Ο ''πλούτος'' της απουσίας

Είναι κάποιες στιγμές που η απουσία κάποιου αγαπημένου προσώπου μας κάνει να πονάμε βαθιά, ανελέητα.. Μιλώ για την φυσική απουσία, γιατί στη σφαίρα της αγάπης δεν υπάρχει απουσία με ό,τι και όποιον αγαπώ.. Είναι πάντοτε μέσα μου, το νοιώθω και το βιώνω καθημερινά το αγαπημένο μου πρόσωπο, όσο μακριά κι αν βρίσκεται..

Μα, δυστυχώς δεν είμαστε μόνο ψυχή, δεν είμαστε μόνο πνεύμα.. Και η φυσική απουσία καμιά φορά φέρνει πόνο τραχύ και αβάστακτο.. Είναι αυτές οι στιγμές της ''απελπισίας'', που μας κάνουν να λυγίζουμε, να χάνουμε την πίστη μας, την δύναμή μας, το θάρρος μας.. Αυτές τις στιγμές η ελπίδα φαντάζει τόσο μα τόσο μακρινή και νοιώθουμε πως τίποτα δεν μπορεί να μας παρηγορήσει, τίποτα να ανακουφίσει τον πόνο μας.. Είναι αυτή η ψυχική αναστάτωση, που φέρνει μέσα μας φουρτούνες και αναταράσσει τα πάντα, όσα με κόπο χτίσαμε.. και ό,τι πιστέψαμε πως αφήσαμε πίσω μας, όσο δρόμο κι αν διανύσαμε, βλέπουμε πως πάλι επιστρέφουμε στο τέλος αυτής της φουρτούνας στην αρχή, στην αφετηρία.. μα πιο κουρασμένοι αυτή τη φορά, δαρμένοι από τα κύματα, αποκαμωμένοι από την προσπάθεια.. προσπάθεια όχι μάταια όμως, αφού κάτι κέρδισα στην πορεία.. έμαθα να επιβιώνω, γνώρισα τις αντοχές μου στην φουρτούνα, ένοιωσα τη δύναμη και την αλήθεια των όσων νοιώθω..

Αυτές τις στιγμές τί μπορεί να μας λυτρώσει; Αυτές τις ‘’ιερές στιγμές ‘’ που μου λείπεις, που έχω γονατίσει από την απουσία σου, που η καρδιά μου είναι ορθάνοικτη, εκτεθειμένη στου κόσμου όλου την αγριότητα και τις διαθέσεις, Ένας μόνο μπορεί να με αγκαλιάσει χωρίς να ανοίξει τις πληγές μου.. Μόνο Εσύ, Θεέ μου μπορείς, γιατί μόνο Εσύ γνωρίζεις της καρδιάς μου τα μυστικά, τα λάθη.. μόνο Εσύ με δέχεσαι κοντά Σου, όσο και να σε πονάω, όσο και να σε ξεχνάω..

Έτσι γονατισμένη από την επιθυμία να αγγίξω με το βλέμμα μου τα μάτια του αγαπημένου μου προσώπου,  καταφεύγω στην προσευχή.. και μιλώ πάλι για το αγαπημένο πρόσωπο και το στολίζω με ευχές, αστέρια, φεγγάρια ολόγιομα.. του κεντάω φτερά με της ψυχής μου τις κλωστές, του στέλνω αγγέλους να φυλάνε τα βήματά του, να φοράνε χαμόγελα πάνω στο πρόσωπό του.. και η προσευχή γίνεται ένας μικρός παράδεισος επί γης και βλέπω γύρω μου θαύματα, φως στο μονοπάτι μου..

Κάπως έτσι η στιγμή της απελπισίας, ο πόνος της απουσίας όσων αγαπάμε, γίνονται αφορμή να ζήσουμε μικρά θαύματα.  Αρκεί να εμπιστευτούμε την απελπισία μας στον Θεό.  Εκείνος θα την μετατρέψει σε φως, θα την μετουσιώσει σε μικρούς θησαυρούς αληθινής επαφής με την ίδια την Αγάπη! Γιατί ποιά άλλη πιο αγνή έκφραση Αγάπης υπάρχει από την προσευχή για εκείνα που αγαπάμε και δεν είναι πια εδώ; Κι αν είμαστε αρκετά τυχεροί και ευλογημένοι, τα πρόσωπα που λείπουν πια από τη ζωή μας και αγαπάμε να προσεύχονται και εκείνα για εμάς, τότε πια ο παράδεισος κατεβαίνει στη γη. Τότε το Φως πλημμυρίζει την καρδιά μας και γινόμαστε μικροί Υπερ-άνθρωποι, μικροί ήρωες της αγάπης... J

Σ.