Νενίκηκά σε...!

Κι όμως βγήκε αληθινό,

τούτο το μυστικό, 

χρόνια φυλαγμένο στου στέρνου το θηκάρι,

που δεν πρόδωσα ποτές,

ποτές δεν έπαψα να πιστεύω...

Ναι, η αγάπη ξεπερνά τα πάντα,

ζει, αντέχει, φυλά,

για πάντα...!

Πρόσεξε,

άνθρωπε του εύκολου, του βραχύβιου,

διόλου δεν μιλώ για το αίσιο τέλος

που βάνεις στο νου σου.

Εγώ μιλώ για την αγάπη την ρέουσα,

που αέναα κυλά,

πάνω και πέρα απο του κόσμου τούτου τις υφές.

Για την αγάπη ετούτη, που χρεία δεν έχει καμιά,

στάλα αγάπης να αντιλάβει.

Που πάντα πιστεύει,

όσες ασχήμιες κι αν ξέβρασε το κύμα της καρδιάς σου.

Που πάντα υπομένει.

Που ενδύεται το ρούχο της πληρότητας,

κι ας μην έγινε ποτές το δύο ένα.

Και μια τέτοια αγάπη,

που έκανε τον κύκλο αυτό της θλίψης, της χαράς,

του ανείπωτου και του ανεξίτηλα ειπωμένου,

του πόνου και της λήθης,

καμία πλήρωση δεν ποθεί πια, καμιά επιστροφή,

γιατί βιώνει μέσα απο το άυλο, την ίδια την αθανασία.

Ποτέ να μην ρθεις, πάντα εδώ ζεις,

βιώνεις και βιώνεσαι.

Νενίκηκά σε!