Συντροφιές

Θα συντροφεύεις πολλούς αιώνες ακόμη τους βηματισμούς μου πάνω στο μετέωρο της ζωής ..? 

Μέρες αμέτρητες θα χαράξουν και θα σβήσουν στου δειλινού την απόχη, με σένα αγκιστρωμένο πάντοτε πάνω στου σβέρκου ετούτου την καμπύλη ...? 

Εσύ,  

που τριγυρνάς, ψάχνοντας σκονισμένη αστερόσκονη και έκπτωτους αγγέλους, 

εσύ, 

που όλο μου φεύγεις κι όλο πάνω μου γαντζώνεσαι, στην αγκαλιά μου, σαν μικρό παιδί... 

Πόσους αιώνες ακόμη θα αιωρούμαστε, ο ένας ακουμπώντας στη ράχη του άλλου , 

μα ποτέ αντικριστά, ποτέ κατάματα; 

Στην ακρούλα, εκεί, στην κορφή απ'τ'ακροδάχτυλά σου, μία σταγόνα έγνοιας ακούμπησα. 

Σαν κοιτάξεις, θα δεις τα μάτια μου ν'αντανακλούν ωκεανούς φροντίδας για σένα. 

Ρίξ'τη στη βροχή να χαθεί στο άσπιλο του νερού, ή, πιες την. 

 Μην σε κάψει μονάχα.

Βρέχει φωτιές απόψε, μικρέ μου ιχνηλάτη... 

Αγαπιόμαστε αφού...

Σ.