19 Ιουλίου 2012

Ο θρήνος της αδιάθετης αγάπης


Το αδιάθετο της αγάπης μας πνίγει,
Θρυμματίζει τις λείες εσοχές μας,
Στο έρεβος γλιστρά,
κλέβει την παιδική μας γαλήνη.
Οι σκιές αδέσποτες ακολουθούν τα βήματά μας.
Όμοια η αγάπη,
αξόδευτη,
 ακροβατεί στις φτέρνες μας,
νωχελική και πανώρια.
Οι άκρες της δεμένες στ’ αστέρια.
Κι επιλογή δεν έχουμε καμιά,
Παρά να στρέψουμε ψηλά το βλέμμα.
Του αξόδευτου ν’ αποζητούμε την άλωση.
Κι ο ύπνος μας αποστρέφεται για την ύβρη,
την ομορφιά που στάζει ερήμην μας,
δίχως ν' ανθίσει εντός μας.
Και απομένουμε σκυφτοί,
με μάτια σφαλιστά,
Να θρηνούμε το αδιάθετο της αγάπης.
Να θρηνούμε
τον δικό μας
αδιάθετο
εαυτό.

Σ.

6 σχόλια:

  1. το αδιάθετο της αγάπης, πόνος βαθύς και αβάταχτος...

    σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Λύχνε μου, για το πέρασμά σου απο εδώ!!
      Να έχεις μία όμορφη μέρα!

      Διαγραφή
  2. ...Nα θρηνούμε τον δικό μας αδιάθετο εαυτό...!!!
    Προσωπικά προτιμώ να τον διαθέσω και να πονέσω παρά να θρηνώ για τον αδιάθετό μου εαυτό...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς Λιακάδα μου!
      Να διαθέτουμε τον εαυτό μας στην αγάπη..
      Να ανοιγόμαστε στον πόνο και στη χαρά της..
      Να την ξοδεύουμε την αγάπη αλόγιστα..
      Γιατί μόνο τότε, δεν αναλώνεται ποτέ..
      :-)

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα σας, μου άρεσε πολύ το ποίημά σας. Ευχαριστούμε που μας ανοίγετε την ψυχή σας. Πάντα το βλέμμα μας ας στρέφεται ψηλά,στην πηγή των αγαθών δωρεών..Yasemin

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλώς ήρθατε....
    Σας ευχαριστώ για το πέρασμά σας απο εδώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο, μόνο θα παρακαλούσα, να υπογράφετε με ένα μικρό όνομα, ως πρόσωπα. Νοιώθω λίγο άβολα να απαντώ στον ''Ανώνυμο''... ;-)