Πες μου, σε παρακαλώ...

Έρχονται στιγμές που απορείς πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος.

Πόσο πόνο, πόσα όρια μπορεί να ξεπεράσει, πόσα φράγματα μπορεί να σπάσει απο το λίγο του πραγματικού στο απέραντο του παραμυθιού; 

Πόσο; Πες μου, πόσο; Πες μου, σε παρακαλώ, πως δεν υπάρχουν όρια. 

Πως η ψυχή αντέχει τα πάντα, για πάντα. 

Έτσι πρέπει να γίνει, αντοχή, αντοχή, αντοχή, 

αλλιώς πως να τολμήσει κανείς να πει πως είναι άξιος της αγάπης; 

Πόνα κι άλλο, αν το βαστά η ψυχή σου, αφου το δώρο που ζήτησες είναι πολύ ακριβό. 

Κι εσύ φτηνός ακόμη. Ακόμη... 

Τα δάκρυά σου κάνε σταγόνες βροχής λυτρωτικής, 

να ποτίζουν τους σπόρους που φύτεψες με τόση φροντίδα. 

Μέχρι να γίνουν δέντρα πελώρια, να απλώσει η καρδιά σου κλαδιά, να σκιάζουν κάθε κουρασμένο, κάθε πονεμένο...

Πες μου το, σε παρακαλώ, πως δεν υπάρχουν όρια, 

πως μπορεί να επιβιώσει μια ψυχή με αυτόν τον πόνο... 

Μόνο για τούτο θα παρακαλούσα. Ποτέ και για τίποτα άλλο δεν θα παρακαλιόμουν...

Κι ας ορμηνεύει καθείς αυτό που δεν καταλαβαίνει, ωσαν να ήταν κάτι φτηνό. 

Κι ας το ορμηνεύει σαν παράκληση.
Επειδή δεν το καταλαβαίνει...Γι'αυτό. 

Επειδή είναι τόσο ακριβό, και δεν το χωρά ο νους του. Γι'αυτό.

Σ.