Προϋπόθεση παρουσίας...

Πολλές φορές με επισκέπτεται αυτή η σκέψη: Πόσο δύσκολο είναι να γίνουμε άξιοι της Αγάπης, όντας τόσο ατελείς, τόσο κατώτεροι αυτής, τόσο δεμένοι με τα επίγεια; Πώς να αγγίξει κανείς τα αόρατα, τα αιώνια, τα ουράνια, όταν είναι τόσο δεμένος με την ύλη, με το ορατό, με το φθαρτό;

Θα πούμε στη ζωή μας αρκετές ή έστω λίγες φορές Αγαπώ, αλλα έχουμε ποτέ αναρωτηθεί τί πραγματικά συνεπάγεται αυτή η λέξη; Κι αν δεχτούμε οτι πράγματι νοιώθουμε Αγάπη για τον άλλο, για τον συγγενή, τον φίλο, τον σύντροφο, είμαστε άξιοι αυτής; Είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε την Αγάπη; Ή απλώς στρουθοκαμηλίζουμε, και προσπαθούμε να την προσαρμόσουμε, να την χωρέσουμε στις δικές μας φόρμες, να την υποτάξουμε στα θέλω μας, στις εγωιστικές μας επιδιώξεις, να την στριμώξουμε στην στενότητα της καρδιάς μας;

Η καρδιά, για να δεχτεί μέσα της την απεραντοσύνη της Αγάπης, πρέπει να γίνει κι αυτή με την σειρά της απέραντη, να χάσει το ανθρώπινο σχήμα της, να αφεθεί να πλαστεί, να ζυμωθεί στα χέρια της Αγάπης, σαν πλαστελίνη, μέχρι να γίνει μέρος της άναρχης και αιώνιας Αγάπης, που όλα τα χωρά, όλα τα περιέχει και όλα τα περικλείει. Μέχρι να γίνει ένας απέραντος ωκεανός, ένας ουρανός δίχως όρια, δίχως τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, δίχως τις εξαρτήσεις της ύλης που φθείρεται και νεκρώνεται...

Λόγια, λόγια...Στην πράξη όμως που βρίσκουν εφαρμογή όλα αυτά; Στην πράξη, ίσως πρέπει να παρομοιάσουμε την προσπάθεια αυτή με πόλεμο. Με έναν πόλεμο που καλούμαστε να κηρύξουμε στο όνομα της Αγάπης. Έναν πόλεμο ενάντια στον κακό μας, τον στενόχωρο, τον ατελή εαυτό. Καλούμαστε να πολεμήσουμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, που μας τραβά στο χώμα, μας κρατά προσκολλημένους στην ύλη, στο πρόσκαιρο, και δεν μας αφήνει να στρέψουμε το βλέμμα στα ουράνια, δεν μας αφήνει να βγάλουμε φτερά, να πετάξουμε ψηλά, να γίνουμε πλάσματα αέρινα, να γίνουμε πλάσματα τ'ουρανού..

Κι αν σκέφτεσαι πως είναι πέρα απο τις δυνάμεις του ανθρώπου ένας τέτοιος πόλεμος, πως είναι καταδικασμένος να ηττηθεί, βάλε ασπίδα σου αυτή τη σκέψη και κάνε την πεποίθησή σου σταθερή: Δεν πολεμώ μόνος μου, γιατί μόνος μου είμαι ανάξιος να κερδίσω αυτή τη μάχη..Πολεμώ, έχοντας στην φαρέτρα μου τα όπλα που η Αγάπη μου χαρίζει, γιατί η Αγάπη θέλει να νικήσω, θέλει να με δει να περνώ το τέρμα της νίκης, να πλαταίνει η καρδιά μου, να σβήνει τα σύνορά της, να γίνεται μια αγκαλιά απέραντη, να γίνομαι εγώ η ίδια Αγάπης μέλος, να γίνομαι φως...!Και έχοντας τέτοια όπλα στην φαρέτρα σου, τί μπορεί να σε φοβήσει, πες μου...! Τί μπορεί να ανακόψει την πορεία σου; Αρκεί να ριχτείς στην μάχη αυτή, αρκεί να καταλάβεις, αρκεί να μάθεις να ακούς τα λόγια που σου ψιθυρίζει η Αγάπη γλυκά στο αυτί σου, ακεί να μάθεις να δέχεσαι τον πόνο και την χαρά με την ίδια λαχτάρα, γιατί είναι δώρα της Αγάπης και τα δύο, είναι όπλα στην φαρέτρα σου, είναι τιμή σου, είναι παράσιμα φορεμένα πάνω σου,είναι στεφάνια νίκης...!

Και όταν σε απελπίζουν οι μικρές σου ήττες στην πορεία σου για το Απόλυτο, να θυμάσαι οτι επιτρέπεται να πέσεις, επιτρέπεται να πισωγυρίσεις, επιτρέπεται να κάνεις λάθη, να απογοητεύσεις και να απογοητευτείς, γιατί δεν είσαι ακόμη στο τέρμα, δεν έχεις φτάσει ακόμη εκεί, ακόμη είσαι ατελής, ακόμη προσπαθείς..Η Αγάπη σε θέλει ελεύθερο, δεν σε θέλει σε κλουβί, θέλει να βγάλεις φτερά, όχι αλυσίδες..! Αρκεί να μη σταματήσεις την πορεία σου..Αρκεί να συνεχίσεις να περπατάς..

Η Αγάπη θα σε ανταμείψει.. Δεν την αφήνει ασυγκίνητη ο αγώνας σου..! Η Αγάπη θα σου δείξει πώς  να αγαπάς.. Θα σου δείξει οτι δεν χρειάζεται να σε θλίβει η απόφαση ενός αγαπημένου προσώπου να φύγει μακρυά σου, γιατί εσύ ήδη είσαι πλούσιος μέσα σου απο την Αγάπη που νοιώθεις για εκείνον.. Θα σου δείξει πώς μπορείς να αγαπάς με απόλυτη ανιδιοτέλεια, χωρίς να έχεις ανάγκη να σου αντιπροσφέρει το αγαπημένο σου πρόσωπο ούτε ένα βλέμμα, ούτε ένα χαμόγελο, ούτε μια λέξη αγάπης.. Θα σου δείξει πώς να τον φροντίσεις διατηρώντας την απόσταση που επιθυμεί, χωρίς να παραβιάζεις την ελευθερία του.. Θα μάθεις να λες: ''Σε αγαπώ κι ας είσαι μακρυά..και δεν έχω ανάγκη να έρθεις στη ζωή μου, γιατί εγώ σε αγαπώ, όπως και να'χει, κι αν αισθάνεσαι πλήρης και ευτυχής μακρυά μου, τότε μακρυά μου θέλω να μείνεις,  γιατί πρώτη μου προτεραιότητα είσαι εσύ, να είσαι εσύ καλά, γιατί πρώτη μου ευθύνη είναι να φροντίζω το δικό σου το καλό, κι όχι το δικό μου, γιατί μπορεί να είσαι μακρυά, αλλα στην Αγάπη δεν υπάρχουν οι περιορισμοί του χώρου και του χρόνου, μπορώ να αισθάνομαι ο,τι αισθάνεσαι κι ας μην είσαι εδώ..''
Η προϋπόθεση της παρουσίας σου εδώ , δίπλα μου, για να σε αγαπώ, δεν υπάρχει...! Δεν υπάρχει...!

Τόσο όμορφα είναι τα δώρα της Αγάπης...! Τόσο όμορφα, απέραντα, αθάνατα, ακατάλυπτα..! :-)

Σ.