Τα βήματά μου μικρά, δειλά,
να αφουγκράζομαι τον παφλασμό τους,
να αφουγκράζομαι τον παφλασμό τους,
καθώς χύνονται
πάνω στην θάλασσα της ασφάλτου..
πάνω στην θάλασσα της ασφάλτου..
Βαδίζω,
μ'όλες μου τις αισθήσεις οξυμένες..
μ'όλες μου τις αισθήσεις οξυμένες..
Ν'αφουγκραστώ τους ψιθύρους,
τα καλέσματα,
τους παράλληλους παφλασμούς
από βήματα γνώριμα...
τα καλέσματα,
τους παράλληλους παφλασμούς
από βήματα γνώριμα...
Γιατί, όπου και να στρέψω το βλέμμα,
η Ποίηση μου σιγοψιθυρίζει:
η Ποίηση μου σιγοψιθυρίζει:
Κάψε το περίβλημα, άνθρωπε,
λούσου του ωκεανού το απέραντο,
ενδύσου του δειλινού το έρεβος...
λούσου του ωκεανού το απέραντο,
ενδύσου του δειλινού το έρεβος...
Πώς αλλιώς;
Πώς αλλιώς θες
τα κόκκαλα που σε βαστούν ακέριο,
χορδές λυγερές να γενούν,
χορδές ευλύγιστες,
τα κόκκαλα που σε βαστούν ακέριο,
χορδές λυγερές να γενούν,
χορδές ευλύγιστες,
να κυματίζουν
πάνω από τον κόσμο ετούτο
τον πεπερασμένο;
πάνω από τον κόσμο ετούτο
τον πεπερασμένο;
Κι αφήνεσαι να γενείς
από ένας σωρός κόκκαλα άκαμπτα,
από ένας σωρός κόκκαλα άκαμπτα,
μια χούφτα χορδές εύπλαστες,
συνταιριασμένες σε λύρα μελωδική...
συνταιριασμένες σε λύρα μελωδική...
Η μια της άκρη ακουμπισμένη στη γης,
κι η άλλη χαμένη στων αστεριών τη μέθη...
κι η άλλη χαμένη στων αστεριών τη μέθη...
Στης Ποίησης τα ακροδάχτυλα,
να τεντώνεσαι και να χαλαρώνεις
στη φούχτα της παλάμης της,
στη φούχτα της παλάμης της,
να σε αγγίζει άλλοτε απαλά,
άλλοτε βίαια..
άλλοτε βίαια..
Και γίνεσαι μουσική,
ξεχύνεις νότες,
μαγεύεις τον ήλιο,
ανταριάζεις τη θάλασσα,
ξεχύνεις νότες,
μαγεύεις τον ήλιο,
ανταριάζεις τη θάλασσα,
γεννάς κύματα, γεννάς αστέρια, γεννάς φως~!
Και δεν σε νοιάζει αν οι χορδές σου σπάσουν,
διόλου δεν σε νοιάζει πια...
διόλου δεν σε νοιάζει πια...
Γιατί όλα πια, είναι Ποίηση...
Σ.
voulaki μου αυτές οι χορδές ειδικά δεν σπάνε ποτέ, είναι τόσο εύπλαστες που και κόμπο να τις κάνεις θα βρουν τρόπο να επανέλθουν, γιατί έχουν να κάνουν με την ψυχή και το μυαλό και όχι με το φθαρτό ευαίσθητο στις κακουχίες σώμα ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά μου σου στέλνω μαζί με την ευχή για καλή εβδομάδα :))
Απ'όλες τις χορδές μονο μια είναι αυτή που το σπάσιμό της με φοβίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι εκείνη που με δένει με κάποιον άνθρωπο...
Καλημέρα Βουλάκι μου και καλή βδομάδα!! :)
χορδές και μελωδίες!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή εβδομάδα εύχομαι!
@Levina: Δεν σπάνε Λεβίνα μου, έχεις δίκιο... :-) Καλή εβδομάδα και τις πιο χαμογελαστές μου ευχές σου στέλνω..!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Λιακάδα: Πόσο σε καταλαβαίνω... Αυτός ακριβώς ήταν και είναι πάντοτε ο μεγαλύτερος φόβος μου και είναι πραγματικά ο μόνος πόνος που με φέρνει στα όρια των αντοχών μου... Αλλά πρόσφατα κατάλαβα, οτι κάθε αντίο σε κάνει και πιο δυνατό.. Ό,τι θέλει η ζωή να φέρει καλοδεχούμενο... Καλή σου μέρα Λιακαδίτσα!
@ Dark 13sun: Καλή εβδομάδα Δημήτρη!!!