11 Σεπτεμβρίου 2012

Το χρέος

Στη μέση μιας γης σπαρμένης,
στο πουθενά του πολυσήμαντου κόσμου,
στέκει μια αγριελιά.

Στον κορμό της χάσκουν μαχαιριές παλιών αγαπημένων,
όρκοι αγάπης για πάντα φυλακισμένοι στις αυλακιές δυο γραμμάτων.

Οι ρίζες της απλωμένες στα πέρατα του ασήμαντου ετούτου κάδρου,
στις τέσσερις άκριες μιας γης σπαρμένης ελπίδες και ιδανικά.

Κάποτε, η αγριελιά τινάζει τα φύλλα της στο θρόισμα του ανέμου,
κινεί τα γερασμένα χέρια της νωχελικά ν' αποκοιμίσει τ'αγριοπούλια,
κι ύστερα επιστρέφει στο ριζωμένο της καθήκον να στέκει.

Να στέκει...

Γύρω της σπαρμένα ιδανικά κι ελπίδες..
Στο κέντρο ενός ασήμαντου κάδρου,
στο πουθενά του πολυσήμαντου κόσμου,
μια αγριελιά, 
πιστή στο αρχέγονο χρέος της,

στέκει, 

και οι ρίζες της γίνονται πανιά..

Σ.

4 σχόλια:

  1. Να στέκει...

    μου άρεσε πολύ...
    η γραφή σου σημαίνει
    ποιείς και χαράζεις...

    την καλησπέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Nimerti!
      Κάθε σου σχόλιο με χαροποιεί ιδιαίτερα..
      Καλό σου απόγευμα!

      Διαγραφή
  2. Όταν, στην καρδιά του χειμώνα, η μυγδαλιά σκεπάστηκε απο άνθους, όλα τα δέντρα γύρα πήραν να την προγκουν. "Τι φαντασμένη, έλεγαν, τι αναίδεια! Θαρρεί πως έτσι θα φέρει την Άνοιξη!" Κι η μυγδαλιά ντράπηκε, κοκκίνισαν τ'άνθη της. "Συμπαθάτε με, αδερφές μου, είπε, ορκίζουμαι δεν το'θέλα. Μα ξαφνικά ένιωσα ένα ζεστό ανοιξιάτικο αεράκι στην καρδιά μου" (Νίκος Καζαντζάκης- ο φτωχούλης του Θεού).

    Μοιράζομαι το μικρό αυτό απόσπασμα διότι διαβάζοντας το ποίημα της ανάρτησης, αυτό μου ήρθε εμένα στο νου ως αρχική σκέψη...

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ από καρδιάς για το τόσο όμορφο απόσπασμα που μοιράστηκες εδώ...
      Ευχαριστώ που πέρασες, αφήνοντας στο μυαλό μου σκέψεις και νοήματα...
      Να είσαι καλά και να έχεις ένα όμορφο σκ.. :-)

      Διαγραφή

Κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο, μόνο θα παρακαλούσα, να υπογράφετε με ένα μικρό όνομα, ως πρόσωπα. Νοιώθω λίγο άβολα να απαντώ στον ''Ανώνυμο''... ;-)