2 Δεκεμβρίου 2011

Γητέματα και απογοητεύσεις...

Απο μικρή θυμάμαι να γυρνάνε στο μυαλό μου οι λέξεις και να με προκαλούν να ταξιδέψω μαζί τους στον μαγικό τους κόσμο. Στροβιλίζονται μες στου μυαλού μου την διάσταση, μέχρι που να μείνουν γυμνές, άδειες απο μεταφορές και σημεία στίξης στολισμένες. Με θυμάμαι πάντα να ψάχνω να βρω το κρυφό τους νόημα, σάμπως να κρύβεται μέσα τους του κόσμου όλου η σοφία, ολάκερου του σύμπαντος οι αλήθειες. Ίσως γιατί, μέσα μου έτρεφα την ελπίδα πως οι λέξεις είναι πλασμένες με τα ίδια υλικά που πλάστηκε και η ανθρώπινη ψυχή..Ίσως γιατί, στα παιδικά μου μάτια, οι λέξεις φάνταζαν δημιούργημα απ'τον κόσμο των θαυμάτων..Ίσως γιατί, πίστευα πως μέσα τους ένα αόρατο, πάνσοφο χέρι έκρυψε την απάντηση για όλα τα μυστικά αδιέξοδα του κόσμου ετούτου.. Ίσως ακόμη γιατί, μεγαλώνοντας, δεν έπαψα ποτέ να είμαι εκείνο το παιδί..Που πιστεύει σε θαύματα και αόρατα, πάνσοφα χέρια..

Έτσι στεκόμουν πάντοτε με παιχνιδιάρικο ύφος και παρακολουθούσα τις λέξεις να πετούν πάνω απο τα μάτια μου σαν μικρές, χρωματιστές πεταλούδες..Πετούσαν, πετούσαν, μέχρι που έπιανα ξάφνου μέσα στα χέρια μου μία απ'αυτές και άρχιζα να την παρατηρώ, να την ψηλαφίζω, να την αφουγκράζομαι σαν ένα μωρό μέσα στην αγκαλιά μου. Μέχρι να μάθω τα κρυφά μυστικά της..Μέχρι να την αφήσω να πετάξει ξανά, ελεύθερη..

Σήμερα τα χέρια μου κράτησαν μία πεταλουδίτσα που λεγόταν ''απογοήτευση''. Μου έκαναν εντύπωση τα ξεθωριασμένα χρώματά της. Όλα πανέμορφα, αλλα φθαρμένα, θαρρείς μιας άλλης εποχής, θαρρείς πολυκαιρισμένα και θολά απο των ανέμων τα χάδια. Απο-γοήτευση...
''Απο-γοητεύτηκα'',  λέμε κάποιες φορές..''Απογοητεύτηκα απο μία κατάσταση, απο ένα πρόσωπο, απο μία σχέση''. Απογοητεύτηκα, θα πει...τί ακριβώς;; Στην ανθρώπινη ζωή θα γοητευτούμε λίγες ή και πιο πολλές φορές. Γοητεύομαι θα πει πως μαγεύομαι απο κάποιον ή κάτι, προσηλώνομαι σε αυτό, καθώς τραβάει την προσοχή μου, κατακτά το ενδιαφέρον μου...Γητέματα, σαν μικρές αναλαμπές μαγείας και αιώρησης πάνω απο την αληθινή υπόσταση των πραγμάτων. Λογικό δεν είναι μετά την αιώρηση αυτή να ακολουθήσει η ελεύθερη πτώση; Απο-γοητεύομαι θα πει πως βιώνω ένα συναίσθημα ματαίωσης, πως διαψεύδονατι οι προσδοκίες μου, πως πέφτουν απο τα μάτια μου οι μαγικοί φακοί που όλα τα έδειχναν ουτοπικά και ονειρικά..

Η απογοήτευση είναι αναπόφευκτη όταν αντιμετωπίζεις τους άλλους όπως θα ήθελες να είναι. Γι'αυτό η γοητεία πάντα με άφηνε παγερά αδιάφορη. Τόσο ρηχή, τόσο ψεύτικη, τόσο βραχύβια.. Ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, για να πλάσω μία εικόνα αρεστή σε μένα. Δεν είναι κάτι ρευστό, έχει ουσία, κρύβει αλήθειες. Αν αφεθώ στης γοητείας τα μονοπάτια , το μόνο σίγουρο είναι οτι θα με οδηγήσει στης απογοήτευσης τα αδιέξοδα. Τα μάτια που έχω απέναντί μου είναι όμορφα, όχι γιατί είναι αψεγάδιαστα, ούτε επειδή έχουν το ΔΙΚΟ ΜΟΥ αγαπημένο χρώμα και σχήμα.. Είναι πανέμορφα, ακριβώς γιατί έχω ανακαλύψει την γλώσσα στην οποία μου μιλούν. Είναι πανέμορφα γιατί κόπιασα, δάκρυσα, σκόνταψα και ξανασηκώθηκα αμέτρητες φορές για να μάθω τί θέλουν να πουν, και τα αγάπησα, παρα τα ψεγάδια και τις ατέλειές τους. Είναι πανέμορφα, γιατί πλέον μου είναι οικεία. Και δεν μπορεί να συγκριθεί αυτό με της γοητείας την πρόσκαιρη λάμψη. Γι'αυτό και τα μάτια που έχω απέναντί μου δεν θα μπορέσουν να με απογοητεύσουν ποτέ. Γιατί δεν έπλασα ψεύτικες μορφές, γιατί δεν υποδύθηκα ρόλους, γιατί αφιέρωσα χρόνο απο τον χρόνο μου, γιατί κόπιασα..Την κατέκτησα αυτήν την αγάπη. Και ξέρω πως τα μάτια που έχω απέναντί μου έχουν πολλά πολλά σφάλματα, μα απο μέσα τους αναδύονται μικρά διαμάντια. Μπορεί να είναι διαμάντια με σφάλματα, με κακοτεχνίες, μα για μένα κλείνουν μέσα τους ολου του κόσμου τους θησαυρούς..

Και αφήνω και αυτή τη πεταλουδίτσα να γλυστρήσει απο τα χέρια μου, να συνεχίσει τους κύκλους της με τα ξεθωριασμένα, πολύχρωμα φτερά της....

Σ.

2 σχόλια:

Κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο, μόνο θα παρακαλούσα, να υπογράφετε με ένα μικρό όνομα, ως πρόσωπα. Νοιώθω λίγο άβολα να απαντώ στον ''Ανώνυμο''... ;-)