Ο δρόμος μπροστά σου φωνάζει

Έφτασες ως εδώ. Το πώς έφτασες, δεν έχει σημασία. Τί νόημα έχει, με αυτό που δεν αλλάζει, να κακιώνεις? Έφτασες ως εδώ με μία τεράστια βαλίτσα από συναισθήματα, όνειρα προδομένα, απογοητεύσεις, συγκινήσεις μυστικές, μικρές στιγμές-διαμάντια, ραγίσματα και μαχαιριές.. Ούτε που θυμάσαι πώς βρέθηκες να κουβαλάς αυτή τη βαλίτσα.. Ούτε που κατάλαβες πότε άρχισε να γεμίζει, να βαραίνει τις πλάτες σου. Τώρα σου φαίνεται τόσο βαριά, κι ας την κουβαλούσες σε όλη αυτή τη πορεία. Ίσως γι’αυτό να σταμάτησες την πορεία σου τόσο καιρό τώρα.. Ίσως να μην άντεχες αυτό το βάρος άλλο πια.. Ίσως.. Μα όσο και να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου με αυτή τη σκέψη, μέσα σου φωνάζει μια φωνή που σου θυμίζει ότι ήσουν ικανή να αντέξεις για πάντα!!!  Δεν είναι το βάρος που σε κούρασε, δεν είναι τα μουσκεμένα από τα δάκρυα ρούχα σου, είναι που δεν έσφιγγε το χέρι σου η ζεστασιά του δικού του χεριού. Αυτό αρκούσε να σου δώσει ανάσα για χίλιες ζωές. Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν την χάνουμε. Εσύ δεν την είχες ποτέ, γι’ αυτό θέριεψε μέσα σου και έγινε βράχος ριζωμένος στης γης τα σπλάχνα, να τον δέρνουν τα κύματα της θάλασσας και να του δίνουν νέα σχήματα.. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Καν'την τραγούδια,ξενύχτια. Καν'την βιβλία..

Έφτασες ως εδώ. Τί είναι το ‘εδώ’? Πού είναι? Τί υπάρχει παρακάτω? Υπάρχει άραγε παρακάτω? Μόνο ένα φως μου κρατάει συντροφιά.. Το δικό Σου..

Σε νοιώθω να με κοιτάς με βλέμμα αυστηρό, αλλά πάντα στοργικό, πάντα η Αγάπη ξεπηδά από τα μάτια Σου.. Να επιμένεις να με αγαπάς, παρά τις ανεπάρκειές μου, τους εγωισμούς μου.. Εγώ να σε ξεχνώ και Εσύ να με αγαπάς. Όπου και να βαδίσω πάντα να με σηκώνεις όταν πέφτω.. Πάντα να με περιμένεις να επιστρέψω στην αγκαλιά Σου.. Συγχώρεσέ με, αν έβαλα κάποιον πάνω από Εσένα! Συγχώρεσέ με αν έχασα την πίστη μου σε Εσένα! Εσύ γνωρίζεις την καρδιά μου! Δεν έχω τίποτα να κρύψω, μπροστά στο φως Σου.. Κι αν εγώ βλέπω αδιέξοδα,  δείξε μου τους δρόμους Σου! Μα μη ξεχάσεις να δείξεις τον δρόμο Σου και σε εκείνο το χέρι που δεν μπόρεσα εγώ να κρατήσω, που δεν μπόρεσα να ζεστάνω. Σου το εμπιστεύομαι για να μπορέσω εγώ να βαδίσω στον δικό μου τον δρόμο. Κράτησε αυτό το χέρι σφικτά, ζέστανέ το με αγάπη και οδήγησέ το σε δρόμους φωτεινούς, σε δρόμους αληθινούς.. μην νοιώσει μόνο του, μη νοιώσει απελπισία..

Ο δρόμος μπροστά σου σε φωνάζει. Φωνάζει να ακολουθήσεις. Μα κρατώντας αυτή τη βαλίτσα δεν μπορείς, γρήγορα ξανά θα κουραστείς.. Πρέπει να την αφήσεις και αυτή πίσω.. Θα κρατήσεις μοναχά τα δάκρυα.. Αυτά τα δάκρυα που θυμίζουν πώς νοιώθει ο άνθρωπος σαν αγαπάει. Πόσο μεγάλη είναι της Αγάπης η φωτιά, που όσα δάκρυα και αν γεννηθούν δεν σβήνει ποτέ της! Σιγοκαίει περήφανη και αγριεμένη που προσπάθησες να την σβήσεις.. Να προχωρήσεις κουβαλώντας τις φωτιές μέσα σου και τα μουσκεμένα από τα δάκρυα ρούχα σου φορεμένα πάνω σου. Αυτός είναι ο δρόμος σου, αυτή είσαι πια. Μην προσπαθείς να αρνηθείς το νέο εαυτό σου. Η Αγάπη μπαίνει μέσα μας και αλλάζει τα πάντα. Δεν είσαι πια αυτή που ήσουν. Είσαι ο νέος εαυτός σου, ένας βράχος που σμιλεύτηκε από τις αγάπης τα δάκρυα και πυρώθηκε από της αγάπης τις φωτιές. Έγινες όμως βράχος! Αυτό να θυμάσαι.. Ένας βράχος από φωτιά και δάκρυα..!
  
Σ.Κ.