(Πρώτη δημοσίευση: 9 Γενάρη 2012)
Ήρθα και πάλι στην αγκαλιά σου θάλασσα, στο στέρνο σας το λυτρωτικό σίμωσα κύματα, να γίνω ένα με τους αφρούς, που ξεπηδούν στο χορό του φουρτουνιασμένου ωκεανού, στις ακτές να χυθώ και πάλι να με τραβήξει η δίνη των κυμάτων πίσω στην αγκαλιά τους. Έφερα μαζί τον εαυτό μου, να τον πάρεις στα απέραντα βάθη σου, να τον ακουμπήσεις απαλά στην δροσερή φωλιά σου, να τον νανουρίσεις σε έναν ύπνο λυτρωτικό, να τον λούσεις με φως, να τον κάμεις κύμα άφθαρτο, αμόλυντο, αδάμαστο...
Ήρθα και πάλι στην αγκαλιά σου θάλασσα, στο στέρνο σας το λυτρωτικό σίμωσα κύματα, να γίνω ένα με τους αφρούς, που ξεπηδούν στο χορό του φουρτουνιασμένου ωκεανού, στις ακτές να χυθώ και πάλι να με τραβήξει η δίνη των κυμάτων πίσω στην αγκαλιά τους. Έφερα μαζί τον εαυτό μου, να τον πάρεις στα απέραντα βάθη σου, να τον ακουμπήσεις απαλά στην δροσερή φωλιά σου, να τον νανουρίσεις σε έναν ύπνο λυτρωτικό, να τον λούσεις με φως, να τον κάμεις κύμα άφθαρτο, αμόλυντο, αδάμαστο...
Στέκω στις ακτές σου και παρατηρώ την δύναμή σου...Πώς με τρομάζει... Πώς πλημμυρίζει το μέσα μου η απεραντοσύνη σου, άναρχη, αιώνια αγαπημένη...! Προσπαθώ να φυλακίσω τους ήχους σου, την αλμύρα του αγέρα που φυσά απο τα έγκατά σου και μου φέρνει εδώ τους μυστικούς σου παλμούς. Τα σύννεφα αγκαλιά κινούν σε έναν ανεξέλεγκτο, μεθυστικό χορό, θαρρείς ο ουρανός μεθυσμένος απο τις άγριες δονήσεις της και τους αχούς της, θέλησε να γίνει ένα με αυτή τη μαγική μυσταγωγία, να πάρει μερίδιο σε αυτή την ιεροτελεστία, να γίνει θάλασσα κι εκείνος... Σύννεφα γκρίζα, φορτωμένα, τί άραγε; Φορτωμένα καημούς; Φορτωμένα ανείπωτα; Φορτωμένα αγάπες που ήταν; Αγαπές που είναι; Φορτωμένα ουσία ζωής και θανάτου. Κινούνται νωχελικά, ζαλισμένα μέσα σε αυτή τη μεθυστική μυσταγωγία και στέκουν πάνω απο τους αφρούς των κυμάτων..
Μονάχα μία μικρή χαραμάδα χαρίζουν στο φως, να περάσει, να ρίξει τις ηλιαχτίδες του, να ριχτεί στης θάλασσας την αγκαλιά, να χρωματίσει το γκρίζο κάδρο με παρουσία αγγελική. Ο Θεός κυλά μέσα στο κάδρο μου στην αγκαλιά τούτης της ηλιαχτίδας, και μου ψιθυριζει ... ''Δεν είσαι μόνη μέσα σ'αυτό το κάδρο, ψυχή μου, δεν είσαι μονάχη...!'' Με την άκρη των ματιών μου πάντοτε στραμμένη προς την μικρή ηλιαχτίδα, αφήνομαι στις χοές σας κύματα, αφουγκράζομαι τα λόγια σας. Μου μιλάτε πάλι για αυτά που δεν θέλω να ξέρω, για τα μάτια που δεν θέλω πια να κοιτώ, μου ξυπνάτε αισθήματα που παλεύω σε λήθαργο να ρίξω... Δεν θέλω πια να ξέρω για όσους δεν είναι πια εδώ, δεν θέλω να ξέρω... Δεν θέλω να φροντίζω, δεν θέλω να πονώ στον πόνο τους. Μιλήστε μου για όσα είναι εδώ...! Μιλήστε μου για τα ταξίδια σας τα μακρινά σε άλλα κάδρα, σε άλλους κόσμους, σε άλλες ψυχές γενναίες, όμορφες... Μη μου μαρτυράτε όσα δεν θα'πρεπε να νοιώθω, μην μου καθρεφτίζετε την ψυχή τους. Θάλασσα την σιωπή σου...
Πουλιά πετούν πάνω απο τα κύματα και παίζουν μαζί τους σαν μικρά παιδιά. Μέσα στο κρύο του χειμώνα άλλος κανείς δεν παίζει μαζί σας κι εσείς νοιώθετε τόση μοναξιά... Το κρύο αρχίζει σιγά σιγά να διαπερνά το πανωφόρι μου, καθώς στέκω ώρα πολλή στην άκρη τούτης της προβλήτας. Τα μαλλιά μου γέμισαν αλμύρα, και καθώς σου ζητώ να σωπάσεις, φουσκώνεις τα κύματά σου, κι αγκαλιάζεις ολοένα πιο σφικτά τούτη την προβλήτα, τόσο που νοιώθω πως θα με κλείσεις για πάντα μέσα στα βάθη σου, να με τιμωρήσεις... Δεν θα σε επισκεπτώ για πολύ καιρό, αγαπημένη μου, συγχώρα με. Άλλο ν'ακούω δεν μπορώ, γι'αυτό που δεν είναι πια εδώ. Κι εσύ μου λες πολλά, τόσο πολλά... Δεν μπορώ να βοηθήσω ό,τι δεν είναι πια εδώ... Μην με βασανίζεις άλλο... Αντίο θάλασσα, αιώνια αγαπημένη μου, συγχώρα με, αντίο...
Απομακρύνομαι, με βήμα αργό, σχεδόν ανεπαίσθητο... Πατώ πάνω σε λιμνούλες αλμύρας, υπολείμματα αφημένα απ'των κυμάτων το πέρασμα πάνω σε τούτη την ξεχασμένη προβλήτα. Το κύμα δυναμώνει. Βροχή ξεσπά κι αρχίζω να επιταχύνω το βήμα μου μακριά απο τούτο το κάδρο... Μα λίγο πριν εγκαταλείψω, γυρνώ πίσω το βλέμμα. Ω, θάλασσα κακούργα, επιστρατεύεις όλη σου την ομορφιά στην στερνή τούτη ώρα, να μην μπορέσω να σ'αφήσω πίσω, να υπακούσω στην τρέλα σου... Παγιδεύω τούτη την εικόνα, την κλείνω στου μυαλού μου τα συρτάρια και σου στέλνω ένα γλυκό φιλί. Βάζω στ'ακουστικά να παίξει μία γλυκιά μελωδία που σου μοιάζει. Να μην σε ακούω πια, καθώς φωνάζεις να γυρίσω πίσω. Απομακρύνομαι πια απο τούτο το κάδρο... Και η γλυκιά μελωδία συνοδεύει απαλά την φυγή μου...