Να σε κοιτώ να πονάς...

Την νοιώθω την δυστυχία ΣΟΥ, την νοιώθω ως το μεδούλι, και γίνομαι κομμάτια...Το’ ξερα πάντα πως η Αγάπη κάνει θαύματα, πως σβήνει αποστάσεις, πως ζει, υπάρχει πέρα από τον χωροχρόνο. Μα, τώρα που το βιώνω, δεν μπορώ να χωρέσω στο εύρος της ύπαρξής μου το μεγαλείο αυτό που ξετυλίγεται μέσα μου, νοιώθω πως δεν χωρά στα όρια της ψυχής μου, πως πρέπει κι άλλο, κι άλλο να μεγαλώσω τις φτερούγες μου, να τις απλώσω κι άλλο, κι άλλο, πάντα πιο πολύ... Πάντα η Αγάπη μου ζητάει κι άλλο, πάντα κάτι παραπάνω. Να απλωθώ πέρα από τις κορφές των βουνών, να γίνω κάτι άυλο, δίχως όρια....!!! Να πετάξω από πάνω μου, σαν ρούχο τρύπιο, κάθε όριο...!!!

Με δεμένα τα χέρια, στέκω από μακριά , κι όμως λίγες ανάσες μακριά σου, να σε κοιτώ να πονάς. Το πιο σκληρό βασανιστήριο να επαναλαμβάνεται κάθε χαραυγή: Λίγες ανάσες μακριά σου, να σε βλέπω να πονάς, να υποφέρεις κάτω από το βάρος του φορτίου σου, κι εγώ με ανοικτά φτερά να προσπαθώ να σου ρίξω λίγη σκιά να ξαποστάσεις. Μόνο αυτό. Να μην μπορώ τίποτε άλλο. Εγώ ακροβάτης πάνω σε τεντωμένο σκοινί κι εσύ ένας παλιάτσος με ένα χαμόγελο πλασμένο από μπογιές. Ίσως κάπου κάπου να πέφτει μπροστά στον μικρό παλιάτσο η σκιά ενός μικρού ακροβάτη που περπατά στις άκρες των δαχτύλων του και κάνει άλματα στου ήλιου την δύση, λίγο πριν πέσει το φως. Κόψε το σκοινί και ρίξε με στην αγκαλιά του ωκεανού, Θεέ μου, και χάρισε στον γλυκό μου παλιάτσο ένα όμορφο χαμόγελο, όχι από μπογιές, μα από της ειρήνης Σου την γλύκα πλασμένο...!

Σ.