Γαλήνη

Λέω πως είναι τούτες οι μέρες, γαλήνιες μέρες, γεμάτες σκέψεις λευκές, καθαρές, πλήρεις ομορφιάς και μιας γλύκας, που ρέει απο μέσα μου και σκορπίζει παντού.. Κάπως έτσι νοιώθω τελευταία. Κι όμως, καμία έξω μου αλλαγή δεν έφερε τούτη τη γαλήνη , που βιώνω τόσο αναπάντεχα στη ζωή μου. Όλα κυλούν με τον ίδιο τρόπο, τον αργόσυρτο, τον ράθυμο, κι εγώ βαδίζω πάνω στου χρόνου το πέρασμα και ιχνηλατώ πάνω στις στροφές του, ψάχνοντας να δω τα γδαρσίματα, που αφήσαν πίσω τους τα απότομα φρεναρίσματα των προηγούμενων, των πρότερων περαστικών..

Τόσο καιρό μάκραινα τα μαλλιά μου, τα άφηνα να με τυλίξουν, να με αγκαλιάσουν, να γίνουν χερούλια να πιαστεί απο πάνω τους η ελπίδα, να την σύρω μαζί μου, να την φέρω μέσα μου και να την αιχμαλωτίσω...όσο πιο βαθιά, τόσο πιο καλά... Μα, ήρθε η γαλήνη... Τόσο αθόρυβα, τόσο αναπάντεχα, να μου ψιθυρίσει, πως, τίποτε δεν έχω ''ανάγκη'', τίποτε έξω απο μένα. Πως όλα βρίσκονται κρυμμένα εδώ μέσα, πως είμαι αυτάρκης μέσα στην ένδειά μου. Και έκοψα τα μαλλιά μου. Γιατί δεν είχα ανάγκη πια να αγκιστρωθεί πάνω τους καμία ελπίδα. Άρχισα να τα ψηλαφώ, κι ένοιωσα στιγμιαία, πως κάτι λείπει, κάτι πολύτιμο, κάτι αγαπητό, μα μέσα σε όλες αυτές τις απώλειες του περασμένου χρόνου, τί θλίψη να μου προκαλέσει κάτι τόσο ελάχιστο; Σαν ζήσεις μεγάλες θλίψεις, οι μέτριες σου είναι τόσο ασήμαντες, που προσπερνούν σαν κρύο αεράκι.

Ξυπνώ το πρωι, κοιτώ τον ουρανό και αφήνομαι στη σαγήνη της ομορφιάς του. Η φύση έγινε γλυκιά μου συντροφιά, τροφοδοτεί τον αφελή συναισθηματισμό μου με ρομαντισμούς, που κάθε άλλος θα περιγελούσε. Οι προσευχές μου γλύκαναν κι αυτές πολύ, χώρεσαν πιο πολλούς, κι η εικόνα του Χριστού με κοιτά πιο γλυκά, με ποτίζει γαλήνη ανείπωτη... Και η αγάπη μου για τους απόντες, κι αυτή, ολοένα μεγαλώνει...
Σ.