31 Μαρτίου 2012

Θάλασσα την σιωπή σου

  (Πρώτη δημοσίευση: 9 Γενάρη 2012)
Ήρθα και πάλι στην αγκαλιά σου θάλασσα, στο στέρνο σας το λυτρωτικό σίμωσα κύματα, να γίνω ένα με τους αφρούς, που ξεπηδούν στο χορό του φουρτουνιασμένου ωκεανού, στις ακτές να χυθώ και πάλι να με τραβήξει η δίνη των κυμάτων πίσω στην αγκαλιά τους. Έφερα μαζί τον εαυτό μου, να τον πάρεις στα απέραντα βάθη σου, να τον ακουμπήσεις απαλά στην δροσερή φωλιά σου, να τον νανουρίσεις σε έναν ύπνο λυτρωτικό, να τον λούσεις με φως, να τον κάμεις κύμα άφθαρτο, αμόλυντο, αδάμαστο...

Στέκω στις ακτές σου και παρατηρώ την δύναμή σου...Πώς με τρομάζει... Πώς πλημμυρίζει το μέσα μου η απεραντοσύνη σου, άναρχη, αιώνια αγαπημένη...! Προσπαθώ να φυλακίσω τους ήχους σου, την αλμύρα του αγέρα που φυσά απο τα έγκατά σου και μου φέρνει εδώ τους μυστικούς σου παλμούς. Τα σύννεφα αγκαλιά  κινούν σε έναν ανεξέλεγκτο, μεθυστικό χορό, θαρρείς ο ουρανός μεθυσμένος απο τις άγριες δονήσεις της και τους αχούς της, θέλησε να γίνει ένα με αυτή τη μαγική μυσταγωγία, να πάρει μερίδιο σε αυτή την ιεροτελεστία, να γίνει θάλασσα κι εκείνος... Σύννεφα γκρίζα, φορτωμένα, τί άραγε; Φορτωμένα καημούς; Φορτωμένα ανείπωτα; Φορτωμένα αγάπες που ήταν; Αγαπές που είναι; Φορτωμένα ουσία ζωής και θανάτου. Κινούνται νωχελικά, ζαλισμένα μέσα σε αυτή τη μεθυστική μυσταγωγία και στέκουν πάνω απο τους αφρούς των κυμάτων..

Μονάχα μία μικρή χαραμάδα χαρίζουν στο φως, να περάσει, να ρίξει τις ηλιαχτίδες του, να ριχτεί στης θάλασσας την αγκαλιά, να χρωματίσει το γκρίζο κάδρο με παρουσία αγγελική. Ο Θεός κυλά μέσα στο κάδρο μου στην αγκαλιά τούτης της ηλιαχτίδας, και μου ψιθυριζει ... ''Δεν είσαι μόνη μέσα σ'αυτό το κάδρο, ψυχή μου, δεν είσαι μονάχη...!'' Με την άκρη των ματιών μου πάντοτε στραμμένη προς την μικρή ηλιαχτίδα, αφήνομαι στις χοές σας κύματα, αφουγκράζομαι τα λόγια σας. Μου μιλάτε πάλι για αυτά που δεν θέλω να ξέρω, για τα μάτια που δεν θέλω πια να κοιτώ, μου ξυπνάτε αισθήματα που παλεύω σε λήθαργο να ρίξω... Δεν θέλω πια να ξέρω για όσους δεν είναι πια εδώ, δεν θέλω να ξέρω... Δεν θέλω να φροντίζω, δεν θέλω να πονώ στον πόνο τους. Μιλήστε μου για όσα είναι εδώ...! Μιλήστε μου για τα ταξίδια σας τα μακρινά σε άλλα κάδρα, σε άλλους κόσμους, σε άλλες ψυχές γενναίες, όμορφες... Μη μου μαρτυράτε όσα δεν θα'πρεπε να νοιώθω, μην μου καθρεφτίζετε την ψυχή τους. Θάλασσα την σιωπή σου...

Πουλιά πετούν πάνω απο τα κύματα και παίζουν μαζί τους σαν μικρά παιδιά. Μέσα στο κρύο του χειμώνα άλλος κανείς δεν παίζει μαζί σας κι εσείς νοιώθετε τόση μοναξιά... Το κρύο αρχίζει σιγά σιγά να διαπερνά το πανωφόρι μου, καθώς στέκω ώρα πολλή στην άκρη τούτης της προβλήτας. Τα μαλλιά μου γέμισαν αλμύρα, και καθώς σου ζητώ να σωπάσεις, φουσκώνεις τα κύματά σου, κι αγκαλιάζεις ολοένα πιο σφικτά τούτη την προβλήτα, τόσο που νοιώθω πως θα με κλείσεις για πάντα μέσα στα βάθη σου, να με τιμωρήσεις... Δεν θα σε επισκεπτώ για πολύ καιρό, αγαπημένη μου, συγχώρα με. Άλλο ν'ακούω δεν μπορώ, γι'αυτό που δεν είναι πια εδώ. Κι εσύ μου λες πολλά, τόσο πολλά... Δεν μπορώ να βοηθήσω ό,τι δεν είναι πια εδώ... Μην με βασανίζεις άλλο... Αντίο θάλασσα, αιώνια αγαπημένη μου, συγχώρα με, αντίο...

Απομακρύνομαι, με βήμα αργό, σχεδόν ανεπαίσθητο... Πατώ πάνω σε λιμνούλες αλμύρας, υπολείμματα αφημένα απ'των κυμάτων το πέρασμα πάνω σε τούτη την ξεχασμένη προβλήτα. Το κύμα δυναμώνει. Βροχή ξεσπά κι αρχίζω να επιταχύνω το βήμα μου μακριά απο τούτο το κάδρο... Μα λίγο πριν εγκαταλείψω, γυρνώ πίσω το βλέμμα. Ω, θάλασσα κακούργα, επιστρατεύεις όλη σου την ομορφιά στην στερνή τούτη ώρα, να μην μπορέσω να σ'αφήσω πίσω, να υπακούσω στην τρέλα σου... Παγιδεύω τούτη την εικόνα, την κλείνω στου μυαλού μου τα συρτάρια και σου στέλνω ένα γλυκό φιλί. Βάζω στ'ακουστικά να παίξει μία γλυκιά μελωδία που σου μοιάζει. Να μην σε ακούω πια, καθώς φωνάζεις να γυρίσω πίσω. Απομακρύνομαι πια απο τούτο το κάδρο... Και η γλυκιά μελωδία συνοδεύει απαλά την φυγή μου...

Σ.

27 Μαρτίου 2012

Φέρω...εμένα!

Με αφορμή μία παρότρυνση για ανάρτηση...
Tο άκουσμα αυτού του τραγουδιού στο αυτοκίνητο, ερχόμενη για δουλειά...
Χαζεύοντας το χάραμα...
Χαζεύοντας την Άνοιξη,
που σήμερα κολυμπά ανάμεσα στον ήλιο και την μουντάδα του συννεφιασμένου ουρανού...
Δεν θέλω κανείς να περιμένει απο εμένα τίποτε άλλο, πέρα απο εμένα την ίδια...
Δεν κουβαλώ τίποτα άλλο στα μπαγκάζια μου παρά μόνο εμένα.
Φέρω μόνο τη Σταυρουλίτσα...
Οι τσεπούλες μου είναι άδειες...
Η βαλίτσα μου έχει μόνο αναμνήσεις, όνειρα και συναισθήματα...
 Δεν φέρω τίποτε άλλο. Τη Σταυρουλίτσα μόνο... ;-)
Σ.
''Look at me
There were more to see
There were more to be proud of..''

23 Μαρτίου 2012

Στην αγκαλιά της Άνοιξης

Η Άνοιξη με τυλίγει, δροσίζει τα κενά, που αυλακώνουν παλιές πίκρες,
στης ψυχής επάνω την υδρόγειο..
Δρασκελίζει ποτάμια απο κρυστάλλινα δάκρυα καμωμένα,
ντύνει τον ουρανό με αστέρια-πυγολαμπίδες,
που παιχνιδίζουν, χτυπώντας τα διάφανα φτερά τους στου αγέρα μου το ανυπότακτο..
Κι είναι τόση η μαγεία,
να θωρείς τούτα τα αστέρια να τραμπαλίζουν στο μανδύα της ψυχής σου,
να καμώνουν σχηματα,
μορφές παλιών αγαπημένων, που χάθηκαν στης λήθης τους το έρεβος... 
Η Άνοιξη με τυλίγει ευωδίες, με ντύνει με το πέπλο της γαλήνης της το διάφανο,
έτσι που νοιώθω πως τίποτε δε μπορεί ν'ανταριάσει την ειρήνη ετούτη,
παρά μονάχα η γλυκιά αναστάτωση της ίδιας της Ομορφιάς.
Της άφθαρτης εκείνης ομορφιάς,
που αναλλοίωτη, γλιστρά μέσα απο τα κάδρα των εποχών και του αμείλικτου χρόνου
και κυλά αέναα μέσα στις φλέβες της πλάσης ολάκερης..

Κι ήρθε και πάλι η Άνοιξη
να με αδράξει στα δίχτυα της γαλήνης και της γλυκιάς αντάρας.
Γαλήνη κι ας όλα διαλύονται γύρω απο σένα αμείλικτα.
Κι έχει τόση γλύκα αλλιώτικη ετούτη η παράλογη εν θυέλλη γαλήνη...!
Ωσάν να στέκεσαι με το κεφάλι ψηλά,
το χαμόγελο κρεμασμένο στο μπαλκόνι της ψυχής σου,
και γύρω κατεδαφίσεις... Κατεδαφίσεις... Κατεδαφίσεις...
Αντάρα, σάμπως να θέλει η καρδιά να φτερουγίσει έξω απο του στέρνου σου τη θήκη,
να πετάξει ψηλά, να ενωθεί με της πλάσης την μεθυστική πνοή,
να γίνει χρυσό ηλιαχτίδας, που τρέχει ανάμεσα στα άγρια φυλλώματα,
να γίνει σπόρος που σπάει το χώμα και πρασινίζει κάτω απο το πέλμα σου,
να γίνει μπουμπούκι, να γίνει ανθός αμυγδαλιάς, κρεμασμένος στο σβέρκο της Ζωής...
Καρδιά σαν γλάρος που σκίζει τους αιθέρες...
Καρδιά σαν ψίθυρος που σε χαιδεύει...
Καρδιά σαν ουρανός... Καρδιά σαν φως... Καρδιά σαν ανθός...

Και οι γλυκές μουσικές να συνοδεύουν τον μεθυστικό χορό μου
πάνω στου σβέρκου της τις αυλακιές...
Η μουσική είναι το δοξάρι που λαξεύει τους ήχους της ψυχής...
Με ακούς; Το ακούς; Το νοιώθεις; Αφουγκράσου...!
Κι είναι οι ήχοι της αλλιώτικοι, απ'ό,τι έχεις γευτεί,
είναι χάδι τρυφερό, που παραμερίζει γλυκά τα κενά που αφήσαν οι θλίψεις του χθες,
έτσι που κοιτάς την πάλλουσα καρδιά σου να χορεύει ρυθμικά στής ψυχής τους ήχους,
έτσι που στέκεις μαγεμένος να κοιτάς, να την κοιτάς...
Να κοιτάς τα σημάδια που αφήσαν τα βήματα εκείνων που περπάτησαν μέσα της,
να χαϊδεύεις τα χνάρια που απόμειναν
και ένα γλυκό δάκρυ πλασμένο απο αγάπη και νοσταλγία να πέφτει πάνω τους,
να τα υγραίνει, να τα κάνει εύπλαστα, να ζωντανεύουν ξανά..
Να λες: Τίποτε δεν θα άλλαζα! Να λες: Ήρθε η Άνοιξη! 
Να λες: Έαρ μου γλυκύ..! Γλυκύ μου έαρ..!  
Σ. 

19 Μαρτίου 2012

Φταίνε ή φταις;

Υπάρχουν άνθρωποι, που διαρκώς παιδεύουν τον εαυτό τους.
Επιλέγουν να δηλητηριάζουν την ψυχούλα τους, εμμένοντας στη λογική
οτι οι άλλοι γύρω τους είναι σκάρτοι, οι άλλοι τους πρόδωσαν, τους απογοήτευσαν,
τους έκαναν να νοιώσουν μόνοι, τους άφησαν πληγές...
Και είναι τόσο κρίμα να αναλώνουμε την ψυχή μας σε τέτοιου είδους σκέψεις...
Ας στραφούμε καλύτερα στο μέσα μας κι ας αρχίσουμε να ανιχνεύουμε τα δικά μας λάθη,
τις δικές μας ευθύνες, τις δικές μας αστοχίες.
Είναι λάθος να πιστεύουμε πως καθήκον μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο...
Καθήκον μας είναι να αλλάξουμε τον δικό μας κακότροπο, εσώτερο κόσμο.
Αυτό είναι το αποφασιστικό, καταλυτικό βήμα για να αλλάξει ο κόσμος ολόκληρος.
Όταν κατανοήσουμε αυτή τη λεπτή διαφορά, θα μάθουμε να βελτιώνουμε τον εαυτό μας
και σιγά σιγά θα αρχίσουμε να βλέπουμε και τις σχέσεις με τους γύρω μας να βελτιώνονται.
Ας μην βάζουμε την ψυχούλα μας σε λαβυρίνθους αποδόσεως ευθυνών,
ας μην αφήνουμε πικρίες να μαραίνουν τα άνθη της καρδιάς μας...
Η ευθύνη κρύβεται μέσα μου!
Και όταν ρίξω τις παρωπίδες του εγωισμού μου,
μπορεί με έκπληξη να διαπιστώσω οτι άνθρωποι που πριν κατηγορούσα πως με πρόδωσαν,
αξίζουν την συγνώμη μου...
Σ.

15 Μαρτίου 2012

Τί ζητάς φίλε της καρδιάς;

Ρωτάς τί ζητώ. Τί λαχταρά η καρδιά μου, για να μπεις μέσα της, να φωλιάσεις εκεί, να είσαι φίλος της καρδιάς.. Φίλοι καρδιάς, καρδιακοί φίλοι.. Όμορφο ε?
 ''Το πιο απλό'', σου απαντώ. Το πιο απλό, μα και το πιο χρονοβόρο, αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει βορά χρόνου το δόσιμο σε έναν άλλο άνθρωπο.
Να εξετάζεις τα μάτια μου, να ανιχνεύεις εκεί όσα δεν ειπώνονται με λέξεις...
Να με αγκαλιάζεις, χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσω...
Να θυμάσαι μικρές λεπτομέρειες απο πράγματα που κάποτε σου είπα οτι αγαπώ και να με εκπλήσσεις ευχάριστα, προσπαθώντας να τα κάνεις πραγματικότητα. Να ακούς τις γκρίνιες και τις ανασφάλειές μου με υπομονή και κατανόηση.
Να με επιπλήττεις με κίνητρο αγάπης, θέλοντας να με κάνεις καλύτερη...
Να αποφεύγεις την κολακεία...
Να είσαι εκεί για μένα, σταθερά, αμετακίνητα, να μην είναι ρευστή η παρουσία σου στη ζωή μου, να μην είσαι εδώ μόνο όταν έχεις ανάγκη να πάρεις, να είσαι εδώ γιατί πήρες απόφαση, γιατί ανέλαβες την ευθύνη που συνεπάγεται το να είσαι δίπλα μου.
Να μην είμαι ένα χόμπι που θα σου περάσει, αλλα το σταθερό χέρι που κρατάς μέσα στο πέρασμα της ζωής.
Να μην ζητάς επιβεβαίωση του εγωισμού σου μέσα απο μένα, αλλα να δαμάζεις τον εγωισμό σου απο αγάπη για μένα.
Όλα αυτά αξιώνω εγώ να κάνω για την αγάπη σου. Κι αν η αγάπη αυτή καθρεφτιστεί και στα δικά σου μάτια, τότε τίποτε και κανείς δεν θα σε βγάλει απ'το περιβόλι της καρδιάς, φίλε μου καρδιακέ, καρδιακέ μου φίλε...

Υ.Γ. Για όλους αυτούς που πληγώθηκαν απο την φιλία, αλλά ποτέ δεν έπαψαν να πιστεύουν σε αυτή.

Σ.

14 Μαρτίου 2012

Οι 11 ερωτήσεις της nin@s

Η nin@ με κάλεσε να απαντήσω σε 11 ερωτησούλες, τις οποίες βρήκα πολύ ιδιαίτερες και με μεγάλη μου χαρά αποφάσισα να απαντήσω στο κάλεσμά της.

1.Ποιό είναι το πρόσωπο που άλλαξε τη ζωή σου ριζικά?
Ένα ξωτικό, που έφερε πολλά και πήρε πολλά, χωρίς όμως νομίζω να έχει την πρόθεση... Σίγουρα πάντως είναι ένα αξιαγάπητο ξωτικό, και του αξίζουν τα καλύτερα. Αν μια μέρα τα βρεί, θα ήθελα να το δω ευτυχισμένο και να γεμίσω απο χαρά... :-)

2.Αξίζει να παλεύεις για μια αγάπη?
ΠΑΝΤΑ!!! Αρκεί να είσαι προετοιμασμένος, οτι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να φας τα μούτρα σου.. Ακόμη κι έτσι όμως, αξίζει...!

3.Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να συγχωρέσεις?
Το μέτριο δόσιμο, την άχαρη συμπεριφορά απέναντι στην αγάπη. Αγάπα ολοκληρωτικά ή μην αγαπάς καθόλου.

4.Ποιό χρώμα βάζεις στις άσχημες στιγμές της ζωής σου?
Διάφανο. Πλήρης απουσία χρώματος.. Η αλλιώς, όλα τα χρώματα μαζί σε εναλλαγές. Για μένα ο πόνος κρύβει μαχαίρια, αλλα κρύβει και διαμάντια. Όλα μας βοηθούν να φτάσουμε στον εαυτό μας και να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπο. Αν δεν πονέσεις, πώς θα αγγίξεις τον πόνο του άλλου;

5.Αν μάθαινες πως έχεις 24 ώρες ζωής τι θα έκανες?
Θα μάζευα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, παρόντες και απόντες, θα πηγαίναμε σε μία παραλία, και θα περνούσαμε όλη τη μέρα αγκαλιά, ακούγοντας τα κύματα...

6.Ποιό είναι το πιο μεγάλο σου όνειρο?
Να μοιραστώ τη ζωή μου με έναν άνθρωπο, που θα με κοιτάει πάντα στα μάτια και θα κρατάει πάντοτε το χέρι μου.  Να δημιουργήσουμε μαζί μια μεγάλη, αγαπημένη οικογένεια με πολλά πολλά παιδάκια...! :-)

7.Τι σημαίνει άνθρωπος για σένα?
Άνθρωπος για μένα σημαίνει προσφορά. Άνοιγμα στον διπλανό και διαρκή, αέναη φροντίδα για κάθε τι ζωντανό γύρω του.

8.Αν μπορούσες να έχεις μια υπερφυσική ιδιότητα ποια θα ήταν και γιατί?
Θα ήθελα να μπορούσα να σβήσω τον φόβο των ανθρώπων απέναντι στην αγάπη. Για να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να αγαπούν άφοβα, άδολα, ανεπιτήδευτα, σαν μικρά παιδιά.

10.Ποιό τραγούδι σε χαρακτηρίζει?
(Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά και ποτέ δε κλαίει..
Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό, πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι,
κόντρα στον καιρό.. Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς..)
- ''Wish you were here'' Pink Floyd
(How I wish you were here. We're just two lost souls, swimming in a fish bowl, Year after year,
Running over the same old ground. What have we found? The same old fears. Wish you were here..)
- ''No ceiling'' - Eddie Vedder
(Sure as I am breathing, Sure as I'm sad, I'll keep this wisdom in my flesh...Love has got No Ceiling)

11.Τολμάς ή δεν τολμάς?
Τολμάω, όταν αγαπάω αληθινά. Όχι όμως πέρα απο τα όρια, που νοιώθω οτι μου βάζει ο άλλος. Αν νοιώσω, οτι ο άλλος ανοίγεται στην αγάπη μου, τολμάω δίχως δεύτερη σκέψη.

Αν κάποιος άλλος θέλει να συνεχίσει, με μεγάλη μου χαρά..!

11 Μαρτίου 2012

Χορδές..


Τα βήματά μου μικρά, δειλά,
να αφουγκράζομαι τον παφλασμό τους,
καθώς χύνονται
πάνω στην θάλασσα της ασφάλτου.. 
Βαδίζω,
μ'όλες μου τις αισθήσεις οξυμένες..
Ν'αφουγκραστώ τους ψιθύρους,
τα καλέσματα,
τους παράλληλους παφλασμούς
από βήματα γνώριμα...
Γιατί, όπου και να στρέψω το βλέμμα,
η Ποίηση μου σιγοψιθυρίζει:
Κάψε το περίβλημα, άνθρωπε,
λούσου του ωκεανού το απέραντο,
ενδύσου του δειλινού το έρεβος...
Πώς αλλιώς;
Πώς αλλιώς θες
τα κόκκαλα που σε βαστούν ακέριο,
χορδές λυγερές να γενούν,
χορδές ευλύγιστες,
να κυματίζουν
πάνω από τον κόσμο ετούτο
τον πεπερασμένο;
Κι αφήνεσαι να γενείς
από ένας σωρός κόκκαλα άκαμπτα,
μια χούφτα χορδές εύπλαστες,
συνταιριασμένες σε λύρα μελωδική...
Η μια της άκρη ακουμπισμένη στη γης,
κι η άλλη χαμένη στων αστεριών τη μέθη...
Στης Ποίησης τα ακροδάχτυλα,
να τεντώνεσαι και να χαλαρώνεις
στη φούχτα της παλάμης της,
να σε αγγίζει άλλοτε απαλά,
άλλοτε βίαια..
Και γίνεσαι μουσική,
ξεχύνεις νότες,
μαγεύεις τον ήλιο,
ανταριάζεις τη θάλασσα,
γεννάς κύματα, γεννάς αστέρια, γεννάς φως~!
Και δεν σε νοιάζει αν οι χορδές σου σπάσουν,
διόλου δεν σε νοιάζει πια...
Γιατί όλα πια, είναι Ποίηση...
Σ.

8 Μαρτίου 2012

Καθαρή αρχή..

Είναι πανέμορφο να αισθάνεσαι αυτή την διαπεραστική απεραντοσύνη της ζωής,
που απλώνεται μπροστά σου, γύρω σου, μέσα σου...!
Λυτρωτική δύναμη απο τα τραύματα που επουλώθηκαν,
μα άφησαν απέραντη γνώση και πολύτιμα μαθήματα πίσω τους,
καθαρμένη απο παράπονα και κακίες, σε ειρήνη με τον εαυτό σου και τους γύρω σου,
πλήρως συνειδητοποιημένη για το μονοπάτι που θέλεις ν'ακολουθήσεις
και τον ρυθμό που θέλεις να κρατήσεις στην πορεία σου...
Όταν απαλλαγεί κανείς απο φορτία παρελθόντος
(οι άνθρωποί σου δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ φορτίο,
κι ας ήταν η πηγή των δυσκολιών σου, κι ας μην βρίσκονται δίπλα σου,
είναι οι  καταστάσεις, αυτές που εγκλωβίζουν τον άνθρωπο..),
κερδίζει κάτι το ανεκτίμητο:
είναι απόλυτα ελεύθερος να τα κάνει όλα πάλι απο την αρχή!
Μια καθαρή αρχή, λουσμένη στο φως!
Και έτσι ξαφνικά νοιώθεις την ακατανίκητη ανάγκη να αγκαλιάσεις ολόκληρη την πλάση..!
Και κλείνεις και πάλι το μάτι στην ζωή...
Σ.

Αρκεί κι αυτό...

Μπορεί να αγαπάμε με όλη μας τη δύναμη τον άνθρωπο που στέκεται απέναντί μας...
Μπορεί πράγματι να τον αγαπάμε ανόθευτα, ειλικρινά... 
Με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες που συνοδεύουν την ανθρώπινη φύση μας... 
Μπορεί την αγάπη αυτή να την δείχνουμε με κάθε τρόπο, με όλη μας την γλυκύτητα, 
με όλη της διανοίας και της ψυχής μας την θέρμη... 
Μπορεί όμως ο άνθρωπος που αγαπάμε να μην είναι έτοιμος να δεχτεί την αγάπη αυτή...
Μπορεί ακόμη να μην δει ποτέ την αυθεντικότητα των συναισθημάτων μας...
Να μείνουμε στο μυαλό του ως κάτι αδιάφορο,  ή ακόμη ως κάτι ψεύτικο...
Ψεύτικο , ναι, μπορεί ακόμη κι αυτό...!
Δεν χρειάζεται να λυπούμαστε γι'αυτή την άδικη υστεροφημία,  
με την οποία μας στολίζουν ενίοτε οι αγαπημένοι μας...
Το είπαμε... Ο άνθρωπος δεν είναι πάντοτε έτοιμος να δεχτεί την αγάπη...
Ο άνθρωπος συχνά παγιδεύεται σε λαβυρίνθους...
Η αγάπη όμως που δώσαμε θα φωλιάζει πάντοτε μέσα του, ανεπαίσθητα, αθόρυβα, άδηλα, 
να φωτίζει τις σκιερές γωνιές της ψυχής του...
Κι ας μείνουμε στο έξω του μυαλό ως κάτι κάλπικο.
Αρκεί που εμείς ξέρουμε...
Αρκεί που εμείς βιώσαμε με αυθεντικότητα την αγάπη μας  για εκείνον...
Αρκεί κι αυτό...
Σ.
Υ.Γ. Ένα μεγάλο, γλυκό χαμόγελο σε όλους/ες! Μην στενοχωριέστε!
Ό,τι και να σας βασανίζει, θα περάσει... Και θα'ρθει η Άνοιξη και πάλι...! :-)