6 Ιουλίου 2012

Ο άνθρωπος του ''αξιοπρεπούς'' βίου...

(Για τον άνθρωπο του σήμερα)

Χάθηκαν οι μέρες,
κι εμείς ακόμη βαδίζουμε
με το ένα χέρι συρμένο στο πεζοδρόμιο,
και το άλλο γατζωμένο με ορμή στα μαλλιά μας,
να τραβάμε το κεφάλι με το ζόρι σε στάση προσοχής.
Λες μέσα σου, δε μπορεί,
θα τους ξεγελάσω οτι έχω ακόμη το κεφάλι μου ψηλά..
Λες, δε μπορεί, θα τους ξεγελάσω..
Κι όσο τραβάς το κεφάλι,
τόσο το χέρι σου το δεξί σέρνεται στο πεζοδρόμιο,
κι όσο εκείνο σέρνεται,
τόσο πιο βίαια τραβάς με το ζερβό τα μαλλιά σου,
κι όσο τραβάς,
τόσο νοιώθεις να ξεριζώνονται απο την ρίζα τους,
να λιγοστεύουν, να τα παίρνει ο αερας..
Ώσπου έρχεται η μέρα που δεν βρίσκεις μαλλιά να πιαστείς,
να κρατήσεις το κεφάλι σου ψηλά,
  κι αναγκάζεσαι να το ομολογήσεις.
Πως τη ζωή σου τη πέταξες,
σέρνοντάς τη σε πεζοδρόμια που δε διάλεξες,
σε δρόμους που δεν ήτανε για σένανε πλασμένοι,
σε πορείες που οδηγούσανε εκεί,
που ποτέ σου να φτάσεις δε θέλησες..
Πως το κεφάλι που με βία τράβαγες ψηλά,
είν'απο χρόνια πια σκυμμένο.. ίσως παραλυμένο..
Σαν θάρρητα δεν έχεις
απ'τα μυαλά να γατζωθείς με το ζερβό σου χέρι,
κι απ'της καρδιάς τις αρτηρίες με το δεξί,
μην ορέγεσαι ελευθερία..
Σ.

6 σχόλια:

  1. και μετά απο το ποίημα πάθημα έρχεται το μάθημα!
    Μαθαίνεις



    Μετά από λίγο μαθαίνεις
    την ανεπαίσθητη διαφορά
    ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
    και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
    Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
    Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
    Και αρχίζεις να μαθαίνεις
    πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
    Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
    Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
    με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
    Με τη χάρη μιας γυναίκας
    και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
    Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
    όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
    γιατί το έδαφος του Αύριο
    είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
    και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
    να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
    Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις.
    Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
    μπορεί να σου κάνει κακό.
    Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
    Αντί να περιμένεις κάποιον
    να σου φέρει λουλούδια
    Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
    Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
    Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
    Και μαθαίνεις. μαθαίνεις
    με κάθε αντίο μαθαίνεις
    Χορχέ Λουίς Μπόρχες

    καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Phantoma,

      το ποίημα αυτό είναι πολύ αγαπημένο μου και σε ευχαριστώ..! :-)
      Και είναι αλήθεια... Μαθαίνεις...
      Μαθαίνεις...

      Διαγραφή
  2. H ζωή τελειώνει με την τελευταία ανάσα
    μέχρι τότε μπορείς σε κάποια στιγμή
    να την διαλέξεις πως θέλεις να είναι,
    να συμβιβαστείς με τα χρόνια που πέρασαν
    όπως πέρασαν
    να διαλέξεις το καλύτερο για τα επόμενα
    με προσγειωμένα όνειρα, εφικτά και το
    κυριώτερο να χαμογελάς και ν΄ αγαπάς
    τα απλά, τότε η ψυχή φτερουγίζει
    σαν πεταλούδα.

    καλό Σαββατοκύριακο voulaki μου.

    υγ. τα παραπάνω τα έχω κάνει, μιλάω εκ πείρας
    και πια ... χαμογελάω, αγαπάω ακόμα και το
    χώμα που πατάω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Levina,

      πόσο όμορφο σχόλιο...!!!
      Θα το κρατήσω..
      Σε αυτό το ποίημα μιλώ με αφορμή τη στάση και τη ζωή μας ως κοινωνία.
      Ωστόσο, θα μπορούσε να αφορά και προσωπικές επιλογές και αδιέξοδα, και σε ευχαριστώ για αυτη τη νέα διάσταση που του δίνεις.. :-)
      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  3. Ναι αγαπημένη μου Σταυρούλα, ίσως κάποια στιγμή δούμε την ψυχή μας να σέρνεται... έτσι...ανήμπορη κάτω απ΄το βάρος των δυσκολιών της...είναι τόσο ανθρώπινο αυτό...μια και για το μόνο πράγμα που πρέπει να καυχιόμαστε, είναι για τη βέβαιη αδυναμία μας...
    Όμως, μέσα σ΄αυτό το παραλυμένο απ΄το φόβο κορμί, υπάρχει μια ακατανίκητη δύναμη, που λέγεται...ΠΝΟΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ...και παραμένει μέσα μας, μέχρι την τελευταία ανάσα μας...
    Εκείνη η πνοή λοιπόν, κάνει τα πάντα...ανορθώνει κεφάλια, αναστηλώνει πεσμένα ηθικά και το κυριότερο, προστατεύει την ψυχή μας, απ΄τις άστοχες επιλογές μας...
    Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε εμείς, είναι να την ανακαλύψουμε...και τότε δε θα συρθούμε ποτέ ξανά...γιατί εκείνη η πνοή, θα μας ψιθυρίζει τρυφερά...πως αξίζουμε...και πως μόνο η χαρά κι η αισιοδοξία είναι η φυσική μας κατάσταση...ΜΟΝΟ...
    Τι κι αν πέσουμε αδέλφια μου, χωρίς δεύτερη σκέψη...ας σηκωθούμε!!!

    Με όλη μου την αγάπη!!!
    η φίλη σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου φίλη,
      όπως πάντα , τα λόγια σου είναι γεμάτα αγάπη και αλήθειες...! Η πνοή του Θεού είναι παντού, σε κάθε τι γύρω μας. Συχνά βρίσκεται στις απαλές ψυχές, που έρχονται στη ζωή μας σε στιγμές δοκιμασίας, για να μας προσφέρουν την φιλία τους και την ανόθευτη αγάπη τους..
      :-)
      Σε ευχαριστώ για όλα τα όμορφα δώρα σου...

      Με ευγνωμοσύνη,
      Η ΦΙΛΗ ΣΟΥ!!

      Διαγραφή

Κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο, μόνο θα παρακαλούσα, να υπογράφετε με ένα μικρό όνομα, ως πρόσωπα. Νοιώθω λίγο άβολα να απαντώ στον ''Ανώνυμο''... ;-)