Το αδιάθετο της αγάπης μας πνίγει,
Θρυμματίζει τις λείες εσοχές μας,
Στο έρεβος γλιστρά,
κλέβει την παιδική μας γαλήνη.
Οι σκιές αδέσποτες ακολουθούν τα
βήματά μας.
Όμοια η αγάπη,
αξόδευτη,
ακροβατεί στις φτέρνες μας,
αξόδευτη,
ακροβατεί στις φτέρνες μας,
νωχελική και πανώρια.
Οι άκρες της δεμένες στ’ αστέρια.
Κι επιλογή δεν έχουμε καμιά,
Παρά να στρέψουμε ψηλά το βλέμμα.
Του αξόδευτου ν’ αποζητούμε την άλωση.
Κι ο ύπνος μας αποστρέφεται για την
ύβρη,
την ομορφιά που στάζει ερήμην μας,
δίχως ν' ανθίσει εντός μας.
Και απομένουμε σκυφτοί,
με μάτια σφαλιστά,
Να θρηνούμε το αδιάθετο της αγάπης.
Να θρηνούμε
τον δικό μας
αδιάθετο
εαυτό.
Σ.
το αδιάθετο της αγάπης, πόνος βαθύς και αβάταχτος...
ΑπάντησηΔιαγραφήσε φιλώ!
Σε ευχαριστώ Λύχνε μου, για το πέρασμά σου απο εδώ!!
ΔιαγραφήΝα έχεις μία όμορφη μέρα!
...Nα θρηνούμε τον δικό μας αδιάθετο εαυτό...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά προτιμώ να τον διαθέσω και να πονέσω παρά να θρηνώ για τον αδιάθετό μου εαυτό...:)
Έτσι ακριβώς Λιακάδα μου!
ΔιαγραφήΝα διαθέτουμε τον εαυτό μας στην αγάπη..
Να ανοιγόμαστε στον πόνο και στη χαρά της..
Να την ξοδεύουμε την αγάπη αλόγιστα..
Γιατί μόνο τότε, δεν αναλώνεται ποτέ..
:-)
Καλημέρα σας, μου άρεσε πολύ το ποίημά σας. Ευχαριστούμε που μας ανοίγετε την ψυχή σας. Πάντα το βλέμμα μας ας στρέφεται ψηλά,στην πηγή των αγαθών δωρεών..Yasemin
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθατε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ για το πέρασμά σας απο εδώ...