Αγέρωχα...

Αγέρωχα πατάς,

βουλιάζοντας σε μια άμμο από ''νοιώθω''..

Τίναξες μια ολάκερη θάλασσα ''νοιώθω'' από πάνω σου

και άφησες πίσω σου μια απέραντη αμμώδη παραλία..

Άμμος βρεγμένη υγρασίες και κυματισμούς...

Βήμα το βήμα,

αγκαλιάζεις με το πέλμα την απαλή της άμμου την αφή...

Την κλείνεις στη χούφτα του χεριού..

Αναμετριέσαι μαζί της σε δύναμη..

Μα κι αν την σφίγγεις σφαλιστά,

εκείνη ξεχειλίζει,

ξεγλιστρά απ’των δαχτύλων σου τις κόγχες.

Σμίγει ξανά και ξανά με την αμμώδη κάτω από τα πόδια σου αγκαλιά..

Ολοένα εγγύτερα κυλά,

στην άκρη εκεί, που σκάει αφρισμένο το κύμα...

Ξέχειλα ''νοιώθω'',

και μην σπαταλιέσαι κάπου απόμερα να τα στοιβάξεις...

Πάλι θα ξεγλιστρήσουν από τις κόγχες των δαχτύλων...

Αιωρείσαι και βουλιάζεις...

Αιωρείσαι... Βουλιάζεις...

Μα ακίνητη δεν στέκεις...

Δεν το μπορείς...

Τούτη η αμμώδης παραλία τέλος δεν έχει...

Κι εσύ μονάχα μιας ζωής καιρό να την διαβείς...

                                                                             Σ.