5 Δεκεμβρίου 2013

Ονειρο-αποτυπώματα...

''Μην φοβάσαι..! '' , μου ψιθύρισε ο χειμωνιάτικος αέρας, 
χαϊδεύοντας τα φύλλα της αγριοτριανταφυλλιάς.. 
''Μην φοβάσαι... 
Αν μπορείς να το ζωγραφίσεις... 
Αν μπορείς... 
Μπορείς και να το ζήσεις...''  
Σ.

12 Νοεμβρίου 2013

Στο τέλος μιας μέρας..


Σαν τελειώσει η μέρα, 
ακούμπησε τη φορτωμένη παράπονα καρδιά σου 
στο παραθύρι να στεγνώσει, 
κι έλα εδώ να ξαποστάσεις...

Σ.

6 Νοεμβρίου 2013

Κυλά το ποτάμι..

Τίποτα δεν είναι σταθερό και μόνιμο στη ζωή... Ούτε η στενοχώρια, ούτε η απελπισία, ούτε η χαρά, ούτε η πληρότητα που γεμίζει την καρδιά μας κάποιες στιγμές...
Όλα αλλάζουν, αέναα, κυκλικά, κυλάνε μέσα μας τα συναισθήματα σαν ρυάκια, συμαπαρασύρουν μαζί τους κατακάθια και φύλλα πεσμένα απο το δέντρο της καρδιάς μας..
Τι μένει; Τί αντέχει μέσα μας, δίπλα μας, κοντά μας; 
Η αγάπη, αυτή που νοιώσαμε για ανθρώπους, που θα αντέξουν στο πέρασμα των εποχών, που έκοψαν ένα λουλούδι απο το δέντρο της καρδιάς τους και μας το προσέφεραν απλόχερα, γενναιόδωρα, ταπεινά.. 
Αυτή η αγάπη και αυτά τα δώρα δεν χάνονται, δεν παρασύρονται απο το ρεύμα, απλώνουν ρίζες, βαθαίνουν στο χώμα, γίνονται αξεδιάλυτα κομμάτια αυτού που είμαστε, αλλάζουν και εξελίσσονται μαζί μας, χτίζουν ένα ''εμείς''.. 
Κι αυτό το ''εμείς'', τι μπορεί να το αλλάξει, όταν φτιαχτεί απο υλικά της καρδιάς...;
Ό,τι άλλο κυλά και φεύγει, άνθρωπος, σχέση, συναίσθημα, είναι μία προσπάθεια για τούτο το όνειρο του ''εμείς''.. Μια προσπάθεια που δεν βρήκε γόνιμο έδαφος, δεν έφτιαξε γερές ρίζες, και παρασύρθηκε απο τα ορμητικά νερά... 
Ίσως άφησε πίσω της μία άδεια, σκαμμένη γη, ένα κενό να μαρτυρά πως κάποτε εκεί υπήρξε ένα ομορφο μικρό λουλούδι.. Αυτή η ανάμνηση όμως, αυτό το κενό, θα γίνει το λίπασμα για ένα νέο λουλούδι, πιο γερό, πιο ανθεκτικό, πιο πλούσιο σε καρπούς... 
Μέχρι να ανθίσει ένα πανέμορφο ''εμείς''..

Σ.

8 Οκτωβρίου 2013

Τα αέρινα..

Παρασυρμένος κι αλαφροίσκιωτος,
σαν άστεγος, σαν αδικημένος,
μιας παιδικής ανάμνησης έρμαιος,
ψηλαφεί τα φτερά στην πλάτη του,
ο μικρός ανθρωπάκος..

Αναρωτιέται.. 
Πόσο να κόστιζε άραγε να τα κόψει,
να περπατά κι αυτός ακουμπώντας στη γης,
να φτάνει το βλέμμα του ως το απέναντι κτήριο, 
κι όχι ως τον απέναντι ουρανό..
Πόσο αντέχει άραγε να πετά κανείς μοναχός;

Ο μικρός ανθρωπάκος..
Κοιτά τον κόσμο στη γυάλα 
και θέλει τόσο να χωρέσει..
Εμπόδιο, εμπόδιο μεγάλο τούτα τα φτερά..

Μικρέ, μικρέ ανθρωπάκο...

Σ.

23 Ιουλίου 2013

Σταυροδρόμια...

Τα σταυροδρόμια στη ζωή μας... 
Δύσκολο πράγμα ε;; Δύσκολο πράγμα η επιλογή...
Κάθε σταυροδρόμι έρχεται τη στιγμή ακριβώς εκείνη, που νοιωθουμε πως κάτι αλλάζει μέσα μας, κάτι ζητάει ακρόαση και φωνή.. 
Και έρχεται για να μας δείξει, οτι μπροστά μας η ζωή δεν ανοίγει μονοδρόμους, αλλα μονοπάτια άπειρα.. 
Και η πορεία μας είναι μια σειρά απο επιλογές... 
Τι θα επιλέξεις;; Το μονοπάτι ή το δρόμο;; Την ανηφόρα ή την κατηφόρα;; 
Άπειρες επιλογές, άπειρα σταυροδρόμια, διχάλες, που μας κάνουν να στεκόμαστε για λίγο, να κάνουμε παύση στην πορεία μας, για να επιλέξουμε.. 
Και είναι αυτη η επιλογή, που μας βοηθάει να δούμε, τί ποθεί η καρδιά μας.. 
Μας ωθεί να συμμαζέψουμε ανακατεμένες και ασυγύριστες σκέψεις, αισθήματα, όνειρα, αναμνήσεις, χαρές και θλίψεις.. 
Σε κάθε σταυροδρόμι , θυμόμαστε αυτό που ξεχάσαμε, αυτό που κρύψαμε, αυτό που αγνοήσαμε.. Γι'αυτό, στο επόμενο σταυροδρόμι, στάσου να χαρείς το φύσημα του αγέρα, 
τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής το δρόσεμα, 
και σαν κοιτάξεις τα δυο σου μονοπάτια, πάρε εκείνο που σου υπόσχεται μια μεγάλη περιπέτεια.. Ακριβώς με την ίδια εκείνη ανυπομονησία και ενθουσιασμό, που ξεκινά έναν περίπατο στο άγνωστο κι ένα μικρό παιδί.. :-)

Σ.

22 Μαΐου 2013

Εξωραϊσμού λόγος..

Νιογέννητο λουλούδι,
τοποθετημένο προσεχτικά, 
τακτοποιημένα, 
μπροστά απο το μεγάλο παράθυρο.

Έχει ήδη προσχεδιαστεί.
Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού,
οφείλει να έχει μεγαλώσει,
όσο να ομορφαίνει το περβάζι...

Οφείλει να μεγαλώσει...
Οφείλει να ομορφύνει...

Παράλογη απαίτηση,
για ένα τόσο μικρό λουλούδι,
μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο παράθυρο..

Μα το παράθυρο έξω κοιτά...
Στην πραγματικότητα...

Το μικρό λουλούδι οφείλει να ομορφύνει...
Το μεγάλο παράθυρο...
Την μαραμένη πραγματικότητα... 

Σ.

2 Απριλίου 2013

Ηττημένη ήττα



Ήρθαν αγγελιοφόροι σήμερα,
στο στέρνο τους κρεμασμένη μιαν ήττα.

Η ήττα, μια κόκκινη κορδέλα,
περίτεχνα δεμένη σε βέλος δολερό..

Σήμερα ήρθαν αγγελιοφόροι..
Το βέλος περασμένο στο στέρνο τους δε μύριζε θάνατο...
Μύριζε αγριολούλουδα και γιασεμί..

Σήμερα ήρθαν αγγελιοφόροι..
Τα μάτια τους φώναζαν..
Ώρα να κινήσουμε αδερφέ μου!

Το μήνυμα της ήττας αδιάκριτο πια..
Καλύφτηκε με το κόκκινο μιας πληγής, 
που ποτίζει τον κόσμο 
το ανυπότακτο..

Σήμερα ήρθαν αγγελιοφόροι..
Στον κόρφο μου ακουμπισμένο το μήνυμα..
Δεν ήταν... ποτέ... ήττα...

Σ.

4 Μαρτίου 2013

Διάλογοι...

Μια μέρα, 
καθισμένη στο περβάζι, 
πέρασε μέσα απο τις γρίλιες, 
και χαμογελώντας με ρώτησε:

-Ποιά θέλεις να είσαι στη ζωή μου;;

-Τα κίτρινα φύλλα  του φθινοπώρου,
που στρώνουν στον χειμώνα σου, 
μονοπάτι θαλπωρής μελένιο, 
να μην θλίβεσαι για το καλοκαίρι που φεύγει..

Θέλω....

Σ.

9 Ιανουαρίου 2013

Το δαιδαλώδες της ψυχής...

Αυτό το ακατανόητο, το αιώνια, αδιάλειπτα αξεδιάλυτο της ψυχής, 
που όλο γλιστρά, όλο ξεφεύγει από τα χέρια μας, 
κι όλο αναρωτιόμαστε, τί κρύβει, τί θέλει, τι ζητά, τι επιδιώκει...

Όλοι μας περνούμε τη ζωή μας προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τον μυστικό, απέραντο κόσμο της ψυχής, κι αναρωτιέμαι, φτάνει ποτέ κανείς μας στον διακόπτη που ρίχνει φως σε τούτο το κόσμο; 
Κι όταν έρχονται εκείνες οι στιγμές που νομίζουμε πως πλησιάζουμε σε αυτό που ζητά η ψυχή, εκείνη επαναστατεί, αντιδρά, ζητά ολοένα κάτι άλλο, 
κάτι πέρα απο όσα φανταζόμαστε και ψηλαφούμε.. 
Να υπάρχει άραγε η μυστική οδός; 
Να υπάρχει ένα κλειδί για τα αναρίθμητα δώματα της ψυχής;
Ίσως η ψυχή ψηλαφείται μονάχα διαισθητικά, με τα μάτια της καρδιάς ανοικτά και τα μάτια της λογικής εν υπνώσει.. 
Η ψυχή ζητά το ανόθευτο, το καθαρό, αποστρέφεται κάθε τι βολικό και ''συμφέρον''.. 
Ο δρόμος της ψυχής δεν μας υπόσχεται ασφάλεια και ειρήνη, αλλά πόλεμο, δοκιμασία, 
και δίψα μονάχα για τούτο: ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ.
Σ.