εσύ που ξέρεις να κάνεις τον ζωντανό παλμό παρελθόν,
εσύ που σφραγίζεις δωμάτια γεμάτα άστρα...
Πώς την ζηλεύω την δύναμή σου να προσπερνάς...
Κάποιες νύχτες κοιτώ το φεγγάρι και φοβάμαι θα σπάσει εύθραυστο γυαλί,
θα ξεχυθούν απο τα σπλάχνα του ωκεανοί τρυφερότητας για σένα...
Όσα σου ανήκουν καθρεφτίζονται στο φεγγάρι...
Κι έπαψα να το κοιτώ...
Απο τότε που το κοίταξα, ολόγιομο να καθρεφτίζει το πρόσωπό σου.
Και μιλούσα στο φεγγάρι ως να μιλώ σε σένα..
Μα το φεγγάρι θύμωσε με τούτη την ιεροσυλία...
Έσπασε μέσα μου η αντανάκλασή σου κομμάτια,
ξεχύθηκαν μέσα μου ωκεανοί τρυφερότητας...
Σκληρό φεγγάρι, άκαρδη εκδίκηση...
Μάθε μου την λήθη, καλέ μου,
μίλα μου σαν την βροχή, σαν λύτρωση, σαν προσευχή...
Σ.
Σ.
τυχαια βρηκα το blog... καθησα και τα διαβασα ολα.... οτι εχω διαβασει ειναι οσα ηθελα να εκφρασω μεχρι τωρα και δεν τα καταφερα. ειναι ακριβως οσα εχω νιωσει κατα διαστηματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήτωρα ομως με ακουμπαει περισσοτερο οτι εχεις γραψει για τον ΦΟΒΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΝΑ ΑΓΑΠΑΝΕ... και συγκεκριμενα ο στοιχος
<<, την θέρμη ενός ''σ'αγαπώ'' αβίαστου, ενός αγαπώ που δεν ζητήθηκε>>
συνεχισε τοσο ομορφα και θα συνεχισω να ακολουθω :)
Καλώς ήρθες andriana! Σε ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες να διαβάσεις όλα τα γραπτά μου.. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι πάντοτε ευπρόσδεκτη εδώ!
Καλή σου μέρα!