24 Φεβρουαρίου 2012

Μάθημα σεβασμού

Ένα μάθημα, για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να σεβόμαστε τις επιλογές των ανθρώπων που αγαπάμε.. Ακόμη κι αν οι επιλογές τους κάποιες φορές μας πληγώνουν...

''-Πήγαινε καλέ μου.
-Δηλαδή δεν με αγαπάς;
-Σ'αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις να φύγω;
-Καθόλου..!
-Δεν πονάς;
-Πονάω.
-Τότε γιατί δεν κάνεις τίποτα;
-Κάνω...!
-Τί;
-Σε σέβομαι! Αν μπορείς να κοιτάξεις τα μάτια μου που είναι δακρυσμένα, αν μπορείς να δεις την καρδιά μου πόσο σ'αγαπά...! Aλλά όλα αυτά τα βάζω μετά από την δική σου ελευθερία. Πάνω απ'όλα εσύ. Εσύ τί θέλεις..Θέλω να κάτσεις κοντά μου επειδή μ'αγαπάς. Κάνε τις επιλογές σου. Εγώ θα είμαι πάλι μαζί σου κι ας είσαι μακριά.
-Μα πώς θα'σαι μαζί μου; Εγώ φεύγω! Εσύ τί θα κάνεις;
-Θα'μαι μαζί σου!
-Μα πώς θα'σαι μαζί μου; Αφού τώρα στρίβω στο δρόμο στο βάθος και χάθηκα πια.
-Θα'μαι μαζί σου. Εγώ θα'μαι μαζί σου. Γιατί εγώ θα σ'αγαπάω. Θα'μαι εδώ, αλλά θα'μαι εκεί. Θα'μαι απαλά. Δεν θα'μαι καταπιεστικά, ούτε ενοχικά, να σε πνίγω στις ενοχές, αλλά με απεριόριστο σεβασμό, με τεράστια υπομονή και πολύ μεγάλη αγάπη. Θα σε κυκλώνω, θα σε περικυκλώνω με την αγάπη μου... Μα εσύ θα είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος να ζήσεις τη ζωή σου μακριά από μένα...''

Μπορούμε να το κάνουμε αυτό;;;
Να περικυκλώνουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, να το τυλίγουμε στην προσευχή μας, δίχως να καταπιέζουμε..; Να το αφήνουμε να ακολουθεί τα μονοπάτια που επιθυμεί, χωρίς να του κλείνουμε τους δρόμους; Ακόμη κι αν οι δρόμοι αυτοί οδηγούν μακριά από εμάς...
Ας ζητήσουμε συγνώμη σε όλους τους δικούς μας ανθρώπους, για την ανεπάρκειά μας στην αγάπη. Στους παρόντες και στους απόντες. Κι αν κάποιος δικός μας άνθρωπος, έρθει με μία τέτοια συγνώμη μπροστά μας, ας του απαντήσουμε με μία αγκαλιά..Η ζεστή αγκαλιά κάνει θαύματα..!
Να είστε όλοι καλά!

8 σχόλια:

  1. Mπορούμε...
    Κι αν ακόμη δεν μ'αγαπάει,
    έχω αρκετή Αγάπη μέσα μου και για τους δυο μας...
    Καλό τριήμερο κοριτσάκι!
    Καλά να περάσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εχω μια μικρή ένσταση φίλη μου... μικρή όμως... ενώ ως άξονας η αποδοχή των επιλογών του αγαπημένου ή της αγαπημένης μας είναι αληθινά ένα έργο υπέρβασης του εγώ, αισθάνομαι ότι μερικές φορές κρύβει ένα εσωτερικό 'βόλεμα'... πιστεύω ότι ο άνθρωπος που αγαπά είναι μαχόμενος, διεκδικεί εκείνο που θέλει, δίνει το παρόν όχι μόνο παθητικά αλλά και ενεργητικά... το λεπτό σύνορο είναι εκεί που η διεκδίκηση γίνεται καταπίεση και η μάχη πόλεμος... είναι τόσο λεπτές οι ισορροπίες που μονάχα ένας αληθινός μύστης, ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος μπορεί να τις διακρίνει... ήθελα απλώς να το σημειώσω, εν τάχει φυσικά αυτό, αν και στην ουσία μου αρέσει πολύ το πνεύμα του κειμένου σου και το προσυπογράφω... να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μας πρόλαβες voulaki!

    Όντως είναι υπέροχο αυτό το απόσπασμα του π.Ανδρέα!! (κ εμείς το έχουμε ετοιμάσει για να το ανεβάσουμε στις 9 του Μαρτίου)

    Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σου εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν είναι κάτι που το διαβάζω για πρώτη φορά! Όμως όχι, -σεβασμός μπορεί να είναι- αλλά αν παθητικά αφήνεις το μοιραίο, χωρίς να το παλέψεις, χωρίς να εξηγήσεις με επιχειρήματα τα θέλω σου, απλά κουνάς το μαντήλι με δάκρυα στα μάτια τότε πως θα καταλάβει ο άλλος την αγάπη σου, τον ερωτά σου γι αυτόν? Το πιθανότερο να υποθέσει πως υπάρχει αδιαφορία!
    Λέω ένα τεράστιο ΟΧΙ στην καταπίεση αλλά λέω και ΟΧΙ στην παθητική στάση απέναντι στον σύντροφο μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Λιακάδα: Καλό τριήμερο Λιακάδα!:-)

    @Νημερτής: Είμαι απόλυτα σύμφωνη με την ένστασή σου. Να είμαστε μαχόμενοι, να διεκδικούμε, να κάνουμε υπέρβαση του εγωισμού μας, να ξεπερνούμε τα όριά μας. Όταν όμως βλέπουμε ότι είναι για το καλό του άλλου.
    Όταν παρ'όλη την προσπάθεια όμως η αγάπη μας είναι λίγη για το αγαπημένο μας πρόσωπο, όταν βλέπουμε πως η καρδιά του επιθυμεί άλλους δρόμους, άλλες πορείες, ή όταν έχει την ανάγκη να δοκιμάσει τον εαυτό του και να γνωρίσει πράγματα και καταστάσεις πέρα από εμάς, τότε πρέπει να έχουμε την γενναιότητα να του δώσουμε την ελευθερία του και να διευκολύνουμε την απόφασή του. Να μην προσπαθήσουμε να τον τραβήξουμε κοντά μας, αλλά να προσπαθήσουμε να τον οδηγήσουμε πίσω στον εαυτό του. Και ποιός ξέρει; Ίσως εκεί, να βρει εμάς. Αν όχι, ίσως βρει αυτό που πραγματικά επιθυμεί.
    Καλό σου βράδυ και σε ευχαριστώ πολύ για τις επισημάνσεις σου!

    @Μα, είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης και ψυχικής δύναμης ο π.Ανδρέας!! :-)

    @Levina: Με βρίσκουν 100% σύμφωνη τα λεγόμενά σου. Διάβασε , αν θέλεις, το πιο πάνω σχόλιό μου στον Νημερτή. Το θέμα είναι πώς πράττουμε μετά την προσπάθεια αυτή.. Και μιλώ όχι για ερωτική σχέση, αλλά για κάθε ανθρώπινη σχέση, σχέση γονιού με το παιδί του, σχέση φιλική, αδερφική, ερωτική κλπ.. Σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου εδώ!
    Να περνάς όμορφα! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. η ελευθερία και ο σεβασμός κρατάει την αγάπη αληθινή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ειναι δυσκολο να φτασουν οι ανθρωποι σε τετοιο επιπεδο ωριμοτητας και ελευθεριας (γιατι ειναι και αυτο μια μορφη προσωπικης ελευθεριας, να μην καταπιεζουμε τους αλλους) ωστε να μην γινονται καταπιεστικοι και να μην ζουνε μεσα απο τον αλλον. Το εκανα μια φορα στην ζωη μου και ελπιζω να μπορεσω να το ξανακανω: την αφησα να φυγει ενω την αγαπουσα. Την αγαπω ακομα και ας ειναι μακρια.

    Την καλημερα μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Dark13sun: Και θέλει πολύ προσωπική προσπάθεια αυτό.. αλλά αξίζει τον κόπο! :-)

    @Αλχημιστή: Δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερο από έναν αλχημιστή...:-)
    Το σημαντικό είναι να βοηθάμε το αγαπημένο μας πρόσωπο να βρει τον δρόμο του, ο,τι και να σημαίνει αυτό.. Και έχω φτάσει να πιστεύω οτι αυτό είναι το πιο σημαντικό δώρο που μπορεί να προσφέρει κανείς σε εκείνον που αγαπάει. Ακόμη κι αν αυτό δεν εκτιμηθεί ποτέ. Δεν είναι αυτός ο σκοπός άλλωστε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο, μόνο θα παρακαλούσα, να υπογράφετε με ένα μικρό όνομα, ως πρόσωπα. Νοιώθω λίγο άβολα να απαντώ στον ''Ανώνυμο''... ;-)