Ανάσα αθανασίας

Ανάσα γλυκειά,

τρέχει, διαπερνά την ψυχή,

νωχελικός πόνος στο στήθος,

να θυμίζει την φθαρτότητα του σήμερα,

του άυλου την παρουσία...

Κι είναι λέω σημάδι αυτός ο πόνος,

σημάδι ουλή, σημάδι κραυγή.

Με φωνάζεις ή σε φωνάζω;

Κλείσε τα μάτια,

έρχεται ξανά... ανάσα γλυκειά...

Τί με καλεί;

Με φωνάζεις ή σε φωνάζω;

Έγειρα στου δέντρου την αγκαλιά,

κύματα σκάνε, σκάνε στιγμές,

κυκλώνουν τα πόδια μου, μένω αδρανής...

Ω, γλυκειά μυσταγωγία,

πέφτω στην αγκαλιά σας, μουσικές.

Να μην ακούω τις κραυγές σου,

μα κι αν δεν ακούω, νοιώθω,

κι αν δεν νοιώθω, παραλύω...

Άπελπις, νοτισμένη ματιά,

άγονα χέρια, γυμνή παύση,

πόσο θα διαρκέσεις;

Βουνά, βουνά,

χελιδόνια, ουράνια παρηγοριά...

Ας ήταν να βυθιστώ

σε τούτης της στιγμής την ακινησία,

συναίσθηση του αιώνιου,

απογύμνωση φθοράς,

ας ήταν να χαθώ

στης αθανασίας τούτη την στιγμή...

Σ.