Ο άνθρωπος του ''αξιοπρεπούς'' βίου...

(Για τον άνθρωπο του σήμερα)

Χάθηκαν οι μέρες,

κι εμείς ακόμη βαδίζουμε
με το ένα χέρι συρμένο στο πεζοδρόμιο,

και το άλλο γατζωμένο με ορμή στα μαλλιά μας,

να τραβάμε το κεφάλι με το ζόρι σε στάση προσοχής.

Λες μέσα σου, δε μπορεί,
θα τους ξεγελάσω οτι έχω ακόμη το κεφάλι μου ψηλά..

Λες, δε μπορεί, θα τους ξεγελάσω..

Κι όσο τραβάς το κεφάλι,

τόσο το χέρι σου το δεξί σέρνεται στο πεζοδρόμιο,

κι όσο εκείνο σέρνεται,

τόσο πιο βίαια τραβάς με το ζερβό τα μαλλιά σου,

κι όσο τραβάς,

τόσο νοιώθεις να ξεριζώνονται απο την ρίζα τους,
να λιγοστεύουν, να τα παίρνει ο αερας..

Ώσπου έρχεται η μέρα που δεν βρίσκεις μαλλιά να πιαστείς,

να κρατήσεις το κεφάλι σου ψηλά,

  κι αναγκάζεσαι να το ομολογήσεις.

Πως τη ζωή σου τη πέταξες,

σέρνοντάς τη σε πεζοδρόμια που δε διάλεξες,

σε δρόμους που δεν ήτανε για σένανε πλασμένοι,

σε πορείες που οδηγούσανε εκεί,
που ποτέ σου να φτάσεις δε θέλησες..

Πως το κεφάλι που με βία τράβαγες ψηλά,

είν'απο χρόνια πια σκυμμένο.. ίσως παραλυμένο..

Σαν θάρρητα δεν έχεις
απ'τα μυαλά να γατζωθείς με το ζερβό σου χέρι,

κι απ'της καρδιάς τις αρτηρίες με το δεξί,

μην ορέγεσαι ελευθερία..

Σ.