Η νοσταλγική ομορφιά..

Αυτα τα ξαφνικά κύματα νοσταλγίας, που έρχονται τόσο απροσδόκητα, παλιά προκαλούσαν κάποια θλίψη. Όχι όμως πια. Γιατί σήμερα, γνωρίζω πως αυτά τα κύματα είναι πλούτος, είναι δύναμη. Και είναι τόσο ανεκτίμητο δώρο το αίσθημα της αγάπης, που έχουμε νοιώσει για κάποιους ανθρώπους, ακόμη κι αν η σχέση μας μαζί τους μας έχει αφήσει πληγές..

Πόσο άχαρη η ζωή , αλήθεια, δίχως να έχει νοιώσει κανείς αυτή την ακατανίκητη ορμή της αγάπης μέσα του και πόσο πολύτιμα τα δώρα της, ακόμη κι αυτά του πόνου και της νοσταλγίας..! Aυτά τα  κύματα νοσταλγίας κάποιου αγαπημένου προσώπου, ας μας γεμίζουν θαλπωρή, ας μας υπενθυμίζουν όσα αδιάκοπα βιώνουμε, αλλά κάποιες φορές ξεχνάμε: πως η αγάπη η αληθινή ποτέ της δε στερεύει, πως ζει πέρα απο κάθε απόσταση και κάθε πέρασμα του χρόνου. Ίσως ακόμη να αυξάνει, να μεγαλώνει, να γιγαντώνεται. Γιατι ό,τι αληθινό μέσα μας είναι και αθάνατο.

Υπάρχουνε στιγμές, που ανθρώπινα μας λυγίζουν αυτές οι νοσταλγικές στιγμές και το μόνο που επιθυμούμε είναι να κοιτάξουμε μάτια αγαπημένα, ζωντανά, να αντανακλούν τα δικά μας μάτια, κι όχι άχαρα και παγωμένα μάτια, μέσα απο μια φωτογραφία. Μα είναι ανώφελο να παραβιάζει κανείς την ελευθερία του άλλου και τις αποστάσεις που εκείνος έχει επιλέξει, για όποιον λόγο κι αν το κάνει. Και έχω μάθει πια καλά, πως αν η ελευθερία οδηγήσει κάποιον ξανά στα βήματά μας, με διάθεση ανοιχτής και καθαρής καρδιάς, μόνο τότε θ'αξίζει η στιγμή. Ό,τιδήποτε άλλο, άχαρο και βεβιασμένο, ασχημαίνει την ομορφιά των συναισθημάτων μας.

Το χρέος του κάθε ανθρώπου είναι να παλεύει για την αγάπη, χωρίς ποτέ να παραβιάζει την ελευθερία του αγαπημένου του προσώπου. Όπου η πορεία μας προς την καρδιά του άλλου συναντήσει τοίχο , εκεί είναι και το τέρμα και το όριο της δικής μας προσπάθειας. Εκεί, είναι σειρά του άλλου, εαν και εφόσον μας αγαπά, να γκρεμίσει τα τείχη που εκείνος έχτισε. Ν'αποφασίσει αν θέλει να μας αφήσει απο την άλλη πλευρά του τείχους, αν θέλει να μοιραστεί τον κόσμο του μαζί μας... Να γιατρέψει τις πληγές , που ίσως άθελά του μας προξένησε..

Διαφορετικά, η νοσταλγία ας μένει μέσα μας ως κάτι όμορφο και όχι ως κάτι λυπηρό, να μας θυμίζει τα όσα πλούσια κρύβουμε μέσα μας... Γιατί η αγάπη είναι πλούτος και όχι μιζέρια και κατήφεια..! Η νοσταλγία είναι όλα όσα όμορφα ζήσαμε, τα χαμόγελα, η τρυφερότητα, το βλέμμα εκείνο που κοιτούσε μέσα μας, το άνοιγμα της ψυχής μας, όλες εκείνες οι στιγμές που μας φέρνουν δάκρυα συγκίνησης.. Μόνο ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τον πλούτο της αγάπης, πέρα απο τις ανθρώπινες αδυναμίες, αστοχίες και πληγές, μπορεί να τη βιώσει, χωρίς να τον πνίξει η στενότητα της καρδιάς του. Μόνο ένας άνθρωπος με πλούσια, ευρύχωρη καρδιά, μπορεί να χωρέσει την απεραντοσύνη της αγάπης....!

Το εύχομαι σε όλους μας!

Σ.