29 Δεκεμβρίου 2011

Τιμής ένεκεν

Επειδή κάποια ''τιμή'' της πρέπει της κάθε απώλειας,
το πένθος λες θα καρφιτσώσεις στη μορφή σου
να περνά εμπρός σου ο άνθρωπος, ο καθείς αυτός άνθρωπος,
και να θωρεί οτι απο εδώ πέρασε ''κάτι'', που έγινε ''τίποτα''.
Πόσο θα'θελες να είχε γίνει τίποτα...
Κι είπες να κάνεις κάτι σχεδόν αδιόρατο στα μάτια των πολλών.
Ως άντρας, δεν σου πρέπουν χοές και κραυγαλέοι θρήνοι άλλωστε...
Μου'στειλες τα λόγια σου μέσα απο τον άνεμο να μου ψιθυρίζουν...
''Σου αφιερώνω τα μαλλιά μου, αγαπημένο μου τίποτα,
στα πόδια σου τα ακουμπώ, αντί για θρήνο, να'χεις κάτι απο μένα θρεμμένο,
αγαπημένο μου τίποτα, αγαπημένο μου κάτι''...
Κι αν είμαι εγώ αυτό το κάτι που κατόπιν έγινε αυτό το τίποτα,
κι αν έμεινα με το λάφυρο του πένθους σου καρφιτσωμένο στο πέτο,
θαρρώ σου πρέπει αυτό το χάδι που σου στέλνω με τον άνεμο
να ακουμπήσει απαλά στο μέτωπό σου.
Kουρεμένος σαν τιμωρίας σημάδι,θλιμμένος για αυτό το κάτι που έγινε(;) τίποτα,
τιμής ένεκεν, τιμής ένεκεν...

Σ.

28 Δεκεμβρίου 2011

Αν ήμουν κάποιος άλλος

Αν ήμουν κάποιος άλλος...αν ήμουν κάποιος άλλος...
ίσως να μην είχα αγαπήσει την ξωτική ματιά, τα νευρικά δάχτυλα...
Μα είμαι εγώ, αδιάλλακτη, πεισματάρα, πιστή ως το κόκκαλο στην Αγάπη.
Γλυκιά μου θύμηση, πικρόγλυκο φέγγος, αστέρι μου...
Αυθαίρετη κτήση αυτό το ''μου''... κι όλο να μου ξεφεύγει...
Κι όλο να μπαίνω στη δίνη, να μεθώ, να κυλώ, να χάνομαι...
Γλυκιά ανακούφιση αυτό το ''χάνομαι''...
Γλυκιά αυθαιρεσία αυτό το ''μου''...
Ω, αν ήμουν κάποιος άλλος...

Σ.

27 Δεκεμβρίου 2011

Το μεγάλο ''λάθος''


Κι αν κάποτε άφησα τον φευγαλέο έρωτα να γίνει αγάπη,
να πλέξει κορμό που αψηφά τον άνεμο,
αν εμπιστεύτηκα της καρδιάς το χέρι,
που σταμάτησε πάνω στο στέρνο σου
κι έμεινε να αφουγκράζεται τους κτύπους...
Είναι που δεν ξέρω άλλο τρόπο,
είναι που ποτέ κανείς δεν μου'μαθε να φοβάμαι την Αγάπη.
Ω, πόσο θα'θελα να μάθω να φοβάμαι την Αγάπη...!
Ω, πώς φοβάμαι, μη μάθω και φοβάμαι την Αγάπη...!
Σ.

25 Δεκεμβρίου 2011

Λίγα λόγια ποίησης αντί ευχών

Η γέννηση
Έν'άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου΄δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. ''Είδες, μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία.'' Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα'χαμε να πούμε τίποτε ωραιότερο απ'αυτό.

Συνομιλίες
4. Κύριε, είσαι κρυμμένος πίσω απο τόσα αινίγματα, ίσκιους, σκοτεινές παραβολές- πώς να σε βρω; Όμως είναι στιγμές που σ'αναγνωρίζω: μια ξαφνική αφθονία στην καρδιά μου σε προδίνει.

2. Κύριε μόνο με την σιωπή σε νοιώθουμε. Κάθε ομιλία σε πληγώνει. Κι οι λέξεις μας είναι τα τραύματά σου απ΄όπου, μαζί με το αίμα σου στάζει και λίγη απεραντοσύνη.

3. Κύριε, είσαι το καθημερινό ψωμί μας, η μεγάλη νοσταλγία μας να ξαναγυρίσουμε - πού; Είσαι η μήτρα που θα μας γεννήσει με το θάνατό μας. Αμήν.

Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού
-Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.
-Μα αυτή είναι η βοήθειά μου, να χαθείς. Για να σε ψάχνουν στους αιώνες!

Πανάρχαιη αντιδικία
...Αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις, αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που δεν μπορώ να βρω μια υπεκφυγή , μια διέξοδο... Ώσπου αρχίζει να ξημερώνει. Ανοίγω τότε το παράθυρο και άθελά μου χαμογελώ. Ο Θεός , για μια ακόμη φορά, με κέρδιζε με την καινούργια μέρα του.

Ποιήματα Τάσου Λειβαδίτη

21 Δεκεμβρίου 2011

Δειλία στο εμείς...;

Το έχω ήδη πει τόσες φορές, και πάντα θα το λέω:  Η Αγάπη είναι ευθύνη! Οι περισσότεροι άνθρωποι μπαίνουν σε μία σχέση φιλική ή ερωτική , με το βασικό αξίωμα ''χαλαρά, να περνάμε καλά'' σαν ταμπέλα, την οποία μάλιστα σπεύδουν να ''καρφώσουν'' όλο αγωνία με το ''καλημέρα σας'' πάνω στο ταλαιπωρημένο ''εμείς'' , που δεν έχει προλάβει ακόμη να πάρει μορφή, να πλαστεί απο το εξίσου ταλαιπωρημένο ''εγώ'' και ''εσύ''.

Επειδή όλοι μας κάνουμε τους ειδήμονες και τους έμπειρους, μάθε οτι η Αγάπη δεν μετριέται με τις εμπειρίες σου, ούτε με την ικανότητά σου να χειρίζεσαι τους άλλους, καλέ μου άνθρωπε. Μετριέται με την γενναιότητά σου να αναλάβεις ευθύνη, να αναλάβεις τον αγώνα που αυτή συνεπάγεται. Προϋποθέτει απόφαση, απαιτεί ανάληψη ευθύνης, συνεπάγεται γενναιότητα, γνησιότητα συναισθημάτων και καθαρότητα προθέσεων. Και αυτή είναι μία στάση ζωής, που εξαρτάται απο την ποιότητα που σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο, κι όχι απο τις ''πλούσιες'' εμπειρίες σου.

Όταν ένας άνθρωπος μας δείχνει την αγάπη του, δεν σημαίνει οτι έχουμε αυτομάτως λάβει δικαιώματα πάνω σε αυτή την αγάπη. Ποτέ και για κανέναν λόγο δεν έχω δικαίωμα να απλώσω τα χέρια μου και να καρπωθώ απο την ψυχούλα κάποιου που με αγαπά, όταν εγώ δεν μπορώ να είμαι εκεί γι'αυτόν. Αντίθετα, έχουμε χρέος, να τον προστατεύουμε, να τον φροντίζουμε, να τον αγαπάμε. Διαφορετικά, ας τον αφήσουμε να ζήσει με κάτι πιο αξιόλογο απο εμάς. Ας αποχωρήσουμε προ εγκλήματος, κι όχι κατόπιν εγκλήματος... Εάν γνωρίζουμε, οτι δεν μπορούμε να είμαστε δίπλα σε κάποιον άνθρωπο, όπως του αξίζει, δεν πρέπει εξ αρχής να δημιουργήσουμε τον οποιοδήποτε δεσμό, καρπώνοντας όσα ο άλλος καταθέτει στο ''εμείς''. Εάν δεν αναλάβουμε ευθύνη για αυτόν, προφανώς του πέφτουμε πολύ λίγοι και πολύ δειλοί. Υπήρξαμε δειλοί και λίγοι απέναντι στην ψυχούλα που μας προσέφερε απλόχερα τα δώρα της. Κι ας είμαστε αρκετά ειλικρινείς για να το δεχτούμε.

Ας μην μαραίνουμε ψυχούλες άλλων ανθρώπων, ας μην ανοίγουμε πόρτες, όταν δεν θέλουμε να εισέλθουμε, ας μην στέλνουμε κραυγές, εκεί που δεν θέλουμε να μας ακούσουν. Όλοι λαχταράμε να αγγίξει κάποιος την ψυχούλα μας. Ας μην συμπεριφερόμαστε αλόγιστα και άτσαλα, ας προσέξουμε μη γινόμαστε συνεργοί σε αιμορραγίες καμίας ψυχής. Γιατί οι ψυχές αιμορραγούν... Και το θλιβερό είναι οτι δεν στερεύει ποτέ το αίμα τους και αιμορραγούν δίχως τέλος. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε πραγματικά πόσο αιχμηρό είναι για την ψυχούλα κάποιου το αγκάθι μας. Ακόμη κι αν εμείς απορήσουμε θαρρώντας πως το αγκάθι μας δεν θα μπορούσε να προκαλέσει παρά μία μικρή γρατζουνιά, για τον άλλο μπορεί να ήταν κοφτερό μαχαίρι, και η πληγή που άφησε πίσω του βαθειά. Βαθειά και πάντα ανοικτή. Βαθειά και ίσως ''θανάσιμη'' για την ανάσα και την ελπίδα αυτής της ψυχούλας... Ας γίνουμε υπεύθυνοι, ας γίνουμε γενναίοι!

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσες ψυχούλες αιμορραγούν και περιμένουν ένα στοργικό και υπεύθυνο χέρι να τις αγγίξει...

Σ.

20 Δεκεμβρίου 2011

Ανάσα αθανασίας

Ανάσα γλυκειά,
τρέχει, διαπερνά την ψυχή,
νωχελικός πόνος στο στήθος,
να θυμίζει την φθαρτότητα του σήμερα,
του άυλου την παρουσία...

Κι είναι λέω σημάδι αυτός ο πόνος,
σημάδι ουλή, σημάδι κραυγή.
Με φωνάζεις ή σε φωνάζω;
Κλείσε τα μάτια,
έρχεται ξανά... ανάσα γλυκειά...

Τί με καλεί;
Με φωνάζεις ή σε φωνάζω;
Έγειρα στου δέντρου την αγκαλιά,
κύματα σκάνε, σκάνε στιγμές,
κυκλώνουν τα πόδια μου, μένω αδρανής...

Ω, γλυκειά μυσταγωγία,
πέφτω στην αγκαλιά σας, μουσικές.
Να μην ακούω τις κραυγές σου,
μα κι αν δεν ακούω, νοιώθω,
κι αν δεν νοιώθω, παραλύω...

Άπελπις, νοτισμένη ματιά,
άγονα χέρια, γυμνή παύση,
πόσο θα διαρκέσεις;
Βουνά, βουνά,
χελιδόνια, ουράνια παρηγοριά...

Ας ήταν να βυθιστώ
σε τούτης της στιγμής την ακινησία,
συναίσθηση του αιώνιου,
απογύμνωση φθοράς,
ας ήταν να χαθώ
στης αθανασίας τούτη την στιγμή...

Σ.

19 Δεκεμβρίου 2011

Να τους τρομάξω...

Μέρα συννεφιασμένη...
Σφικταγκαλιάσματα στους ουρανούς...
Μια αγκαλιά απο σύννεφα και μοναξιές...
Συχνά οι αγκαλιές γεννιούνται
σαν θες την μοναξιά σου να ξορκίσεις...
Θέλω να μπω μέσα σ'αυτή την αγκαλιά
και να χαθώ στην ομιχλώδη όασή της.
Να μην υπάρχει χώρος στην σκέψη
για άλλα σύννεφα, γι'άλλες ομίχλες...
Να γεμίσει η ψυχή ηρεμία βρεφική,
ακούγοντας μες στην αγκαλιά του ουρανού
τα ρυθμικά χτυποκάρδια του,
να νοιώσει η ψυχή, όπως τότε στην ασφάλεια της μήτρας.
Θέλω να σταματήσω να γράφω για σκέψεις που άλλοτε θα'κρυβα.
Τόσα χρόνια κρυφτό,
έτσι στα ξαφνικά να αποκαλύπτεσαι ριψοκίνδυνο συλλογιέσαι.
Μα οι ψυχές αιμορραγούν όνειρα, πόθους κι ανείπωτα,
κι αν θαρρείς με γάζες θα κρυφτείς,
έρχεται η ώρα που το αίμα θα διαπεράσει τις άμυνές σου,
η πληγή σου θα φανερωθεί.
Το αίμα θα ξεχυλίσει, θα ''λερώσει'' την καθαρή ζωή σου.
Ε, γράφω, για να εκτεθώ.
Γιατι πάντοτε πρόσεχα.
Γιατι πάντοτε αιμορραγούσα πόθους κι ανείπωτα.
Κι ήρθε καιρός να φοβηθούν οι φίλοι της βιτρίνας,
να τους ξορκίσω μακριά,
να φύγουν απο πάνω μου ''οι γατζωμένοι'' απο ανασφάλειες...
Γι'αυτο γράφω. Για να τους τρομάξω.
Για να ξεχωρίσω τους γενναίους απο τους φοβισμένους.
Αυτούς που δεν φοβούνται το αίμα.
Κι αν δεν απομείνει κανείς...;
Θα απομείνουν μοναχά τα σύννεφα κι οι μοναχικές αγκαλιές τους...

Σ.

15 Δεκεμβρίου 2011

Αποστάσεις ασφαλείας

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν περίοδοι στην ζωή μας, που όσο κι αν θέλουμε να είμαστε δίπλα στα αγαπημένα μας πρόσωπα, να είμαστε ουσιαστικά εκεί και να ζουμε μαζί τους, απλα αδυνατούμε. Κι ενω γνωρίζουμε πόσο ελλιπείς είμαστε απέναντί τους, τίποτα δεν δείχνει να μπορεί να μας επαναφέρει εκεί, δίπλα τους, όπως τους αρμόζει και όπως θα θέλαμε. Είναι εκείνες οι περίοδοι, που επιλέγουμε αποστάσεις ασφαλείας. Που ''εξαφανιζόμαστε''. Γιατί δεν αντέχουμε την ιδέα οτι τα αγαπημένα μας πρόσωπα μπορεί να εκτεθούν στη θέα του εαυτού μας σε πόνο. Και παρά την συνειδητοποίηση οτι όλοι μας περνάμε τέτοιες περιόδους στη ζωή μας, δεν δείχνουμε να έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα του ανοίγματος της πονεμένης μας καρδιάς στους αγαπημένους μας. Μάλιστα, συνηθίζουμε να ανοιγόμαστε πολύ πιο εύκολα σε κάποιον παντελώς ξένο. Επιλέγουμε τα ''ακίνδυνα'' ανοίγματα...

Όταν θα επιλέξω αυτή την απόσταση ασφαλείας, δεν είναι που δεν σ'αγαπώ, είναι που δεν αντέχω την ματιά σου, που με συμπονά. Ορίστε, σου το είπα. Δεν αντέχω την ματιά σου, που με συμπονά. Γιατί ο πόνος μου έχει το κεφάλι ψηλά, έχει αξιοπρέπεια, έχει (δυστυχώς) εγωισμό. Και όσο κι αν έχω ανάγκη την αγκαλιά σου, η αλήθεια είναι οτι συνάμα με πονάει αφόρητα. Κάθε αγκαλιά μοιάζει να έχει αγκάθια. Γιατί έχω μία καρδιά ανοιγμένη ως τον πυρήνα της, σαν ολάνθιστο τριαντάφυλλο, χωρίς περίβλημα, και κάθε άγγιγμα, κάθε αεράκι που περνά την διαπερνά σαν μαχαιριά. Είναι η στιγμή αυτή, που πρέπει να την αφήσω να λιώσει, να καεί ολοκληρωτικά, να χυθεί σαν χρυσάφι ρευστό, να την αφήσω να τρέξει στις χαράδρες, να ενωθεί με ποταμούς, να καθαριστεί, να εξαγνιστεί, να χυθεί στον ωκεανό, να φτάσει στην ουσία του κόσμου, να δει τις αλήθειες... Πώς αλλιώς θα ξαναγίνει καρδιά; Πώς αλλιώς; Να κλείσω όπως όπως τις πληγές; Κι αν γίνει πέτρα; Μα τότε, θα χαθώ για πάντα. Μα τότε, θα με χάσεις για πάντα.

Όλοι χρειαζόμαστε περιόδους ασφαλούς απόστασης απο τους άλλους. Όλοι. Και αυτή είναι μία γλυκιά παρηγοριά. Οτι στον πόνο δεν είσαι μόνος. Γιατί, την ίδια στιγμή που εσύ υποφέρεις, υπάρχουν πολλοί, πολλοί ακόμη, που ίσως δεν το βάζει ο νους σου, που σε προσπερνούν στο δρόμο, και πονούν και αισθάνονται ακριβώς αυτό που αισθάνεσαι. Αυτή η αμοιβαιότητα με ανθρώπους άγνωστους σε σένα δεν είναι μία μεγάλη ευλογία του Θεού; Βλέπεις τί όμορφο τρόπο διαλέγει ο Θεός, ακόμη και μέσα στον πόνο και στην μοναξιά σου, για να σε κάνει να καταλάβεις οτι ΠΟΤΕ δεν είσαι πραγματικά μόνος;

Δυστυχώς κάποιες φορές, όσο κι αν θέλεις να με παρηγορήσεις, εγώ έχω ανάγκη μόνο μία αγκαλιά. Δυστυχώς, πολλές φορές αυτή η μία αγκαλιά δεν μπορεί να μας δοθεί, γιατί ίσως είναι και εκείνη πληγωμένη και φοβισμένη. Δυστυχώς συμβαίνουν πολλές φορές τέτοιες ''ατυχείς'' συγκυρίες. Όταν σε έχω πιο πολύ ανάγκη, εσύ να πονάς και να μην μπορείς να είσαι εδώ, γιατί κι εσύ πονάς. Τί μεγάλη παρηγοριά όμως να σου κρατώ νοερά το χέρι, καθώς βαδίζουμε κι οι δυο στο μονοπάτι του πόνου; Μα, σε παρακαλώ, μη διστάσεις να αφήσεις το χέρι μου, σαν ανακαλύψεις το δρόμο της χαράς...! Ίσως τότε ο δικός μου δρόμος του πόνου να αποκτήσει πραγματικό νόημα και αξία. Πόσο ευχαριστώ το Θεό και πόσο ευχαριστώ και εσένα, που με έκανες να γεύομαι τόσο γλυκείς καρπούς...!

Κι αφήνω την καρδιά μου να λιώσει, να τρέξει στις χαράδρες, να ενωθεί με τα ποτάμια...

Σ.

12 Δεκεμβρίου 2011

Σαν τα διαβατάρικα πουλιά

Σαν τα σμήνη που περνούν σε αιθέριους σχηματισμούς μπροστά απο το ολόγιομο φεγγάρι,
σαν τα διαβατάρικα πουλιά που γι'άλλους ουρανούς κινούν πιο γαλανούς,
απ'του χειμώνα του άκαρδου την παγερή αγκαλιά να φύγουν μακριά,
για να'ρθουν πάλι πίσω αντάμα με της Άνοιξης την δροσερή πνοή,
έτσι κι εσύ, αποδημητικέ μου αϊτέ, άπλωσε τα φτερά σου,
κάνε ένα γύρο πάνω απ'των ματιών μου τις ηλιαχτίδες, ένα γύρο παλικαρίσιο,
μια πεντοζάλη στ'ουρανού την σκηνή χόρεψε για μένα, κι ύστερα κίνα για τόπους πιο φιλόξενους, γύρεψε την Άνοιξη σε τόπους ανθισμένους γιομάτους τριαντάφυλλα εκατόφυλλα,
ουρανούς καθάριους, ασυννέφιαστους...
Και σαν γυρέψεις πάλε την Άνοιξη εδώ,
σαν αποθυμήσεις τις αγριοτουλίπες που ανθίζουν μοναχές πάνω στων βουνών τις άγριες κορφές,
έλα πάλε κατα δω, αϊτέ μου περήφανε,
άνοιξε τα φτερά σου και πέτα κατα δω πάνω στου ήλιου το άρμα ζωσμένος.
Και σαν ρθεις, μην βγάλεις κραυγή και με τρομάξει το άκουσμά σου,
μονάχα πέτα και πάλι πάνω απο τα μάτια μου,
να δω την σκιά σου να περιγράφει πάνω στο χώμα που αγκαλιάζει τις ρίζες μου,
πάνω στο μισολιωμένο χιόνι που απόμεινε,
πριν το κάψει κι αυτό της Άνοιξης η πυρωμένη αγκαλιά...
Τη σκιά σου να δω, το πετάρισμά σου να ακούσω, διαβατάρικε αϊτέ μου,
για να τινάξω τα σκονισμένα απο την πλησμονή πέταλά μου,
να πετάξω απο πάνω μου τους χειμωνανθούς,
 που μ'αγκάλιασαν να με ζεστάνουν απο του χειμώνα την κρύα ανάσα,
να στολιστώ της Άνοιξης το πολύχρωμο πέπλο...
Λευκή τουλίπα στις αγριοκορφές ενός  βουνού, λησμονημένου απ'τους πολλούς,
λατρεμένου απο τα λεύτερα θηρία που αρμενάνε στην αντάρα του καιρού.
Σαν τα διαβατάρικα πουλιά κι εσύ, αϊτέ μου, πέτα μακριά, λεύτερος, περήφανος,
να καμαρώσω την ομορφιά στα μάτια σου τα λατρεμένα,
να σε καμαρώσω ματάκια μου αγέρωχα,
και σαν ο δρόμος σου σε βγάλει πάλε εδώ, θα φέρεις μαζί σου της Άνοιξης τη μέθη.
Μα σαν βρεις αλλού της Άνοιξης την ομορφιά,
μη φοβηθείς κι έρθεις εδώ για μια μονάχα αγριοτουλίπα.
Είναι μια ανάμεσα σε χιλιάδες.
Θα την φροντίσει το χάδι του βουνού, θα την σκεπάσει το αμόλυντο. απάτητο χιόνι το λευκό,
έτσι που δεν θα μπορείς να την διακρίνεις έτσι λευκή μες στου χιονιού το πέπλο.
Η ρίζα της μονάχα θα ματώνει, βαθιά στο χώμα κρυμμένη,
ένα κόκκινο που θα κυλά βαθιά, ως του βουνού του άγριου το χτυποκάρδι,
να ζεσταίνει τα άγρια θεριά που κοιμούνται στην νάρκη του χειμώνα...
Σ.

9 Δεκεμβρίου 2011

Προϋπόθεση παρουσίας...

Πολλές φορές με επισκέπτεται αυτή η σκέψη: Πόσο δύσκολο είναι να γίνουμε άξιοι της Αγάπης, όντας τόσο ατελείς, τόσο κατώτεροι αυτής, τόσο δεμένοι με τα επίγεια; Πώς να αγγίξει κανείς τα αόρατα, τα αιώνια, τα ουράνια, όταν είναι τόσο δεμένος με την ύλη, με το ορατό, με το φθαρτό;

Θα πούμε στη ζωή μας αρκετές ή έστω λίγες φορές Αγαπώ, αλλα έχουμε ποτέ αναρωτηθεί τί πραγματικά συνεπάγεται αυτή η λέξη; Κι αν δεχτούμε οτι πράγματι νοιώθουμε Αγάπη για τον άλλο, για τον συγγενή, τον φίλο, τον σύντροφο, είμαστε άξιοι αυτής; Είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε την Αγάπη; Ή απλώς στρουθοκαμηλίζουμε, και προσπαθούμε να την προσαρμόσουμε, να την χωρέσουμε στις δικές μας φόρμες, να την υποτάξουμε στα θέλω μας, στις εγωιστικές μας επιδιώξεις, να την στριμώξουμε στην στενότητα της καρδιάς μας;

Η καρδιά, για να δεχτεί μέσα της την απεραντοσύνη της Αγάπης, πρέπει να γίνει κι αυτή με την σειρά της απέραντη, να χάσει το ανθρώπινο σχήμα της, να αφεθεί να πλαστεί, να ζυμωθεί στα χέρια της Αγάπης, σαν πλαστελίνη, μέχρι να γίνει μέρος της άναρχης και αιώνιας Αγάπης, που όλα τα χωρά, όλα τα περιέχει και όλα τα περικλείει. Μέχρι να γίνει ένας απέραντος ωκεανός, ένας ουρανός δίχως όρια, δίχως τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, δίχως τις εξαρτήσεις της ύλης που φθείρεται και νεκρώνεται...

Λόγια, λόγια...Στην πράξη όμως που βρίσκουν εφαρμογή όλα αυτά; Στην πράξη, ίσως πρέπει να παρομοιάσουμε την προσπάθεια αυτή με πόλεμο. Με έναν πόλεμο που καλούμαστε να κηρύξουμε στο όνομα της Αγάπης. Έναν πόλεμο ενάντια στον κακό μας, τον στενόχωρο, τον ατελή εαυτό. Καλούμαστε να πολεμήσουμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, που μας τραβά στο χώμα, μας κρατά προσκολλημένους στην ύλη, στο πρόσκαιρο, και δεν μας αφήνει να στρέψουμε το βλέμμα στα ουράνια, δεν μας αφήνει να βγάλουμε φτερά, να πετάξουμε ψηλά, να γίνουμε πλάσματα αέρινα, να γίνουμε πλάσματα τ'ουρανού..

Κι αν σκέφτεσαι πως είναι πέρα απο τις δυνάμεις του ανθρώπου ένας τέτοιος πόλεμος, πως είναι καταδικασμένος να ηττηθεί, βάλε ασπίδα σου αυτή τη σκέψη και κάνε την πεποίθησή σου σταθερή: Δεν πολεμώ μόνος μου, γιατί μόνος μου είμαι ανάξιος να κερδίσω αυτή τη μάχη..Πολεμώ, έχοντας στην φαρέτρα μου τα όπλα που η Αγάπη μου χαρίζει, γιατί η Αγάπη θέλει να νικήσω, θέλει να με δει να περνώ το τέρμα της νίκης, να πλαταίνει η καρδιά μου, να σβήνει τα σύνορά της, να γίνεται μια αγκαλιά απέραντη, να γίνομαι εγώ η ίδια Αγάπης μέλος, να γίνομαι φως...!Και έχοντας τέτοια όπλα στην φαρέτρα σου, τί μπορεί να σε φοβήσει, πες μου...! Τί μπορεί να ανακόψει την πορεία σου; Αρκεί να ριχτείς στην μάχη αυτή, αρκεί να καταλάβεις, αρκεί να μάθεις να ακούς τα λόγια που σου ψιθυρίζει η Αγάπη γλυκά στο αυτί σου, ακεί να μάθεις να δέχεσαι τον πόνο και την χαρά με την ίδια λαχτάρα, γιατί είναι δώρα της Αγάπης και τα δύο, είναι όπλα στην φαρέτρα σου, είναι τιμή σου, είναι παράσιμα φορεμένα πάνω σου,είναι στεφάνια νίκης...!

Και όταν σε απελπίζουν οι μικρές σου ήττες στην πορεία σου για το Απόλυτο, να θυμάσαι οτι επιτρέπεται να πέσεις, επιτρέπεται να πισωγυρίσεις, επιτρέπεται να κάνεις λάθη, να απογοητεύσεις και να απογοητευτείς, γιατί δεν είσαι ακόμη στο τέρμα, δεν έχεις φτάσει ακόμη εκεί, ακόμη είσαι ατελής, ακόμη προσπαθείς..Η Αγάπη σε θέλει ελεύθερο, δεν σε θέλει σε κλουβί, θέλει να βγάλεις φτερά, όχι αλυσίδες..! Αρκεί να μη σταματήσεις την πορεία σου..Αρκεί να συνεχίσεις να περπατάς..

Η Αγάπη θα σε ανταμείψει.. Δεν την αφήνει ασυγκίνητη ο αγώνας σου..! Η Αγάπη θα σου δείξει πώς  να αγαπάς.. Θα σου δείξει οτι δεν χρειάζεται να σε θλίβει η απόφαση ενός αγαπημένου προσώπου να φύγει μακρυά σου, γιατί εσύ ήδη είσαι πλούσιος μέσα σου απο την Αγάπη που νοιώθεις για εκείνον.. Θα σου δείξει πώς μπορείς να αγαπάς με απόλυτη ανιδιοτέλεια, χωρίς να έχεις ανάγκη να σου αντιπροσφέρει το αγαπημένο σου πρόσωπο ούτε ένα βλέμμα, ούτε ένα χαμόγελο, ούτε μια λέξη αγάπης.. Θα σου δείξει πώς να τον φροντίσεις διατηρώντας την απόσταση που επιθυμεί, χωρίς να παραβιάζεις την ελευθερία του.. Θα μάθεις να λες: ''Σε αγαπώ κι ας είσαι μακρυά..και δεν έχω ανάγκη να έρθεις στη ζωή μου, γιατί εγώ σε αγαπώ, όπως και να'χει, κι αν αισθάνεσαι πλήρης και ευτυχής μακρυά μου, τότε μακρυά μου θέλω να μείνεις,  γιατί πρώτη μου προτεραιότητα είσαι εσύ, να είσαι εσύ καλά, γιατί πρώτη μου ευθύνη είναι να φροντίζω το δικό σου το καλό, κι όχι το δικό μου, γιατί μπορεί να είσαι μακρυά, αλλα στην Αγάπη δεν υπάρχουν οι περιορισμοί του χώρου και του χρόνου, μπορώ να αισθάνομαι ο,τι αισθάνεσαι κι ας μην είσαι εδώ..''
Η προϋπόθεση της παρουσίας σου εδώ , δίπλα μου, για να σε αγαπώ, δεν υπάρχει...! Δεν υπάρχει...!

Τόσο όμορφα είναι τα δώρα της Αγάπης...! Τόσο όμορφα, απέραντα, αθάνατα, ακατάλυπτα..! :-)

Σ.

8 Δεκεμβρίου 2011

Να σε κοιτώ να πονάς...

Την νοιώθω την δυστυχία ΣΟΥ, την νοιώθω ως το μεδούλι, και γίνομαι κομμάτια...Το’ ξερα πάντα πως η Αγάπη κάνει θαύματα, πως σβήνει αποστάσεις, πως ζει, υπάρχει πέρα από τον χωροχρόνο. Μα, τώρα που το βιώνω, δεν μπορώ να χωρέσω στο εύρος της ύπαρξής μου το μεγαλείο αυτό που ξετυλίγεται μέσα μου, νοιώθω πως δεν χωρά στα όρια της ψυχής μου, πως πρέπει κι άλλο, κι άλλο να μεγαλώσω τις φτερούγες μου, να τις απλώσω κι άλλο, κι άλλο, πάντα πιο πολύ... Πάντα η Αγάπη μου ζητάει κι άλλο, πάντα κάτι παραπάνω. Να απλωθώ πέρα από τις κορφές των βουνών, να γίνω κάτι άυλο, δίχως όρια....!!! Να πετάξω από πάνω μου, σαν ρούχο τρύπιο, κάθε όριο...!!!
Με δεμένα τα χέρια, στέκω από μακριά , κι όμως λίγες ανάσες μακριά σου, να σε κοιτώ να πονάς. Το πιο σκληρό βασανιστήριο να επαναλαμβάνεται κάθε χαραυγή: Λίγες ανάσες μακριά σου, να σε βλέπω να πονάς, να υποφέρεις κάτω από το βάρος του φορτίου σου, κι εγώ με ανοικτά φτερά να προσπαθώ να σου ρίξω λίγη σκιά να ξαποστάσεις. Μόνο αυτό. Να μην μπορώ τίποτε άλλο. Εγώ ακροβάτης πάνω σε τεντωμένο σκοινί κι εσύ ένας παλιάτσος με ένα χαμόγελο πλασμένο από μπογιές. Ίσως κάπου κάπου να πέφτει μπροστά στον μικρό παλιάτσο η σκιά ενός μικρού ακροβάτη που περπατά στις άκρες των δαχτύλων του και κάνει άλματα στου ήλιου την δύση, λίγο πριν πέσει το φως. Κόψε το σκοινί και ρίξε με στην αγκαλιά του ωκεανού, Θεέ μου, και χάρισε στον γλυκό μου παλιάτσο ένα όμορφο χαμόγελο, όχι από μπογιές, μα από της ειρήνης Σου την γλύκα πλασμένο...!

Σ.

Κύματά μου...!

Κύματά μου, αφήστε με να ξαποστάσω...
Μια σταλιά μονάχα...
Να ανασάνω, να προλάβω να γεμίσω το στέρνο μου αγέρι θαλασσινό...
Να προφτάσω να ακουμπήσω το σώμα στην αμμουδιά,
να αφουγκραστώ τους γλυκείς σας ήχους...
Πονά το σώμα, φουσκώνει απ’ την αντάρα η καρδιά...
Μια στάλα, πριν ριχτώ στο βυθό ξανά...!
Μια μεγάλη ανάσα να προφτάσω...!
Μια ανάσα κι ας βυθιστώ και πάλι στην αγκαλιά του ωκεανού...!
Αφήστε με για μια σταλιά μονάχα...!
Κύματά μου, κύματά μου αγέρωχα...!

Σ.

Πες μου, σε παρακαλώ...

Έρχονται στιγμές που απορείς πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος.
Πόσο πόνο, πόσα όρια μπορεί να ξεπεράσει, πόσα φράγματα μπορεί να σπάσει απο το λίγο του πραγματικού στο απέραντο του παραμυθιού; 
Πόσο; Πες μου, πόσο; Πες μου, σε παρακαλώ, πως δεν υπάρχουν όρια. 
Πως η ψυχή αντέχει τα πάντα, για πάντα. 
Έτσι πρέπει να γίνει, αντοχή, αντοχή, αντοχή, 
αλλιώς πως να τολμήσει κανείς να πει πως είναι άξιος της αγάπης; 
Πόνα κι άλλο, αν το βαστά η ψυχή σου, αφου το δώρο που ζήτησες είναι πολύ ακριβό. 
Κι εσύ φτηνός ακόμη. Ακόμη... 
Τα δάκρυά σου κάνε σταγόνες βροχής λυτρωτικής, 
να ποτίζουν τους σπόρους που φύτεψες με τόση φροντίδα. 
Μέχρι να γίνουν δέντρα πελώρια, να απλώσει η καρδιά σου κλαδιά, να σκιάζουν κάθε κουρασμένο, κάθε πονεμένο...
Πες μου το, σε παρακαλώ, πως δεν υπάρχουν όρια, 
πως μπορεί να επιβιώσει μια ψυχή με αυτόν τον πόνο... 
Μόνο για τούτο θα παρακαλούσα. Ποτέ και για τίποτα άλλο δεν θα παρακαλιόμουν...
Κι ας ορμηνεύει καθείς αυτό που δεν καταλαβαίνει, ωσαν να ήταν κάτι φτηνό. 
Κι ας το ορμηνεύει σαν παράκληση.
Επειδή δεν το καταλαβαίνει...Γι'αυτό. 
Επειδή είναι τόσο ακριβό, και δεν το χωρά ο νους του. Γι'αυτό.

Σ.

6 Δεκεμβρίου 2011

Ένας περήφανος ακροβάτης


Αγκομαχάς κι αυτό το χάραμα... Θέλουν να σε δουν να  μικραίνεις, να μικραίνεις, να γίνεσαι μία υποψία ανθρώπου, παγιδευμένος από τα βάρη τ’ ουρανού και των ριζών σου το βάθεμα. ''Δε μπορώ'', μου λες, ''να κινήσω ούτε βήμα από δω''. Δεν αντέχεις το βλέμμα τους, τις μάσκες τους τις ''όμορφες''... Θέλεις να βαδίσεις ελεύθερα, δίχως σκοινιά. Μόνο το σκοινί κάτω από τα πόδια σου, το σκοινί του ακροβάτη που χαϊδεύει τα πέλματά σου, αυτό το σκοινί που σε κάνει να αιωρείσαι πάνω από όλους αυτούς που βάθαιναν τις ρίζες σου στο χώμα. Το σκοινί του ακροβάτη, το δεμένο στις δυο άκρες τ’ ουρανού.

Κι εσύ τραμπαλίζεσαι πάνω του, ακροβάτης σαν από πάντα, με την χάρη του άφοβου αγριμιού και την ματιά σου στραμμένη πέρα στον ορίζοντα, στα σύννεφα, στου ήλιου σου τις χαραυγές και της βροχής τα ουράνια τόξα. Ακροβάτης στων ονείρων το σκοινί, ο ουρανός γύρω σου κι η θάλασσα αγκαλιά στο πέσιμό σου.

Μα, δεν μπορείς να ανοίξεις τα χέρια σου σε κανέναν. Τα χέρια σου γίνηκαν ξύλινα, η καρδιά σου είναι γεμάτη από τόσα, τόσα πολλά, μα κανείς δεν μπορεί να τα δει. Σε κανέναν δεν μπορείς να τα δείξεις. Δεν πρέπει, δεν πρέπει, από πείσμα, από φόβο θες, δεν θέλεις! Μοναχικός ακροβάτης, να διασκεδάζεις το φιλοθεάμον κοινό, να φοβούνται με τ’ ακροβατικά σου, να χειροκροτούν με κάθε σου προσγείωση στο σκοινί, να περιμένουν την πτώση σου οι πιο χαιρέκακοι. Ως εκεί.

Από αυτό το σημείο και μετά η κουρτίνα κλείνει. Και ο ακροβάτης συνεχίζει να ισορροπεί, να αιωρείται ανάμεσα στο βέβαιο και το αβέβαιο, ανάμεσα στο όνειρο και στο ‘’είναι’’. Με την κουρτίνα όμως κλειστή. Γιατί κανείς τους δεν μπορεί, κανείς τους δεν θα καταλάβει. Γιατί είχε την ατυχία (ή μήπως τύχη;) να γεννηθεί ακροβάτης στην εποχή του επιβάτη. Γιατί όλοι επιλέγουν το μέσον που θα τους πάει στο τέρμα, ενώ ο ακροβάτης είχε μονάχα ένα σκοινί και ένα ονειροπαρμένο μυαλό. Και ποτές του δεν είχε την μανία να φτάσει στο τέρμα, απλά θέλει να ζει ακροβατώντας, με τον ουρανό κρεμασμένο στα μαλλιά και την θάλασσα από κάτω ανοικτή αγκαλιά.

Μέχρι τα δυο άκρα της πλάσης ολάκερης να στενέψουν, να στενέψουν, να πλησιάσουν ολοένα πιο κοντά, μαγεμένα από τα ακροβατικά, και να γίνουν μια αγκαλιά, μια αγκαλιά κλειστή, μα συνάμα απέραντη για τον ακροβάτη. Κι αυτό είναι το τέρμα, αυτό θα’ ναι το τέρμα του. Γι’ αυτό προσεύχεται κάθε χάραμα ακροβατώντας στις μύτες των ποδιών του.  Μια ατέλειωτη προσευχή πάνω στο τεντωμένο σκοινί, μαγεμένος μέσα στης χαραυγής το μαγικό χρύσωμα.

Σ.

Πόνος γλυκύς

Τρομάζει ο πόνος, φοβίζει βαθιά τον άνθρωπο, γιατί εξίσου βαθιά τον συνταράζει, τον συγκλονίζει... Ο πόνος είναι κραταιός, έχει δύναμη μεγάλη, μα όχι σκοτεινή, είναι άγγελος που έρχεται να σε ανυψώσει, να σε καθαρίσει απο τις λάσπες που σε βαραίνουν, που κρύβουν το φως των ματιών σου.Έχεις προσέξει πώς λάμπουν τα μάτια σαν κλαίνε; Την έχεις δει αυτή τη λάμψη; Η ψυχή ανεβαίνει στα μάτια και λαμποκοπάει, φωτίζει ολάκερη την πλάση! Μην τον φοβάσαι τον πόνο, μην κρατάς τα δάκρυα. Είναι φίλος πιστός ο πόνος, είναι λύτρωση τα δάκρυα.

Θέλω να σου πω, να σου δώσω να καταλάβεις, οτι δεν πειράζει να πονάς. Κι ότι ο πόνος δεν σε εμποδίζει να συνεχίσεις να ζεις. Ίσως μάλιστα τότε να ζεις τις πιο έντονες και ''ζωντανές'' σου στιγμές, όταν ο πόνος ανοίγει ρωγμές στην καρδιά σου, την κάνει να ανοίξει διάπλατα, σαν τριαντάφυλλο γινωμένο απ'του καυτού ήλιου τα χάδια, και ανοίγουν παράθυρα, να βλέπεις στον πυρήνα σου τα πάντα να πάλλονται, να αναπνέουν, να αγωνίζονται. Τότε γίνεσαι θεατής της ζωντανής ψυχής που φτεροκοπά μέσα σου προσπαθώντας να σε κάνει να την ακούσεις. Γι'αυτό κι εκείνη στριφογυρνά, ανακατεύει τα πάντα μέσα σου, σε χτυπά, σε σπρώχνει, φωνάζει, μήπως την ακούσεις, μήπως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ την ακούσεις! Γι'αυτό να τον καλοδέχεσαι τον πόνο, να του ανοίγεις την πόρτα θαρρετά και να του λες κατάματα ''καλώς ήρθες, είμαι έτοιμος για τα μαθήματά σου''. Θέλει κεφάλι ψηλά ο πόνος, θέλει μάτια περήφανα, καθάριο βλέμμα.

Εάν αφήσεις τον φίλο-πόνο να σου προσφέρει το μάθημά του, θα είσαι τόσο ευγνώμων για τα δώρα του...! Σαν περάσει η φουρτούνα θα δεις την ζωή με μάτι αλλιώτικο, θα αναγεννηθείς, τα δάκρυά σου θα γίνουνε ποτάμια να μπεις μέσα να καθαρίσεις την ψυχή σου απ'ο,τι την βρομίζει. Μην φοβάσαι, καλέ μου, μέσα απο την καρδιά μου πηγάζει η βεβαιότητα αυτής της αλήθειας, αλλιώς δεν θα σε άφηνα ποτέ στα χέρια του πόνου. Θα σε προστάτευα απο αυτόν με όλες μου τις δυνάμεις. Μα ξέρω πως το μεγαλύτερο δώρο που μπορώ να σου κάνω είναι να σε εμπιστευτώ στα χέρια του πόνου, να σε φροντίσει εκείνος με τα αιχμηρά του χάδια, να λειάνει τις γωνίες σου, να απαλύνει την τραχειά σου όψη, να σε κάνει γλυκύ. Πόσο γλυκός είναι ο πόνος και πόσο γλυκύς αναδύεται ο άνθρωπος σαν βγει απο το καμίνι του πόνου, πόσος γλυκύς...! Την πιο σκληρή και άγρια όψη μπορεί να απαλύνει ο πόνος, την πιο βαριά καρδιά μπορεί να αλαφρύνει.

Πόνος γλυκύς, πόνος λυτρωτικός... Μην φοβάσαι, καλέ μου, στα χέρια του σε εμπιστεύομαι και πιστεύω σε σένα, σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη οτι θα τα καταφέρεις, μην φοβάσαι...!

Σ.

2 Δεκεμβρίου 2011

Γητέματα και απογοητεύσεις...

Απο μικρή θυμάμαι να γυρνάνε στο μυαλό μου οι λέξεις και να με προκαλούν να ταξιδέψω μαζί τους στον μαγικό τους κόσμο. Στροβιλίζονται μες στου μυαλού μου την διάσταση, μέχρι που να μείνουν γυμνές, άδειες απο μεταφορές και σημεία στίξης στολισμένες. Με θυμάμαι πάντα να ψάχνω να βρω το κρυφό τους νόημα, σάμπως να κρύβεται μέσα τους του κόσμου όλου η σοφία, ολάκερου του σύμπαντος οι αλήθειες. Ίσως γιατί, μέσα μου έτρεφα την ελπίδα πως οι λέξεις είναι πλασμένες με τα ίδια υλικά που πλάστηκε και η ανθρώπινη ψυχή..Ίσως γιατί, στα παιδικά μου μάτια, οι λέξεις φάνταζαν δημιούργημα απ'τον κόσμο των θαυμάτων..Ίσως γιατί, πίστευα πως μέσα τους ένα αόρατο, πάνσοφο χέρι έκρυψε την απάντηση για όλα τα μυστικά αδιέξοδα του κόσμου ετούτου.. Ίσως ακόμη γιατί, μεγαλώνοντας, δεν έπαψα ποτέ να είμαι εκείνο το παιδί..Που πιστεύει σε θαύματα και αόρατα, πάνσοφα χέρια..

Έτσι στεκόμουν πάντοτε με παιχνιδιάρικο ύφος και παρακολουθούσα τις λέξεις να πετούν πάνω απο τα μάτια μου σαν μικρές, χρωματιστές πεταλούδες..Πετούσαν, πετούσαν, μέχρι που έπιανα ξάφνου μέσα στα χέρια μου μία απ'αυτές και άρχιζα να την παρατηρώ, να την ψηλαφίζω, να την αφουγκράζομαι σαν ένα μωρό μέσα στην αγκαλιά μου. Μέχρι να μάθω τα κρυφά μυστικά της..Μέχρι να την αφήσω να πετάξει ξανά, ελεύθερη..

Σήμερα τα χέρια μου κράτησαν μία πεταλουδίτσα που λεγόταν ''απογοήτευση''. Μου έκαναν εντύπωση τα ξεθωριασμένα χρώματά της. Όλα πανέμορφα, αλλα φθαρμένα, θαρρείς μιας άλλης εποχής, θαρρείς πολυκαιρισμένα και θολά απο των ανέμων τα χάδια. Απο-γοήτευση...
''Απο-γοητεύτηκα'',  λέμε κάποιες φορές..''Απογοητεύτηκα απο μία κατάσταση, απο ένα πρόσωπο, απο μία σχέση''. Απογοητεύτηκα, θα πει...τί ακριβώς;; Στην ανθρώπινη ζωή θα γοητευτούμε λίγες ή και πιο πολλές φορές. Γοητεύομαι θα πει πως μαγεύομαι απο κάποιον ή κάτι, προσηλώνομαι σε αυτό, καθώς τραβάει την προσοχή μου, κατακτά το ενδιαφέρον μου...Γητέματα, σαν μικρές αναλαμπές μαγείας και αιώρησης πάνω απο την αληθινή υπόσταση των πραγμάτων. Λογικό δεν είναι μετά την αιώρηση αυτή να ακολουθήσει η ελεύθερη πτώση; Απο-γοητεύομαι θα πει πως βιώνω ένα συναίσθημα ματαίωσης, πως διαψεύδονατι οι προσδοκίες μου, πως πέφτουν απο τα μάτια μου οι μαγικοί φακοί που όλα τα έδειχναν ουτοπικά και ονειρικά..

Η απογοήτευση είναι αναπόφευκτη όταν αντιμετωπίζεις τους άλλους όπως θα ήθελες να είναι. Γι'αυτό η γοητεία πάντα με άφηνε παγερά αδιάφορη. Τόσο ρηχή, τόσο ψεύτικη, τόσο βραχύβια.. Ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, για να πλάσω μία εικόνα αρεστή σε μένα. Δεν είναι κάτι ρευστό, έχει ουσία, κρύβει αλήθειες. Αν αφεθώ στης γοητείας τα μονοπάτια , το μόνο σίγουρο είναι οτι θα με οδηγήσει στης απογοήτευσης τα αδιέξοδα. Τα μάτια που έχω απέναντί μου είναι όμορφα, όχι γιατί είναι αψεγάδιαστα, ούτε επειδή έχουν το ΔΙΚΟ ΜΟΥ αγαπημένο χρώμα και σχήμα.. Είναι πανέμορφα, ακριβώς γιατί έχω ανακαλύψει την γλώσσα στην οποία μου μιλούν. Είναι πανέμορφα γιατί κόπιασα, δάκρυσα, σκόνταψα και ξανασηκώθηκα αμέτρητες φορές για να μάθω τί θέλουν να πουν, και τα αγάπησα, παρα τα ψεγάδια και τις ατέλειές τους. Είναι πανέμορφα, γιατί πλέον μου είναι οικεία. Και δεν μπορεί να συγκριθεί αυτό με της γοητείας την πρόσκαιρη λάμψη. Γι'αυτό και τα μάτια που έχω απέναντί μου δεν θα μπορέσουν να με απογοητεύσουν ποτέ. Γιατί δεν έπλασα ψεύτικες μορφές, γιατί δεν υποδύθηκα ρόλους, γιατί αφιέρωσα χρόνο απο τον χρόνο μου, γιατί κόπιασα..Την κατέκτησα αυτήν την αγάπη. Και ξέρω πως τα μάτια που έχω απέναντί μου έχουν πολλά πολλά σφάλματα, μα απο μέσα τους αναδύονται μικρά διαμάντια. Μπορεί να είναι διαμάντια με σφάλματα, με κακοτεχνίες, μα για μένα κλείνουν μέσα τους ολου του κόσμου τους θησαυρούς..

Και αφήνω και αυτή τη πεταλουδίτσα να γλυστρήσει απο τα χέρια μου, να συνεχίσει τους κύκλους της με τα ξεθωριασμένα, πολύχρωμα φτερά της....

Σ.