Θαρρώ κι αναθαρρώ

Λύπες, χαρές, εναλλάσσονται, παίζουνε μέσα μου κρυφτό, μια παιδική χαρά,-πάντα παιδική, αλίμονο- μες στα σωθικά μου...μια παιδική χαρά συναισθημάτων...

Παίζουνε μέσα στα σπλάχνα μου κρυφτό, πεταρίζουν χαρούμενα, πεισμωμένα, νευριασμένα, άλλοτε πάλι στήνουνε καυγά ποιός θα πρωτοανεβεί στην κούνια, να τραμπαλίσει, να φτάσει, να φτάσει ψηλά, ψηλά στου ουρανού μου τις κορφές, να σκίσει τον αέρα...Συναισθήματα να παίζουνε, να παιδιαρίζουνε μέσα μου, ποιό θα με νικήσει, ποιό θα με λυγίσει, ποιό θα με λυτρώσει...

Θαρρώ κι απόψε ο ουρανός πως κατέβηκε να με σκεπάσει με την κουβέρτα του, κατέβηκε να μ'αγκαλιάσει, να με ζεστάνουνε τα αστέρια με την λάμψη τους τη λιγοστή, την ανεπαίσθητη, την σχεδόν ονειρική... Γι'αυτό και αγαπούσα πάντοτε το φως των κεριών. Γιατί μου έφερνε πάντοτε στη θύμηση το φως των αστεριών, τότε που πετούσα ανάμεσά τους..Κι έτσι, σε μία ελάχιστη ένδειξη συμβιβασμού, μου'μεινε η συνήθεια, κάθε που μου λείπουν, να ανάβω κεριά, να γεμίζω το δωμάτιο μικρές, ανεπαίσθητες λάμψεις, πυγολαμπίδες ενθύμησης ονείρων, στιγμών, παραδείσων μυστικών...

Θαρρώ κι απόψε πως μ'επισκέφτηκε ο άνεμος, μπήκε διακριτικά, γλίστρησε μές στο δωμάτιο απο του παραθύρου μου την χαραμάδα (έχω αυτή τη συνήθεια ν'αφήνω ''κατα λάθος'' μια χαραμάδα στο παραθύρι μου ανοιχτή, μήπως και 'ρθεις...), και πέρασε γλυκά μέσα απο τα μαλλιά μου, χάιδεψε του προσώπου μου τις άκρες, τρεμόπαιξε για λίγο, για λίγα δευτερόλεπτα μοναχά, του κεριού μου τη λάμψη κι εχάθη πάλι απ'του παραθύρου τις σχισμές..

Θαρρώ πως όλη η πλάση με αγκαλιάζει, μου ψιθυρίζει συμφωνίες μυστικές, έρχεται τα βράδια και φροντίζει τις πληγές μου, μου μαρτυρά της Αγάπης ολάκερης το πρόσταγμα και με κοιμίζει πάνω στης θάλασσας την αγκαλιά... Θαρρώ πως είσαι κι εσύ μέσα στης πλάσης την αγκαλιά, μέσα στην ίδια, ζεστή αγκαλιά. Θαρρώ νεράιδες πως υφαίνουνε για μας τις χαραυγές στεφάνια πάλλευκα, απ'της αγάπης και του πόνου τις κλωστές καμωμένα, στεφάνια με λουλούδια απ'της καρδιάς μας τον κήπο, κρίνα, τουλίπες, τριαντάφυλλα εκατόφυλλα... Θαρρώ ολάκερος ο ουρανός πως πλέκει για σένα πανωφόρι, να το φοράς, να σε ζεσταίνει απο του κόσμου του σκληρού την κρύα ανάσα, να σε ζεσταίνει απο την μοναξιά που σε κεντάει ως το κόκκαλο...

Θαρρώ πως το αεράκι που σου έστειλα, θα σου ψιθυρίσει αυτά που πάντοτε σου'κρυβα, θα σου ψιθυρίσει πως εγώ δεν ήμουνα ποτές μου μόνη, πως ούτε εσύ είσαι, αρκεί να δεις, να στραφείς στην κατεύθυνση που δείχνει η καρδιά σου κι όλο την κατσαδιάζεις.. Θαρρώ πως ακούς μέσα απ'του αγέρα την ηχώ αυτά τα λόγια, θαρρώ πως αρπάζεις τα λόγια μου καθώς πεταρίζουν πάνω απο τα μάτια σου σαν πουλιά, θαρρώ πως τα βάζεις τον κόρφο σου και τα φοράς φυλακτό, θαρρώ πως τ'αγαπάς κι αυτά, πως μ'αγαπάς κι εμένα...Θαρρώ κι αναθαρρώ...Θαρρώ κι αναθαρρώ καλό μου αστέρι...Θαρρώ κι αναθαρρώ!

Σ.