Το ''Μαζί''

Τι φταις αλήθεια.
Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το "εμείς".
Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε
να επενδύεις στο "εγώ".
Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτά του "εσείς".
Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας
ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ".
Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί".
Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες
"Αυτός! Αυτός!"
Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς.
Τι φταις!Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου,
θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε.
Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου
(θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; )
"Μαζί". "Μαζί". Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική.
Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα
να σου χρειαστεί. Πολλά φιλιά. Συχνά όταν βρίσκομαι σε πανηγύρια, σε γλέντια,
σε πολύβουες χαρές, αισθάνομαι σα να μην έχω "εισιτήριο".
Σαν να χω βρεθεί εκεί λαθραία.
Μέχρι που μου ρχεται να το βάλω στα πόδια.
Είν αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο.
Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα.
Να μην βάζω τίτλους στα κεφάλαια.Πού βρίσκομαι; Ρωτάς;
Σε μια έρημο και περιφέρομαι άσκοπα.
Σε λίγο θα νυχτώσει και φοβάμαι.
Μου λείπει η σιγουριά της πάχνης στο τζάμι του δωματίου μου.
Μου λείπει το κόκκινο σάλι μου.
Οι πικροδάφνες στους μεγάλους δρόμους
Οι μενεξέδες στα παρτέρια των πάρκων.
Μου λείπει η φλυαρία της μοναξιάς μου.
Ο ζεστός καφές παρέα με το φίλο μου.Τα σοκολατάκια στην παλιά φοντανιέρα της μαμάς μου.
Η μαρμελάδα από βατόμουρα.
Μου λείπει η τζανεριά στην άκρη του ακάλυπτου.
Το κλουβί με τα καναρίνια στο αντικρινό μπαλκόνι.
Η γάτα μου, η Μάργκω.
Τα χαρτιά και τα μολύβια μου
(κι ας μην κατάφεραν ποτέ να δώσουν άσυλο στην ψυχή μου).
Σε μια έρημο βρίσκομαι. Και σε παρακαλώ μη με ρωτάς γιατί.
Ξέρεις πως είμαι ανίκανη να δώσω εξηγήσεις.
Όμως. Απ όλα περισσότερο, θέλεις να μάθεις τι μου λείπει;
Το παραμύθι.
Το παραμύθι πως μια μέρα θα βρίσκαμε μια όαση μαζί!Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να πικραίνεσαι.
Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους, που ξεπουλούν
στους πάγκους τους το μέλλον σου.
Γέμισε ο τόπος καταπατητές, που μεταμφιεσμένοι
σε σωτήρες ακολουθούν σαν τα σκυλιά τα βήματά σου.
Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να μπλοκάρεις.
Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δε διάλεξες.
Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου.
Να κρεμάσουν τα σχέδια σου ανάποδα, σαν νυχτερίδες,
στους πασσάλους που οριοθέτησαν τον ορίζοντά σου.Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις.
Όμως κρατήσου. Μην αφεθείς.
Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου, υπεράσπισέ τα.
Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί.
Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της.Και κάτι άλλο. Ίσως πιο ποιητικό.
Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου.Κι ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε.
ν απολαύσεις τ άρωμά τους.
Α! Κι αν θέλεις μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι
που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο!Μήπως πρέπει...Μήπως...Μια γνώμη λέω.
Να βάλεις "φραγή" σε ορισμένα πρόσωπα που σε περικυκλώνουν
και ισχυρίζονται ότι αποτελούν το πλαίσιο σου;
Την κορνίζα σου, και καλά.
(Και τι κορνίζα Θε μου! Όλο χρυσόσκονη!)
Μήπως πρέπει να απενεργοποιήσεις ορισμένα συναισθήματα,
που αποδείχτηκαν υπερβολικά και ανώφελα;
Η γενναιοδωρία, φίλε, έχει κάποια όρια. Κάποια στοπ.
Όταν τα ξεπεράσεις ξέρεις που οδηγείσαι;
Στο διασυρμό και στην αυτοκαταστροφή.
Έτσι είναι. Κι ας μη σ αρέσει να το δεις.
Αυτή πια η ανόητη προσμονή σου,
πως οι "άλλοι" κάποτε θ αλλάξουν.
Ξέχνα την, να χαρείς.
Οι "άλλοι" την έχουν καταβρεί στην πουπουλένια σου πλατούλα.
Εσύ ν αλλάξεις ρότα. Τώρα. Αν μπορείς.
Αν δεν μπορείς τουλάχιστον μη θορυβείς.
Έχεις ακούσει μήπως για τη μητέρα Τερέζα;
Καμία σχέση!
Είναι γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν
ποτέ ν απλώσουν τα "ρούχα" τους στον ήλιο, να τα στεγνώσουν.
Πάντα βρεγμένα τα φορούν.
Δεν είναι η ζωή που φταίει γι αυτό, κι ας της ρίχνουν
όλα τα βάρη.
Ούτε οι ίδιοι, βέβαια, φταίνε.
Φταίει το ότι δεν τους χάρισε ποτέ κανείς έναν ήλιο.
Έναν ολόδικό τους ήλιο.
Ν ανατέλλει, να δύει και πάλι ν ανατέλλει λαμπερός
μέσα τους.

Αλκυόνη Παπαδάκη «Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή»

Η αγάπη που ''δάμασε'' την Θέτιδα

''Σήμερα φέρνοντας -αναπάντεχα στο νου μου έναν αρχαίο μύθο-κατάλαβα τι μπορεί να είναι η αγάπη. Το κατάλαβα από μια εικόνα πάνω σ' ένα αγγείο: δείχνει τον Πηλέα, να έχει δέσει τα χέρια του γύρω από τη Θέτιδα και να την κραταει σφιχτά. Αγαπούσε τη Θέτιδα και ο Κένταυρος, που ήταν σοφός, του είχε προβλέψει: ''Η γυναίκα αυτή συνέχεια θα μεταμορφώνεται. Μην φοβηθείς και μη λύσεις ποτέ τα χέρια σου. Θα γίνεται φίδι και λύκαινα, φωτιά και πάγος. Πράγματα δηλαδή, που δύσκολα κρατάει κανείς χωρίς να ματώσουν,να καούν και να παγώσουν τα χέρια του. Εσύ όμως θα το κάνεις. Η αγάπη θα σου δίνει τη δύναμη ν' αντέξεις, ό,τι χωρίς αυτή, θα σου προκαλούσε φρίκη και πόνο και αποστροφή. Και δεν θα χαλαρώσεις ποτέ το αγκάλιασμα, γιατί θα ξέρεις ότι πίσω απ' όλ' αυτά τα πρόσωπα κρύβεται η μορφή της αγαπημένης σου. Κρύβεται η ψυχή της''.
Αυτά είπε π Κένταυρος κι ο Πηλέας τον άκουσε κι όσο κράταγε ο πόλεμος δεν έπαυε ν' αγαπάει και ν' αγκαλιάζει κάθε μορφή θηρίου που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος. Κι ακόμα ήξερε, πως τα θηρία αυτά, είναι οι όψεις της τρέλας, του πόνου και της αρρώστιας που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Όχι η αληθινή εικόνα του.
Και περίμενε το πλήρωμα του χρόνου, μέχρι να λιώσει η αγάπη του κάθε προσωπείο και κάθε αντίσταση, ώστε να δει επιτέλους την ομορφιά της Θέτιδας. Και την είδε. Επειδή δεν έλυσε ποτέ τα χέρια του, την είδε. Επειδή έβλεπε πέρα απ' τη δύση, την ανατολή και πέρα απ' το θηρίο, την θεότητα. Είδε και την αγάπη, πρόσωπο με πρόσωπο.''
Ελεωνόρα Σταθοπούλου, ''Εκεινος''

Το μυστικό κέντρο του καθενός

Ξέρω καλά πως ο θάνατος δε νικιέται, μα η αξία του ανθρώπου δεν είναι η Νίκη,παρά ο αγώνας για τη Νίκη.Και ξέρω ακόμα ετούτο,το δυσκολώτερο:δεν είναι ούτε ο αγώνας για τη Νίκη..η αξία του ανθρώπου είναι μια μονάχα,ετούτη:να ζει και να πεθαίνει παλικαρίσια και να μην καταδέχεται αμοιβή.

Κι ακόμα ετούτο,το τρίτο,ακόμα πιο δύσκολο:η βεβαιότητα,πως δεν υπάρχει αμοιβή,να μη σου κόβει τα ήπατα παρά να σε γεμίζει χαρά,υπερηφάνια κι αντρεία."

"Κάθε άρτιος άνθρωπος έχει μέσα του,στην καρδιά της καρδιάς του,ένα κέντρο μυστικό και γύρα του περιστρέφουνται τα πάντα..ο μυστικός αυτός στρόβιλος δίνει ενότητα στο στοχασμό και στην πράξη μας,και μας βοηθάει να βρούμε ή να εφεύρουμε την αρμονία του κόσμου.'Άλλοι έχουν τον έρωτα,άλλοι τη δίψα της μάθησης,άλλοι την καλοσύνη ή την ομορφιά ή τη λαχτάρα του χρυσαφιού και της εξουσίας..κι όλα τ'αξιολογούν και τα υποτάζουν στο κεντρικό τους αυτό πάθος.Αλίμονο στον άνθρωπο που μέσα του δε νιώθει να τον κυβερνάει ένας απόλυτος μονάρχης..η ζωή του κατασκορπίζεται ακυβέρνητη κι ασυνάρτητη σε όλους τους ανέμους."

 

 Πηγή: ''Αναφορά στον Γκρέκο'' Καζαντζάκης

Το αναπόφευκτο σε δική σου βούληση...

Ο Ζορμπάς κοίταξε τ' αστέρια, με το στόμα ανοχτό, σα να τα 'βλεπε για πρώτη φορά.
- Τι να γίνεται εκεί απάνω! μουρμούρισε.
Και σε λίγο πήρε την απόφαση, μίλησε:
- Ξέρεις να μου πεις, αφεντικό, είπε κι η φωνή του ασκώθηκε επίσημη, συγκινημένη μέσα στη ζεστή νύχτα, ξέρεις να μου πεις τι πάει να πουν όλα αυτά; Ποιός τα 'καμε; Γιατί τα 'καμε; Και πάνω απ' όλα ετούτο (η φωνή του Ζορμπά ήταν γεμάτη θυμό και τρόμο): Γιατί να πεθαίνουμε;
- Δεν ξέρω, Ζορμπά! αποκρίθηκα, και ντράπηκα σα να με ρωτούσαν το πιο απλό πράμα, το ποιό απαραίτητο, και δεν μπορούσα να το ξηγήσω.
-Δεν ξέρεις! έκαμε ο Ζορμπάς και τα μάτια του γούρλωσαν.
Όμοια γούρλωσαν και μια άλλη νύχτα, όταν με ρώτησε αν χορεύω και του αποκρίθηκα πως δεν ξέρω χορό.
Σώπασε λίγο` άξαφνα ξέσπασε:
- Τότε τι 'ναι αυτά τα παλιόχαρτα που διαβάζεις; Γιατί τα διαβάζεις; Άμα δε λένε αυτό τι λένε;
- Λένε τη στεναχώρια του ανθρώπου που δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτά που ρωτάς, Ζορμπά, αποκρίθηκα.
- Να τη βράσω τη στεναχώρια τους! έκαμε ο Ζορμπάς χτυπώντας με αγανάχτηση το πόδι του στις πέτρες.
Ο παπαγάλος στις ξαφνικές φωνές τινάχτικε απάνω:
- Καναβάρο! Καναβάρο! έσκουζε σα να ζητούσε βοήθεια.
- Σκασμός και συ! έκαμε ο Ζορμπάς κι έδωκε μια γροθιά στο κλουβί.
Στράφηκε πάλι σε μένα.
- Εγώ θέλω να μου πεις από που ερχόμαστε και που πάμε. Του λόγου σου τόσα χρόνια μαράζωσες απάνω στις Σολομωνικές` θα 'χεις στύψει δύο τρεις χιλιάδες οκάδες χαρτί` τι ζουμί έβγαλες;
Τόση αγωνία είχε η φωνή του Ζορμπά, που η πνοή μου κόπηκε` αχ, να μπορούσα να του 'δινα μιάν απόκριση!
Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη, μήτε η Νίκη` μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος. Τι 'ναι πέρα από τον ιερό τρόμο; ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει.
- Δεν απαντάς; έκανε ο Ζορμπάς με αγωνία.
Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφό μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος:
- Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ'ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η Γη μας` τ' άλλα φύλλα είναι τ' αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα. Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα` τ' οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει` το γευόμαστε, τρώγεται` το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό.
Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρώμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου, από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος. Άνατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό, ακούμε ανάρια ανάρια το θρο που κάνουν τα άλλα φύλλα του γιγάντιου δέντρου, νιώθουμε το χυμό ν' ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας. Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει...
Σταμάτησα. Ήθελα να πω: Από τη στιγμή εκείνη αρχίζη η Ποίηση, μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε και σώπασα.
- Τι αρχίζει; ρώτησε ο Ζορμπάς με λαχτάρα. Γιατί σταμάτησες;
- ...αρχίζει ο μεγάλος κίντυνος, Ζορμπά, είπα. Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν, άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρουν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά και λένε ''Θεός''. άλλοι κοιτάζουν από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσηχα, παλικαρίσια και λένε: ''Μου αρέσει''.
Ο Ζορμπάς συλλογίστικε κάμποση ώρα, βασανιζόταν να καταλάβει.
- Εγώ, είπε τέλος, κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο` τον κοιτάζω και δε φοβούμαι` όμως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσει. Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν είμαι λεύτερος; Δεν υπογράφω!
Σώπασε, μα γρήγορα φώναξε πάλι:
- Όχι, δε θ' απλώσω εγώ στο Χάρο το λαιμό μου σαν αρνί και να του πω: ''Σφάξε με αγά μου, ν' αγιάσω!''
Δε μιλούσα..στράφηκε, με κοίταξε ο Ζορμπάς θυμωμένος.
- Δεν είμαι λεύτερος; ξαναφώναξε.
Δε μιλούσα. Να λες ''Ναι!'' στην ανάγκη, να μετουσιώνεις το αναποφευκτό σε δικιά σου λεύτερη βούληση, αυτός, ίσως, είναι ο μόνος ανθρώπινος δρόμος της λύτρωσης. Το 'ξερα, και γι' αυτό δε μιλούσα.
Ο Ζορμπάς είδε πως δεν είχα πια τίποτα να του πω, πήρε το κλουβί σιγά σιγά, να μην ξυπνήσει ο παπαγάλος, το τοποθέτησε δίπλα από το κεφάλι του και ξάπλωσε.
- Καληνύχτα, αφεντικό, είπε, φτάνει.

Πηγή: ''Βίος και Πολιτεία'' Καζαντζάκης

Εσύ μπορείς...

Θέλω να ξέρεις πόσο σημαντικός είσαι για μένα, πόσο μπορείς να γίνεις ο δημιουργός του πλάσματος που κρύβεται μέσα μου, αν πραγματικά το θελήσεις. Μόνο εσύ μπορείς να γκρεμίσεις τον τοίχο που πίσω του στέκω τρέμοντας. Μόνο εσύ μπορείς να δεις πίσω απο τη μάσκα μου. Μόνο εσύ μπορείς να μ'απελευθερώσεις απο το σκοτεινό κόσμο του πανικού , της αβεβαιότητας και της μοναξιάς μου. Γι'αυτο, μη με προσπερνάς. Ξέρω πως δεν θα είναι εύκολο για σένα. Όσο πιο πολύ με πλησιάζεις, τόσο πιο άγρια θα σου επιτεθώ. Βλέπεις, πολεμάω αυτό ακριβώς που χρειάζομαι περισσότερο.
Έχω ακούσει πως η αγάπη είναι πιο δυνατή απο τα τείχη και σ'αυτό στηρίζονται όλες μου οι ελπίδες. Γι'αυτό άρχισε να χτυπάς τον τοίχο με τα σταθερά σου χέρια, γιατί το παιδί που κρύβεται μέσα μου είναι πολύ ευαίσθητο και δεν μπορεί να μεγαλώσει πίσω απο τοίχους. Μην τα παρατάς! Σε έχω ανάγκη...!

Κάπως έτσι ο άνθρωπος του σήμερα κλείνεται πίσω απο τείχη που έχει φτιάξει, λόγω της αδυναμίας του να εμπιστευτεί τον συνάνθρωπο, να τον αγγίξει, να τον αγαπήσει..αλλα όλοι έχουμε ανάγκη απο αγάπη..και αν κάποιος απο εμάς αισθάνεται λιγάκι πιο δυνατός, λιγάκι πιο τρελός ώστε να εμπιστεύεται τον συνάνθρωπο και να μπορεί να αγαπήσει, ας προσπαθήσει να γκρεμίσει αυτά τα τείχη για εκείνους που αγαπά και να ακούσει αυτές τις φωνές..Γιατί δεν υπάρχει μόνο ''Εγώ'' και ''Εσύ''..ο σκοπός μας και ο αγώνας μας πρέπει να συμπεριλαμβάνει και το ''Εμείς''!!!  :-)

Ο ήλιος βγαίνει κάθε μέρα για όλους

Αγαπημένα αποσπάσματα απο Μάρω Βαμβουνάκη

Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης

1. Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

 2. «Τα παιδιά γνωρίζουν για μας περισσότερα από όσο εμείς για τον εαυτό μας, για το τι συμβαίνει στην οικογένεια, κι ας το κρατούν επτασφράγιστο μυστικό οι μεγάλοι. Ξεχωρίζουν αυτόματα ποιος ξένος είναι καλός άνθρωπος, τις προθέσεις του, την ψυχική του ποιότητα, αγαπούν σπαρακτικά, θυσιαστικά τα σκυλάκια, τα πουλιά, όλα τα ελάχιστα και ασθενή του κόσμου, γιατί καταλαβαίνουν τη μετοχή τους στην Αλήθεια.Και πόσο δύσκολο να θες να διδάξεις στα παιδιά του Παραδείσου τους κανονισμούς της δικής μας κατάστασης, της πτώσης μας. Να τα προσαρμόσεις! Πού;…Να τους αφαιρείς την αγαλλίαση, την έκσταση, κάνοντάς τα όλο και πιο λογικά, συμβατικά λογικά, να τα πονηρεύεις να επιζήσουν. Για να επιζήσουν θα πρέπει να τους μειώνεις και να τους λερώνεις το να ζουν. Να τα κατεβάσεις από το υπέρλογο όπου ταξιδεύουν σαν άγγελοι και να τα προσγειώσεις στον κόσμο που τόσο συμβιβασμένα και μίζερα φτιάξαμε όπως-όπως οι μεγάλοι. Να τους περιορίσεις την απέραντη ύπαρξη σε μια κοσμική, άρα υποκριτική ύπαρξη. Ίσως γι’ αυτό είναι συχνά μελαγχολικά κι απόμακρα, ίσως γι’ αυτό όσο πάνε προς την εφηβεία μας βγάζουν το θυμό τους. Μια αχνή αίσθηση εξορίας στο βλέμμα τους ανατέλλει από νωρίς.»

3. «Τίποτα μα τίποτα δεν εξοργίζει τον άνθρωπο όσο το να του στερούν την ελευθερία του, να μην του επιτρέπουν να είναι ο εαυτός του, είτε το καταλαβαίνει συνειδητά είτε όχι. ….. Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε, μόνο εκεί στο βυθό του βρίσκεται η Κόλαση κι ο Παράδεισός μας, γι αυτό και προς τα κει, προς τα μέσα, αξίζει να οδοιπορούμε. Κάθε δρόμος, και ο πιο μακρινός, και ο πιο φιλόδοξος πνευματικά, από και περνάει. Από κει περνάει ακόμα και η απάρνηση του εαυτού όταν την αποφασίσουμε. Γι αυτό θυμώνουμε όταν μας εμποδίζουν το μόνο δημιουργικό ταξίδι ζωής: να βρούμε τον εαυτό μας.»

 4. «Δεν είναι κακό να ζει κανείς μόνος, αντιθέτως, όποιος ασκηθεί να αντέχει τη μοναξιά έχει τη δύναμη να αντέχει πάρα πολλά και όχι μόνο να αντέχει αλλά και να απολαμβάνει πάρα πολλά που αλλιώς δε θα μπορούσε να διακρίνει. Η μοναξιά είναι το ορυχείο της δύναμης και της αυτογνωσίας. Δεν ζει καλά κανείς παρά μόνος, έφτασε να λέει ο Διονύσιος Σολωμός. Μια μοναξιά όμως που δεν αποτελεί καταφύγιο δειλίας. Μόνο τότε. Η επιλεγμένη μοναχικότητα όχι η εξαναγκαστική».

Η μοναξιά είναι από χώμα...

1. " Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.

Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.

Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.

Για μια τέτοια κίνηση!

Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!

Για μια τέτοια κίνηση!

Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της.

2. «Πώς ν’ απαλλάξω τη σκέψη μου απ’ τις ερμηνείες των άλλων έτσι που να μη σου λέω «σ’ αγαπώ»,γιατί όσα κάνουμε μιμούνται τις ταινίες,τα διαβάσματα,τα τραγούδια που μας πρωτοδίδαξαν αυτή τη φράση;Να σου λέω «Σ’ ΑΓΑΠΩ»,γιατί ένα αρχέγονο κύμα βγαίνει από βαθιά μου,πρωτοφανές,άγνωστο και λέει έτσι… «

3. «Τα μικρά παιδιά δεν φτιάχνουν μύθους γιατί τα παιδιά ζουν απ’ ευθείας χωρίς διερμηνείς και μεσάζοντες. Η πραγματικότητα των παιδιών είναι τα παραμύθια μας και η παραμυθία μας για το χαμένο παράδεισο στην εξορία μας. Τα παιδιά από μόνα τους ξέρουν. Μπορούν ν’ αποκρυπτογραφούν τα μαγικά σημάδια του κόσμου γιατί την έχουν την καθαρή όραση που συλλαμβάνει τα άφαντα, ενώ εμείς τη χάσαμε με τα χρόνια και με τις γνώσεις. Τα παιδιά είναι σοβαρότερα και συνεπέστερα απ’ τους μεγάλους γι’ αυτό κι εγώ στο παλιό ζαρωμένο παιδί που απέμεινε μέσα μου προστρέχω όταν είναι να αισθανθώ τα πιο σπουδαία. Ένα παιδί από παλιά κι από βαθιά βγαίνει κι αποφασίζει στις εσχατιές της ζωής μας. Υπάρχει ένα παιδί μέσα μου που ξέμεινε, δεν την ξεχνά την ποίηση των πραγμάτων που χρόνια πριν αντίκρυσε και ζει με την αόριστη νοσταλγία της ανικανοποίητο πια και λυπημένο. Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με την ποίηση των πράγματων στην παιδική ματιά, όλα είναι κατώτερά της από δω κι ύστερα.»

4. «Να υπάρχω μονάχα, να σ’ αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια. Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι είμαι έρχεσαι.»

Τηλεφωνήματα και ενοχές

«Ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται,που δεν πικραίνεται.Είναι εκείνος που φοβάται και πικραίνεται το ίδιο με τον καθένα μας,ίσως και περισσότερο-γιατί όσο γενναιότερος τόσο πιο ευαίσθητος-,αλλά ο φόβος δε μεταλάσσει τις αποφάσεις της καθαρής του καρδιάς,δεν επηρεάζει τις επιλογές του ωριμότερου νου του.»

Ο παλιάτσος και η Άνιμα

«Εγωιστής είναι τελικά ένας δειλός, τόσο δειλός που δεν μπορεί να κάνει τίποτα ουσιαστικό, ούτε να αγαπάει τον εαυτό του. Και εγωιστής δεν είναι εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του, όπως επιπόλαια νομίζουμε. Εγωιστής είναι εκείνος που δεν αγαπάει τον εαυτό του. Που γι’ αυτό ακριβώς προσπαθεί να πείσει τους άλλους πως αξίζει, πως είναι σπουδαίος. Επειδή δεν το πιστεύει ο ίδιος. Αγωνίζεται με κάθε τρόπο να επιβάλει τούτη την καλή μαρτυρία, ώστε η μαρτυρία να επιστρέψει στον ίδιο και να γλιτώσει από την αυτοαμφισβήτηση. Γι’ αυτό άλλωστε ο εγωισμός ενέχει βία. Γιατί κουβαλάει αγωνία΄ανάγκη και τρόμο πτώσης στο εσώτερο κενό.»

Πηγή: Μάρω Βαμβουνάκη

Τα συναισθήματα με τ'όνομά τους...

Τι ωραία που θα ήταν αν αποκτήσουμε τη συνήθεια, τόσο στα μικρά, όσο και στα μεγάλα πράγματα, να μπορούμε να λέμε με τ' όνομά τους γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα κατευθείαν, χωρίς περιστροφές, έτσι όπως είναι.
Δεν μιλάω για ακρίβεια, αλλά για ορισμό. Που πάει να πει: ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ τι περιλαμβάνει, από πού μέχρι πού, το περιεχόμενο του θέματος που συζητάμε. Ίσως γι' αυτό προσπαθώ επίσης, πάντοτε να διευκρινίζω για τι πράγμα ΔΕΝ μιλάω όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν εννοώ το να είναι κανείς ερωτευμένος, όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν εννοώ το σεξ, όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν μιλάω για συναισθήματα που υπάρχουν μόνο μέσα στα βιβλία.
Δεν μιλάω για χαρές φυλαγμένες για λίγους και ξεχωριστούς.
Δεν μιλάω για μεγάλα πράγματα.
Μιλάω για ένα συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ο καθένας.
Μιλάω για απλά και γνήσια συναισθήματα.
Μιλάω για εμπειρίες σπουδαίες, που δεν υπερβαίνουν όμως την ανθρώπινη φύση ή τους περιορισμούς της.
Μιλάω για την αγάπη που σημαίνει, απλώς, να θέλεις κάποιον πολύ.
Και λέω να θέλεις όχι με την ετυμολογική έννοια της κτήσης, αλλά με την έννοια που καθημερινά δίνουν σ΄αυτό το ρήμα οι ισπανόφωνες χώρες, όπου το θέλω σημαίνει σ΄αγαπώ.
Εκεί, σπάνια χρησιμοποιούν το σ΄ αγαπώ. Λένε καλύτερα σε θέλω, σε θέλω πολύ, ή σε θέλω πάρα πολύ.
Όμως τι ακριβώς λένε με αυτό το "σε θέλω"¨;
Νομίζω πως εννοούν: Μ΄ενδιαφέρει να είσαι καλά.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Όταν θέλω κάποιον, αντιλαμβάνομαι τη σημασία που έχει για μένα αυτό που κάνει, αυτό που του αρέσει ή αυτό που τον πονάει.
Το σε θέλω σημαίνει, επομένως, νοιάζομαι ΓΙΑ σένα, και το σ΄αγαπώ σημαίνει: νοιάζομαι πάρα πολύ. Τόσο πολύ που καμιά φορά, όταν σ΄αγαπάω, βάζω το να είσαι εσύ καλά πάνω από άλλα πράγματα, τα οποία είναι επίσης σημαντικά για μένα.
Αυτός ο ορισμός (ότι νοιάζομαι ΓΙΑ σένα) δεν μετατρέπει την αγάπη σε κάτι πολύ μεγάλο, ούτε όμως μειώνει την αξία της κάνοντάς την να φαίνεται μια ανοησία.
Θα οδηγήσει, για παράδειγμα, στην πλήρη συνειδητοποίηση δύο γεγονότων: δεν είναι αλήθεια ότι σ΄αγαπάνε εκείνοι που δεν νοιάζονται πολύ για τη ζωή σου, και δεν είναι αλήθεια ότι δεν σ΄αγαπάνε εκείνοι που ζουν εξαρτημένοι απ΄ότι σου συμβαίνει.
Επαναλαμβάνω: αν μ΄αγαπάς πραγματικά, νοιάζεσαι για μένα!
Αυτό σημαίνει, επομένως, - όσο κι αν με πονάει να το παραδεχτώ -, ότι αν δεν νοιάζεσαι ΓΙΑ μένα, είναι γιατί δεν μ΄αγαπάς. Αυτό δεν είναι κακό, δεν λέει κάτι άσχημο για σένα που δεν μ΄αγαπάς, είναι απλώς η πραγματικότητα, έστω κι αν είναι μια θλιβερή πραγματικότητα (όπως λέει και το τραγούδι του Σερράτ: Ποτέ δεν είναι η αλήθεια θλιβερή, απλώς δεν υπάρχει άλλη λύση. Πρέπει μάλλον να καταλάβουμε ότι το θλιβερό είναι αυτό ακριβώς : ότι δεν γίνεται αλλιώς).
Η διαφοροποίηση που κάνω - και που είναι μόνο ποσοτική - ανάμεσα στο θέλω και στο αγαπώ είναι η ίδια που γίνεται με τις περισσότερες τρυφερές εκφράσεις που χρησιμοποιούμε για να ΜΗΝ πούμε Σ΄αγαπώ. Λέμε : μ΄αρέσεις, σε βρίσκω συμπαθητικό, νιώθω για σένα τρυφερότητα, είσαι η έμπνευσή μου, έχω αισθήματα αγάπης για σένα κ.λ.π.
Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ΄αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ΄ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πως τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ΄αγαπώ.
Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ, δεν έχω άλλον.
Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν' αγαπάει : τον δικό του. Αν κάποιος δεν σ΄αγαπάει όπως θα ήθελες να σ΄αγαπήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ΄αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του...

Πηγή: ''Δρόμος της Συνάντησης'' Χόρχε Μπουκάι

Όταν μιλά ο Μικρός Πρίγκηπας

Και τότε είπε ο Μικρός Πρίγκιπας:

Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει παρά μόνο ένα δείγμα του μέσα σε εκατομμύρια και εκατομμύρια αστέρια, αυτό είναι αρκετό για να νιώθει ευτυχισμένος

όταν το κοιτάζει. Σκέπτεται «Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί...»

«Δεν πρέπει ποτέ ν' ακούμε τα λουλούδια. Πρέπει να χαιρόμαστε την ομορφιά τους και το άρωμά τους.

Το δικό μου γέμιζε με αρώματα τον πλανήτη μου, μα δεν ήξερα να τ' απολαύσω.Δεν κατάφερα τίποτε να καταλάβω, τότε! Θα 'πρεπε να το κρίνω από τις πράξεις και όχι από τα λόγια του. Με πλημμύριζε αρώματα και λάμψη. Ποτέ δεν θα είχα μπορέσει να φύγω. Θα έπρεπε να είχα μαντέψει την τρυφερότητα, πίσω από τα άγαρμπα καμώματά του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά! Αλλά ήμουν πολύ νέος για να ξέρω να τ' αγαπώ. »

Το λουλούδι έβηξε.

Μα, όχι γιατί εξαιτίας του κρυολογήματος που είχε πάρει.

- Είμαι κουτό, του είπε στο τέλος. Σου ζητώ να με συγχωρέσεις. Προσπάθησε να 'σαι ευτυχισμένος.

Παραξενεύτηκε που δεν τον κατηγόρησε για τίποτα. Στεκόταν εκεί γεμάτος αμηχανία με το γυάλινο δοχείο στον αέρα. Δεν καταλάβαινε κείνη τη γλυκιά ηρεμία.

- Μα ναι, σ' αγαπώ, του είπε το λουλούδι. Δεν κατάλαβες τίποτα, μα το φταίξιμο είναι δικό μου. Αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ωστόσο, φάνηκες κι εσύ το ίδιο κουτός σαν κι εμένα. Προσπάθησε να γίνεις ευτυχισμένος... Παράτα αυτό το γυάλινο δοχείο. Δεν το χρειάζομαι πια.

-Μα ο άνεμος...

- Δεν έχω κρυώσει τόσο πολύ για να το χρειάζομαι. Το δροσερό αεράκι της νύχτας θα μου κάνει καλό. Είμαι ένα λουλούδι.

- Όμως τα ζώα...

- Θα πρέπει να υποφέρω δυο-τρεις κάμπιες αν θέλω να γνωρίσω τις πεταλούδες.

Φαίνεται πως είναι πάρα πολύ ωραίες. Διαφορετικά ποιος θα 'ρθει να μου κάνει επίσκεψη; Θα 'σαι πολύ μακριά, εσύ. Όσο για τα μεγάλα ζώα, δεν τα φοβάμαι καθόλου. Έχω τα νύχια μου. Και με αφέλεια έδειχνε τα τέσσερα αγκάθια του. Ύστερα πρόσθεσε: Μην καθυστερείς έτσι, είναι ενοχλητικό. Έχεις αποφασίσει να φύγεις. Φύγε.

Γιατί το λουλούδι δεν ήθελε να το δει ο μικρός πρίγκιπας να κλαίει. Ήταν ένα τόσο περήφανο λουλούδι...

Κάποτε συνάντησε ο Μικρός Πρίγκιπας μία αλεπού:

- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.

- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...

- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.

- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;

- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς». Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις

την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...

- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...

- Η ζωή μου είναι μονότονη. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.

Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.

- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!

- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.

- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια

φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!

- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα...-Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω.

Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.

- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.

- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:

- Αχ! είπε η αλεπού... Θ' αρχίσω τα κλάματα.

- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

- Μα συ θα βάλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Και βέβαια, είπε η αλεπού.

- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε!

- Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού, είναι το χρώμα του σταριού.

Ύστερα πρόσθεσε:

-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.

- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια. Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό. Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...

Ο μικρός Πρίγκιπας ήταν κουρασμένος. Είπε:

- Τα αστέρια είναι όμορφα, εξαιτίας ενός λουλουδιού που δεν το βλέπουμε...

Η έρημος είναι όμορφη, πρόσθεσε...Αυτό που κάνει όμορφη την έρημο, είπε ο μικρός πρίγκιπας, είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι...Οι άνθρωποι στη χώρα σου, καλλιεργούν πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα μέσα σ' ένα μονάχα κήπο... και μέσα εκεί δεν βρίσκουν ότι ζητάνε... Κι ωστόσο, αυτό που ψάχνουν θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα σ' ένα μόνο τριαντάφυλλο ή μέσα σε λίγο νερό...Τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάξεις με την καρδιά. Είναι όπως και με το λουλούδι. Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε κάποιο αστέρι, είναι γλυκό τη νύχτα να κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τ' αστέρια τότε είναι

ανθισμένα.Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ' αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό για να σου δείξω που βρίσκεται. Έτσι είναι καλύτερα. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα από τ' αστέρια. Τότε, θα σ' αρέσει να κοιτάζεις όλα τα αστέρια... Όλα θα είναι φίλοι σου. Κι ύστερα, θα 'θελα να σου κάνω ένα δώρο...Γέλασε πάλι.

-Α! μικρό μου ανθρωπάκι, μικρό μου ανθρωπάκι, μου αρέσει να σ' ακούω να γελάς!

- Ακριβώς αυτό θα 'ναι το δώρο μου... αυτό θα 'ναι όπως με το νερό...

- Τι θέλεις να πεις;

- Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον μπίζνεσμαν μου, ήταν από χρυσάφι. Μα όλα τούτα τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει...

- Τι θέλεις να πεις;

- Αφού εγώ θα 'μαι σ' ένα απ' αυτά, κι αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Θα έχεις εσύ αστέρια που ξέρουν να γελάνε! Και γέλασε πάλι.

- Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγοριέται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ' έχεις γνωρίσει.

Θα είσαι πάντα φίλος μου. Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα. Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση... Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!» και θα σε περνάνε για τρελό. Σου σκάρωσα ένα πολύ πονηρό παιχνίδι... Και γέλασε ξανά.

- Θα είναι σαν να σου έχω δώσει αντί γι' αστέρια, μικρά κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν...

Πηγή: ''Μικρός Πρίγκιπας''-Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ

Όταν μας μιλά ο Θεός

Συγκεντρώσου για λίγο και φαντάσου τον Θεό να σου μιλά: Αγαπημένο μου Παιδί, καθώς διαβάζεις τις παρακάτω προτροπές, να ξέρεις πως θα έρθουν κάποιες αλλαγές στη ζωή σου.Αυτές οι αλλαγές πρέπει να ολοκληρωθούν, ώστε να εκπληρώσω τις υποσχέσεις Μου στη ζωή σου, να σου δώσω ειρήνη, χαρά και ευτυχία. Ζητώ συγγνώμη για οποιαδήποτε ενόχληση και αμηχανία, αλλά μετά από όλα αυτά που κάνω, αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να σου ζητήσω. Σε παρακαλώ ακολούθα τις παρακάτω δέκα οδηγίες:

1. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ
Η ζωή σε έφερε αντιμέτωπο με μεγάλες δυσκολίες και δοκιμασίες, και το μόνο που κάνεις είναι να κάθεσαι και να στενοχωριέσαι. Ξέχασες πως Εγώ Είμαι εδώ να σηκώσω όλο το φορτίο σου και να το κουβαλήσω για χάρη σου; Ή μήπως απολαμβάνεις να στενοχωριέσαι με κάθε μικρό πρόβλημα που έρχεται στο δρόμο σου;

2. ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΛΙΣΤΑ
Υπάρχει κάτι που σε απασχολεί και πρέπει να το φροντίσεις; Σημείωσε το σε μια λίστα. Όχι στη ΔΙΚΗ ΣΟΥ λίστα. Γράψ'το στη ΔΙΚΗ ΜΟΥ λίστα που συμπεριλαμβάνει τα πράγματα που πρέπει να κάνω. Άφησέ ΜΕ να φροντίσω ΕΓΩ το πρόβλημά σου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω αν δεν μου πεις εσύ για το πρόβλημά σου. Και αν και η λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνω είναι μεγάλη, παρόλα αυτά είμαι...Θεός. Μπορώ να φροντίσω κάθε έγνοια σου που τοποθετείς στα χέρια Μου. Στην πραγματικότητα, αν ήξερες όλη την αλήθεια, θα γνώριζες ότι φροντίζω για πολλά πράγματα της ζωής σου ακόμη κι αν εσύ ποτέ δεν το συνειδητοποιείς.

3. ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ ΜΕ
Μια και μου δώσεις το φορτίο σου, μην προσπαθείς να το πάρεις πίσω. Εμπιστεύσου με! Έχε πίστη ότι Εγώ θα φροντίσω όλες τις ανάγκες σου, τα προβλήματα σου και τις δοκιμασίες σου. Έχεις προβλήματα με τα παιδιά σου; Βάλ'το στη λίστα Μου. Έχεις οικονομικά προβλήματα; Βάλ'το στη λίστα Μου. Έχεις προβλήματα με τα συναισθήματα σου; Για χάρη Μου, γράψ'το στη λίστα μου. Θέλω να σε βοηθήσω. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μου το ζητήσεις.

4. ΑΦΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ
Μην ξυπνήσεις ένα πρωί και πεις: «Λοιπόν, αισθάνομαι πολύ πιο δυνατός σήμερα, νομίζω πως μπορώ να αντιμετωπίσω το πρόβλημα μου από εδώ και πέρα». Γιατί πιστεύεις πως αισθάνεσαι πιο δυνατός τώρα; Είναι απλό. Γιατί μου έδωσες τα φορτία σου και τώρα τα φροντίζω Εγώ. Επιπλέον, ανανέωσα τις δυνάμεις σου και σε καλύπτω με την ειρήνη Μου. Δεν γνωρίζεις πως αν σου επιστρέψω τα προβλήματα και τα φορτία σου θα βρεθείς πάλι πίσω από εκεί που ξεκίνησες; Άφησε τις έγνοιες σου σε Μένα και ξέχασέ τες! Απλά επέτρεψέ μου να κάνω τη δουλειά μου.

5. ΜΙΛΑ ΜΟΥ
Θέλω να ξεχάσεις πολλά πράγματα. Ξέχνα ότι σε οδηγούνε στην απόγνωση. Ξέχνα τις ανησυχίες σου, εφόσον ξέρεις ότι Εγώ έχω τον έλεγχο. Όμως, υπάρχει ένα πράγμα που εύχομαι να μην ξεχάσεις ποτέ. Σε παρακαλώ, μη ξεχνάς ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ-ΣΥΧΝΑ! ΣΕ ΑΓΑΠΩ! Θέλω να ακούω τη φωνή σου. Θέλω να με συμπεριλάβεις στα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σου. Θέλω να σε ακούω να μου μιλάς για τους φίλους και την οικογένειά σου. Προσευχή είναι απλά μια συζήτηση ανάμεσα σε σένα και σε Μένα. Θέλω να είμαι ο καλύτερος σου φίλος.

6. ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΙΣΤΗ
Μπορώ να δω πολλά πράγματα από εδώ ψηλά τα οποία εσύ δεν μπορείς να δεις από εκεί που είσαι. Να έχεις πίστη σε Μένα γιατί γνωρίζω τι κάνω. Εμπιστεύσου Με. Δε θα ήθελες να βλέπεις αυτά που βλέπουν τα μάτια Μου. Θα συνεχίσω να νοιάζομαι για σένα, να σε προστατεύω, να βλέπω τις ανάγκες σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να Μ' εμπιστευτείς. Αν και τα καθήκοντα μου είναι πολύ μεγαλύτερα από τα δικά σου, φαίνεται σα να δυσκολεύεσαι πολύ να κάνεις το μέρος σου. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να Μ' εμπιστευτείς;

7. ΜΑΘΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ
Είχες μάθει να μοιράζεσαι όταν ήσουν μόνο δύο χρονών! Πότε ξέχασες να το κάνεις; Ο κανόνας ισχύει και σήμερα! Μοιράσου τις εμπειρίες σου με ανθρώπους που είναι λιγότερο προνομιούχοι από εσένα. Μοιράσου τη χαρά σου με αυτούς που χρειάζονται ενθάρρυνση. Να μοιράζεσαι το γέλιο σου με αυτούς που δεν άκουσαν κανένα γέλιο για πολύ καιρό. Να μοιράζεσαι τα δάκρυα σου με αυτούς που ξέχασαν πώς είναι να κλαις. Να μοιράζεσαι την πίστη σου με αυτούς που δεν έχουν καθόλου πίστη.

8. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΣ
Τα κανόνισα έτσι ώστε μέσα στη ζωή σου, να μπορείς να έχεις τόσες διαφορετικές εμπειρίες. Από παιδί , μεγαλώνοντας γίνεσαι ενήλικος, αποκτάς παιδιά, αλλάζεις εργασία πολλές φορές, ασχολείσαι με διάφορα επαγγέλματα, ταξιδεύεις σε τόσα πολλά μέρη, συναντάς χιλιάδες ανθρώπους, και δοκιμάζεις τόσα πολλά πράγματα. Πως μπορείς , λοιπόν , να είσαι τόσο ανυπόμονος, όταν Μου παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο από ότι περιμένεις για να χειριστώ κάτι που υπάρχει στη λίστα μου με τα πράγματα που πρέπει να κάνω; Εμπιστεύσου την δική μου χρονική στιγμή, γιατί ο δικός μου χρόνος είναι τέλειος. Απλά και μόνο , επειδή δημιούργησα όλο το σύμπαν μόνο μέσα σε 6 μέρες, όλοι πιστεύουν ότι πρέπει πάντοτε να βιάζομαι .

9. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ
Να είσαι ευγενικός, με τους άλλους ανθρώπους, επειδή τους αγαπώ όπως ακριβώς αγαπώ εσένα. Μπορεί να μην ντύνονται σαν και εσένα, ή να μιλούν όπως εσύ, ή να ζουν με τον ίδιο τρόπο που ζεις εσύ, και όμως σας αγαπώ όλους. Σε παρακαλώ προσπάθησε να τα πηγαίνεις καλά μαζί τους για χάρη Μου. Δημιούργησα τον καθένα σας διαφορετικό με κάποιο τρόπο. Θα ήταν πολύ βαρετό αν ήσασταν όλοι πανομοιότυποι. Σε παρακαλώ, να ξέρεις ότι αγαπώ κάθε τι το ξεχωριστό που υπάρχει σε σας.

10. ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
Παρόλο που σ' αγαπώ τόσο πολύ, πώς μπορείς να μην αγαπάς τον εαυτό σου; Δημιουργήθηκες από Εμένα, μόνο για ένα λόγο: για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Είμαι ο Θεός της Αγάπης. Αγάπησέ Με. Αγάπησε τους γείτονές σου. Αλλά επίσης αγάπησε τον εαυτό σου. Η καρδιά μου πονάει όταν σε βλέπω τόσο θυμωμένο με τον εαυτό σου, όταν τα πράγματα είναι άσχημα. Είσαι πολύτιμος για μένα. Αυτό ποτέ να μην το ξεχάσεις...

Τα χνάρια στην άμμο

Σκέφτομαι...
Πολλές φορές στις ατυχίες της ζωής μου ρώτησα τον Θεό: ΓΙΑΤΙ?
Νομίζω πως πήρα ένα μέρος της απάντησης μου....
Μια ψυχή ενός ανθρώπου μίλαγε με τον Θεό και ο Θεός του έδειχνε μεσα στην έρημο έναν δρόμο που είχαν φτιάξει δύο ζευγάρια απο χναρια.
Ρωτάει ο άνθρωπος τον Θεό: -Τι είναι αυτό που βλέπω;
Κι ο Θεός του λέει: - Αυτή είναι η πορεία της ζωής σου απο τότε που γεννήθηκες μεχρι σήμερα.
Ανθρωπος: -Αφού αυτή είναι η πορεία της ζωής μου, γιατί υπάρχουν δύο ζευγαρια χνάρια;
Θεός: -Το ένα είσαι εσύ που προχωράς και φτιάχνεις την ζωή σου και το αλλο δίπλα σου είμαι εγώ που σε κρατάω απο το χέρι.
Ανθρωπος: -Ωραία, αλλα σε κάποια σημεία υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι χνάρια.
Θεός: - Σε αυτά τα σημεία του δρόμου ειναι οι στεναχώριες και οι δυσκολίες της ζωής σου.
Ο ανθρωπος πολύστεναχωρημένος ρωτάει: - Γιατί σε αυτές τις στιγμές που σε χρειαζόμουν με άφησες μόνο μου;;;
...και ο Θεός του απαντάει: - Εκείνες τις στιγμές σε κράταγα στην αγκαλιά μου...

Πηγή: Αναπλαστική Σχολή Πατρών

Αγάπη προς τον πλησίον

Βίασε τον εαυτό σου,σαν συναντήσεις τον διπλανό σου,να τον τιμήσεις παραπάνω απο το μέτρο του.Φίλησε τα πόδια του και τα χερια του και κράτησε τα πολλές φορές με τιμή και βάλε τα επάνω στα μάτια του και παίνεψε τον ακόμα και για εκέινα που δεν έχει.Και σαν χωριστεί απο σένα,πες για αυτόν καθέ καλό και τιμημένο,γιατι με αυτά και με τέτοια τον τραβάς στο καλό και τον κάνεις να ντρέπεται απο τα καλά τα λόγια που του είπες και σπέρνεις σε αυτόν τους σπόρους της αρετής.

Και απο την τέτοια συνήθεια που συνιθίζεις τον ευατό σου,τυπώνεται μέσα σου τύπωμα καλό και θα αποχτήσεις ταπείνωση μέσα σου και χωρις να κατορθώνεις τα μεγάλα.Και οχι μονάχα αυτο,μα και αν έχει κάποιο ελάττωμα ,σαν τιμηθεί απο σένα,εύκολα παραδέχεται απο σένα την γιατρειά του,επειδή ντρέπεται απο την τιμή που του έδωσες.

Τούτον τον τρόπο να έχεις πάντα,να γλυκομιλάς και να τιμάς τους ανθρώπους και να μην ερεθιζεις κανέναν,είτε να τον πεισμώνεις,μήτε για την πίστη του,μήτε για τα κακά του έργα.Φύλαγε τον ευατό σου να μην προσβάλεις κανένα σε κάποιο πράγμα.Γιατί έχουμε τον ουρανό κριτή που δεν κοιτάζει πρόσωπο.

ΟΣΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Απο τις διδαχές του Πατρός Παϊσίου

- Είναι μερικοί γονείς που, αν μάθουν ότι το παιδί τους θα γεννηθεί μογγολάκι, πάνε και το σκοτώνουν. Κάνουν έκτρωση. Λες και δεν είναι άνθρωπος ή δεν έχει ψυχή... Λες και δεν μπορεί να κερδίση τον Παράδεισο... Και ξέρεις τί καλοσύνη έχουν τα καημένα. Νά, ένα πού γνωρίζω κάνει και καλή προσευχή... Κάνει και πολλές μετάνοιες... Μούσκεμα στον ίδρωτα γίνεται... Τέτοιο φιλότιμο έχει.

(θυμήθηκε κάτι και χαμογέλασε). - Μετά, όταν πεινάσει, τρίβει την κοιλίτσα του με το χέρι και λέει στην εικόνα της Παναγίας: «Παναγίτσα, τώρα πάω φάω και μετά πάλι έρθω προσευχή».

Γέλασε χαρούμενος ο γέροντας.

- Με κομποσχοίνι, γέροντα, κάνει προσευχή;

- Ναί, και με το κομποσχοίνι... Μετά, ξέρεις τί καλοσύνη έχει;... Νά, μια φορά το κοροΐδευαν κάτι παιδιά στην γειτονιά και έπιασαν να το σκουντάνε... σχεδόν το δέρναν το καημένο. Το βλέπει ο πατέρας... ορμάει... Πιάνει ένα παλιόπαιδο και, πάνω στον θυμό του, ήταν έτοιμος να το δείρει.

»Μπαίνει στη μέση το μογγολάκι, πιάνει τα χέρια του πατέρα να τον εμποδίσει, τον κοίτα στα μάτια και του λέει: «ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ», (δηλαδή ήθελε να πει ότι δεν μας λέει έτσι ο Χριστός)... Τον πήραν μετά τα δάκρυα τον πατέρα...

»Είδες αγάπη πού είχε!!!

»Δηλαδή οι άλλοι... οι «έξυπνοι», πού κάνουν ένα σωρό κακίες, είναι καλύτεροι;... Αυτό το παιδάκι, λοιπόν, έπρεπε να το σκοτώσουμε;...

- Όχι, γέροντα, αλλά... νά, είναι δύσκολα για τους γονείς.

- ΑΥΤΟΣ θα βάλη και τους γονείς του στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ... Με την υπομονή πού θα κάνουν εξ αιτίας του οι γονείς θα μπουν στον Παράδεισο.

Από το βιβλίο «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε» Αθανάσιου Ρακόβαλη

Πηγή: Σύλλογος Συμπαραστάεως Κρατουμένων «Ο Ονήσιμος», Περιοδικό «Φίλοι Φυλακισμένων», § Από τις διδαχές του Πατρός Παϊσίου, Τεύχος 10^ο, Φθινόπωρο-Χειμώνας 2009

Η ελευθερία μέσα απο τα μάτια του ποιητή Ανδρέα Κάλβου

α'

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,

ζυγόν δουλείας ας έχωσι.

Θέλει αρετήν και τόλμην

η ελευθερία.

β'

Αυτή ( και ο μύθος κρύπτει

νούν αληθείας ) επτέρωσε

τον Ίκαρον. και αν έπεσεν

ο πτερωθείς κ'επνίγη

θαλασσωμένος.

γ'

Αφ'υψηλά όμως έπεσε,

και απέθανεν ελεύθερος.

Αν γένης σφάγιον άτιμον

ενός τυράννου, νόμιζε

φρικτόν τον τάφον.

Απόσπασμα ωδής ''Εις Σάμον''.

Ανδρέας Κάλβος, ''Ωδαί'', Ίκαρος.

Ο καιόμενος

Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

Η ιστορία ενός μολυβιού

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα.

Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:

- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοιταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.

- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!

- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα.

Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβύνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

Πηγή: Αναπλαστική σχολή Πατρών

Τί πλέον θέλεις;

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει για την αγάπη που έχει ο Χριστός για τον άνθρωπο:

''Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ Νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφεύς, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ῥίζα, ἐγὼ θεμέλιος. Πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ. Μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγὼ δουλεύσω. Ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος καὶ ξένος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφὸς καὶ μήτηρ. Πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ, καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ, ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σὺ καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις; ''

Απόδοση στη Νέα Ελληνική :
΄Έγώ είμαι πατέρας, Εγώ αδερφός, Εγώ σπίτι, Εγώ ρούχο, Εγώ ρίζα, Εγώ το θεμέλιο. Ο,τιδήποτε θελήσεις είμαι Εγώ. Δε θα στερηθείς τίποτε απο όσα χρειάζεσαι. Εγώ θα σε υπηρετήσω. Διότι ήρθα για να υπηρετήσω , και όχι για να υπηρετηθώ. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδερφός και μητέρα. Τα πάντα Εγώ. Έχε Εμένα μόνο κοντά σου σε όλα. Εγώ και φτωχός για εσένα, και αλήτης για εσένα, πάνω στο σταυρό για εσένα, στον τάφο για εσένα, πάνω στους ουρανούς σε υπερασπίζομαι μπροστά στον Πατέρα, κάτω στη γή πρεσβευτής σου έγινα απο τον Πατέρα. Τα πάντα είσαι εσύ για Εμένα, και αδερφός και συγκληρονόμος της Βασιλείας των Ουρανών και φίλος και μέλος απο το σώμα Μου.
Τί άλλο θέλεις;;;;;;;;;''