Τιμής ένεκεν

Επειδή κάποια ''τιμή'' της πρέπει της κάθε απώλειας,

το πένθος λες θα καρφιτσώσεις στη μορφή σου

να περνά εμπρός σου ο άνθρωπος, ο καθείς αυτός άνθρωπος,

και να θωρεί οτι απο εδώ πέρασε ''κάτι'', που έγινε ''τίποτα''.

Πόσο θα'θελες να είχε γίνει τίποτα...

Κι είπες να κάνεις κάτι σχεδόν αδιόρατο στα μάτια των πολλών.

Ως άντρας, δεν σου πρέπουν χοές και κραυγαλέοι θρήνοι άλλωστε...
Μου'στειλες τα λόγια σου μέσα απο τον άνεμο να μου ψιθυρίζουν...

''Σου αφιερώνω τα μαλλιά μου, αγαπημένο μου τίποτα,

στα πόδια σου τα ακουμπώ, αντί για θρήνο, να'χεις κάτι απο μένα θρεμμένο,

αγαπημένο μου τίποτα, αγαπημένο μου κάτι''...
Κι αν είμαι εγώ αυτό το κάτι που κατόπιν έγινε αυτό το τίποτα,

κι αν έμεινα με το λάφυρο του πένθους σου καρφιτσωμένο στο πέτο,

θαρρώ σου πρέπει αυτό το χάδι που σου στέλνω με τον άνεμο

να ακουμπήσει απαλά στο μέτωπό σου.

Kουρεμένος σαν τιμωρίας σημάδι,θλιμμένος για αυτό το κάτι που έγινε(;) τίποτα,

τιμής ένεκεν, τιμής ένεκεν...

Σ.