Στον χορό των δαχτύλων μου..

Θέλω περισσότερο απο ποτέ να γράψω, να γράψω μέχρι να μην μείνει τίποτε ανείπωτο, τίποτε κρυφό...''τίποτε κρυφό... '' Τί περίτεχνα που ξεγελώ και πάλι τον εαυτό μου..σάμπως οι γραφές μου είναι αποκάλυψη όλων των κρυφών μύχιων πλευρών μου...Απλή διερεύνηση είναι, κραυγή είναι, εκκωφαντικές σιωπές ντυμένες γράμματα, και τόνους, και θαυμαστικά, και μεγάλα, ατελείωτα ερωτηματικά είναι..

Γράφω, γράφω, τα δάχτυλά μου τρέχουν πάνω στα γράμματα, χορεύουν σε έναν ξέφρενο ρυθμό και πάλλονται και αγκαλιάζουν την σκέψη μου και την στροβιλίζουν σε δίνες....Μερικές φορές νοιώθω πως αυτός ο χορός των δαχτύλων μου έχει δική του βούληση. Μεταγράφει συναισθήματα, σκέψεις, δίχως καν να προλάβω να σκεφτώ τί θέλω να αποτυπώσω, τί θέλω να καταγράψω.

Σάμπως να'χει δική του θέληση, δικό του θυμικό, δικές του αναμνήσεις....

Αναμνήσεις...........!!! Πόσο με πονάτε, πόση πλήρωση με γεμίζετε...Εσείς μου χαρίσατε το δώρο της μουσικής..!! Χωρίς εσάς οι ήχοι, οι μελωδίες, θα έμοιαζαν θόρυβοι αποκρουστικοί, ενοχλητικοί απόηχοι άψυχων προεκτάσεων ξύλινων δακτύλων.. Μαζί σας η μουσική μου με ταξιδεύει στα αγαπημένα μέρη που έχασα, στα αγαπημένα μάτια που μέσα τους ταξίδεψα, στα αγαπημένα χέρια...στα αγαπημένα χέρια....στα αγαπημένα δάχτυλα...τα νευρικά, τα φλύαρα...

Πάντα ζούσα σε ένα δικό μου νησί..Απο μικρό παιδί κουβαλούσα την άμμο με το κουβαδάκι μου, μάζευα πετρούλες όμορφες, στρογγυλές, πολύχρωμες, φύτευα λουλούδια, τουλίπες, κρίνα, τριαντάφυλλα και κρεμούσα σύννεφα και ηλιαχτίδες στον ουρανό μου...ωσπου άρχισε το νησί μου να παίρνει μορφή, να αποκτά πνοή, ανάσα, ζωή, ήχους, να σχηματίζει κάδρα, εικόνες μαγικές, δικές μου εικόνες..Το έπλασα με τα ίδια μου τα χέρια απο μικρό παιδί, μπήκα μέσα και σήκωσα τις γέφυρες με τον υπόλοιπο κόσμο..Γύρω απο το νησί μου να επιπλέει η θάλασσά μου, ο ωκεανός μου, με τις φουρτούνες του, τις νηνεμίες του.. Και όπως κυματίζει η θάλασσά μου , έτσι να κυματίζουν και όλα μέσα μου, να γίνονται ένας απέραντος ωκεανός, να γίνομαι ένα με τη θάλασσα, να γίνομαι κύμα κι εγώ..

Πάντα ζούσα στο δικό μου νησί. Και πάντα κατέβαζα τις γέφυρες να μπουν αγαπημένα μάτια, και είχα μια λαχτάρα να μοιραστώ τους κυματισμούς της θάλασσάς μου μαζί τους, να μοιραστώ τις μυρωδιές απο τα λουλούδια μου σαν μπει η Άνοιξη, την θέα του ουρανού μου σαν φύγει η βροχή και βγει το ουράνιο τόξο μου..Και κάθε φορά το έκανα με την ίδια λαχτάρα, με τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό, με την ίδια θέρμη..τόσο αθεράπευτα παιδί...τόσο αθεράπευτα διαφορετική στις απαιτήσεις μου και σε αυτά που μπορούν να με κάνουν να γελάσω..μα για μένα μοιάζει τόσο φυσικό..για μένα μοιάζει ο μόνος δρόμος..ο δρόμος μου.

Γι'αυτό μη μου κακιώνεις που δεν μπορώ να αλλάξω, μην μου κακιώνεις που το γέλιο μου το έχω ακριβό και το έχω μοναχά για να μοιράζομαι αρώματα και ουράνια τόξα και ηλιοβασιλέματα φτιαγμένα απο τα δικά μου χέρια..Μην μου κακιώνεις που θέλω, που έχω ανάγκη, να μοιραστείς και εσύ μαζί μου ηλιοβασιλέματα πλασμένα απο τα δικά σου χέρια, που θέλω να περπατήσω στο δικό σου νησί..Το ξέρω πως κι εσύ έχεις κάπου φτιαγμένο το νησί σου, το είδα, το βλέπω κάτι βράδια με ξαστεριά, να λάμπει απο μακρυά σαν φάρος...Δεν μπορείς να μου κρυφτείς..Είσαι κι εσύ ένας ''αλλόκοτος'' ρομαντικός άνθρωπος..Μην μου κακιώνεις ακόμη που άφησα για πάντα την γέφυρά μου κατεβασμένη για σένα, που έφτιαξα μια ηλιαχτίδα στον ουρανό μου απο των ματιών σου τις φωτιές, που έπλασα σύννεφο απο το υγρό των ματιών σου να πέφτει πάνω μου βροχή φθινοπωρινή.. μην μου κακιώνεις, γιατί είμαι ένας άνθρωπος ''αλλόκοτος'', ''παράλογος'', δεν με χωράει του κόσμου όλου η απεραντοσύνη κι όμως χωρώ στου μικρού νησιού μου την στενότητα..

Δεν ξέρω ποιό είναι το σωστό, δεν ξέρω ποιό είναι το λάθος, ξέρω μοναχά πως αισθάνομαι, ακουμπώ, αφουγκράζομαι τα κύματα μέσα μου, και τα ακολουθώ, τα εμπιστεύομαι και τα ακολουθώ..Λογικό-παράλογο δεν νοιώθω..Νοιώθω μόνο τα βλέμματα των γνωστικών που μου υπαγορεύουν με το βλέμμα να σταματήσω να ακολουθώ κύματα..να σταματήσω να ακολουθώ θάλασσες, να περπατήσω στη στεριά. ''Είσαι στεριανό όν καλή μου, τα πόδια σου είναι για να ακουμπας στη γη..'' Δεν είμαι, μη σας ξεγελά η αμφίεσή μου..Εγώ είμαι φτιαγμένη απο κύματα, η θάλασσα ξεχυλίζει μέσα μου..

Νοιώθω σαν ένα μικρό παιδί, που όλοι γύρω του κρύβουν προθέσεις και σκοπιμότητες πίσω απο τις πράξεις, τις λέξεις, τα πλησιάσματά τους, κι εκείνο στέκει στη μέση, ανυποψίαστο για τις προθέσεις αυτές που κρύβονται πίσω απο κάθε τι.. Γιατι για κάθε παιδί, το αυθόρμητο είναι ή μόνη αυτονόητη επιλογή, κάθε κύμα που ξεσπά μέσα του ξεχύνεται μέσα απο τα μάτια του και σκάει με όλη του την ομορφιά και την ασκήμια, ανεπιτήδευτο και αδάμαστο. Για κάθε παιδί το πείσμα, το παράπονο, η ανάγκη για αγκαλιά, η ανάγκη για λίγο νανούρισμα, εκφράζονται ακριβώς έτσι,δίχως μάσκες, δίχως ελιγμούς.. Γι'αυτό μην το θεωρείς άσχημο, επειδή σου φανερώνει πότε τα πετράδια, πότε τις λάσπες του. Γίνε μαζί του παιδί. Έχει ανάγκη να βρει παιδικά μάτια, μάτια που θα καταλάβουν...

Και τα δάχτυλά μου συνεχίζουν να χορεύουν πάνω στα γράμματα, να εκθέτουν στιγμές, ελπίδες, φόβους, πληγές..να με εκθέτουν..

Σ.