Έν'άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου΄δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. ''Είδες, μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία.'' Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα'χαμε να πούμε τίποτε ωραιότερο απ'αυτό.
Συνομιλίες
4. Κύριε, είσαι κρυμμένος πίσω απο τόσα αινίγματα, ίσκιους, σκοτεινές παραβολές- πώς να σε βρω; Όμως είναι στιγμές που σ'αναγνωρίζω: μια ξαφνική αφθονία στην καρδιά μου σε προδίνει.
2. Κύριε μόνο με την σιωπή σε νοιώθουμε. Κάθε ομιλία σε πληγώνει. Κι οι λέξεις μας είναι τα τραύματά σου απ΄όπου, μαζί με το αίμα σου στάζει και λίγη απεραντοσύνη.
3. Κύριε, είσαι το καθημερινό ψωμί μας, η μεγάλη νοσταλγία μας να ξαναγυρίσουμε - πού; Είσαι η μήτρα που θα μας γεννήσει με το θάνατό μας. Αμήν.
Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού
-Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.
-Μα αυτή είναι η βοήθειά μου, να χαθείς. Για να σε ψάχνουν στους αιώνες!
Πανάρχαιη αντιδικία
...Αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις, αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που δεν μπορώ να βρω μια υπεκφυγή , μια διέξοδο... Ώσπου αρχίζει να ξημερώνει. Ανοίγω τότε το παράθυρο και άθελά μου χαμογελώ. Ο Θεός , για μια ακόμη φορά, με κέρδιζε με την καινούργια μέρα του.
Ποιήματα Τάσου Λειβαδίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο, μόνο θα παρακαλούσα, να υπογράφετε με ένα μικρό όνομα, ως πρόσωπα. Νοιώθω λίγο άβολα να απαντώ στον ''Ανώνυμο''... ;-)