8 Φεβρουαρίου 2012

Το ''θέλω'' και το ''κάνω'' στο τώρα

Ηρθε νομίζω η στιγμή να μιλήσω για κάτι που πάντα γυροφέρνω,
κάνω ομόκεντρους κύκλους γύρω του, το σημαδεύω, αλλά ποτέ δεν το αγγίζω...
το κοιτώ μονάχα με την άκρη του ματιού μου.
Και μπορώ να το κάνω με χαμόγελο στα χείλη και αισιοδοξία, γιατί νομίζω πως  έχω φτάσει στο σημείο αυτό, που βλέπω την ζωή μονάχα ως δώρο.
Και δοξάζω τον Θεό, που είμαι υγιής.
Μιλώ για την ασθένεια. Για την ασθένεια που οδηγεί στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής.
Πολλοί άνθρωποι έχουν ζήσει αυτή την απώλεια, έχουν ίσως βιώσει απο κοντά τον αγώνα κάποιου δικού τους ανθρώπου να κρατηθεί στη ζωή
και να ζήσει τις στιγμές που του έχουν χαριστεί, όσο πιο έντονα και ουσιαστικά γίνεται.
Και ίσως κάποιοι να έχουν ζήσει αυτή τη στιγμή του ''αποχαιρετισμού''.
Απο όλες τις στιγμές μιας τέτοιας δύσκολης  πορείας, η στιγμή του αποχαιρετισμού
φαντάζει στο μυαλό μου σαν ένας τεράστιος βράχος ακουμπισμένος στο στέρνο.
Πάντοτε η ζωή μας κάνει αλαζόνες...
Αλαζόνες οτι πάντα θα έρχονται κι άλλες, νέες ευκαιρίες, να μιλήσουμε, να λύσουμε τις διαφορές μας, να αγκαλιάσουμε, να πούμε αυτά που ποτέ δεν είπαμε.
Τί ανόητη η αλαζονεία αυτή της ζωής...!
Και είναι τόσο δύσκολο να αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, οτι δεν θα μπορέσει να ξανακάνει περίπατο στην θάλασσα με τον αγαπημένο του φίλο,
ούτε να γελάσει μαζί του και να τον πειράξει για τον περίεργο τρόπο που σουφρώνει τα χείλη του όταν πεισμώνει..
Αυτο το ''τελευταία φορά'', δεν το αντιλαμβάνεται ποτέ και το αφήνει να περνά, να κυλά, δίχως να κάνει και να πει όσα θα ήθελε να πει.
Το φέρει εκ των υστέρων σαν γλυκόπικρη ανάμνηση στο μυαλό του, μετανοιώνοντας:
''Ας είχα πει τότε, πόσο θα μου λείψει,
ας του είχα κάνει το χατήρι να πάμε σε εκείνο το γωνιακό μαγαζάκι με τα νόστιμα μεζεδάκια,
ας είχα παίξει εκείνο το ''θάρρος και αλήθεια'', που με προκαλούσε τόσες φορές να παίξουμε, όταν ήθελε να με ξεγελάσει να του μιλήσω...''
Τέτοιες κι ένα σωρό άλλες, παρόμοιες σκέψεις, γιατί πάντα σκεφτόμαστε οτι θα υπάρξει κι άλλη ευκαιρία, οτι η ζωή είναι άπειρη, οτι οι τσακωμοί και οι γελοίες διαμάχες μας είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο...
Τί χαζοί, μικροί άνθρωποι είμαστε κάποιες φορές...
Τί θα λέγατε να κάνετε όλα όσα θα θέλατε να κάνετε με τους αγαπημένους σας, όχι σήμερα,
αλλά ΤΩΡΑ; ;-)
Σ.

4 σχόλια:

  1. Τι τρυφερή ανάρτηση... Δικοί μου προβληματισμοί τόσο όμορφα δοσμένοι (αραγε ήσουνα στο μυαλό μου?)

    Ευτυχως με το φιλαράκι μου τα'χουμε πει και τα'χουμε κάνει όλα και δεν μένει τίποτα άλλο κρυμένο μέσα μας...

    Υ.Γ Ξέρεις πόσο συχνά του λέω ότι μου λείπει...?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ όμορφο αυτό που λες ΛΙΑΚΑΔΑ μου! ''Τα έχουμε πει και τα έχουμε κάνει όλα...τίποτα κρυφό..!"
    Σε ζηλεύω( με την γλυκιά έννοια του όρου πάντα! )

    Δεν υπάρχει πάντως συναίσθημα πιο βασανιστικό. Και γιατί να λείπουν αυτοί που αγαπάμε; Γιατί να μην είναι εδω; Γκκκκρ!

    Τουλάχιστον χαιρόμαστε που υπήρξαν δίπλα μας.. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πίστεψέ με θα με ζήλευες (με την καλή έννοια) πολύ περισσότερο αν τον είχες γνωρίσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οι όμορφοι και ξεχωριστοί άνθρωποι αφήνουν όμορφες και ξεχωριστές αναμνήσεις.. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο, μόνο θα παρακαλούσα, να υπογράφετε με ένα μικρό όνομα, ως πρόσωπα. Νοιώθω λίγο άβολα να απαντώ στον ''Ανώνυμο''... ;-)