Όμορφες αναμνήσεις

                                                                                 

 Μερικές από τις  πιο πολύτιμες αναμνήσεις της ζωής μου ... 

Μία νύχτα των παιδικών μου χρόνων στην κατασκήνωση, κάτω από τα αστέρια, να μοιραζόμαστε τα όνειρά μας.

Μια βόλτα στην αγαπημένη μου ακτή, ένα θλιμμένο, βροχερό σούρουπο.

Μία υπόσχεση αγάπης από κάποια λαμπερά μάτια, ένα βροχερό καλοκαίρι.

Ένα ολόκληρο βράδυ, στην παραλία, περιμένοντας την αυγή του ήλιου, με αγαπημένα μάτια.

Μια προσευχή, κάτω από τον έναστρο ουρανό, μαζί με αδέρφια ψυχής.

Μια συναυλία με πανσέληνο, κουρνιασμένη σε ζεστή αγκαλιά.

Μια ποδηλατάδα, με απρόσμενη παρέα, ένα σκυλίσιο φίλο. ;-)

Μια υποδοχή αγαπημένων φίλων στο αεροδρόμιο, μετά από μήνες απουσίας.

Όμορφο πράγμα οι αναμνήσεις...(?)

Σ.

Νενίκηκά σε...!

Κι όμως βγήκε αληθινό,

τούτο το μυστικό, 

χρόνια φυλαγμένο στου στέρνου το θηκάρι,

που δεν πρόδωσα ποτές,

ποτές δεν έπαψα να πιστεύω...

Ναι, η αγάπη ξεπερνά τα πάντα,

ζει, αντέχει, φυλά,

για πάντα...!

Πρόσεξε,

άνθρωπε του εύκολου, του βραχύβιου,

διόλου δεν μιλώ για το αίσιο τέλος

που βάνεις στο νου σου.

Εγώ μιλώ για την αγάπη την ρέουσα,

που αέναα κυλά,

πάνω και πέρα απο του κόσμου τούτου τις υφές.

Για την αγάπη ετούτη, που χρεία δεν έχει καμιά,

στάλα αγάπης να αντιλάβει.

Που πάντα πιστεύει,

όσες ασχήμιες κι αν ξέβρασε το κύμα της καρδιάς σου.

Που πάντα υπομένει.

Που ενδύεται το ρούχο της πληρότητας,

κι ας μην έγινε ποτές το δύο ένα.

Και μια τέτοια αγάπη,

που έκανε τον κύκλο αυτό της θλίψης, της χαράς,

του ανείπωτου και του ανεξίτηλα ειπωμένου,

του πόνου και της λήθης,

καμία πλήρωση δεν ποθεί πια, καμιά επιστροφή,

γιατί βιώνει μέσα απο το άυλο, την ίδια την αθανασία.

Ποτέ να μην ρθεις, πάντα εδώ ζεις,

βιώνεις και βιώνεσαι.

Νενίκηκά σε!

Εκκρεμότητες αγάπης

Περπατούσα στο βουνό, και παρακολουθούσα τα σπουργίτια, που κούρνιαζαν στην αγκαλιά των δέντρων... Πόση ομορφιά, Θεέ μου, πόση γαλήνη, πόση σοφία χυμένη στην αγκαλιά του Ανθρώπου... Κι ένοιωσα μιαν ευθύνη. Την ευθύνη του ανθρώπου απέναντι σε τούτη την ομορφιά. Τα χειμωνοπούλια να πετούν ανάμεσα στα δέντρα, να ταράσσουν τις φυλλωσιές, να χτίζουνε ψαλμούς, να γεμίζουνε τον γκρίζο ουρανό με μαύρα στίγματα, κι ως απλώνονται, τόσο να κουρνιάζουν μέσα μου οι σκέψεις...

Ξέρεις τι λέω; Λέω πως χάσαμε την ευτυχία τούτη που'χουνε τα χειμωνοπούλια, να πεταρίζουν όλα μαζί σαν μια ψυχή, κομματιασμένη, κι όμως αδιαίρετη, στ'ουρανού την απεραντοσύνη. Πώς γίναμε έτσι ξένοι, αδερφέ μου; Πώς χάσαμε το βλέμμα του ανθρώπου δίπλα μας, απέναντί μας, μέσα μας...; Θα πεις, πως έτσι είναι η ζωή, χάνονται οι άνθρωποι, άλλοι χάνονται κι άλλοι ανταμώνουν, και πώς να πάψεις τούτη τη ξέφρενη κούρσα της βιωτής; 

Ανασυντάσσω την σκέψη μου και σκέφτομαι τούτο: πως, αν την ρώτα τούτη να σταματήσει δεν μπορεί ο άνθρωπος, μπορεί ωστόσο τη σφραγίδα του να βάλει σε κάθε καρδιά, σε κάθε αδερφό του, που κινά για άλλον δρόμο.. Κοίτα τον άνθρωπο που αποχωρίζεσαι στα μάτια, στόχευσε κατάστηθα με της ψυχής σου τα λόγια, και μίλα του για την αγάπη που φορτίζει το πρόσωπό του μέσα στην καρδιά σου. Κάνε στην άκρη τους εγωισμούς και την πίκρα, και μίλα του με λόγια ψυχής.

Μην τον αφήνεις να απορεί, να αμφιβάλλει αν ποτές υπήρξε κάτοικος της καρδιάς σου. Αποχαιρέτα με αγάπη, αποχαιρέτα με θάρρος, γλυκέ μου άνθρωπε, και μην εγκαταλείπεις άχαρα το κοινό κάδρο της πορείας σου μαζί του, αφήνοντας πίσω σου ερημιά, σκληρότητα, ερωτηματικά... Κάθε άνθρωπος αξίζει τούτη τη γαλήνη. Κι αν ακόμη πέρασε καιρός, μη διστάσεις ... Γιατί η ζωή είναι τόσο μικρή και ποτέ κανείς δεν ξέρει αν αύριο θα μπορέσει να πει, όσα ποτέ δεν είπε... 

Κατάματα και καθαρά...

Σ.

Οι άνθρωποί μου...

Οι άνθρωποί μου, είναι της ψυχής μου οι δροσοσταλίδες. Άλλοι με βοήθησαν να βγάλω φτερά και να πετάξω, άλλοι μου έκοψαν αυτά τα φτερά και με άφησαν να πέσω απότομα στη γης.. Άλλοι φύσηξαν ούριους ανέμους στα πανιά μου κι άλλοι ρούφηξαν στα σπλάχνα τους τους αγέρηδες και μ'αφήσαν να επιπλέω πάνω στο κύμα της θαλάσσης μετέωρη. Μα όλοι τους, το διάβα μου ανοίξαν, να περπατήσω πάνω στα χνάρια του κρυμμένου μου εαυτού, να τον ψάξω, τα σημάδια του ν'ακολουθήσω.

Όλους τους ανθρώπους μου τους αγαπώ, γιατί ήταν περιστέρια, αγγελιοφόροι του Θεού,  μηνύματα κουβαλούσαν στη φτέρνα τους δεμένα, να μου θυμήσουν, να με αφυπνίσουν, τις χαραυγές, τα δειλινά, να προϋπαντήσουν. Άλλοι τους φύγαν μακριά, μακριά τους ξέβρασε το κύμα, κι άλλοι απόμειναν εδώ, βράχοι ολόρθοι, γενναίοι, δυνατοί, να φωτίζουν, φάροι ακοίμητοι, της ψυχής μου τα πελάγη.  Κανείς τους δεν περισσεύει στη ζωή μου, κανένα τους δεν θ' άλλαζα, ούτε κι εκείνους που πόνεσαν την ψυχή μου, ούτε κι εκείνους που τους γοήτευσε η φυγή...

Οι άνθρωποί μου στέκουν όλοι τους ολόρθοι στης ψυχής το μανουάλι. Το φως τους πάντοτε κρατώ άσβεστο, τους αγκαλιάζω, τους πονάω, τους μετρώ στου ωκεανού μου τις πολύτιμες ακτές, πάντοτε απο τη καρδιά περνούν και τους κερνώ ένα καρδιοχτύπι γιομάτο αγάπη και στάλες έγνοιας άσβεστης. Οι άνθρωποί μου... Γεμίζει η καρδιά μου μια γλύκα απέραντη στη θύμηση... Κι όσους είναι στης ζωής το μονοπάτι μου, συνοδοιπόροι πιστοί, όσους ποτέ δεν άφησαν το χέρι μετέωρο, τους ευγνωμονώ, κι αξιώνω απο τον Θεό να μου δώσει την δύναμη την αγάπη τους την άσβεστη ν'ανταποδώσω. Κι όσους πλήγωσαν την ψυχή μου, όσους με γέμισαν θλιβερές αναμνήσεις, όσους με εγκατέλειψαν, όταν ήμουν πεσμένη, ξέρω μέσα μου, πως είναι κι εκείνοι διαμάντια πολύτιμα στης ψυχής το περιδέραιο κι ανθρώπους μου πάντοτε τους καλώ.

Οι δικοί μου άνθρωποι, άσβεστα αστέρια...!

Σ.

Επίκτητες ατέλειες

Νομίζω, οτι είναι τίμιο να ξεκαθαρίσω πως κάθε άλλο παρά ''καλή και αγαθή'' είμαι, απο κάθε άποψη. Είναι καλό να γίνουν αυτές οι διευκρινήσεις, για να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις. Κάνοντας αυτή τη καταγραφή, θέλω κι εγώ η ίδια να κοιτάξω την αλήθεια κατάματα και να πάρω τα μέτρα μου, μήπως και αξιωθώ να γίνω ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

Υπάρχουν στιγμές που αφήνομαι στο ψέμα των άλλων, απο φόβο να δεχτώ την αλήθεια. Άλλοτε πάλι χτίζω μόνη μου έναν ψεύτικο κόσμο, συνήθως ουτοπικό, και προσπαθώ να τον επιβάλλω στον εαυτό μου και στους άλλους γύρω μου. Φοβάμαι το άγνωστο, και συχνά αρνούμαι πεισματικά να προχωρήσω στο παρακάτω. Είμαι υποκρίτρια, γιατί υπάρχουν στιγμές, που αντί να ελέγξω τον εαυτό μου για τις κακότροπες συμπεριφορές και τα λάθη μου, προτιμώ να τον χαϊδεύω και να εθελοτυφλώ. Άλλοτε πάλι είμαι απάνθρωπα σκληρή με τον εαυτό μου, και τον υποβάλλω σε επίπονες και άσκοπες καταστάσεις, δεν τον υπερασπίζομαι, όπως θα έπρεπε, όταν έχει δίκιο, και αφήνω τους άλλους να τον ποδοπατούν.

Πάνω απ'όλα όμως, είμαι ένοχη, γιατί αγαπώ ατελώς, αγαπώ εγωιστικά, και σε καμία περίπτωση δεν δείχνω αντάξια της αγάπης, που ο Θεός απο μικρό παιδάκι με έχει διδάξει, αδικώντας τους ανθρώπους γύρω μου και αδιαφορώντας για την ουσία της ψυχούλας τους. Κάθε στιγμή της ημέρας, δείχνω ανάξια τούτης της αγάπης και κάθε στιγμή επαναλαμβάνω ξανά και ξανά αυτή την αδικία. Είμαι ένοχη, γιατί τα δώρα που μου χάρισε απλόχερα ο Θεός, εγώ τα άφησα ατελή, τα άφησα να μαραθούν, τα περιφρόνησα με τον χειρότερο τρόπο.

Γι'αυτό ζητώ συγνώμη σε όλους. Στον Θεό, που τον απογοητεύω καθημερινά, στους ανθρώπους που μου έστειλε ο Θεός να αγαπήσω και εγώ τους πλήγωσα ή τους άφησα να νοιώσουν μόνοι, και στον εαυτό μου, που τον αδικώ και τον αφήνω να αιωρείται στην απραξία και στην μετριότητα.
Μέσα απο την καρδιά μου, ένα ειλικρινές συγνώμη σε όλους.

Σ.

Στις χαραυγές της Λησμονιάς...

Θα δέσω τα ακροδάχτυλά μου στα φτερά  των πουλιών, 

στο άφατο να με αποδιώξουν,
σαν αποθυμήσω τις άκρες των βλεφάρων σου να ψηλαφίσω...

Στις ρίζες των βουνών θα βυθίσω τα πόδια μου , 

να μην κουνά απο δω η καρδιά ,
σαν θέλει στο στέρνο σου τους χτύπους να μερέψει...

Θα πλέξω τα μαλλιά μου γύρω απ'του ανέμου τις τροχιές, 

να στροβιλίζομαι στις τέσσερις άκριες του κόσμου ολάκερου,  

μη γενούν σκοινί, και κατεβώ στον γκρεμό της αγκαλιάς ετούτης. 

Πόση αγάπη κραυγάζει στις χαραυγές της λησμονιάς, καρδιά μου...

Σ.

Εκκωφαντική παύση

Μακάρι να πάψω να μιλώ μια μέρα.

Ν'ανοίξω το παράθυρο να μπει ο ήλιος να με τυφλώσει,

έτσι που να μην έχω ανάγκη να ρίξω εγώ φως μέσα απ'την ψυχή μου.

Ν'αφήσω ετούτο το φως να λιμνάσει μέσα της, να τη ζεστάνει...

Ξόδεμα, ξόδεμα αλόγιστο τούτες οι γραφές,

κι όσο οι εποχές περνούν το νοιώθω πιο καθάρια,

πως δεν της πρέπει της ψυχής τόσο να ξανοίγεται,

τόσο να ξεχειλίζει στον κάθε άγνωστο το μύρο της.

Mα σαν βρεθεί κανείς στο σημείο της εκκωφαντικής παύσης,

τα μονοπάτια του δυό μοναχά:

να γίνει κραυγή ή να μείνει βουβός.

Και η κραυγή ήδη έχει πάρει όλη τη φωνή μου,

και η σιωπή μου γνέφει συνομωτικά να την ακολουθήσω.

Σαν δεν ακούσεις ξανά την μιλιά μου μη φοβηθείς:

είναι η ώρα της σιωπής.
Σ.

Ωφέλιμες πορείες

Θα πάψω τα σημάδια σου να σβήνω απο τον ουρανό.

Κεντημένο αφού είσαι αστέρι στ'ουρανού μου το σεντόνι,

αφου κάθε πρωι που ξυπνώ κι ανοίγω το παράθυρο,

θα αχνοφωτίζεις, καλημέρα να μου λες,

αφου κάθε βράδυ θα περνάς απο την χαραμάδα,

να βρουν τον δρόμο, μην χαθούν τα όνειρά μου...

Πάνω στα ίχνη σου θα ακροβατήσω ξανά,

κοιτώντας με της καρδιάς μονάχα τις λυχνίες,

να σε νοιώσω όπως ποτέ κανείς,

να φτάσω ως εκεί που δεν τόλμησες ούτε εσύ να κοιτάξεις,

να αφουγκραστώ αυτά που σε κανέναν να πεις δεν μπόρεσες.

Δίχως μια σταλιά να κουνήσω απο δω, δίχως καν να υπάρχω, όπου υπάρχεις.  

Γιατί θέλω να διασχίσεις την ζωή ως κάποιος που αγαπήθηκε πολύ...!

Αυτό θα είναι το στερνό μου δώρο σε σένα...

Κι ούτε που θα το νοιώσεις, παρα μονάχα σαν μία ανεξήγητη θαλπωρή

κάποιες μοναχικές στιγμές μέσα στο στέρνο σου,

ή σαν έναν ολότελα απρόσμενο κόμπο συγκίνησης στο λαιμό σου.

Αυτό που δεν μου χάρισες ποτέ, αυτό που πάντα περίμενα να κάνεις,

την ιχνηλασία τούτη στα χνάρια της ψυχής, σου χαρίζω.

Ξεκινώ το ταξίδι μου... Πάνω στις γραμμές σου... Πατώ κι ακροβατώ... 

Σ.
Εικόνα απο nameliart ''Η επιθυμία''

Περίεργο αλήθεια...

Νομίζω πως υπάρχει μια λεπτή, διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ξέρω και στο νοιώθω, και είναι η καρδιά που κάνει την διαφορά. Δεν με ενδιαφέρει να γνωρίσω κανέναν κι ούτε κανείς θέλησα ποτέ να με γνωρίσει. Το μόνο που πάντοτε ήθελα είναι να νοιώσω και να με νοιώσουν. Και είναι περίεργο που αυτή ακριβώς η πραγμάτωση του ''σε νοιώθω'' οδηγεί στην απελπισία κι όχι στην πλήρωση. Γιατί, αν  γνωρίζα και δεν ένοιωθα, η απουσία θα σήμαινε απλώς το τέλος και θα σηματοδοτούσε τη συνέχεια. Τώρα ποιό τέλος, σε αυτό που συνεχίζει να βιώνεται και μέσα στην απουσία;

Περίεργο πώς αλλάζουν οι εποχές, μα κάποια πράγματα μένουν πάντοτε ίδια. Όσο σκληρό κι αν γίνει το περίβλημα, όσες πανοπλίες κι αν ντυθεί, το μέσα παραμένει πάντοτε ευαίσθητο, έκθετο... Άρα, ποιο το νόημα να σκληρύνει κανείς, αν η ουσία του παραμένει εύθραυστο μπουμπούκι; 

Περίεργο στ'αλήθεια πώς μπορεί να σε τσακίσει ένα φεγγάρι... Πώς μπορεί να διαπεράσει τις πανοπλίες... Περίεργο πώς μια αιώνια αισιόδοξη, μπορεί να βρει ξαφνικά στο μονοπάτι της αυτό το σηματάκι, που πάντα της αψηφούσε, αυτό το σηματάκι ''dead end''. Υπάρχει; Περίεργο, δεν ξέρω. Θα μείνω εδώ να δω αν θα βγει απο μέσα κανένα κουνελάκι ή ίσως κανένας νέος χάρτης, μιας κι ο παλιός  έβγαλε εδώ...

Μου μπήκε βέβαια μία σκέψη ''τρελή'', ''καχύποπτη'', μα σε κάθε περίπτωση οφείλει κανείς να εξετάζει τα απρόσκλητα... Μήπως, το πρόβλημα δεν είναι στο χάρτη, μα στην πυξίδα; Περίεργο, μα ακόμη εμπιστεύομαι την πυξίδα αυτή που με οδήγησε σε τούτο το αδιέξοδο. Λέω να την κρατήσω για την συνέχεια του δρόμου. Όταν βρω χάρτη... Αν...

Είναι περίεργο, μα μία φωνή μέσα μου σιγοτραγουδά: ''Σαν βρεις το μονοπάτι σου, τούτο το ''νοιώθω'' να το σβήσεις ποτέ δεν θα μπορείς...δεν θα μπορείς...δεν θα... μπορείς...?''
Περίεργο στ'αλήθεια πώς μπορεί να σε τσακίσει ένα φεγγάρι....

Σ.

.....................

Πραγματικά δεν ξέρω γιατί κάνω αυτή την ανάρτηση. Για κάποιον αδιόρατο λόγο, 

η εκτέλεση αυτή μου θυμίζει κάτι πολύ πολύ αγαπητό, που μου λείπει έντονα απόψε 

και το άκουσμα αυτού του τραγουδιού ανακουφίζει κάπως το αίσθημα αυτό. 

Ας είναι καλά, όπου κι αν είναι, κι ας μου λείπει τόσο...

Πνευματικά δικαιώματα Αγάπης κι όχι δικά μου...

Δεν γράφω γιατί θέλω καθείς να διαβάσει την σκέψη μου,

την τόσο ατελή και διαμελισμένη σε πεθυμιές και νοσταλγίες,

αγωνίες, μοιράσματα, ερωτήματα κι αναπόφευκτες απαντήσεις...

Δεν θέλω να δεις ως τα αβαθή βάθη της ψυχής μου,

με ενοχλείς, με ενοχλείς...

Και πάλι, λέω, κάποιος θα'θελα να με επισκεπτεί εκεί μέσα,

να δει τα χρώματα, να ακούσει τους ήχους, να αισθανθεί τις αφές...

Μεγάλο το δίλημμα, το ρίσκο μεγάλο...

Μα, απόψε το'νοιωσα, πως δεν γράφω για άλλο τίποτε,

παρά μονάχα για να βγάλω απο δω μέσα τ'απομεινάρια,

για ν'ακουμπήσω στιγμούλες το βάρος, να μπορέσω το επίλοιπο της μέρας μου να ζω...

Γραφώ εδώ, για να ζω εκεί έξω...

 Υπάρχουν μέρες που η καρδιά μου φουσκώνει απο ευτυχία,

αλαφρωμένη για λίγο απο το βάρος όλων αυτών που γεμίζουν το εδώ μέσα.

Και θα'ρθει κάποια αυγή που θα'ρθεις εδώ και θα ζητήσεις μερτικό...

Συγνώμη, καλό μου αστέρι, μα είναι αυτά, πνευματικά δικαιώματα Αγάπης...

Σ.

Διπλωμένα φτερά

Εσύ είσαι, εγώ είμαι.

τί είναι αυτό το άμορφο πλάσμα ανάμεσά μας;

 Μας αγγίζει θαρρώ,

προέκταση των δακτύλων μου θαρρώ,

προέκταση των δικών σου δακτύλων...

Θέλω να φύγουμε απο δω.

Εδώ δεν υπάρχουν χελιδόνια,

ποιός θα φέρει την Άνοιξη σε τούτη την άκρη του πελάγου;

Δεν έθρεψαν ακόμη τα φτερά μας...;

Δάκρυα τα πότισα και θαλασσινό νερό,

πρέπει να πετάξουμε, σου λέω,  μακριά απο δω...

Η ψυχή σου, ψυχή μου, η ψυχή σου...!

Ο άνεμος μου σφυρίζει τους οιωνούς...

Ας φύγουμε απο δω!

.................

Αργήσαμε, αγάπη μου,

πολυκαιρίσαμε στην άκρη ετούτης της σπηλιάς

ωσότου θρέψουν τα φτερά μας...

Τώρα πια... Εσύ ποιός είσαι...; Εγώ...; Εγώ ποιά είμαι; 

Αυτό το άμορφο πλάσμα λέγεται λησμονιά... 

Σ.

Άχαρες διδασκαλίες...

Μάθε με να κάνω την αγάπη ενθύμιο,

εσύ που ξέρεις να κάνεις τον ζωντανό παλμό παρελθόν,

εσύ που σφραγίζεις δωμάτια γεμάτα άστρα...

Πώς την ζηλεύω την δύναμή σου να προσπερνάς...

Κάποιες νύχτες κοιτώ το φεγγάρι και φοβάμαι θα σπάσει εύθραυστο γυαλί,

θα ξεχυθούν απο τα σπλάχνα του ωκεανοί τρυφερότητας για σένα...

Όσα σου ανήκουν καθρεφτίζονται στο φεγγάρι...

Κι έπαψα να το κοιτώ...

Απο τότε που το κοίταξα, ολόγιομο να καθρεφτίζει το πρόσωπό σου.

Και μιλούσα στο φεγγάρι ως να μιλώ σε σένα..

Μα το φεγγάρι θύμωσε με τούτη την ιεροσυλία...

Έσπασε μέσα μου η αντανάκλασή σου κομμάτια,

ξεχύθηκαν μέσα μου ωκεανοί τρυφερότητας...

Σκληρό φεγγάρι, άκαρδη εκδίκηση...

Μάθε μου την λήθη, καλέ μου,

μίλα μου σαν την βροχή, σαν λύτρωση, σαν προσευχή...
Σ.