Ματάκια αγαπημένα...

Πόσο μου λείπετε, ματάκια αγαπημένα...
Πόσο μου λείπετε, ματάκια ψιχαλιστά, παιδικά μου ματάκια,
ματάκια που στάζουν παράπονο,
που παιχνιδίζουν πάνω στα δικά μου,
ματάκια που ολοένα ζητάτε τόσα πολλά...τόσα πολλά...!
Κάθε που έριχνα πάνω σας το βλέμμα μου,
έβλεπα θησαυρούς μυστικούς, έβλεπα ωκεανούς, κύματα..
''Θέλω αγκαλιά..!'', μου φώναζαν, ''θέλω να έρθεις εδώ, να κάτσεις δίπλα μου, να αφουγκραστείς τους παλμούς μου..
Δες, εδώ μέσα κρύβω τον μικρό μου θησαυρό..
είναι τόσο μικρός και εύθραστος, φοβάμαι μη μου σπάσει,
δεν μπορώ να σου τον δείξω, όχι ακόμη..ίσως.. κάποτε..''
Αχ, αυτά τα φλύαρα παιδικά ματάκια μου τα αγαπημένα....!
Κάθε που σταματούσαν πάνω μου αυστηρά, κάθε που διερευνούσαν της ψυχής μου τις σιωπές..
Κάθε που μου έκαναν παράπονα....

Όλος ο κόσμος χώραγε μέσα σε αυτά τα μάτια κάτι τέτοιες στιγμές..
Να τα έβλεπα απο μακρυά να χαμογελάνε...
Να τα έβλεπα να γεμίζουν ηλιαχτίδες, να σκορπάνε σε όλο τον κόσμο χρώματα, αρώματα,
ήχους αγγελικούς..!
Φοβάμαι μόνο, πως ίσως δεν τα δω ποτέ ξανά..Φοβάμαι, πως , αν ίσως τα δω, τα βρω σβησμένα..
Παντού με ακολουθείτε, παντού με συντροφεύετε, σαν φάροι κρεμασμένοι πάνω στου ωκεανού μου τις άκριες..
Ματάκια μου γλυκά, ματάκια μου αγαπημένα...

Σ.