Τα αέρινα..

Παρασυρμένος κι αλαφροίσκιωτος,

σαν άστεγος, σαν αδικημένος,

μιας παιδικής ανάμνησης έρμαιος,

ψηλαφεί τα φτερά στην πλάτη του,

ο μικρός ανθρωπάκος..

Αναρωτιέται.. 

Πόσο να κόστιζε άραγε να τα κόψει,

να περπατά κι αυτός ακουμπώντας στη γης,

να φτάνει το βλέμμα του ως το απέναντι κτήριο, 

κι όχι ως τον απέναντι ουρανό..

Πόσο αντέχει άραγε να πετά κανείς μοναχός;

Ο μικρός ανθρωπάκος..

Κοιτά τον κόσμο στη γυάλα 

και θέλει τόσο να χωρέσει..

Εμπόδιο, εμπόδιο μεγάλο τούτα τα φτερά..

Μικρέ, μικρέ ανθρωπάκο...

Σ.