3 Ιουλίου 2012

Ασυνάρτητα...

Ξεκινώ να γράφω, δίχως να ξέρω το τί θα γράψω, δίχως να έχω σκεφτεί το θέμα, ούτε και τον  σκοπό. Σήμερα, το να γράψω είναι ο αυτοσκοπός μου. Δίχως να λογοκρίνω μια στάλα απο τη σκέψη μου, θέλω να την αφήσω να τρέξει ελεύθερη, να ξεχυθεί έξω απο τ'αυλάκια που την έχω ή την έχουν ''άλλοι'' βάλει. Γι'αυτό ας μου συγχωρηθεί, ό,τι ασυνάρτητο ειπωθεί.

Συχνά νοιώθω εκτός τόπου και χρόνου. Το πιο πιθανό είναι οτι ισχύει. Είναι όμως τόσο κακό; Συχνά πάλι νοιώθω πως είμαι πιο ''εντός'' πραγματικότητας απο πολλούς, που νομίζουν οτι είναι, ακολουθώντας το κατα κοινωνίαν φυσιολογικό. Η διαφορά έγκειται στο οτι εγώ επιλέγω την πραγματικότητα που μου ορίζει η φύση μου, ενω άλλοι επιλέγουν την πραγματικότητα που πλάστηκε απο τους ανθρώπους της ανάγκης. Δεν ξέρω τι απο τα δύο είναι πιο ακριβές. Έχει νόημα να μάθω;; Έτσι κι αλλιώς δε μ'ενδιαφέρει ν'ακολουθήσω χαραγμένους δρόμους. Έχω το δικό μου μονοπάτι που περιμένει ξεχορτάριασμα. Και δεν το εγκαταλείπω για καμία λεωφόρο.

Τελευταία με προβληματίζει το θέμα της φοβίας στην αγάπη. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που καταστρέφουν ό,τι όμορφο έχουν στη ζωή τους απο φόβο. Οι άνθρωποι φοβούνται την απόρριψη, φοβούνται τον πόνο, φοβούνται το ρίσκο, φοβούνται το άνοιγμα στον άλλο, φοβούνται να εμπιστευτούν, φοβούνται να γίνουν ευάλωτοι, φοβούνται την πτώση, ακόμη και την ίδια την αιώρηση, ακόμη και την ίδια την εκστατική στιγμή της πληρότητας που δίνει η αγάπη, ακόμη κι αυτή, τη φοβούνται.. Όπου νοιώσουν αυτή την ακατανίκητη ορμή να ξυπνά μέσα τους, εκεί επιλέγουν να πονέσουν τον άλλο πρώτοι, να υποτιμήσουν την ομορφιά της σχέσης και να την υποβιβάσουν σε κάτι το ευτελές. Πάντα και παντού οι ίδιοι φόβοι... Όλοι μας δέσμιοι. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να κάναμε, χωρίς λογοκρισία, αυτό που αισθανόμαστε..! Όλα θα ήταν τόσο πιο όμορφα, τόσο πιο ελεύθερα..
      
Δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω να είμαι ελεύθερη.
Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που υποτάσσονται στους φόβους τους.
Θέλω δίπλα μου ανθρώπους, που πολεμάνε κάθε μέρα να είναι ελεύθεροι.
Ελεύθεροι και εκτός τόπου και χρόνου! :-)
                                                                             Σ.

1 σχόλιο:

  1. Γελω... γράφεις μετα από τόσο καιρό και γράφεις με το δικό μου χέρι... τις δικές μου σκέψεις... στο δικό σου χωρο με την δική σου όμως πανέμορφη πένα...
    Αν αυτό δεν είναι ταύτιση ... τότε τι?
    Τελικά οι γυναίκες είμαστε μάλλον το ισχυρό φύλο αφού είμαστε εμείς οι γενναίες... ετοιμες να πέσουμε ξανά και ξανά στο ίδιο πεδίο μάχης... εκεί που άλλοι άτολμοι κιοτεύουν...

    Να'σαι καλά...
    Φιλί μεγάλο και μια αγκαλιά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο, μόνο θα παρακαλούσα, να υπογράφετε με ένα μικρό όνομα, ως πρόσωπα. Νοιώθω λίγο άβολα να απαντώ στον ''Ανώνυμο''... ;-)