Ανεπίδοτες αφιερώσεις

Μέσα απο το αίμα γέννησα λευκό...!

Τούτο το λευκό που σε τυφλώνει, που επιβάλλει την απόλυτη σιγή, την γαλήνη του ήμερου πια αγριμιού, που το δάμασε ο πλάστης του.

Γαλήνη, νηνεμίες, σιγές, κενά γεμάτα πληρότητα...
Τα λόγια που γέννησα, οι σκέψεις, τα συναισθήματα που φύτεψα, άφησα να φαγωθούν απο τα ζιζάνια, απόμειναν μόνο κορμοί, για να ανθίσουν πάλι απ'την αρχή...

Αγόγγυστα, ασταμάτητα, να φυτρώνουν, να ανθίζουν πάλι απ'την αρχή...Ξανά και ξανά...

Να ανθίζεις μέσα στο απόλυτο λευκό, να κινείσαι μέσα στην απόλυτη ακινησία.

Απο τότε που άρχισα να ταξιδεύω μέσα μου μονάχα, κι έμεινα ακίνητη στην έξω μου ζωή, έκανα τα πιο μεθυστικά, τα πιο μακρινά μου ταξίδια.

Σου το'πα ηδη, δεν το'νοιωσες; Απο το αίμα, γέννησα το λευκό!

Είδα πως τούτο το παιδί, που όλοι γύρω μου ζητούσαν να αποδιώξω, είναι πιο δυνατό απ'όλου του κόσμου την αγριότητα..

Κι έκανα την παιδικότητά μου ουρανό με αστέρια.

Κι έκανα την αθωότητά μου θάλασσα απέραντη, γλυκιά, γεμάτη κύματα και αφρισμένες ακτές.

Κι όλα αυτά, όχι χάρη σ'εσένα. Όλα αυτά με αφορμή εσένα.

Γιατί τούτη τη τροχιά θα την έπαιρνα κι ας μην είχες ποτέ σου υπάρξει.

Αρκούσε μια υπενθύμιση μονάχα.
Σε έντυσα κι εσένα χρώμα λευκό, αμόλυντο, όχι το λευκό του αθώου, του αλάνθαστου,

του αγγελικού, αφου καμία αυταπάτη δεν άφησα ζωντανή,

μα το λευκό ετούτο της καρδιάς που πάλλεται ν'αγγίξει το φως!

Γιατί τέτοια καρδιά είσαι! Κι ας είναι στιγμές που βαθιά αμφιβάλλεις...

Έχω ακόμη ζιζάνια να με κατατρώγουν, όπως κι εσύ, όπως κάθε ανθρώπινη ψυχή ζώσα,

μα ο βαθύς, ακατέργαστος πόνος, δεν μπόρεσε να κάνει ανάπηρο το παιδί μέσα μου...

Παρά το γιγάντωσε, το απελευθέρωσε απ'τα σκοτάδια, οι πόρτες ξεκλείδωσαν, άνοιξαν διάπλατα,

τα μυστικά γίναν φωνές καθαρές, βγάλαν φτερά οι πεθυμιές...

Τούτες οι μικρές περγαμηνές του νου, 

σαν ξεδιπλώνουν μέσα στις ατέλειωτες βουές του γύρω μου κόσμου,

ανακουφίζουν το εντός μου, γιατί ξέρω πως δεν θα τις διαβάσεις ποτέ, μήτε ποτέ θα σε αγγίξουν!

Κι είναι γαλήνεμα ασύγκριτο τούτες οι αφιερώσεις οι ανεπίδοτες...
Σ.