να επιβάλλω στον άλλο να είναι καλά, να γίνει χαρούμενος. Και ακόμη περισσότερο σε μία εποχή που παντού υπάρχουν αδιέξοδα και κλειστές πόρτες. ΄Εχεις νοιώσει ποτέ αυτό το αίσθημα της παράλυσης, μπροστά στον πόνο ενός αγαπημένου σου προσώπου; Με κοιτάς κατάματα και κρέμεσαι απο τις λέξεις μου, σαν να περιμένεις απο εμένα τη μαγική λύση. Τί να πώ και τι λύση να προτείνω σε εσένα που χρειάζεσαι βοήθεια στην εποχή που τα όνειρα απαγορεύονται;;

Γι'αυτό και θέλω να γκρινιάξω σήμερα. Να γκρινιάξω μέχρι να φύγει απο μέσα μου όλο αυτό το παράπονο. Επιλέγω να μην καταπιεστώ να είμαι αισιόδοξη σήμερα. Μόνο για σήμερα..Και ζητώ την ανοχή σου.. Η πιο αφόρητη μορφή καταπίεσης είναι να μην δέχεται ο άλλος να εκφράσεις αυτό που πραγματικά νοιώθεις. Εαν σήμερα αισθάνομαι λυπημένη και απογοητευμένη δεν μπορώ να καταπιέζομαι να δείχνω οτι είμαι μονίμως καλά, απλώς επειδή αυτό περιμένουν οι άλλοι. Αν πάλι είμαι χαρούμενη και αισιόδοξη, δεν μπορώ να το κρύβω και να αισθάνομαι ενοχικά,επειδή όλα γύρω μου καταρρέουν..Τα πράγματα είναι απλά: Ο άνθρωπος χρειάζεται να είναι ελεύθερος να εκφράζει στους γύρω του αυτό που πραγματικά νοιώθει. Ελεύθερος να γελάει, όταν νοιώθει χαρούμενος, και ελεύθερος να κλάψει και να είναι κακοδιάθετος, όταν νοιώθει λυπημένος. Δεν είναι δυνατόν να καταπιεζόμαστε και στα συναισθήματά μας..! Εαν κάποιος δεν αντέχει το κλάμα μας και αγαπά την συντροφιά μας μόνο όταν του χαρίζουμε το γέλιο μας, δεν αγαπάει εμάς ως ανθρώπους, αλλα αγαπάει εμάς ως κλόουν..

Σήμερα νοιώθω να χάνω το θάρρος μου και φοβάμαι για το αύριο. Σήμερα θέλω να γκρινιάξω.. Για να επιστρέψω αύριο πιο αισιόδοξη. Με την ελπίδα οτι θα επιστρέψω πιο αισιόδοξη..! Μέχρι αύριο, επίτρεψέ μου να χάσω για λίγο το θάρρος μου..

Σ.

28 Νοεμβρίου 2011

Ανύπαρκτα εμπόδια...

Θα το πω κι ας φανεί σκληρό: Υπάρχουν άνθρωποι που απλά λατρευουν να δυσκολεύουν τη ζωή τους. Να την δυσκολεύουν όχι για κάτι ουσιαστικό, αλλα για να βρίσκουν δικαιολογία να κλείνονται στο καβούκι τους. Εαν ένας άνθρωπος σου λείπει και ξέρεις οτι μπορεί να σου προσφέρει πολλά όμορφα πράγματα, κάνε το βήμα και βάλε τον στη ζωή σου. Ακόμη κι αν τα έκανες θάλασσα. Το να προστατεύουμε τον εγωισμό μας πιο πολύ απο τα συναισθήματά μας είναι μία πολύ νοσηρή κατάσταση, που είτε κόβεται μία και καλή ή ... ποτέ.
 Σταμάτα να αναλογίζεσαι τα λάθη, τις πιθανές συνέπειες εαν διεκδικήσεις τον άνθρωπο αυτό ξανά, και πάρε απλά την απόφαση να φερθείς αυθόρμητα και ειλικρινά. Εαν ειλικρινά θέλουμε κάτι στη ζωή μας, και δεν το διεκδικούμε για διάφορους χαζούς λόγους που προβάλλουν οι φοβίες και οι ανασφάλειές μας, ας σκεφτούμε πόσο μικρή είναι αυτή η ζωή και πόσο σπάνιο είναι να βρούμε κάτι που πραγματικά θα μας συγκινήσει και θα μας αγγίξει.
Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα...Οι λαβύρινθοι υπάρχουν μόνο στο χαζό μυαλό μας.
Και πολλές φορές, αυτά που νομίζουμε οτι υπάρχουν μπροστά μας ως βουνά απο εμπόδια, δεν είναι παρα ψεύτικοι ανεμόμυλοι..και εμείς δεν είμαστε παρα Δον Κιχώτες..

Σ.

27 Νοεμβρίου 2011

Το διαμάντι μέσα σε κάθε άνθρωπο...


Υπάρχουν κάποιες στιγμές, σκηνές, πρόσωπα, ιστορίες ανθρώπων, που μας συγκινούν με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο..αυτή η ταινία και συγκεκριμένα αυτή η σκηνή πάντα με συγκινούσε και με έκανε να αισθάνομαι πολλά πράγματα, τα οποία δεν μπορώ και δεν θα ήθελα να αποτυπώσω με λέξεις.. μία μόνο σκέψη θέλω να αποτυπώσω: πως ο άνθρωπος, σε όποια βάθη αθλιότητας και αν εξαναγκαστεί να βυθιστεί απο διάφορες καταστάσεις, δεν παύει να είναι ένα διαμάντι ανόθευτο, που αν σκουπίσουμε τις λάσπες του, θα συνεχίσει να λάμπει και να είναι πολύτιμο.. Ή φτώχεια, η ανέχεια, η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, με ό,τι όλα αυτά συνεπάγονται δεν μπορούν να κλέψουν τον πλούτο της ψυχής μας.. Με πολλή πολλή αγάπη σε κάποιες ψυχές... ;-)

24 Νοεμβρίου 2011

Αποχωρισμός απο...τί;

Έρχεται η στιγμή στην ζωή μας, όσο και να το αποφεύγουμε και να πιστεύουμε οτι έχουμε εφοδιαστεί κατάλληλα ώστε να μην μας συμβεί, να αποχωριστούμε...Να αποχωριστούμε απο ένα αγαπημένο πρόσωπο, μία αγαπημένη κατάσταση, ή ο,τιδήποτε άλλο πολύτιμο για εμάς. Τί είναι όμως αυτό που επιβάλλει αυτόν τον αποχωρισμό; Και εννοώ, οτι, εαν κάτι είναι αγαπημένο και πολύτιμο σε εμάς, γιατί να το αποχωριστούμε; Τί μπορεί να είναι πιο σημαντικό απο την αγάπη που νοιώθουμε, ώστε να πάρουμε την απόφαση να το αφήσουμε να χαθεί απο τη ζωή μας;

Ένας αποχωρισμός μπορεί να οφείλεται όχι σε δική μας απόφαση αποχωρισμού, αλλα στην απόφαση κάποιου άλλου να βγει απο τη ζωή μας. Μπορεί εγώ να μην εγκαταλείπω και να εμμένω στην απόφασή μου να υπερασπιστώ την παρουσία σου στην ζωή μου, αλλα εσύ μπορεί να ΘΕΛΕΙΣ να εγκαταλείψεις. Για διάφορους λόγους: μπορεί να μην με αγαπάς, (δεν πιστεύω στην φράση ''να μην με αγαπάς πια..'', εαν αγαπάς αληθινά κάποιον, τον αγαπάς για πάντα) να μην με αγάπησες άρα ποτέ, μπορεί πάλι να με αγαπάς, αλλα να επιλέγεις να διώξεις την αγάπη αυτή απο τη ζωή σου, γιατί δεν αντέχεις τον αγώνα που αυτή συνεπάγεται. Και είναι ανθρώπινο αυτό και δεν πρέπει να γεννά κακία η αδυναμία αυτή του άλλου να συμμετέχει στον κοινό αγώνα του ''εμείς''. Και σε καμία περίπτωση η αδυναμία αυτή δεν σημαίνει οτι ο άλλος είναι λιγότερο δοτικός και άξιος αγάπης απο εμένα..! Σε καμία περίπτωση...! Σημαίνει απλά οτι την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, και με τις δεδομένες συνθήκες, δεν έχει αποθέματα για περαιτέρω προσπάθεια. Πολλές φορές πάλι ο αποχωρισμός επιβάλλεται απο εξωτερικές καταστάσεις και πιέσεις που μας αναγκάζουν να ιεραρχήσουμε προτεραιότητες και να πάρουμε σκληρές αποφάσεις.

Τί σημαίνει όμως ακριβώς ''αποχωρισμός''; Χωρίζω κάτι απο κάτι άλλο, διασπώ την ενότητά του, απο ένα κομμάτι ενιαίο, ασκώ δύναμη ώστε να το μετατρέψω σε δυο κομμάτια που δεν είναι πλέον σε καμία επαφή μεταξύ τους, ούτε άπτονται το ένα του άλλου. Μία τέτοια όμως διαδικασία ΔΕΝ μπορεί να συμβεί, όταν μιλάμε με όρους Αγάπης. Δεν μιλώ για την πρωταρχική ερωτική έλξη, η οποία έρχεται και φεύγει αλλάζοντας απλώς πρόσωπα. Εκεί, η ρευστότητα είναι τέτοια, που ο αποχωρισμός και είναι εφικτός και συμβαίνει αργά ή γρήγορα, εαν δεν εξελιχθεί σε κάτι άλλο. Μιλώ για την Αγάπη στην καθαρή της μορφή, την ενσυνείδητη, όπου υπάρχει ξεκάθαρη επιλογή μου να εμβαθύνω στην ουσία του αγαπημένου μου προσώπου ή κατάστασης και να αναλάβω Ευθύνη. Εκεί δεν μπορεί να υπάρξει απο-χωρισμός, γιατί Αγαπώ κάτι σημαίνει οτι το περιλαμβάνω, το περιέχω και περιέχομαι μέσα σε αυτό, είναι κομμάτι δεμένο και αδιαίρετο αυτού που είμαι σήμερα, και δεν μπορώ να το ξεκολλήσω απο τον υπόλοιπο εαυτό μου, γιατί δεν υπάρχουν πουθενά εμφανείς ραφές αυτής της ένωσης,  δεν υπάρχει αρχή και τέλος, δεν μπορεί να εντοπίσει κανείς το σημείο στο οποίο τελείωνει ο ένας και αρχίζει ο άλλος..

Στην σφαίρα λοιπόν της Αγάπης δεν μπορεί να υφίσταται αποχωρισμός, γιατί το αντικείμενο της Αγάπης μας είναι μέρος αυτού που είμαστε σήμερα. Αν τυχόν επιχειρήσουμε να το ''ξεκολλήσουμε'' απο πάνω μας, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να πετάξουμε χωρίς διάκριση τον ίδιο μας τον εαυτό στα σκουπίδια. Και μπορεί, μετά απο αυτή την προσπάθεια, να μην έχουμε καν πετάξει τα ψήγματα της Αγάπης που θέλαμε αρχικά να πετάξουμε, και να  βρεθούμε κομματιασμένοι και με την Αγάπη που μας ''τυραννάει'' πάντα παρούσα. Για τον άνθρωπο λοιπόν που αληθινά αγαπάει, καλώς ή κακώς αποχωρισμός ΔΕΝ υπάρχει. Ακριβώς επειδή η Αγάπη δεν μετριέται με τα ανθρώπινα, δεν έχει αρχή και τέλος, δεν την ορίζει ο χρόνος και η απόσταση. Γι'αυτό και ποτέ μου δεν πίστευα στην λέξη ΑΝΤΙΟ. Ποτέ δεν πίστευα και ποτέ δεν θα πιστέψω. Ακόμη κι αν αναγκαστούμε να το πούμε κάποια στιγμή για να ανακουφίσουμε τον άλλο που μπορεί να το ζητάει επίμονα, να έχει ανάγκη να βάλει την τελεία του, ο αποχωρισμός στην Αγάπη είναι ανέφικτος. Και το αποδεικνύει η συνεχής αίσθηση της παρουσίας των αγαπημένων μας μέσα μας, όσο απόντες και να είναι απο τη ζωή μας.

Σ.

Άλμα πίστης

Θα σου το ξαναπω: η ζωή θέλει άλματα πίστης.. Θέλει να πιστεύεις στα θαύματα. Πώς αλλιώς θα πετύχεις το ''ακατόρθωτο'' για τα ανθρώπινα μέτρα, αν πάντοτε συμβιβάζεσαι στις δυνάμεις σου τις πεπερασμένες; Πάψε πια να περιορίζεις και να περιορίζεσαι, να αυτο-περιορίζεσαι στο λίγο, και τόλμα το ταξίδι το ''επικίνδυνο'', κι ας σε πουν τρελό, ας σε πουν ονειροπόλο..! Βγες στον κόσμο και πες: Είμαι ένας τρελός ονειροπόλος...!Και χαμογέλα...! Και ξεκίνα...! Θα βρεις κι άλλους πολλούς στον δρόμο σου, μη θαρρείς πως είσαι ο μόνος που κυνηγάς το ''άπιαστο''...!

Θέλω να σε δω να κάνεις αυτό το άλμα, θέλω να σε δω να λύνεσαι απο τα δεσμά σου, να γίνεσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, να γίνεσαι ''παράλογος'', να γελάς με όλη σου τη δύναμη σαν χαίρεσαι, να κλαις με λυγμούς σαν μικρό παιδί όταν πονάς, να αγκαλιάζεις με όλη σου τη θέρμη, να αγαπάς χωρίς όρια και όρους σαν μικρό παιδί, να ελπίζεις ακόμη κι αν όλα γύρω σου καταρρέουν..
Να νευριάζεις και ύστερα να το μετανοιώνεις, να σκοντάφτεις και να σηκώνεσαι ξανά και ξανά, να βιώνεις όλα τα συναισθήματα που έρχονται απο μέσα σου μέχρι το μεδούλι.

Θέλω να σε δω να ζεις, όπως σου αξίζει να ζεις, όχι σαν πλάσμα που σέρνει τα βήματά του στη ζωή, μα σαν πλάσμα που προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά του να πετάξει ψηλά..κι ας πέσεις άπειρες μύριες φορές..Αυτό είναι το θάρρος σου, αυτό είναι το θράσος σου! Θέλεις να πετάξεις κόντρα στον καιρό, και θα το πετύχεις! Θα κάνεις αυτό το άλμα πίστης και θα τα καταφέρεις! Μη φοβάσαι! Μη σκέφτεσαι το πέσιμο μετά! Θα χτυπήσεις; Θα πληγωθείς; Κι αν σπάσεις τα μούτρα σου, τί έγινε; Αφου το ξέρω, είσαι δυνατός, σου έχω εμπιστοσύνη, την έχω δει αυτη τη λάμψη μέσα σου..Θα σηκωθείς ξανά..Θα τινάξεις τα χώματα και τις σκόνες απο πάνω σου, θα φροντίσεις τις πληγές σου και θα συνεχίσεις πιο σίγουρος, έχοντας πλήρη αίσθηση γιατί προσπαθείς και πού θέλεις να φτάσεις.

Είναι το ιδανικό, είναι ανεκτίμητο να μπορείς να συναγωνίζεσαι, να συμπορεύεσαι με τα αγαπημένα σου πρόσωπα να είναι όλα τους στο πλαι σου. Ιδανικό, αλλα κάποιες φορές ανέφικτο. Έτσι κι αλλιώς ο αγώνας είναι δικός σου, είτε με την παρουσία τους δίπλα σου , είτε χωρίς αυτή. Κι αν η παρουσία τους κοντά σου ανακόπτει την πορεία σου; Κι αν η δική σου παρουσία ανακόπτει την δική τους πορεία; Το σημαντικό είναι να έχεις δίπλα σου τα αγαπημένα εκείνα πρόσωπα που μπορούν να συμπορευτούν στον αγώνα σου, παρα τις όποιες αντιξοότητες. Κι αν πράγματι είναι αγαπημένα πρόσωπα θα το κάνουν. Θα επωμιστούν τις δυσκολίες, θα αντιληφθούν την ευθύνη αυτής της απόφασης και θα βαδίσουν μαζί σου, στον κοινό αγώνα. Διαφορετικά, αν στα δύσκολα της πορείας εγκαταλείψουν, τότε άσε το χέρι αυτό να γλιστρήσει απ'το δικό σου, γιατί ίσως μόνο εσύ το κρατούσες, και συνέχισε με θάρρος..Με θάρρος και θράσος!  

Σ.

22 Νοεμβρίου 2011

Η αξία της αλληλοπεριχώρησης

Οι ανθρώπινες σχέσεις, σκεφτόμαστε συχνά,  είναι τόσο περίπλοκες, δύσκολες, κουραστικές..
Είναι πολύ δύσκολες, όπως κάθε τι αξιόλογο, έτσι δεν είναι; Κι αν ήταν εύκολο και απλό ως διαδικασία να δεθούμε ψυχικά με τον άλλο, τότε ποιά η μαγεία του, ποιά η ικανοποίηση της κατάκτησης ενός τόσο σπουδαίου αισθήματος, όπως αυτού της επικοινωνίας, της αίσθησης οτι κάποιος μας καταλαβαίνει, μας νοιώθει ουσιαστικά, μας αγαπά;

Είναι δύσκολες και πολύτιμες οι ανθρώπινες σχέσεις. Και χρειάζεται να αφιερώσουμε ουσιαστικό χρόνο και ειλικρινή προσπάθεια για να καταλάβουμε πραγματικά πώς να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας. Και το όμορφο είναι οτι ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον δικό του τρόπο για να τον πλησιάσουμε. Γιατί ο καθένας απο εμάς είναι μοναδικός, είναι ένα ξεχωριστό, ανεπανάληπτο θαύμα, που καλούμαστε να ανακαλύψουμε ξεκινώντας πάντοτε απο την αρχή, κι ας έχουμε πλησιάσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία και στον επόμενο, δεν θα λειτουργήσουν οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια πλησιάσματα..Άρα, πρώτο βήμα είναι να πάρω μέσα μου την απόφαση οτι εγώ αυτόν τον άνθρωπο θέλω να τον πλησιάσω, να ανοίξω δίοδο ουσιαστικής επικοινωνίας μαζί του, να τον ''αγγίξω''..Αυτή η απόφαση συνεπάγεται πολλά, τα οποία καλό θα είναι να συνειδητοποιούμε εξ αρχής. Συνεπάγεται οτι δέχομαι να περάσω τις άμυνες που θα υψώσει ο άλλος απέναντί μου όταν καταλάβει οτι πλησιάζω στον πυρήνα του. Οτι δέχομαι να μπω στην δύσκολη διαδικασία να μάθω τις ιδιοτροπίες και τις ιδιαιτερότητές του και να μάθω να τις ανέχομαι και να μην τις παρεξηγώ , όπως θα έκανε ένας άγνωστος προς αυτόν άνθρωπος.

Πρόσεξε μόνο μην θεμελιώσεις την σχέση αυτή πάνω στο εγώ σου. Ξεκινώ για να σε συναντήσω, δεν σημαίνει οτι απαιτώ απο εσένα να φερθείς όπως εγώ θέλω, να μου δώσεις όσα εμένα μου λείπουν, να έχω άδεια εισόδου και εξόδου στη ζωή σου κατα το δοκούν... Η σχέση καλό είναι να θεμελιώνεται πάνω στην έννοια της αλληλοπεριχώρησης. Αυτό σημαίνει, οτι κάνω χώρο μέσα μου για να μπεις και εσύ, και κάνεις και εσύ χώρο μέσα σου για μένα. Σε χωρώ μέσα στην καρδιά μου, κάνοντας στην άκρη τους εγωισμούς μου και κάνεις και εσύ το ίδιο. Για να γίνει φυσικά αυτό, οφείλω να δεχτώ το γεγονός πως κάποιες συμπεριφορές ή αντιδράσεις σου δεν θα είναι αυτές που εγώ θα ήθελα, πως η σκέψη και η στάση σου απέναντι σε κάποια πράγματα θα διαφέρει απο τη δική μου και θα υπάρχουν φορές που θα με βγάζεις εκτός εαυτού με τις ιδιοτροπίες σου.  Αλλα ανοίγω τον εαυτό μου, εαν σε αγαπώ και κάνω χώρο για σένα στη ζωή μου, κάνοντας στην άκρη ή πετώντας κάποια απο τα δικά μου εγωιστικά ή δευτερευούσης σημασίας μπαγκάζια, γιατί θέλω να κρατήσω εσένα, γιατί πήρα απόφαση, γιατί έχω ευθύνη απέναντι στο εμείς. Αν πιστεύεις οτι μπορείς να χτίσεις ανθρώπινη σχέση χωρίς να αφήσεις τίποτε απο τον παλιό σου εαυτό και τους εγωισμούς σου, ματαιοπονείς...! Και πάντα θα πέφτεις σε αδιέξοδα!

Αλληλοπεριχώρηση, μαγική λέξη, λέξη που δείχνει με τον πιο απλό τρόπο την ουσία κάθε ανθρώπινης σχέσης.

Σ.

20 Νοεμβρίου 2011

Γαλήνη μετά την τρικυμία...


Πόση γαλήνη νοιώθει ο άνθρωπος μόλις αισθάνεται την τρικυμία να φεύγει απο πάνω του, να τον προσπερνά,  να τον αφήνει απαλά να ακουμπήσει στη γη, να αναπνεύσει αργά, σταθερά...Πόση γαλήνη, πόση ανακούφιση, πόση ευτυχία... Επέζησα και απο αυτη τη φουρτούνα Θεέ μου, σε ευχαριστώ, λες απο μέσα σου και η καρδιά σου γεμίζει οξυγόνο!!!
Πόσο μπορεί να πόνεσες, πόσο φοβήθηκες κάποιες στιγμές πως ίσως δεν τα καταφέρεις, κι όμως Εσύ έδειξες οτι μετά την θύελλα υπάρχει φως, με σήκωσες στα πόδια μου, μου θύμισες τις αντοχές μου, με έκανες να μάθω τα όριά μου και με ώθησες να τα ξεπεράσω! Μου έδειξες οτι δεν υπάρχουν τα όρια που εγώ βάζω στον εαυτό μου, πως η δύναμη του ανθρώπου είναι απέραντη, μου έδειξες να ανοίγομαι στο κενό και να μην χάνομαι, αλλα να το αγκαλιάζω, να βάζω στόχο τον ουρανό, το άπειρο...!
Και πόσο όμορφα διαφορετικός βγαίνει ο άνθρωπος μετά απο την φουρτούνα...! Λάμπει απο ένα φως υπερκόσμιο, αποκτά μία αυτάρκεια μοναδική, γίνεται ικανός να ξεκινήσει τα πάντα απο την αρχή, να κυνηγήσει την ζωή, να κάνει βίωμα το όνειρο. Δεν υπάρχει για τον άνθρωπο μεγαλύτερη ικανοποίηση απο αυτή..Αν γίνεις και εσύ λίγο πιο παρατηρητικός,  μπορεί να δεις αυτή τη σπίθα να ξεπηδά απο κάποια περαστικά μάτια που σε απαντούν στο δρόμο..Μάτια άγνωστα σε εσένα, μάτια ζωντανά, πιο ''ζωντανά'' απο το ''κανονικό''.. Μάτια που έπεσαν στην φωτιά, βαφτίστηκαν στο καμίνι του πόνου και αναγεννήθηκαν σε κάτι μαγικό, φωτεινό..
Δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο στη ζωή απο αυτές τις φουρτούνες, απο αυτές τις επισκέψεις του πόνου..!! Αυτή η γνώση να μείνει πάντα στη μνήμη, όταν η επόμενη φουρτούνα θα έρθει να ταράξει τα νερά μας.. Η ζωή είναι πανέμορφη, η ζωή είναι μαγική, όχι γιατι μπορεί σήμερα να μας έφερε κάτι καλό, αλλα γιατί μας χαρίζει πολύτιμα μαθήματα, δεν ανέχεται την στασιμότητά μας, μας σπρώχνει στο παρακάτω, μας σπρώχνει στο αύριο...!
Να πιστεύουμε, να ελπίζουμε, να αγαπάμε, αυτό είναι το μόνο καθήκον μας.. Τίποτε άλλο δεν είναι στο χέρι μας...
Μέχρι την επόμενη φουρτούνα...μέχρι τότε...γιόρτασε τη νίκη σου!! :-)

Σ.

Τα δώρα Σου...

Τα δώρα Σου τα μετράω στα πολύ μικρά κι ασήμαντα,(μικρά κι ασήμαντα για τους άλλους)..

Σε μία όμορφη ηλιόλουστη μέρα που θα μου χαρίσεις για να μοιραστώ με τους αγαπημένους μου...
Σε ένα νόστιμο πιάτο ζεστό φαγάκι φτιαγμένο με πολλή αγάπη...
Σε ένα αθώο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού στο απέναντι κάθισμα του λεωφορείου...
Σε μία μελωδία που ''τυχαία'' θα ανακαλύψω ψαχουλεύοντας ανάμεσα σε χιλιάδες χιλιάδων μελωδίες και θα με κάνει να ταξιδέψω μακρυά...
Σε ένα όμορφο χαμόγελο και μια γλυκιά κουβέντα απο απρόσμενα χείλη...
Στην αγκαλιά που θα'ρθει χωρίς να τη ζητήσω...
Σε μία γλυκιά νουθεσία που θα με κάνει να καταλάβω...
Σε ένα σκόνταμμα που θα με φέρει ''στα ίσια μου''...
Στην χάρη που θα μου εκπληρώσεις, αλλα όπως εσύ θέλεις κι όχι όπως εγώ σου ζητάω...
Όπως εκείνη τη μέρα, θυμάσαι; Που σου ζήτησα να δω για λίγο, για ένα δευτερόλεπτο μοναχά, ένα αγαπημένο πρόσωπο απο μακρυά, και το είδα φευγαλέα στο δρόμο μου, για μια στιγμή, να στέκει εκεί, και να μου θυμίζει ότι, να, βλέπεις; Σου το έκανα και αυτό το χατήρι δεσποινίς, που ολοένα ζητάς, ολοένα μου παραπονιέσαι...!
Ό,τι και να θελήσω, έρχεσαι με μια αγκαλιά δώρα, με περισσότερα απο αυτά που σου ζητάω, κι ας μην το καταλαβαίνω..Μέχρι να έρθει η στιγμή να το καταλάβω... :-)

Σ.

17 Νοεμβρίου 2011

Θαρρώ κι αναθαρρώ

Λύπες, χαρές, εναλλάσσονται, παίζουνε μέσα μου κρυφτό, μια παιδική χαρά,-πάντα παιδική, αλίμονο- μες στα σωθικά μου...μια παιδική χαρά συναισθημάτων...
Παίζουνε μέσα στα σπλάχνα μου κρυφτό, πεταρίζουν χαρούμενα, πεισμωμένα, νευριασμένα, άλλοτε πάλι στήνουνε καυγά ποιός θα πρωτοανεβεί στην κούνια, να τραμπαλίσει, να φτάσει, να φτάσει ψηλά, ψηλά στου ουρανού μου τις κορφές, να σκίσει τον αέρα...Συναισθήματα να παίζουνε, να παιδιαρίζουνε μέσα μου, ποιό θα με νικήσει, ποιό θα με λυγίσει, ποιό θα με λυτρώσει...

Θαρρώ κι απόψε ο ουρανός πως κατέβηκε να με σκεπάσει με την κουβέρτα του, κατέβηκε να μ'αγκαλιάσει, να με ζεστάνουνε τα αστέρια με την λάμψη τους τη λιγοστή, την ανεπαίσθητη, την σχεδόν ονειρική... Γι'αυτό και αγαπούσα πάντοτε το φως των κεριών. Γιατί μου έφερνε πάντοτε στη θύμηση το φως των αστεριών, τότε που πετούσα ανάμεσά τους..Κι έτσι, σε μία ελάχιστη ένδειξη συμβιβασμού, μου'μεινε η συνήθεια, κάθε που μου λείπουν, να ανάβω κεριά, να γεμίζω το δωμάτιο μικρές, ανεπαίσθητες λάμψεις, πυγολαμπίδες ενθύμησης ονείρων, στιγμών, παραδείσων μυστικών...

Θαρρώ κι απόψε πως μ'επισκέφτηκε ο άνεμος, μπήκε διακριτικά, γλίστρησε μές στο δωμάτιο απο του παραθύρου μου την χαραμάδα (έχω αυτή τη συνήθεια ν'αφήνω ''κατα λάθος'' μια χαραμάδα στο παραθύρι μου ανοιχτή, μήπως και 'ρθεις...), και πέρασε γλυκά μέσα απο τα μαλλιά μου, χάιδεψε του προσώπου μου τις άκρες, τρεμόπαιξε για λίγο, για λίγα δευτερόλεπτα μοναχά, του κεριού μου τη λάμψη κι εχάθη πάλι απ'του παραθύρου τις σχισμές..

Θαρρώ πως όλη η πλάση με αγκαλιάζει, μου ψιθυρίζει συμφωνίες μυστικές, έρχεται τα βράδια και φροντίζει τις πληγές μου, μου μαρτυρά της Αγάπης ολάκερης το πρόσταγμα και με κοιμίζει πάνω στης θάλασσας την αγκαλιά... Θαρρώ πως είσαι κι εσύ μέσα στης πλάσης την αγκαλιά, μέσα στην ίδια, ζεστή αγκαλιά. Θαρρώ νεράιδες πως υφαίνουνε για μας τις χαραυγές στεφάνια πάλλευκα, απ'της αγάπης και του πόνου τις κλωστές καμωμένα, στεφάνια με λουλούδια απ'της καρδιάς μας τον κήπο, κρίνα, τουλίπες, τριαντάφυλλα εκατόφυλλα... Θαρρώ ολάκερος ο ουρανός πως πλέκει για σένα πανωφόρι, να το φοράς, να σε ζεσταίνει απο του κόσμου του σκληρού την κρύα ανάσα, να σε ζεσταίνει απο την μοναξιά που σε κεντάει ως το κόκκαλο...

Θαρρώ πως το αεράκι που σου έστειλα, θα σου ψιθυρίσει αυτά που πάντοτε σου'κρυβα, θα σου ψιθυρίσει πως εγώ δεν ήμουνα ποτές μου μόνη, πως ούτε εσύ είσαι, αρκεί να δεις, να στραφείς στην κατεύθυνση που δείχνει η καρδιά σου κι όλο την κατσαδιάζεις.. Θαρρώ πως ακούς μέσα απ'του αγέρα την ηχώ αυτά τα λόγια, θαρρώ πως αρπάζεις τα λόγια μου καθώς πεταρίζουν πάνω απο τα μάτια σου σαν πουλιά, θαρρώ πως τα βάζεις τον κόρφο σου και τα φοράς φυλακτό, θαρρώ πως τ'αγαπάς κι αυτά, πως μ'αγαπάς κι εμένα...Θαρρώ κι αναθαρρώ...Θαρρώ κι αναθαρρώ καλό μου αστέρι...Θαρρώ κι αναθαρρώ!

Σ.

16 Νοεμβρίου 2011

Πεισματάρικα κύματα

Κύματα πάλι με σπρώχνουν σε αφιλόξενη ακτή, ακτή που όλο παλεύω να αφήσω πίσω μου.
Και πάλι εδώ με ξεβράζουν τα κύματα ενός απέραντου ωκεανού, που πλημμυρίζει μέσα μου τα πάντα, φτιάχνει βυθούς, γεννά στα σπλάχνα μου νέες μορφές, πλάσματα θαλάσσια...Τα νοιώθω να κολυμπούν στο βυθό μου, να ξεριζώνουν ο,τι βρουν πολύτιμο προς βρώσιν, τα νοιώθω να διασχίζουν τα νερά μου, να ανασαίνουν, να γεννούν φυσαλίδες πολύχρωμες στην επιφάνεια των νερών μου...

Αφιλόξενη , αγαπημένη ακτή....και πάλι εδώ με φέρνουν πάνω στης αγκαλιάς τους τους αφρούς τα κύματα, κύματα πεισματάρικα, δεν δέχονται συμβιβασμούς, μήτε αλλαγές στην πορεία τους, με πάνε, όπου εκείνα αγαπούν, στις αφιλόξενες ακτές που λαχταρούν, στις μυστήριες αμμουδιές, τις γεμάτες διάφανα, ανέγγιχτα κοχύλια και θρυμματισμένους αστερίες.. Κύματα που αναμοχλεύουν τα πάντα μέσα μου, όσα θέλω να κρύψω, όσα θέλω να αφήσω να χαθούν κάτω απο την σκουριά, κρυμμένα στο σκοτεινό βυθό...''Θα τα ανακινήσω όλα, θα τα φέρω ξανά και ξανά στην επιφάνεια με την ορμή μου, μέχρι να δεις.....'', μου ψιθυρίζουν γλυκά στο αυτί, καθώς με ταξιδεύουν άλλοτε γλυκά, άλλοτε ορμητικά πάνω στην ράχη τους..κύματα πεισματάρικα, αγαπημένα μου κύματα...

''Θα τα φέρνουμε ξανά και ξανά στην επιφάνεια, μέχρι να δεις...να δεις καθαρά...να τα δεις στο φως του ήλιου, κι όχι στο υποφως του βυθού που τα σκεπάζεις''...Έτσι μου ψιθυρίζουν αυστηρά, επίμονα, αδιάλλαχτα, και εγώ επαναστατώ, γκρινιάζω σαν μικρό παιδί, τους ζητώ να με αφήσουν να ξεκουραστώ στου βυθού μου την σιωπή...Άλλοτε πάλι αφήνομαι στο κάλεσμά τους και τα αφήνω να με παρασύρουν στις ακτές που αγαπούν, αφήνομαι να ριχτώ πάνω στα απότομα βράχια, να τσακιστούν οι άμυνές μου, τα εγώ μου, η υποκρισία μου, ό,τι βρώμικο είναι φορεμένο πάνω μου και μου κόβει την ανάσα... Με ρίχνουν αλύπητα πάνω σε βράχια, σε αφιλόξενες ακτές, μέχρι να γίνω κάτι άυλο, ακαθόριστο, ελαστικό και άτρωτο...μέχρι να γίνω κύμα κι εγώ..έτσι που να μην μπορεί να με πονέσει πια των βράχων το αιχμηρό χάδι, έτσι που να χωρώ παντού και τίποτα να μην με χωρά..μέχρι να γίνω κύμα κι εγώ, ωκεανός κι εγώ, να γίνω ένα, ένα με του νερού την απεραντότητα, μέχρι να γίνω ένα με αυτή τη θάλασσα, ένα με αυτή τη θάλασσα μέσα μου...

Σ.

15 Νοεμβρίου 2011

Καλή σου μέρα...!

Ξυπνώ, ανοίγω τα μάτια στον καιρό, στον νέο ήλιο που ανατέλει, λέω καλημέρα και σκάω ένα χαμόγελο στον ουρανό, που ντύνεται για μένα πάλι χρωματισμούς μαγικούς, γαλάζιους , μα και πιο μελαγχολικούς...Πιο μελαγχολικούς, σε αποχρώσεις του γκρι, για χάρη μου... Για να μου κάνει το χατήρι, που ξέρει πόσο αγαπώ την φθινοπωρινή φορεσιά του, πόσο με συγκινούν τα σύννεφά του, σαν αγκαλιάζονται σφικτά, σχεδόν ερωτικά, στου φθινοπώρου την ανάσα... Σφικταγκαλιάζονται, να ζεσταθούν, να νοιώσουν τ'ουρανού τα καρδιοχτύπια...κι έτσι όπως αφουγκράζονται τους χτύπους τους γοργούς, μες στ'ουρανού τα σπλάχνα, απο συγκίνηση ξεσπούν σε κλάμματα, και πλημμυρίζουν την πλάση ολάκερη με μια βροχή λυτρωτική, βροχή απο δάκρυα πλασμένη..

Το ξέρει ο ουρανός, το ξέρει, πόσο αγαπώ τούτα τα δάκρυα, τούτη τη συγκίνηση του φθινοπώρου, και σήμερα μου το'κανε και πάλι το χατήρι, γι'αυτό και εγώ βγαίνω στον κόσμο, στρέφω το βλέμμα στον ουρανό και του σκάω το πιο γλυκό χαμόγελο.. Καλή σου μέρα ουρανέ μου συννεφιασμένε, καλή σου μέρα αγέρι μου παγερό, καλή σου μέρα βουνό μου αγέρωχο, καλή σου μέρα, καλή σου μέρα...!
Όμορφη μέρα, όμορφη ζωή, πόσες νέες εκπλήξεις κρύβει, πόση αγωνία, παιδική ανυπομονησία- ο,τι κ να κάνω αυτό το παιδί μέσα μου πάντα με ακολουθεί- να δω, να δω τί κρύβεις ουρανέ μου σήμερα για μένα, τί να κρύβεις...!

Και αφου ουρανέ μου σου στέλνω το χαμόγελό μου, αφου μου'το κανες και σήμερα το χατήρι, άσε με τώρα να ταξιδέψω στα ματάκια μου τα αγαπημένα, να τα φιλήσω νοερά, να τους πω καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!! Μου λείπετε, σας αγαπώ, να προσέχετε, καλημέρα! Δεν με βλέπετε, ίσως να μην μπορείτε να ακούσετε την καλημέρα μου, το χαμόγελό μου που σκάει χιλιάδες πυροτεχνήματα πάνω σας...Μα, εγώ, είμαι πλήρης, χαρούμενη, γεμάτη ευγνωμοσύνη για αυτή τη νοερή καλημέρα... Για μένα είναι πιο αληθινή και απο τ'αληθινά, τα απτά, τα ορατά... Γι'αυτό και δεν σταματώ να λέω καλημέρα στα ματάκια μου τα αγαπημένα..

Ουρανέ μου, εσύ που είσαι η γλυκιά αγκαλιά, που αγκαλιάζει την πλάση ολάκερη, εσύ είσαι η παρηγοριά μου..Εσύ μας κλείνεις και τους δυο στην ίδια αγκαλιά, στην δική σου αγκαλιά, μας σκεπάζεις κάτω απο την ίδια ζεστή κουβέρτα, έτσι που δεν νοιώθω πια την απόσταση, η απόσταση σβήνει, γίνεται αόρατη, ψεύτικη, ανύπαρκτη..Κι αρχίζω το κήρυγμα, σαν κάποιες γλυκιές μανούλες, ενοχλητικές, που λένε, λένε, λένε, στα παιδάκια τους, γιατί δεν μπορούν να χωρέσουν την πολλή, την απέραντη αγάπη τους μέσα στο στέρνο τους και την μετουσιώνουν σε φροντίδα και συμβουλές και παραινέσεις..Και σου λέω, ματάκια μου γλυκά, να προσέχεις, να χαμογελάς, να αγαπάς, να ελπίζεις, να πιστεύεις στα θαύματα, είσαι ένα θαύμα, να πιστεύεις στα θαύματα, να πιστεύεις σε σένα..!

Πόσο θέλω να δω το χαμόγελό σου να σκάει στον κοινό μας ουρανό, να γίνεται πυροτέχνημα, να φωτίζει την πλάση, έτσι που να μπορώ και εγώ να το δώ που είμαι μακρυά... Πόσο θέλω να λάμπεις σαν ήλιος και να σκορπούν οι ηλιαχτίδες σου μέσα απο τα σύννεφα,να τις νοιώσω και εγώ να με ζεσταίνουν, που είμαι μακρυά...Πόσο θέλω να σε δω να πετάς ψηλά, ελεύθερος, να βγάλεις φτερά, μεγάλα φτερά, πάλλευκα, να σε βλέπω κι εγώ, που είμαι μακρυά...
Πόσο με ζεσταίνουν αυτές οι όμορφες σκέψεις για σένα...! Να είσαι ένα μεγάλο χαμόγελο, να είσαι ήλιος, να έχεις φτερά..!! Καλημέρα, χίλιες φορές καλημέρα, είσαι η πιο όμορφη σκέψη μου, καλημέρα ματάκια μου αγαπημένα, ματάκια μου γλυκά...
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ...!!

Σ.

12 Νοεμβρίου 2011

Αυτό μονάχα...

Θα ήθελα, έτσι απλά, να ξεκινήσει η αυριανή μέρα και να βρεθείς μπροστά μου..
Να βρεθείς μπροστά μου, χωρίς λόγια, 
δίχως προσπάθεια καμιά, χωρίς διπλωματία καμιά, δίχως  ραντεβού..
Να σε δω άξαφνα μπροστά μου, να μου χαμογελάσεις, να μου κλείσεις το μάτι,
και να με πάρεις μια ζεστή αγκαλιά..
Να, αυτό θα'θελα..Μονάχα αυτό..
Να με πάρεις αγκαλιά, τίποτε να μην ρωτήσεις,
μονάχα να μου ψιθυρίσεις''είμαι εδώ, όλα θα πάνε καλά''..
Αυτό θα'θελα..Μονάχα αυτό..
Δεν θέλω μήτε το πριν , μήτε το μετά.
Τα μάτια σου εδώ και τα χέρια σου μια αγκαλιά.
Αυτό μονάχα..
Γιατί είμαι άνθρωπος. 
Γιατί κάπου κάπου κουράζεται η θύμηση μονάχη..
Δεν θέλω ούτε το πριν , ούτε το μετά..
Αυτό μονάχα...

Σ.

9 Νοεμβρίου 2011

Ματάκια αγαπημένα...

Πόσο μου λείπετε, ματάκια αγαπημένα...
Πόσο μου λείπετε, ματάκια ψιχαλιστά, παιδικά μου ματάκια,
ματάκια που στάζουν παράπονο,
που παιχνιδίζουν πάνω στα δικά μου,
ματάκια που ολοένα ζητάτε τόσα πολλά...τόσα πολλά...!
Κάθε που έριχνα πάνω σας το βλέμμα μου,
έβλεπα θησαυρούς μυστικούς, έβλεπα ωκεανούς, κύματα..
''Θέλω αγκαλιά..!'', μου φώναζαν, ''θέλω να έρθεις εδώ, να κάτσεις δίπλα μου, να αφουγκραστείς τους παλμούς μου..
Δες, εδώ μέσα κρύβω τον μικρό μου θησαυρό..
είναι τόσο μικρός και εύθραστος, φοβάμαι μη μου σπάσει,
δεν μπορώ να σου τον δείξω, όχι ακόμη..ίσως.. κάποτε..''
Αχ, αυτά τα φλύαρα παιδικά ματάκια μου τα αγαπημένα....!
Κάθε που σταματούσαν πάνω μου αυστηρά, κάθε που διερευνούσαν της ψυχής μου τις σιωπές..
Κάθε που μου έκαναν παράπονα....

Όλος ο κόσμος χώραγε μέσα σε αυτά τα μάτια κάτι τέτοιες στιγμές..
Να τα έβλεπα απο μακρυά να χαμογελάνε...
Να τα έβλεπα να γεμίζουν ηλιαχτίδες, να σκορπάνε σε όλο τον κόσμο χρώματα, αρώματα,
ήχους αγγελικούς..!
Φοβάμαι μόνο, πως ίσως δεν τα δω ποτέ ξανά..Φοβάμαι, πως , αν ίσως τα δω, τα βρω σβησμένα..
Παντού με ακολουθείτε, παντού με συντροφεύετε, σαν φάροι κρεμασμένοι πάνω στου ωκεανού μου τις άκριες..
Ματάκια μου γλυκά, ματάκια μου αγαπημένα...

Σ.

Αυτά που θέλω να μοιραστώ μαζί σου...

Κοιτώ πάλι τον ουρανό..
Τί ομορφιά Θεέ μου, με τί ομορφιά ντύνεις την πλάση...!
Κοιτώ τα σύννεφα που κολυμπούν στον γαλάζιο ουράνιο ωκεανό
και δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί σου..
Οι μυρωδιές απο τον φούρναρη της γειτονιάς,
οι θόρυβοι των παιδιών, που ξεκινούν με τη σάκα τους για το σχολείο,
η νοσταλγία μου για την τάξη, η δίψα μου για την τάξη,
πόσο θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σου...!
Οι συγκινήσεις μου απο μία μελωδία που με ταξιδεύει,
μία όμορφη φωτογραφία που με γεμίζει συναισθήματα,
ένας περίπατος στο δάσος που με κάνει να ενθουσιάζομαι σαν μικρό παιδί,
ένα κείμενο που με κάνει να δακρύζω,
όλες αυτές οι μικρές στιγμές αθανασίας που εγώ θέλω να μοιραστώ μαζί σου..
Πόσο θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σου...!!
Η ζωή εξακολουθεί να είναι πανέμορφη..
Θαύματα συνεχίζουν να γίνονται κάθε μέρα που ανατέλει στη ζωή μου..
Ο Θεός με γεμίζει δώρα, και μαθήματα, και νέες συγκινήσεις..
Μα, ναι, το ξέρω, δεν είμαι μόνη..ποτέ δεν ήμουν..ποτέ δεν θα'μαι..
Μα, πόσο θα'θελα να τα μοιραστώ όλα αυτά μαζί σου...!!
Πόσο θα'θελα...Πόσο θα'θελα...
Παντού με ακολουθεί η σκέψη σου και έμαθα να τα μοιράζομαι όλα μαζί σου σαν να είσαι εδώ..
Αυτό το ''σαν'' είναι ο πόνος μου..
Και η σημερινή συγκίνηση της θύμησής σου, θα συντροφεύει γλυκά τη μέρα μου...
Πόσα θα'θελα να μοιραστώ...να μοιραστώ μαζί σου........!

Σ.

8 Νοεμβρίου 2011

Δεν μπορώ...


Μπορεί να σου πουν:
''Δεν μπορώ...!
Δεν μπορώ να δώσω κάτι παραπάνω, δε μπορώ να προσπαθήσω άλλο, δεν μπορώ να ρισκάρω άλλο, δεν βγάζει πουθενά,δεν μπορώ να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία άλλο..''

Μπορεί να σου πουν αυτά τα λόγια έτσι, ή κάπως έτσι.. Και εσύ απογοητεύεσαι, πικραίνεσαι, στενοχωριέσαι, απελπίζεσαι ίσως...
Γιατί, σκέφτεσαι μέσα σου:
''Τί πάει να πει δεν μπορώ; Τί πάει να πει; Και εγώ γιατί μπορώ; Γιατί μπορώ ακόμη να προσπαθώ; Γιατί μπορώ ακόμη να ρισκάρω, να μπαίνω ξανά και ξανά σε αυτή τη διαδικασία  για σένα; Γιατί εγώ ακόμη να μπορώ και εσύ όχι;''

Ίσως αυτή η διαφοροποίηση ανάμεσα στα δύο μέρη μίας σχέσης, οποιουδήποτε είδους σχέσης, σημαίνει οτι βρισκόμαστε σε διαφορετικό σημείο στη κοινή μας πορεία..Ίσως ο ένας προχώρησε πιο βαθιά μέσα στο μονοπάτι, ενώ ο άλλος έμεινε πίσω..Δεν προσέξαμε οι ρυθμοί μας να είναι παράλληλοι, αρμονικοί..Ο ένας αφέθηκε να τρέχει κι ο άλλος αφέθηκε να τεμπελιάζει και να καθυστερεί στην πορεία του..Το φταίξιμο όμως είναι κοινό: Γιατί εγώ σε άφησα να τεμπελιάζεις και να χάνεσαι στην ακινησία σου και εσύ δεν με κράτησες απο το χέρι να σταματήσεις τους γρήγορους ρυθμούς μου, αλλα με άφησες να προχωρήσω μπροστά και να βρεθώ μόνη και κουρασμένη..;

Ίσως πάλι η διαφοροποίηση στη στάση των δύο να οφείλεται στην ύπαρξη ή στην απουσία γνήσιων συναισθημάτων. Αποτελεί προσωπική άποψη βέβαια αυτό, αλλα την στηρίζω, οτι εαν πραγματικά σε αγαπώ δεν κουράζομαι, δεν σταματώ να ρισκάρω για σένα, δεν σταματώ να κυοφορώ διαρκώς νέα δώρα μέσα μου για σένα..Έαν πράγματι σε αγαπώ, είμαι ένα ποτάμι που διαρκώς γεννά νέες αντοχές, με τρόπο αέναο, αστείρευτο..Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι ο άλλος με εξαπάτησε, με γέλασε με ψεύτικα αισθήματα..Τα αισθήματα είναι τόσο περίπλοκα και τους αρέσει το κρυφτό..Μπορεί να νόμιζε οτι σε αγαπά αληθινά, αλλα η αληθινή αγάπη γρήγορα δίνει τα διαπιστευτήριά της, και κάθε τι μέτριο το ξεσκεπάζει και το τσαλακώνει. Ίσως το ''κουραστηκα,δεν μπορώ να προσπαθώ άλλο'' να είναι αυτό ακριβώς το ξεσκέπασμα της λυπηρής αλήθειας, οτι, τελικά, δεν ήταν αγάπη, αλλα κάτι που έμοιαζε με αυτή..Ήταν συμπάθεια, ήταν ανάγκη για τρυφερότητα, ήταν, ήταν, ήταν...χίλια δύο άλλα πράγματα, μα , προς Θεού, όχι Αγάπη!

Αυτό, δεν πρέπει να απελπίζει, δεν πρέπει να γεννά άσχημα συναισθήματα για το πρόσωπο που τελικά ''κουράστηκε''. Η αγάπη δεν μπορεί να εκβιαστεί, η αγάπη εμπνέεται, κερδίζεται, αλλα και γεννιέται κάποιες φορές κατα τρόπο τόσο τυχαίο και αδιόρατο, που κανείς δεν μπορεί να οσμιστεί και να καταλάβει τα κριτήριά της. Δεν σημαίνει κάτι για μένα το οτι δεν με αγαπας, απλα σημαίνει οτι δεν μπορείς να μου δώσεις, να μου προσφέρεις, ποτάμια συναισθημάτων, θαυμάτων, στιγμών αιωνιότητας, γιατί δεν έχεις να μου τα δώσεις. Το ποτάμι σου κατεβάζει για μένα μόνο λίγες σταγόνες, που μετα βιας μπορουν να με δροσίσουν, εμένα που είμαι μια τεράστια φωτιά απο συναισθήματα για σένα.. Και πάντα θα ασφυκτιώ και εσύ θα μεγαλώνεις την δίψα μου, γιατι δεν έχεις παρα σταγόνες να μου δώσεις..δεν έχεις, παρα σταγόνες..Και πάντα θα βουτώ μες στο ποτάμι σου, και πάντα θα καίγομαι, και  δεν θα μπορείς ποτέ να με δροσίσεις, μα ούτε και να γίνεις φωτιά μαζί με εμένα..

Κι ούτε να μετανοιώνεις για την επιλογή σου κι ούτε να σκεφτείς πως δεν άξιζε το αγαπημένο σου πρόσωπο..! Άξιζε..!!! Για σένα δεν είχε θαύματα, γιατί τα θαύματα που κρύβει δεν είναι για σένα. Είναι αλλού ήδη δοσμένα ή θέλουν αλλού κι όχι σε σένα να δοθούν.Κανείς δεν φταίει, γι'αυτό και σε κανέναν δεν χρωστάς κακία. Δεν υπάρχει φταίχτης, δεν υπάρχει θύμα , ούτε θύτης. Η αγάπη διαλέγει και η αγάπη μπορεί να σε διαλύσει, μπορεί και να σου δώσει φτερά.. Ο,τι και να θελήσει να σου δώσει, παρ'το! Ακόμη κι αν επιλέξει να σε διαλύσει, δέξου το, με το κεφάλι ψηλά, σαν σωστός και υπάκουος στρατιώτης ... της Αγάπης! :-)

Σ.

4 Νοεμβρίου 2011

Στον χορό των δαχτύλων μου..

Θέλω περισσότερο απο ποτέ να γράψω, να γράψω μέχρι να μην μείνει τίποτε ανείπωτο, τίποτε κρυφό...''τίποτε κρυφό... '' Τί περίτεχνα που ξεγελώ και πάλι τον εαυτό μου..σάμπως οι γραφές μου είναι αποκάλυψη όλων των κρυφών μύχιων πλευρών μου...Απλή διερεύνηση είναι, κραυγή είναι, εκκωφαντικές σιωπές ντυμένες γράμματα, και τόνους, και θαυμαστικά, και μεγάλα, ατελείωτα ερωτηματικά είναι..
Γράφω, γράφω, τα δάχτυλά μου τρέχουν πάνω στα γράμματα, χορεύουν σε έναν ξέφρενο ρυθμό και πάλλονται και αγκαλιάζουν την σκέψη μου και την στροβιλίζουν σε δίνες....Μερικές φορές νοιώθω πως αυτός ο χορός των δαχτύλων μου έχει δική του βούληση. Μεταγράφει συναισθήματα, σκέψεις, δίχως καν να προλάβω να σκεφτώ τί θέλω να αποτυπώσω, τί θέλω να καταγράψω.

Σάμπως να'χει δική του θέληση, δικό του θυμικό, δικές του αναμνήσεις....
Αναμνήσεις...........!!! Πόσο με πονάτε, πόση πλήρωση με γεμίζετε...Εσείς μου χαρίσατε το δώρο της μουσικής..!! Χωρίς εσάς οι ήχοι, οι μελωδίες, θα έμοιαζαν θόρυβοι αποκρουστικοί, ενοχλητικοί απόηχοι άψυχων προεκτάσεων ξύλινων δακτύλων.. Μαζί σας η μουσική μου με ταξιδεύει στα αγαπημένα μέρη που έχασα, στα αγαπημένα μάτια που μέσα τους ταξίδεψα, στα αγαπημένα χέρια...στα αγαπημένα χέρια....στα αγαπημένα δάχτυλα...τα νευρικά, τα φλύαρα...

Πάντα ζούσα σε ένα δικό μου νησί..Απο μικρό παιδί κουβαλούσα την άμμο με το κουβαδάκι μου, μάζευα πετρούλες όμορφες, στρογγυλές, πολύχρωμες, φύτευα λουλούδια, τουλίπες, κρίνα, τριαντάφυλλα και κρεμούσα σύννεφα και ηλιαχτίδες στον ουρανό μου...ωσπου άρχισε το νησί μου να παίρνει μορφή, να αποκτά πνοή, ανάσα, ζωή, ήχους, να σχηματίζει κάδρα, εικόνες μαγικές, δικές μου εικόνες..Το έπλασα με τα ίδια μου τα χέρια απο μικρό παιδί, μπήκα μέσα και σήκωσα τις γέφυρες με τον υπόλοιπο κόσμο..Γύρω απο το νησί μου να επιπλέει η θάλασσά μου, ο ωκεανός μου, με τις φουρτούνες του, τις νηνεμίες του.. Και όπως κυματίζει η θάλασσά μου , έτσι να κυματίζουν και όλα μέσα μου, να γίνονται ένας απέραντος ωκεανός, να γίνομαι ένα με τη θάλασσα, να γίνομαι κύμα κι εγώ..

Πάντα ζούσα στο δικό μου νησί. Και πάντα κατέβαζα τις γέφυρες να μπουν αγαπημένα μάτια, και είχα μια λαχτάρα να μοιραστώ τους κυματισμούς της θάλασσάς μου μαζί τους, να μοιραστώ τις μυρωδιές απο τα λουλούδια μου σαν μπει η Άνοιξη, την θέα του ουρανού μου σαν φύγει η βροχή και βγει το ουράνιο τόξο μου..Και κάθε φορά το έκανα με την ίδια λαχτάρα, με τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό, με την ίδια θέρμη..τόσο αθεράπευτα παιδί...τόσο αθεράπευτα διαφορετική στις απαιτήσεις μου και σε αυτά που μπορούν να με κάνουν να γελάσω..μα για μένα μοιάζει τόσο φυσικό..για μένα μοιάζει ο μόνος δρόμος..ο δρόμος μου.

Γι'αυτό μη μου κακιώνεις που δεν μπορώ να αλλάξω, μην μου κακιώνεις που το γέλιο μου το έχω ακριβό και το έχω μοναχά για να μοιράζομαι αρώματα και ουράνια τόξα και ηλιοβασιλέματα φτιαγμένα απο τα δικά μου χέρια..Μην μου κακιώνεις που θέλω, που έχω ανάγκη, να μοιραστείς και εσύ μαζί μου ηλιοβασιλέματα πλασμένα απο τα δικά σου χέρια, που θέλω να περπατήσω στο δικό σου νησί..Το ξέρω πως κι εσύ έχεις κάπου φτιαγμένο το νησί σου, το είδα, το βλέπω κάτι βράδια με ξαστεριά, να λάμπει απο μακρυά σαν φάρος...Δεν μπορείς να μου κρυφτείς..Είσαι κι εσύ ένας ''αλλόκοτος'' ρομαντικός άνθρωπος..Μην μου κακιώνεις ακόμη που άφησα για πάντα την γέφυρά μου κατεβασμένη για σένα, που έφτιαξα μια ηλιαχτίδα στον ουρανό μου απο των ματιών σου τις φωτιές, που έπλασα σύννεφο απο το υγρό των ματιών σου να πέφτει πάνω μου βροχή φθινοπωρινή.. μην μου κακιώνεις, γιατί είμαι ένας άνθρωπος ''αλλόκοτος'', ''παράλογος'', δεν με χωράει του κόσμου όλου η απεραντοσύνη κι όμως χωρώ στου μικρού νησιού μου την στενότητα..

Δεν ξέρω ποιό είναι το σωστό, δεν ξέρω ποιό είναι το λάθος, ξέρω μοναχά πως αισθάνομαι, ακουμπώ, αφουγκράζομαι τα κύματα μέσα μου, και τα ακολουθώ, τα εμπιστεύομαι και τα ακολουθώ..Λογικό-παράλογο δεν νοιώθω..Νοιώθω μόνο τα βλέμματα των γνωστικών που μου υπαγορεύουν με το βλέμμα να σταματήσω να ακολουθώ κύματα..να σταματήσω να ακολουθώ θάλασσες, να περπατήσω στη στεριά. ''Είσαι στεριανό όν καλή μου, τα πόδια σου είναι για να ακουμπας στη γη..'' Δεν είμαι, μη σας ξεγελά η αμφίεσή μου..Εγώ είμαι φτιαγμένη απο κύματα, η θάλασσα ξεχυλίζει μέσα μου..

Νοιώθω σαν ένα μικρό παιδί, που όλοι γύρω του κρύβουν προθέσεις και σκοπιμότητες πίσω απο τις πράξεις, τις λέξεις, τα πλησιάσματά τους, κι εκείνο στέκει στη μέση, ανυποψίαστο για τις προθέσεις αυτές που κρύβονται πίσω απο κάθε τι.. Γιατι για κάθε παιδί, το αυθόρμητο είναι ή μόνη αυτονόητη επιλογή, κάθε κύμα που ξεσπά μέσα του ξεχύνεται μέσα απο τα μάτια του και σκάει με όλη του την ομορφιά και την ασκήμια, ανεπιτήδευτο και αδάμαστο. Για κάθε παιδί το πείσμα, το παράπονο, η ανάγκη για αγκαλιά, η ανάγκη για λίγο νανούρισμα, εκφράζονται ακριβώς έτσι,δίχως μάσκες, δίχως ελιγμούς.. Γι'αυτό μην το θεωρείς άσχημο, επειδή σου φανερώνει πότε τα πετράδια, πότε τις λάσπες του. Γίνε μαζί του παιδί. Έχει ανάγκη να βρει παιδικά μάτια, μάτια που θα καταλάβουν...

Και τα δάχτυλά μου συνεχίζουν να χορεύουν πάνω στα γράμματα, να εκθέτουν στιγμές, ελπίδες, φόβους, πληγές..να με εκθέτουν..

Σ.

3 Νοεμβρίου 2011

Ακούς;

Όπου και να'σαι, κουράστηκα, ακούς;
Μέσα στις παρέες σου, τις ώρες σου τις φτηνές, κουράστηκα, ακούς;
Να με κρατήσεις για λίγο, να με κοιτάξεις, ακούς;
Κουράστηκα να μην κουράζομαι, να κατανοώ, να υπομένω...
Θέλω να μείνω ακίνητη,χαμένη, κοιμισμένη μέσα στα χέρια σου, ακούς;
Να σκέφτομαι τις κακίες σου και τις κακίες μου κουράστηκα, ακούς;
Τις βουβές μας μέσα από τα σύρματα στιγμές τις κουράστηκα, ακούς;
Να μην είσαι εδώ, και εμένα να μην με νοιάζει,
να είσαι απών στα νέα μου ξεκινήματα, στις νέες μου συγκινήσεις,
να τις μοιράζομαι με άχαρους και άχρωμους, κουράστηκα ακούς;
Να αισθάνομαι ό,τι αισθάνεσαι κι ας έχω χτίσει γύρω μου πέτρινα τείχη, κουράστηκα, ακούς;
Να μην είσαι, κι ας είσαι... κι αφού είσαι, η θέση σου ποτέ να μην μένει κενή..
Αύριο θα μετανοιώσω..Μα σήμερα...Σήμερα κουράστηκα...
Με ακούς;;;

Σ.

Κάπου διάβασα...

Σήμερα ξύπνησα με μία περίεργη αίσθηση..Σαν κάτι, κάποιος, κάπου να με σκέφτεται, να με φωνάζει.. Προσπάθησα να διώξω αυτή την αίσθηση και άρχισα να διαβάζω τυχαία στιχάκια και σκέψεις άλλων, σκορπισμένες αβέβαια και δειλά στο διαδίκτυο. Κάπου διάβασα μια σκέψη που με μαγνήτισε, με τράβηξε, με προβλημάτισε: ''..ακόμη κατάλαβα ότι δε φταίει ο άνθρωπος που έχει κάτι γκρίζο να δώσει, αλλά ο άλλος άνθρωπος που δεν έχει τη διάθεση να χαραμίσει λίγο από το δήθεν λευκό του για να τον βοηθήσει...''.

''Δεν φταίει ο άνθρωπος που ΄χει κάτι γκρίζο να δώσει''...Δεν φταίει...δεν φταίει βέβαια, γιατι εαν όλοι μας εξετάσουμε βαθιά και ουσιαστικά την συμπεριφορά και τις αντιδράσεις μας, θα δούμε οτι τις περισσότερες φορές οι γκρίζες εκφάνσεις μας, βγαίνουν αυθόρμητα, ξεπηδούν απο μέσα μας χωρίς να ζητήσουν άδεια εξόδου, και όταν τελικά βγουν, είναι ηδη αργά. Το γκρίζο υπάρχει μέσα μας, εν υπνώσει ή σε εγρήγορση, και είναι αυτό που γεννά τις σκοτεινές μας σκέψεις, τις στιγμές απελπισίας, τις φουρτούνες της θάλασσας μέσα μας.. Κάποιοι άνθρωποι ίσως το βάζουν σε θρόνους, το αφήνουν να κατακλύσει την ψυχή τους, να ορίσει την ζωή τους. Δεν πρέπει να ξεχνώ όμως ποτέ, οτι το γκρίζο περιέχει μέσα του το μαύρο, το σκοτάδι, περιέχει όμως συνάμα και το λευκό..! Κάπου μέσα στο γκρίζο του άλλου υπάρχει το λευκό του!

''Φταίει ο άλλος άνθρωπος που δεν έχει τη διάθεση να χαραμίσει λίγο από το δήθεν λευκό του για να τον βοηθήσει''... Χρειάζεται αγάπη πολύ, υπομονή απέραντη, για να αντέξει κανείς το γκρίζο του άλλου, για να ανασύρει τα λευκά κομμάτια που κρύβονται μέσα του, για να δει μαζί του το φως. Κι αν μου πεις: ''Γιατί να μπω εγώ σε αυτή τη διαδικασία για τον άλλο; Ας κάνει ο άλλος αυτή τη προσπάθεια για μένα, ας λύσει ο καθένας μόνος του την μοναξιά του γκρίζου του κι ας έρθει να με βρει όταν σταθεί στα πόδια του, όταν βρει το λευκό του'', τότε θα σου απαντήσω οτι δεν έχεις αγάπη μέσα σου, έχεις χτίσει τη ζωή σου γύρω απο τον εαυτό σου, και, δυστυχώς, αυτό ποτέ δεν θα μπορέσει να σε κάνει ευτυχισμένο.

Η αγάπη είναι πόλεμος! Θα πολεμήσω το γκρίζο σου και θα θυσιάσω το λευκό μου για μας! Θα βγούμε μαζί νικητές, γιατί θα στηρίξουμε την αγάπη μας στο μεγαλείο της θυσίας και τότε ούτε ο ουρανός θα μπορέσει να αρνηθεί τη νίκη μας! Τα λάφυρά μας είναι οτι θα δούμε το φως μαζί, τα κομμάτια της ψυχής μου που θυσίασα για σένα θα μου τα συμπληρώσεις εσύ με τα κομμάτια που κέρδισες απο την δική μου θυσία, έτσι που θα είμαστε δύο ψυχές ενωμένες σαν  2 κρίκοι μιας αλυσίδας...!

Όλο κάτι προσπαθώ να πω, και όλο τίποτα δεν λέω..Δεν μπορώ να βρω τα σωστά λόγια και οι σκέψεις μου μένουν ατελείς όταν τις διαβάζω αποτυπωμένες στο χαρτί.. Ωστόσο με ανακουφίζει πολύ η προσπάθεια της επικοινωνίας με τον εαυτό μου μέσα απο τις λέξεις..κι ας είναι τόσο αναπόφευκτα ατελής.. Και καθώς στερεύουν οι λέξεις, και σβήνουν οι σκέψεις, επανέρχεται δειλά, σιγανά αυτή η αίσθηση..Σαν κάτι να με φωνάζει...Είμαι εδώ, δες καθαρά, είμαι εδώ, μην φοβάσαι...
Το ''πάντα'' της αγάπης είναι αθάνατο, δεν είναι ψεύτικο, δεν λήγει, δεν αναιρείται απο τις δικές μας επιλογές, απο τις αποστάσεις που διαλέγουμε. Μακάρι να έβρισκα έναν τρόπο να σβήσω με τρόπο βέβαιο και αναντίρρητο τον φόβο σου, μα δεν μπορώ. Το μόνο που μπορώ, είναι να σου λέω ''είμαι εδώ, είμαι εδώ, όλα τα αισθάνομαι και σε καταλαβαίνω..ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ, είμαι εδώ, είμαι εδώ''...

Σ.

1 Νοεμβρίου 2011

Η αξία σου έρχεται απο ψηλά

Έρχονται κάποιες στιγμές σε όλους μας, που νοιώθουμε τόσο μικροί, τόσο ασήμαντοι σαν μικρά μερμηγκάκια...Σκεφτόμαστε πως τίποτε δεν αξίζουμε, αφου κανείς δεν μας σκέφτηκε σήμερα, κανείς δεν μας πήρε τηλέφωνο να δει πώς είμαστε, κανείς δεν μας είπε μία όμορφη κουβέντα.. Ο γείτονας με κοίταξε υποτιμητικά, κάποιος φίλος με περιφρόνησε, άνοιξα τα χέρια μου να τον αγκαλιάσω και εκείνος αγνόησε την αγκαλιά μου και έστρεψε το βλέμμα του αλλού..

Απόλυτα ανθρώπινες όλες αυτές οι σκέψεις που κάνεις, καθ'όλα κατανοητές. Ποιός δεν ένοιωσε να περισσεύει κάποιες στιγμές της ζωής του; Ποιός δεν ένοιωσε μόνος, ασήμαντος, μη επιθυμητός; Σε νοιώθω, σε καταλαβαίνω, μην ντρέπεσαι που νοιώθεις όλα αυτά τα ''ανθρώπινα'', γιατί ανθρώπινα είναι..και να σου θυμίσω πως είσαι...άνθρωπος!

Όλα αυτά τα συναισθήματα όμως πηγάζουν απο τη λάθος θέση που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας και την ζωή. Η αξία σου, δεν πηγάζει απο τη γνώμη των ανθρώπων, απο την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία τους, απο την αποδοχή τους ή την απόρριψή τους. Οι άνθρωποι είναι ατελείς, έχουν ψεγάδια, ιδιοτροπίες, κακίες και συμπάθειες. Αλίμονο αν προσπαθείς μια ζωή να ταιριάξεις στις ορέξεις των άλλων γύρω σου. Θα χαθείς, θα κουραστείς, θα ξεχάσεις ποιός είσαι. Πόσο με στενοχωρεί και μόνο η σκέψη να σε δω με ξένο πρόσωπο, ανοικείο, κομμένο και ραμμένο σε κάτι που δεν είσαι εσύ..αυτός ο θαυμάσιος, ξεχωριστός και μοναδικός ''εσύ''...!!!

Η αξία σου πηγάζει απο την αγάπη που σου έδειξε και συνεχίζει να σου δείχνει ο Θεός. Αξίζεις τα πάντα, γιατί ο Θεός σου έδωσε πνοή, ύπαρξη, αξία, και μία μοναδική ψυχή! Και σε φροντίζει κάθε μέρα, σε κάθε βήμα σου, και δεν σε αφήνει να χαθείς, και αγωνιά να σώσει την ψυχούλα σου απο κάθε βρωμιά, απο κάθε κίνδυνο! Σκέψου, αναλογίσου, πόσο μεγάλη αξία έχεις, ώστε να ασχολείται μαζί σου ο ουρανός, ο ίδιος ο Θεός! Σκέψου γλυκιέ μου άνθρωπε, πόσο ψηλά σε ανεβάζει ο ίδιος ο Θεός και πόσο χαμηλά ρίχνεις εσύ τον εαυτό σου στριμώχνοντάς τον σε φόρμες που δεν είναι δικιές σου, που δεν σε χωράνε..

Κάθησε λίγες στιγμές της κάθε μέρας σου με τον εαυτό σου, μίλησέ του, άκου τί έχει να σου πει, νοιώσε την πληρότητα της παρέας που σου προσφέρει ο ιδιος ο εαυτός σου και τότε θα δεις πως δεν έχεις ανάγκη την αποδοχή των άλλων..θα δεις πως η παρέα του εαυτού σου μπορεί κάποιες φορές να σε γεμίσει πιο πολύ απο όλου του κόσμου την συνάφεια και συναναστροφή.

Μην περιμένεις απο τους ανθρώπους να σου προσφέρουν την τέλεια αγάπη, γιάτί οι άνθρωποι ηθελημένα ή μη θα σε πληγώσουν, θα σε απογοητεύσουν, θα κάνουν αστοχίες στους χειρισμούς τους μαζί σου..όσο και να το θέλουν δεν μπορούν να σου προσφέρουν την αγάπη στην τέλεια μορφή της, χωρίς να σου προσφέρουν μαζί και πόνο. Γι'αυτό πάψε να εξαρτάς τον εαύτό σου απο την αγάπη των άλλων γύρω σου. Στρέψε την καρδιά σου στην μόνη τέλεια και ανιδιοτελής αγάπη, αυτή του θεού. Φρόντισε την σχέση σου μαζί Του, μίλησέ Του, ασχολήσου μαζί Του, και θα δεις πως εκεί θα βρεις την πραγματική γαλήνη και ειρήνη με τον εαυτό σου , αλλα και με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου. Δέξου τα δώρα που έχουν να σου προσφέρουν οι άνθρωποι γύρω σου, χωρίς να περιμένεις όμως κάτι παραπάνω. Δέξου τα δώρα και πρόσφερε και εσύ τα δικά σου. Αναζήτα όμως το τέλειο μόνο στην αγάπη του Θεού. Κοίτα προς τον ουρανό και θα δεις αγγέλους...! Κοίτα προς τον ουρανό και ο ουρανός θα μπει μέσα στην καρδιά σου...! :-)

Σ.