Να τους τρομάξω...

Μέρα συννεφιασμένη...

Σφικταγκαλιάσματα στους ουρανούς...

Μια αγκαλιά απο σύννεφα και μοναξιές...

Συχνά οι αγκαλιές γεννιούνται

σαν θες την μοναξιά σου να ξορκίσεις...

Θέλω να μπω μέσα σ'αυτή την αγκαλιά

και να χαθώ στην ομιχλώδη όασή της.

Να μην υπάρχει χώρος στην σκέψη

για άλλα σύννεφα, γι'άλλες ομίχλες...

Να γεμίσει η ψυχή ηρεμία βρεφική,

ακούγοντας μες στην αγκαλιά του ουρανού

τα ρυθμικά χτυποκάρδια του,

να νοιώσει η ψυχή, όπως τότε στην ασφάλεια της μήτρας.

Θέλω να σταματήσω να γράφω για σκέψεις που άλλοτε θα'κρυβα.

Τόσα χρόνια κρυφτό,

έτσι στα ξαφνικά να αποκαλύπτεσαι ριψοκίνδυνο συλλογιέσαι.

Μα οι ψυχές αιμορραγούν όνειρα, πόθους κι ανείπωτα,

κι αν θαρρείς με γάζες θα κρυφτείς,

έρχεται η ώρα που το αίμα θα διαπεράσει τις άμυνές σου,

η πληγή σου θα φανερωθεί.

Το αίμα θα ξεχυλίσει, θα ''λερώσει'' την καθαρή ζωή σου.

Ε, γράφω, για να εκτεθώ.

Γιατι πάντοτε πρόσεχα.

Γιατι πάντοτε αιμορραγούσα πόθους κι ανείπωτα.

Κι ήρθε καιρός να φοβηθούν οι φίλοι της βιτρίνας,

να τους ξορκίσω μακριά,

να φύγουν απο πάνω μου ''οι γατζωμένοι'' απο ανασφάλειες...

Γι'αυτο γράφω. Για να τους τρομάξω.

Για να ξεχωρίσω τους γενναίους απο τους φοβισμένους.

Αυτούς που δεν φοβούνται το αίμα.

Κι αν δεν απομείνει κανείς...;

Θα απομείνουν μοναχά τα σύννεφα κι οι μοναχικές αγκαλιές τους...

Σ.