Κάπου διάβασα...

Σήμερα ξύπνησα με μία περίεργη αίσθηση..Σαν κάτι, κάποιος, κάπου να με σκέφτεται, να με φωνάζει.. Προσπάθησα να διώξω αυτή την αίσθηση και άρχισα να διαβάζω τυχαία στιχάκια και σκέψεις άλλων, σκορπισμένες αβέβαια και δειλά στο διαδίκτυο. Κάπου διάβασα μια σκέψη που με μαγνήτισε, με τράβηξε, με προβλημάτισε: ''..ακόμη κατάλαβα ότι δε φταίει ο άνθρωπος που έχει κάτι γκρίζο να δώσει, αλλά ο άλλος άνθρωπος που δεν έχει τη διάθεση να χαραμίσει λίγο από το δήθεν λευκό του για να τον βοηθήσει...''.

''Δεν φταίει ο άνθρωπος που ΄χει κάτι γκρίζο να δώσει''...Δεν φταίει...δεν φταίει βέβαια, γιατι εαν όλοι μας εξετάσουμε βαθιά και ουσιαστικά την συμπεριφορά και τις αντιδράσεις μας, θα δούμε οτι τις περισσότερες φορές οι γκρίζες εκφάνσεις μας, βγαίνουν αυθόρμητα, ξεπηδούν απο μέσα μας χωρίς να ζητήσουν άδεια εξόδου, και όταν τελικά βγουν, είναι ηδη αργά. Το γκρίζο υπάρχει μέσα μας, εν υπνώσει ή σε εγρήγορση, και είναι αυτό που γεννά τις σκοτεινές μας σκέψεις, τις στιγμές απελπισίας, τις φουρτούνες της θάλασσας μέσα μας.. Κάποιοι άνθρωποι ίσως το βάζουν σε θρόνους, το αφήνουν να κατακλύσει την ψυχή τους, να ορίσει την ζωή τους. Δεν πρέπει να ξεχνώ όμως ποτέ, οτι το γκρίζο περιέχει μέσα του το μαύρο, το σκοτάδι, περιέχει όμως συνάμα και το λευκό..! Κάπου μέσα στο γκρίζο του άλλου υπάρχει το λευκό του!

''Φταίει ο άλλος άνθρωπος που δεν έχει τη διάθεση να χαραμίσει λίγο από το δήθεν λευκό του για να τον βοηθήσει''... Χρειάζεται αγάπη πολύ, υπομονή απέραντη, για να αντέξει κανείς το γκρίζο του άλλου, για να ανασύρει τα λευκά κομμάτια που κρύβονται μέσα του, για να δει μαζί του το φως. Κι αν μου πεις: ''Γιατί να μπω εγώ σε αυτή τη διαδικασία για τον άλλο; Ας κάνει ο άλλος αυτή τη προσπάθεια για μένα, ας λύσει ο καθένας μόνος του την μοναξιά του γκρίζου του κι ας έρθει να με βρει όταν σταθεί στα πόδια του, όταν βρει το λευκό του'', τότε θα σου απαντήσω οτι δεν έχεις αγάπη μέσα σου, έχεις χτίσει τη ζωή σου γύρω απο τον εαυτό σου, και, δυστυχώς, αυτό ποτέ δεν θα μπορέσει να σε κάνει ευτυχισμένο.

Η αγάπη είναι πόλεμος! Θα πολεμήσω το γκρίζο σου και θα θυσιάσω το λευκό μου για μας! Θα βγούμε μαζί νικητές, γιατί θα στηρίξουμε την αγάπη μας στο μεγαλείο της θυσίας και τότε ούτε ο ουρανός θα μπορέσει να αρνηθεί τη νίκη μας! Τα λάφυρά μας είναι οτι θα δούμε το φως μαζί, τα κομμάτια της ψυχής μου που θυσίασα για σένα θα μου τα συμπληρώσεις εσύ με τα κομμάτια που κέρδισες απο την δική μου θυσία, έτσι που θα είμαστε δύο ψυχές ενωμένες σαν  2 κρίκοι μιας αλυσίδας...!

Όλο κάτι προσπαθώ να πω, και όλο τίποτα δεν λέω..Δεν μπορώ να βρω τα σωστά λόγια και οι σκέψεις μου μένουν ατελείς όταν τις διαβάζω αποτυπωμένες στο χαρτί.. Ωστόσο με ανακουφίζει πολύ η προσπάθεια της επικοινωνίας με τον εαυτό μου μέσα απο τις λέξεις..κι ας είναι τόσο αναπόφευκτα ατελής.. Και καθώς στερεύουν οι λέξεις, και σβήνουν οι σκέψεις, επανέρχεται δειλά, σιγανά αυτή η αίσθηση..Σαν κάτι να με φωνάζει...Είμαι εδώ, δες καθαρά, είμαι εδώ, μην φοβάσαι...
Το ''πάντα'' της αγάπης είναι αθάνατο, δεν είναι ψεύτικο, δεν λήγει, δεν αναιρείται απο τις δικές μας επιλογές, απο τις αποστάσεις που διαλέγουμε. Μακάρι να έβρισκα έναν τρόπο να σβήσω με τρόπο βέβαιο και αναντίρρητο τον φόβο σου, μα δεν μπορώ. Το μόνο που μπορώ, είναι να σου λέω ''είμαι εδώ, είμαι εδώ, όλα τα αισθάνομαι και σε καταλαβαίνω..ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ, είμαι εδώ, είμαι εδώ''...

Σ.