Τελευταία έχω αρχίσει να παρατηρώ ακόμη πιο έντονα το κάθε τι γύρω μου. Παρατηρώ με όλες τις αισθήσεις μου οξυμένες, σαν να ανακάλυψα ξαφνικά οτι ακούω, βλέπω, οσφρίζομαι, ψηλαφώ... Παρατηρώ και ανακαλύπτω θαύματα και μυστικά, απο πάντα απλωμένα μπροστά στα μάτια της ψυχής μου, αόρατα μέχρι σήμερα, αδιάφορα, θολά... Μα ξάφνου, νοιώθω σαν να έπεσαν απο τα μάτια μου τα λέπια της αδιαφορίας, της εθελούσιας τύφλωσης, και βρίσκουν όλα μαγικά την θέση τους στα δώματα της ψυχής μου. Όλα τούτα τα ξενιτεμένα θαύματα, επιστρέφουν στην αρχέγονη πατρίδα τους, πανηγυρίζουν την επιστροφή απο την χώρα της πρόσκαιρης λήθης, στην χώρα της ψυχής.
Τα βήματά μου με οδήγησαν και πάλι στο απόμερο εκκλησάκι.Φάνταζε τόσο αυτάρκες, τόσο όμορφο μέσα στον πλούτο της σιγής του, μέσα στην πληρότητα της ερημιάς του... Περπάτησα με βήμα αργόσυρτο, σχεδόν τελετουργικό στην μικρή αυλή, άγγιξα ελαφρά, ωσάν να ψηλαφίζω στα χέρια μου το πιο ιερό πράγμα στον κόσμο, την ξύλινη πόρτα, μπήκα στο εκκλησάκι το φωτισμένο μονάχα απο το ημίφως του μικρού καντηλιού, και στάθηκα στη γωνίτσα να παρατηρώ... Κόσμος πηγαινοερχόταν, ένα κουρασμένο γεροντάκι, μία κυρία τυλιγμένη στο ακριβό παλτό της, μία έφηβη κοπέλα, σχεδόν λαχανιασμένη, τρέχοντας να προλάβει τις υποχρεώσεις της ημέρας, αγωνιώντας να προλάβει να χωρέσει στην τρέλα της ημέρας, λίγες στιγμές ομορφιάς και αθανασίας..
Κόσμος να έρχεται, κόσμος να φεύγει κι εγώ να παρατηρώ... Όλες αυτές οι μορφές, που μπαίνουν με λαχτάρα να σπάσουν την απόλυτη σιγή σε τούτο το μικρό, απόμερο εκκλησάκι, έχουν στα πρόσωπά τους ένα μικρό παιδί. Μπορούσα να το δω καθαρά να ξεπηδά μέσα απο τα σκληρά χαρακτηριστικά του ''εξημερωμένου'' πια ανθρώπου, που ερχόταν να αναπαυτεί για λίγες στιγμές στην άκρη ετούτη. Και τότε συνειδητοποίησα πως όλοι μας, κάθε άνθρωπος, είναι αυτό το μικρό παιδί, που κάνει όνειρα, που σκοντάφτει και βάζει τα κλάματα, που ξανασηκώνεται και συνεχίζει με πείσμα να προσπαθεί ξανά και ξανά, που κάνει νάζια, που πεισμώνει και μένει με τα χέρια σταυρωμένα και τα φρύδια συνοφρυωμένα κάποιες φορές, αν δεν γίνει το δικό του, που λαχταρά μέσα στην ψυχούλα του το θαύμα, την ομορφιά, το ανεπιτήδευτο, το καθαρό...
Κάποιοι άνθρωποι έχουν κρατήσει στην επιφάνεια αυτό το παιδάκι, και κοιτώντας τα μάτια τους, αναγνωρίζεις αμέσως αυτή την αθωότητα, αυτή την γλυκιά μέθη της απόλυτης εμπιστοσύνης στην καλοσύνη και στην αγάπη των άλλων, κι ας βλέπουν μαχαίρια στα θηκάρια των ανθρώπων που πλησιάζουν.. Και είναι τόσο μεθυστική, ανεκτίμητη η εικόνα των ανθρώπων αυτών, που κρατούν στην επιφάνεια την παιδική τους ψυχή και βαδίζουν στην ζωή με την αγκαλιά τους πάντα ανοικτή, και τα όπλα τους πάντα στο έδαφος αφημένα...! Υπάρχουν όμως και εκείνοι, που μακιγιάρουν με όποιον τρόπο μπορούν την παιδική τους μορφή και προσπαθούν να προφυλάξουν την ψυχή τους, χτίζοντας τείχη, φορώντας μάσκες και εφευρίσκοντας άμυνες. Βάζουν στο θηκάρι τους τα όπλα του φόβου, της κακίας, της έπίθεσης, όπλα πάντοτε οπλισμένα, να σβήσουν πάση θυσία τα χνάρια του παιδιού που ζει,αναπνέει, ονειρεύεται και ελπίζει.. Μα το παιδί αυτό ξεπηδά πάντοτε, βρίσκει εξόδους, έρχεται στην επιφάνεια κάθε πονεμένης μορφής, απλώνει τα χέρια σε ανοικτή αγκαλιά και ζητά ξανά, όσα του αρνηθήκαμε.
Παρατηρώ, παρατηρώ και ακροβατώ πάνω στα υψωμένα χέρια, που απλώνει το παιδί στην ψυχή των ανθρώπων γύρω μου.. Ακροβατώ πάνω σε παιδικά χέρια, υψωμένα στο ουρανό, υψωμένα σε ικεσία, σε προσευχή, σε κραυγή πίστης, πίστης στην καλοσύνη, στην ατελεύτητη Αγάπη, στην αιώνια ανοικτή αγκαλιά. Ένα μικρό παιδάκι μέσα σε κάθε ανθρώπινο βλέμμα... Και με αυτή την νέα αλήθεια, φυλαγμένη στο θηκάρι μου, απομακρύνομαι με δέος απο το μικρό εκκλησάκι και συνεχίζω να περπατώ στους δρόμους του κόσμου, ρίχνοντας το βλέμμα μου στα παιδικά μάτια, στα παιδικά πρόσωπα, του κάθε ανθρώπου γύρω μου, μέσα μου, μακριά μου... Και είναι τόσο όμορφη η εικόνα όλων τους..! Ακόμη και εκείνων με τα οπλισμένα όπλα... Γιατί πίσω απο την σκληράδα των χαρακτηριστικών, έμαθα πια, να αναγνωρίζω το μικρό παιδί μέσα τους... Και είναι ο κόσμος πια τόσο όμορφος, γεμάτος παιδικές ματιές, και αμόλυντα χαμόγελα...!
Σ.
