Χορδές..

Τα βήματά μου μικρά, δειλά,
να αφουγκράζομαι τον παφλασμό τους,

καθώς χύνονται
πάνω στην θάλασσα της ασφάλτου.. 

Βαδίζω,
μ'όλες μου τις αισθήσεις οξυμένες..

Ν'αφουγκραστώ τους ψιθύρους,
τα καλέσματα,
τους παράλληλους παφλασμούς
από βήματα γνώριμα...

Γιατί, όπου και να στρέψω το βλέμμα,
η Ποίηση μου σιγοψιθυρίζει:

Κάψε το περίβλημα, άνθρωπε,
λούσου του ωκεανού το απέραντο,
ενδύσου του δειλινού το έρεβος...

Πώς αλλιώς;

Πώς αλλιώς θες
τα κόκκαλα που σε βαστούν ακέριο,
χορδές λυγερές να γενούν,
χορδές ευλύγιστες,

να κυματίζουν
πάνω από τον κόσμο ετούτο
τον πεπερασμένο;

Κι αφήνεσαι να γενείς
από ένας σωρός κόκκαλα άκαμπτα,

μια χούφτα χορδές εύπλαστες,
συνταιριασμένες σε λύρα μελωδική...

Η μια της άκρη ακουμπισμένη στη γης,
κι η άλλη χαμένη στων αστεριών τη μέθη...

Στης Ποίησης τα ακροδάχτυλα,

να τεντώνεσαι και να χαλαρώνεις
στη φούχτα της παλάμης της,

να σε αγγίζει άλλοτε απαλά,
άλλοτε βίαια..

Και γίνεσαι μουσική,
ξεχύνεις νότες,
μαγεύεις τον ήλιο,
ανταριάζεις τη θάλασσα,

γεννάς κύματα, γεννάς αστέρια, γεννάς φως~!

Και δεν σε νοιάζει αν οι χορδές σου σπάσουν,
διόλου δεν σε νοιάζει πια...

Γιατί όλα πια, είναι Ποίηση...

Σ.