Η νοσταλγική ομορφιά..

Αυτα τα ξαφνικά κύματα νοσταλγίας, που έρχονται τόσο απροσδόκητα, παλιά προκαλούσαν κάποια θλίψη. Όχι όμως πια. Γιατί σήμερα, γνωρίζω πως αυτά τα κύματα είναι πλούτος, είναι δύναμη. Και είναι τόσο ανεκτίμητο δώρο το αίσθημα της αγάπης, που έχουμε νοιώσει για κάποιους ανθρώπους, ακόμη κι αν η σχέση μας μαζί τους μας έχει αφήσει πληγές..

Πόσο άχαρη η ζωή , αλήθεια, δίχως να έχει νοιώσει κανείς αυτή την ακατανίκητη ορμή της αγάπης μέσα του και πόσο πολύτιμα τα δώρα της, ακόμη κι αυτά του πόνου και της νοσταλγίας..! Aυτά τα  κύματα νοσταλγίας κάποιου αγαπημένου προσώπου, ας μας γεμίζουν θαλπωρή, ας μας υπενθυμίζουν όσα αδιάκοπα βιώνουμε, αλλά κάποιες φορές ξεχνάμε: πως η αγάπη η αληθινή ποτέ της δε στερεύει, πως ζει πέρα απο κάθε απόσταση και κάθε πέρασμα του χρόνου. Ίσως ακόμη να αυξάνει, να μεγαλώνει, να γιγαντώνεται. Γιατι ό,τι αληθινό μέσα μας είναι και αθάνατο.

Υπάρχουνε στιγμές, που ανθρώπινα μας λυγίζουν αυτές οι νοσταλγικές στιγμές και το μόνο που επιθυμούμε είναι να κοιτάξουμε μάτια αγαπημένα, ζωντανά, να αντανακλούν τα δικά μας μάτια, κι όχι άχαρα και παγωμένα μάτια, μέσα απο μια φωτογραφία. Μα είναι ανώφελο να παραβιάζει κανείς την ελευθερία του άλλου και τις αποστάσεις που εκείνος έχει επιλέξει, για όποιον λόγο κι αν το κάνει. Και έχω μάθει πια καλά, πως αν η ελευθερία οδηγήσει κάποιον ξανά στα βήματά μας, με διάθεση ανοιχτής και καθαρής καρδιάς, μόνο τότε θ'αξίζει η στιγμή. Ό,τιδήποτε άλλο, άχαρο και βεβιασμένο, ασχημαίνει την ομορφιά των συναισθημάτων μας.

Το χρέος του κάθε ανθρώπου είναι να παλεύει για την αγάπη, χωρίς ποτέ να παραβιάζει την ελευθερία του αγαπημένου του προσώπου. Όπου η πορεία μας προς την καρδιά του άλλου συναντήσει τοίχο , εκεί είναι και το τέρμα και το όριο της δικής μας προσπάθειας. Εκεί, είναι σειρά του άλλου, εαν και εφόσον μας αγαπά, να γκρεμίσει τα τείχη που εκείνος έχτισε. Ν'αποφασίσει αν θέλει να μας αφήσει απο την άλλη πλευρά του τείχους, αν θέλει να μοιραστεί τον κόσμο του μαζί μας... Να γιατρέψει τις πληγές , που ίσως άθελά του μας προξένησε..

Διαφορετικά, η νοσταλγία ας μένει μέσα μας ως κάτι όμορφο και όχι ως κάτι λυπηρό, να μας θυμίζει τα όσα πλούσια κρύβουμε μέσα μας... Γιατί η αγάπη είναι πλούτος και όχι μιζέρια και κατήφεια..! Η νοσταλγία είναι όλα όσα όμορφα ζήσαμε, τα χαμόγελα, η τρυφερότητα, το βλέμμα εκείνο που κοιτούσε μέσα μας, το άνοιγμα της ψυχής μας, όλες εκείνες οι στιγμές που μας φέρνουν δάκρυα συγκίνησης.. Μόνο ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τον πλούτο της αγάπης, πέρα απο τις ανθρώπινες αδυναμίες, αστοχίες και πληγές, μπορεί να τη βιώσει, χωρίς να τον πνίξει η στενότητα της καρδιάς του. Μόνο ένας άνθρωπος με πλούσια, ευρύχωρη καρδιά, μπορεί να χωρέσει την απεραντοσύνη της αγάπης....!

Το εύχομαι σε όλους μας!

Σ.

Ο άνθρωπος του ''αξιοπρεπούς'' βίου...

(Για τον άνθρωπο του σήμερα)

Χάθηκαν οι μέρες,

κι εμείς ακόμη βαδίζουμε
με το ένα χέρι συρμένο στο πεζοδρόμιο,

και το άλλο γατζωμένο με ορμή στα μαλλιά μας,

να τραβάμε το κεφάλι με το ζόρι σε στάση προσοχής.

Λες μέσα σου, δε μπορεί,
θα τους ξεγελάσω οτι έχω ακόμη το κεφάλι μου ψηλά..

Λες, δε μπορεί, θα τους ξεγελάσω..

Κι όσο τραβάς το κεφάλι,

τόσο το χέρι σου το δεξί σέρνεται στο πεζοδρόμιο,

κι όσο εκείνο σέρνεται,

τόσο πιο βίαια τραβάς με το ζερβό τα μαλλιά σου,

κι όσο τραβάς,

τόσο νοιώθεις να ξεριζώνονται απο την ρίζα τους,
να λιγοστεύουν, να τα παίρνει ο αερας..

Ώσπου έρχεται η μέρα που δεν βρίσκεις μαλλιά να πιαστείς,

να κρατήσεις το κεφάλι σου ψηλά,

  κι αναγκάζεσαι να το ομολογήσεις.

Πως τη ζωή σου τη πέταξες,

σέρνοντάς τη σε πεζοδρόμια που δε διάλεξες,

σε δρόμους που δεν ήτανε για σένανε πλασμένοι,

σε πορείες που οδηγούσανε εκεί,
που ποτέ σου να φτάσεις δε θέλησες..

Πως το κεφάλι που με βία τράβαγες ψηλά,

είν'απο χρόνια πια σκυμμένο.. ίσως παραλυμένο..

Σαν θάρρητα δεν έχεις
απ'τα μυαλά να γατζωθείς με το ζερβό σου χέρι,

κι απ'της καρδιάς τις αρτηρίες με το δεξί,

μην ορέγεσαι ελευθερία..

Σ.

Ασυνάρτητα...

Ξεκινώ να γράφω, δίχως να ξέρω το τί θα γράψω, δίχως να έχω σκεφτεί το θέμα, ούτε και τον  σκοπό. Σήμερα, το να γράψω είναι ο αυτοσκοπός μου. Δίχως να λογοκρίνω μια στάλα απο τη σκέψη μου, θέλω να την αφήσω να τρέξει ελεύθερη, να ξεχυθεί έξω απο τ'αυλάκια που την έχω ή την έχουν ''άλλοι'' βάλει. Γι'αυτό ας μου συγχωρηθεί, ό,τι ασυνάρτητο ειπωθεί.

Συχνά νοιώθω εκτός τόπου και χρόνου. Το πιο πιθανό είναι οτι ισχύει. Είναι όμως τόσο κακό; Συχνά πάλι νοιώθω πως είμαι πιο ''εντός'' πραγματικότητας απο πολλούς, που νομίζουν οτι είναι, ακολουθώντας το κατα κοινωνίαν φυσιολογικό. Η διαφορά έγκειται στο οτι εγώ επιλέγω την πραγματικότητα που μου ορίζει η φύση μου, ενω άλλοι επιλέγουν την πραγματικότητα που πλάστηκε απο τους ανθρώπους της ανάγκης. Δεν ξέρω τι απο τα δύο είναι πιο ακριβές. Έχει νόημα να μάθω;; Έτσι κι αλλιώς δε μ'ενδιαφέρει ν'ακολουθήσω χαραγμένους δρόμους. Έχω το δικό μου μονοπάτι που περιμένει ξεχορτάριασμα. Και δεν το εγκαταλείπω για καμία λεωφόρο.

Τελευταία με προβληματίζει το θέμα της φοβίας στην αγάπη. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που καταστρέφουν ό,τι όμορφο έχουν στη ζωή τους απο φόβο. Οι άνθρωποι φοβούνται την απόρριψη, φοβούνται τον πόνο, φοβούνται το ρίσκο, φοβούνται το άνοιγμα στον άλλο, φοβούνται να εμπιστευτούν, φοβούνται να γίνουν ευάλωτοι, φοβούνται την πτώση, ακόμη και την ίδια την αιώρηση, ακόμη και την ίδια την εκστατική στιγμή της πληρότητας που δίνει η αγάπη, ακόμη κι αυτή, τη φοβούνται.. Όπου νοιώσουν αυτή την ακατανίκητη ορμή να ξυπνά μέσα τους, εκεί επιλέγουν να πονέσουν τον άλλο πρώτοι, να υποτιμήσουν την ομορφιά της σχέσης και να την υποβιβάσουν σε κάτι το ευτελές. Πάντα και παντού οι ίδιοι φόβοι... Όλοι μας δέσμιοι. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να κάναμε, χωρίς λογοκρισία, αυτό που αισθανόμαστε..! Όλα θα ήταν τόσο πιο όμορφα, τόσο πιο ελεύθερα..

      
Δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω να είμαι ελεύθερη.

Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που υποτάσσονται στους φόβους τους.
Θέλω δίπλα μου ανθρώπους, που πολεμάνε κάθε μέρα να είναι ελεύθεροι.

Ελεύθεροι και εκτός τόπου και χρόνου! :-)
                                                                             Σ.

Το πιο πολύτιμο μάθημα...

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ''αδύναμο'' σημείο, την  αχίλλειο πτέρνα του, εκείνη που αρκεί για να διαλύσει το οικοδόμημα της γαλήνης του. Ο μεγαλύτερος φόβος, ήταν πάντα η απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου από τη ζωή μου. Ο Θεός όμως, με όλη Του τη αγάπη, με έβαλε στον στίβο αυτού του αγωνίσματος,  για να μου δώσει το πολύτιμο μάθημά Του. Όπως ακριβώς ένας τεχνίτης ρίχνει το υλικό του στη φωτιά, το λιώνει, το χτυπά, σμιλεύει τις άκρες του, τη τραχειά του επιφάνεια, μέχρι να πάρει τη μορφή που του πρέπει.

Και με δίδαξε το πιο πολύτιμο μάθημα: ότι ο μόνος που πραγματικά βρίσκεται αέναα, ακατάληπτα, ολοκληρωτικά κοντά μας στο πέρασμα της ζωής είναι Εκείνος. Ότι κάθε άνθρωπος, κάθε άλλη αγάπη, κάθε αγαπημένο πρόσωπο, μπορεί να έρθει και να φύγει, μπορεί να μας πληγώσει, μπορεί να χαθεί στην πορεία της ζωής, μπορεί το καλό του, να υπαγορεύει μία πορεία μακρινή από τη δική μας πορεία.

Έμαθα πως ο σκοπός της αγάπης μας για τους άλλους δεν είναι να τους έχουμε κοντά μας, αλλά να τους βοηθάμε να ανοίξουν τα φτερά της ψυχής τους και να πετάξουν ψηλά. Έμαθα πως δεν μπορούμε να προστατέψουμε αυτούς που αγαπάμε από όλη τη κακία του κόσμου και από όλες τις θλίψεις της ζωής, και πως η πιο αγνή, ανόθευτη, ανιδιοτελής αγάπη, που μπορούμε να τους προσφέρουμε, είναι η προσευχή μας. Έμαθα ακόμη, πως κάποιες φορές, χρειάζεται να αφήνουμε απαλά να κυλήσει κάποιος μακριά από τη ζωή μας. Πως, όταν κάποιος συνεχίζει διαρκώς να μας πληγώνει, καλό είναι να τον αποδεσμεύουμε και να μάθουμε να τον αγαπούμε με αγάπη μακρινή και διακριτική. Κι ότι το πιο εύκολο είναι να ντύσουμε αυτόν που μας πληγώνει με κακία, αλλά το πιο μεγαλειώδες είναι να συνεχίσουμε να τον αγαπάμε, πιο ελεύθερα και ανεπιτήδευτα, κοιτώντας με τα μάτια της Αγάπης την ομορφιά που έχει μέσα του.


Και έρχεται η μέρα, που το πολύτιμο αυτό μάθημα του Θεού, έρχεται και κατασταλάζει μέσα σου, και γίνεται βίωμα, γίνεται ποτάμι καθαρό, που τρέχει αδιάλειπτα και δροσίζει την ψυχή σου, και ο Θεός σου χαμογελά και σου ψιθυρίζει, ότι μάταια απελπίζεσαι, γιατί, κι όταν πονούσες, ήταν μαζί σου, κι όταν ένοιωθες μοναξιά, Εκείνος σου κρατούσε το χέρι σφικτά, κι όταν ριχνόσουν στο καμίνι του πόνου, Εκείνος μάζευε με φροντίδα τα κομμάτια σου. Ό,τι χρειάζεσαι, μπορείς να το αποκτήσεις. Ό,τι πραγματικά χρειάζεσαι, πέρα από επίπλαστες ανάγκες και εγωιστικές επιθυμίες, ΜΠΟΡΕΙΣ να το έχεις στη ζωή σου και αρκεί για να σε κάνει ευτυχισμένο. Η Αγάπη, άλλωστε, είναι πάντα κοντά σου. Το μόνο που σε εμποδίζει να τη ζήσεις, είναι τα μάτια, που κρατάς πεισματικά κλειστά. Μην το ξεχνάς καλέ μου φίλε... Να το θυμάσαι...
                                                                         
                                                                          Σ.

Οι άμυνες της ψυχής...

Η ψυχή του ανθρώπου είναι τόσο περίπλοκη και τόσο δαιδαλώδης, που ποτέ κανείς δεν μπορεί να την γνωρίσει και να την κατανοήσει με τρόπο απόλυτο, παρά μόνο ο Θεός. Γι' αυτό και η αγάπη εμπεριέχει πόνο. Γιατί τα όρια του ανθρώπου δεν του επιτρέπουν να γνωρίσει την ψυχή εκείνων που αγαπά με τέτοιο τρόπο , ώστε να μην κάνει καμία άτσαλη κίνηση, καμία αστοχία. Είναι ανθρώπινο λοιπόν, να πληγώνουμε και να πληγωνόμαστε. Μάλιστα, όσο περισσότερο αγαπάμε κάποιον , τόσο πιο βαθιά θα μας πληγώσει. Γιατί σε αυτόν τον άνθρωπο έχουμε παραχωρήσει το κλειδί της ψυχής μας, κατοικεί μέσα μας, περπατά στα πιο ευαίσθητα δώματα του είναι μας, και έχει τη δύναμη να ψηλαφίσει τον μέσα μας κόσμο, να τον εξερευνήσει, να ανακινήσει ό,τι πιο δικό μας..

Πρέπει να θυμόμαστε πως η κάθε ψυχή έχει τις άμυνές της. Η κάθε ψυχή είναι ένα μικρό, πεισματάρικο παιδί που ζητά το γλυκό του. Κάποιο παιδί θα επιλέξει να σταυρώσει τα χέρια θυμωμένο, θα μας γυρίσει την πλάτη, και θα περιμένει εκεί, αμίλητο, μέχρι να καταλάβουμε, οτι το μόνο που θέλει, είναι να το πλησιάσουμε. Κάποιο άλλο παιδί, θα τρέξει πάνω μας, και θα αρχίσει να τραβά επίμονα την άκρη του παντελονιού μας, ζητώντας ανυπόμονα το χάδι μας. Τόσο αντιφατικές, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους αντιδράσεις, κι όμως συνοψίζουν και οι δύο το κοινό, πανανθρώπινο αίτημα για αγάπη.

Κι αν η αγάπη είναι τόσο περίπλοκη, και οι άμυνες τόσο εύκολο να ενεργοποιηθούν, προσπαθούμε να σκεπάζουμε τους αγαπημένους μας με την φροντίδα μας, σιωπηλά, αθόρυβα, κρυφά.. Κάποιες φορές, μόνο κρυφά... Και είναι τόσο δύσκολο να επιλέξουμε το σωστό χάδι...! Εκείνο το χάδι που δεν θα πληγώσει, που δεν θα πονέσει, που δεν θα ξυπνήσει τις αρχέγονες εκείνες ενστικτώδεις αντιδράσεις... Ίσως το μόνο αλάνθαστο, στοργικό, ανόθευτο χάδι, να είναι αυτό της προσευχής. Η προσευχή για το αγαπημένο πρόσωπο, είναι η μόνη που δεν παραβιάζει την ελευθερία του, που δεν πονά την ψυχή του, που δεν ενεργοποιεί τις άμυνές του, που βοηθά, που σκεπάζει... Η προσευχή είναι εκείνη που μας ενώνει για πάντα με όσους αγαπάμε με την διαμεσολάβηση του Θεού. Υπάρχει άραγε, πιο ευλογημένη, πιο ουσιαστική αγάπη, από εκείνη που μπολιάζεται στην δική Του τέλεια αγάπη;

Σ.

Ευχαριστώ..!

Ένοιωσα σήμερα, εντελώς απροσδόκητα και αναίτια, ένα κύμα απέραντο αγάπης να με υπερκαλύπτει, να ξεχειλίζει, ανίκανο να χωρέσει μέσα στα στενά μου όρια..!

Εντελώς αναίτια... Εντελώς απροσδόκητα...

Μα τι λανθασμένη και παράλογη χρήση λέξεων...!

Απροσδόκητα καθόλου: κάθε άνθρωπος, πάντοτε ένα τέτοιο συναίσθημα προσδοκά να βιώσει.

Αναίτια όχι: κάθε πλάσμα που ζει, κινείται, αναπνέει, βρίθει αιτιών, αφορμών, ωθήσεων και εμποδίων που απλώς αγνοεί, που απλώς προσπερνά δίχως να παρατηρήσει την ύπαρξή τους..

Άρα, σήμερα, αναίτια , αλλά με πλήθος αιτιών,

απροσδόκητα, αλλά πλήρης προσδοκιών,

με επισκέφτηκε το συναίσθημα της πληρότητας εκείνης, που νοιώθει ο άνθρωπος, όταν τον κατακλύζει η αγάπη...

Και είναι αυτές οι στιγμές που ο άνθρωπος νοιώθει οτι η ευτυχία είναι αυτή ακριβώς..

Και πόσο πιο πολύτιμες είναι αυτές οι στιγμές, όταν έρχονται απο μέσα σου και όχι απο κάποιο εξωτερικό ερέθισμα..!

Είναι αυτή η αίσθηση οτι ο Θεός φυσά καθαρή αγάπη μέσα στα πνευμόνια σου να ανασάνεις αθανασία, να πετάξεις, να γίνεις λέφτερος..!

Και τί άλλο μένει, παρά να χαμογελάσεις και να πεις ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Δεν ξέρω το λόγο , Θεέ μου, που μου χάρισες αυτή την ημέρα τόση απεραντοσύνη, και τόση στοργή..

Κι ούτε χρειάζεται να ξέρω.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Σ.

Εις το επανιδείν...

Η αλήθεια κρύβεται στη σιωπή... Σε αυτά που κρύβουμε στην καρδούλα μας...

Σε όσα μαρτυρά το βλέμμα μας..

    Και ο,τι είναι πιο πολύτιμο μέσα μας, ευτελίζεται, όταν εκτίθεται σε πολλά μάτια..
Σας αφήνω λοιπόν με ένα μεγάλο, ζεστό χαμόγελο..

Εις το επανιδείν...

:-)

Ευτυχία εν αναμονή...

Να ανιχνεύουμε την ομορφιά στη ζωή μας...

Ένα όμορφο τοπίο, μία γλυκιά μελωδία, ένα γνήσιο βλέμμα, μια γλυκιά κουβέντα...

Τον ήλιο που ανατέλλει στο ανοικτό παραθύρι, το χελιδόνι που ξεκουράζεται στο φιλόξενο κλαδί...

Το χαμόγελο του παιδιού που σε κοιτά από το απέναντι κάθισμα στο λεωφορείο,

το ποίημα που σε επισκέπτεται, κάθε φορά που ξεχειλίζεις συναισθήματα...

Όλα τ'αλλα, τα μεγαλεπίβολα, περιττεύουν..

Η ευτυχία κρύβεται στην αναζήτηση της ομορφιάς που υπάρχει παντού γύρω μας...

Στα πιο απλά... Στα πιο ταπεινά...

Κι αν το νοιώσουμε, αν το καταλάβουμε, μεσολαβεί μόνο η απόσταση μιας ανάσας για να την πιάσουμε..

Κι ας καταστρέφονται όλα γύρω μας, δίπλα μας, ανάμεσά μας... Κι ας χαθούν όλοι από κοντά μας...

Η ομορφιά, καλώς ή κακώς, καραδοκεί... 

Ενυπάρχει μέσα στις θλίψεις, μέσα στα προσωπικά μας αδιέξοδα...

Πάντα εκεί.. Αναμένει να γίνει αντιληπτή.. Την ματιά μας αναμένει... 

Θα της σκάσεις ένα χαμόγελο...;

Σ.

Αγέρωχα...

Αγέρωχα πατάς,

βουλιάζοντας σε μια άμμο από ''νοιώθω''..

Τίναξες μια ολάκερη θάλασσα ''νοιώθω'' από πάνω σου

και άφησες πίσω σου μια απέραντη αμμώδη παραλία..

Άμμος βρεγμένη υγρασίες και κυματισμούς...

Βήμα το βήμα,

αγκαλιάζεις με το πέλμα την απαλή της άμμου την αφή...

Την κλείνεις στη χούφτα του χεριού..

Αναμετριέσαι μαζί της σε δύναμη..

Μα κι αν την σφίγγεις σφαλιστά,

εκείνη ξεχειλίζει,

ξεγλιστρά απ’των δαχτύλων σου τις κόγχες.

Σμίγει ξανά και ξανά με την αμμώδη κάτω από τα πόδια σου αγκαλιά..

Ολοένα εγγύτερα κυλά,

στην άκρη εκεί, που σκάει αφρισμένο το κύμα...

Ξέχειλα ''νοιώθω'',

και μην σπαταλιέσαι κάπου απόμερα να τα στοιβάξεις...

Πάλι θα ξεγλιστρήσουν από τις κόγχες των δαχτύλων...

Αιωρείσαι και βουλιάζεις...

Αιωρείσαι... Βουλιάζεις...

Μα ακίνητη δεν στέκεις...

Δεν το μπορείς...

Τούτη η αμμώδης παραλία τέλος δεν έχει...

Κι εσύ μονάχα μιας ζωής καιρό να την διαβείς...

                                                                             Σ.

''Μυστήριες'' λύσεις...

Θάρρεψες, ξεδιάλυνες του κόσμου όλου τα μυστήρια...

Μα εκείνο, πάντοτε αξεδιάλυτο σου μένει...

Κι όλο κινάς απ'την αρχή, κτήμα σου κι εκείνο να το κάνεις...

Κι όλο κινάς... Κι όλο εκείνο ν'αχνοφέγγει...
Ειν'οι πορείες σου διττές:

Στους αιθέρες ορμάς, και πάλι ρίχνεσαι στου πελάου την αγκάλη..

Ακροβασίες στο ανάμεσο τ'ουρανού και της θαλάσσης...

Άλλοτε πετάς, κι άλλοτε κολυμπάς...

Σου το'παν όλοι απο καιρό... Να διαλέξεις...

Δεν μπορείς τη ζήση σου σε δυο μαΐστρους να την δώσεις:

Στον αγέρα και στη θάλασσα...

Μα εσύ επιμένεις στις ακροβασίες...

Σου το'παν όλοι απο καιρό... Να διαλέξεις...

Μα ένα μυστήριο το'χεις στα σίγουρα λυμένο:

Κι από τα δυο είσαι καμωμένο...

Αέρινη καρδιά~ψυχή θαλασσινή...

Στο μυστήριο το αξεδιάλυτο... Ίσως η λύση να'ναι τούτη:

Πέτα στο ανάμεσο των κυμάτων... Κολύμπα στους αγέρηδες...

Η λύση ... να'ναι... τούτη...;
Σ.

Της νηνεμίας το πρόσκαιρο...

Τι σε πνίγει πάλι;

Τί πλάθει εκείνους τους κυματισμούς ξανά,

εκείνους, τους γνωστούς,

εκείνους που μαζί τους μοιράστηκες τους στερνούς σου μήνες, τις στερνές εποχές...

Μα, είχανε ξεθυμάνει πια,

σε είχανε αφήσει στην αγκαλιά της αμμουδιάς να ξαποστάσεις..

Τώρα..;

Τί φουσκώνει πάλι το μέσα σου ποτάμι;

Για πού;

Για πού σε σέρνουν πάλι τα νερά του;

Διάλεξες τις  νηνεμίες...!

Τις τρικυμιές τις κρέμασες παπούτσια ολόβρεχτα, λυτά,

πάνω στου πλατάνου το ξερόκλαδο..

Μα ήταν σάπιο,

κρεμόταν ετοιμόρροπο απ'του κορμού του τη θηλιά,

δεν το'δες;

Και το κλαδί απόμεινε για λίγο,

σάπιο και ετοιμόρροπο,

να αφουγκράζεται τις νηνεμίες, που κράτησες φορεμένες στις άκριες των ποδιών..

Απόμεινε για λίγο...

Ωσότου αφέθηκε να σπάσει...

Αφέθηκε αποκοιμισμένο από της νηνεμίας το άηχο, το ατάραχο, το κενό...

Λάθεψες...

Λάθεψες κι ας κελαηδούσαν οι κρωγμοί των γλάρων τους κινδύνους.

Κι ως έσπασε το κλαδί,

βούλιαξαν στο ποταμό σου ξανά οι τρικυμίες,

που'χες τόσο βέβαια πάνω του κρεμάσει..

Κι ως βούλιαξαν οι τρικυμίες,

άρχισαν να καμώνουν κύκλους γύρω τους,

κύκλους τραχείς, βαθείς, βίαιους,

να ανακινούν τα νερά σου...

Ξανά... Ξανά...

Να ανακινούν και να ξεχειλίζουν και πάλι σταγόνες βροχής στων ματιών τις απόχες...
Τα μάτια σου και πάλι ουρανοί,

φορτωμένοι.. ξέχειλοι υγρασίες...

Μα τώρα πια έμαθες να κολυμπάς στις τρικυμίες και στις νηνεμίες,

με την ίδια εκείνη αβίαστη, γαλήνια παράδοση σε ό,τι φέρνει το ποτάμι...

Τώρα πια έμαθες...

Κι ούτε που κοιτάς πώς απ'τη βροχή να φυλαχτείς...

Κι ούτε που κρύβεις τον ουρανό, που ξεχειλίζει ωκεανούς από τα μάτια σου...

Γιατί τώρα το'μαθες:

Δεν χρειάζεται να εύχεσαι ''να πάνε όλα καλά'',

γιατί όλα, μα όλα, είναι καλά..

Καλά και τα χαμόγελα κι οι βροχές καλές...
Σ.

Ό,τι δεν καταλαβαίνω...

Οι άνθρωποι αυτό που δεν καταλαβαίνουν, το περιεργάζονται, 

το κοιτούν με μάτι καχύποπτο, προσπαθούν να το χωρέσουν σε κουτάκια, 

σε όρους και ορισμούς, σε έννοιες αποδεκτές, ακίνδυνες, απλές.. 

Κι όταν όλα τα παραπάνω αποτύχουν, το βαφτίζουν χαζό, τρελό, ονειροπαρμένο, 

επικίνδυνο κάποιες φορές... 

Ίσως να'ναι πιο εύκολο έτσι.. να σε αρχειοθετήσουν... να λύσουν το ''μυστήριο''.. 

να σε ξεδιαλύνουν μια και καλή... 

Μην κοιτάς να καταλάβεις γιατί σκέφτομαι όπως σκέφτομαι, γιατί αισθάνομαι, όπως αισθάνομαι... 

Έτσι περίεργα.... Έτσι αλλόκοτα... 

Απλά δέξου το... Δέξου το πως έτσι αισθάνομαι, πως τόσο πολύ με νοιάζει το κάθε τι... 

Πως έτσι χαλάω όλη την ενέργειά μου σε ανθρώπους που ''λείπουν''... 

Άστο το ''γιατί''... Πέτα το στην θάλασσα... 

Ίσως οι άνθρωποι που αγάπησα να ήταν κι εκείνοι  ''τρελοί'' κι  ''ονειροπαρμένοι''.. 

Ίσως να ήμουνα τόσο τυχερή... 

Μη με κλείνεις, μη με περιορίζεις, μη ζητάς να με ξεδιαλύνεις... Να χαρείς...

Σ.

Θάλασσα την σιωπή σου

  (Πρώτη δημοσίευση: 9 Γενάρη 2012)
Ήρθα και πάλι στην αγκαλιά σου θάλασσα, στο στέρνο σας το λυτρωτικό σίμωσα κύματα, να γίνω ένα με τους αφρούς, που ξεπηδούν στο χορό του φουρτουνιασμένου ωκεανού, στις ακτές να χυθώ και πάλι να με τραβήξει η δίνη των κυμάτων πίσω στην αγκαλιά τους. Έφερα μαζί τον εαυτό μου, να τον πάρεις στα απέραντα βάθη σου, να τον ακουμπήσεις απαλά στην δροσερή φωλιά σου, να τον νανουρίσεις σε έναν ύπνο λυτρωτικό, να τον λούσεις με φως, να τον κάμεις κύμα άφθαρτο, αμόλυντο, αδάμαστο...

Στέκω στις ακτές σου και παρατηρώ την δύναμή σου...Πώς με τρομάζει... Πώς πλημμυρίζει το μέσα μου η απεραντοσύνη σου, άναρχη, αιώνια αγαπημένη...! Προσπαθώ να φυλακίσω τους ήχους σου, την αλμύρα του αγέρα που φυσά απο τα έγκατά σου και μου φέρνει εδώ τους μυστικούς σου παλμούς. Τα σύννεφα αγκαλιά  κινούν σε έναν ανεξέλεγκτο, μεθυστικό χορό, θαρρείς ο ουρανός μεθυσμένος απο τις άγριες δονήσεις της και τους αχούς της, θέλησε να γίνει ένα με αυτή τη μαγική μυσταγωγία, να πάρει μερίδιο σε αυτή την ιεροτελεστία, να γίνει θάλασσα κι εκείνος... Σύννεφα γκρίζα, φορτωμένα, τί άραγε; Φορτωμένα καημούς; Φορτωμένα ανείπωτα; Φορτωμένα αγάπες που ήταν; Αγαπές που είναι; Φορτωμένα ουσία ζωής και θανάτου. Κινούνται νωχελικά, ζαλισμένα μέσα σε αυτή τη μεθυστική μυσταγωγία και στέκουν πάνω απο τους αφρούς των κυμάτων..

Μονάχα μία μικρή χαραμάδα χαρίζουν στο φως, να περάσει, να ρίξει τις ηλιαχτίδες του, να ριχτεί στης θάλασσας την αγκαλιά, να χρωματίσει το γκρίζο κάδρο με παρουσία αγγελική. Ο Θεός κυλά μέσα στο κάδρο μου στην αγκαλιά τούτης της ηλιαχτίδας, και μου ψιθυριζει ... ''Δεν είσαι μόνη μέσα σ'αυτό το κάδρο, ψυχή μου, δεν είσαι μονάχη...!'' Με την άκρη των ματιών μου πάντοτε στραμμένη προς την μικρή ηλιαχτίδα, αφήνομαι στις χοές σας κύματα, αφουγκράζομαι τα λόγια σας. Μου μιλάτε πάλι για αυτά που δεν θέλω να ξέρω, για τα μάτια που δεν θέλω πια να κοιτώ, μου ξυπνάτε αισθήματα που παλεύω σε λήθαργο να ρίξω... Δεν θέλω πια να ξέρω για όσους δεν είναι πια εδώ, δεν θέλω να ξέρω... Δεν θέλω να φροντίζω, δεν θέλω να πονώ στον πόνο τους. Μιλήστε μου για όσα είναι εδώ...! Μιλήστε μου για τα ταξίδια σας τα μακρινά σε άλλα κάδρα, σε άλλους κόσμους, σε άλλες ψυχές γενναίες, όμορφες... Μη μου μαρτυράτε όσα δεν θα'πρεπε να νοιώθω, μην μου καθρεφτίζετε την ψυχή τους. Θάλασσα την σιωπή σου...

Πουλιά πετούν πάνω απο τα κύματα και παίζουν μαζί τους σαν μικρά παιδιά. Μέσα στο κρύο του χειμώνα άλλος κανείς δεν παίζει μαζί σας κι εσείς νοιώθετε τόση μοναξιά... Το κρύο αρχίζει σιγά σιγά να διαπερνά το πανωφόρι μου, καθώς στέκω ώρα πολλή στην άκρη τούτης της προβλήτας. Τα μαλλιά μου γέμισαν αλμύρα, και καθώς σου ζητώ να σωπάσεις, φουσκώνεις τα κύματά σου, κι αγκαλιάζεις ολοένα πιο σφικτά τούτη την προβλήτα, τόσο που νοιώθω πως θα με κλείσεις για πάντα μέσα στα βάθη σου, να με τιμωρήσεις... Δεν θα σε επισκεπτώ για πολύ καιρό, αγαπημένη μου, συγχώρα με. Άλλο ν'ακούω δεν μπορώ, γι'αυτό που δεν είναι πια εδώ. Κι εσύ μου λες πολλά, τόσο πολλά... Δεν μπορώ να βοηθήσω ό,τι δεν είναι πια εδώ... Μην με βασανίζεις άλλο... Αντίο θάλασσα, αιώνια αγαπημένη μου, συγχώρα με, αντίο...

Απομακρύνομαι, με βήμα αργό, σχεδόν ανεπαίσθητο... Πατώ πάνω σε λιμνούλες αλμύρας, υπολείμματα αφημένα απ'των κυμάτων το πέρασμα πάνω σε τούτη την ξεχασμένη προβλήτα. Το κύμα δυναμώνει. Βροχή ξεσπά κι αρχίζω να επιταχύνω το βήμα μου μακριά απο τούτο το κάδρο... Μα λίγο πριν εγκαταλείψω, γυρνώ πίσω το βλέμμα. Ω, θάλασσα κακούργα, επιστρατεύεις όλη σου την ομορφιά στην στερνή τούτη ώρα, να μην μπορέσω να σ'αφήσω πίσω, να υπακούσω στην τρέλα σου... Παγιδεύω τούτη την εικόνα, την κλείνω στου μυαλού μου τα συρτάρια και σου στέλνω ένα γλυκό φιλί. Βάζω στ'ακουστικά να παίξει μία γλυκιά μελωδία που σου μοιάζει. Να μην σε ακούω πια, καθώς φωνάζεις να γυρίσω πίσω. Απομακρύνομαι πια απο τούτο το κάδρο... Και η γλυκιά μελωδία συνοδεύει απαλά την φυγή μου...

Σ.

Φέρω...εμένα!

Με αφορμή μία παρότρυνση για ανάρτηση...

Tο άκουσμα αυτού του τραγουδιού στο αυτοκίνητο, ερχόμενη για δουλειά...

Χαζεύοντας το χάραμα...

Χαζεύοντας την Άνοιξη,

που σήμερα κολυμπά ανάμεσα στον ήλιο και την μουντάδα του συννεφιασμένου ουρανού...

Δεν θέλω κανείς να περιμένει απο εμένα τίποτε άλλο, πέρα απο εμένα την ίδια...

Δεν κουβαλώ τίποτα άλλο στα μπαγκάζια μου παρά μόνο εμένα.

Φέρω μόνο τη Σταυρουλίτσα...

Οι τσεπούλες μου είναι άδειες...

Η βαλίτσα μου έχει μόνο αναμνήσεις, όνειρα και συναισθήματα...

 Δεν φέρω τίποτε άλλο. Τη Σταυρουλίτσα μόνο... ;-)
Σ.
''Look at me
There were more to see
There were more to be proud of..''

Στην αγκαλιά της Άνοιξης

Η Άνοιξη με τυλίγει, δροσίζει τα κενά, που αυλακώνουν παλιές πίκρες,

στης ψυχής επάνω την υδρόγειο..

Δρασκελίζει ποτάμια απο κρυστάλλινα δάκρυα καμωμένα,

ντύνει τον ουρανό με αστέρια-πυγολαμπίδες,

που παιχνιδίζουν, χτυπώντας τα διάφανα φτερά τους στου αγέρα μου το ανυπότακτο..

Κι είναι τόση η μαγεία,

να θωρείς τούτα τα αστέρια να τραμπαλίζουν στο μανδύα της ψυχής σου,

να καμώνουν σχηματα,

μορφές παλιών αγαπημένων, που χάθηκαν στης λήθης τους το έρεβος... 

Η Άνοιξη με τυλίγει ευωδίες, με ντύνει με το πέπλο της γαλήνης της το διάφανο,

έτσι που νοιώθω πως τίποτε δε μπορεί ν'ανταριάσει την ειρήνη ετούτη,

παρά μονάχα η γλυκιά αναστάτωση της ίδιας της Ομορφιάς.

Της άφθαρτης εκείνης ομορφιάς,

που αναλλοίωτη, γλιστρά μέσα απο τα κάδρα των εποχών και του αμείλικτου χρόνου

και κυλά αέναα μέσα στις φλέβες της πλάσης ολάκερης..

Κι ήρθε και πάλι η Άνοιξη

να με αδράξει στα δίχτυα της γαλήνης και της γλυκιάς αντάρας.

Γαλήνη κι ας όλα διαλύονται γύρω απο σένα αμείλικτα.

Κι έχει τόση γλύκα αλλιώτικη ετούτη η παράλογη εν θυέλλη γαλήνη...!

Ωσάν να στέκεσαι με το κεφάλι ψηλά,

το χαμόγελο κρεμασμένο στο μπαλκόνι της ψυχής σου,

και γύρω κατεδαφίσεις... Κατεδαφίσεις... Κατεδαφίσεις...

Αντάρα, σάμπως να θέλει η καρδιά να φτερουγίσει έξω απο του στέρνου σου τη θήκη,

να πετάξει ψηλά, να ενωθεί με της πλάσης την μεθυστική πνοή,

να γίνει χρυσό ηλιαχτίδας, που τρέχει ανάμεσα στα άγρια φυλλώματα,

να γίνει σπόρος που σπάει το χώμα και πρασινίζει κάτω απο το πέλμα σου,

να γίνει μπουμπούκι, να γίνει ανθός αμυγδαλιάς, κρεμασμένος στο σβέρκο της Ζωής...

Καρδιά σαν γλάρος που σκίζει τους αιθέρες...

Καρδιά σαν ψίθυρος που σε χαιδεύει...

Καρδιά σαν ουρανός... Καρδιά σαν φως... Καρδιά σαν ανθός...

Και οι γλυκές μουσικές να συνοδεύουν τον μεθυστικό χορό μου

πάνω στου σβέρκου της τις αυλακιές...

Η μουσική είναι το δοξάρι που λαξεύει τους ήχους της ψυχής...

Με ακούς; Το ακούς; Το νοιώθεις; Αφουγκράσου...!

Κι είναι οι ήχοι της αλλιώτικοι, απ'ό,τι έχεις γευτεί,

είναι χάδι τρυφερό, που παραμερίζει γλυκά τα κενά που αφήσαν οι θλίψεις του χθες,

έτσι που κοιτάς την πάλλουσα καρδιά σου να χορεύει ρυθμικά στής ψυχής τους ήχους,

έτσι που στέκεις μαγεμένος να κοιτάς, να την κοιτάς...

Να κοιτάς τα σημάδια που αφήσαν τα βήματα εκείνων που περπάτησαν μέσα της,

να χαϊδεύεις τα χνάρια που απόμειναν

και ένα γλυκό δάκρυ πλασμένο απο αγάπη και νοσταλγία να πέφτει πάνω τους,

να τα υγραίνει, να τα κάνει εύπλαστα, να ζωντανεύουν ξανά..

Να λες: Τίποτε δεν θα άλλαζα! Να λες: Ήρθε η Άνοιξη! 

Να λες: Έαρ μου γλυκύ..! Γλυκύ μου έαρ..!  

Σ. 

Φταίνε ή φταις;

Υπάρχουν άνθρωποι, που διαρκώς παιδεύουν τον εαυτό τους.
Επιλέγουν να δηλητηριάζουν την ψυχούλα τους, εμμένοντας στη λογική
οτι οι άλλοι γύρω τους είναι σκάρτοι, οι άλλοι τους πρόδωσαν, τους απογοήτευσαν,
τους έκαναν να νοιώσουν μόνοι, τους άφησαν πληγές...
Και είναι τόσο κρίμα να αναλώνουμε την ψυχή μας σε τέτοιου είδους σκέψεις...
Ας στραφούμε καλύτερα στο μέσα μας κι ας αρχίσουμε να ανιχνεύουμε τα δικά μας λάθη,
τις δικές μας ευθύνες, τις δικές μας αστοχίες.
Είναι λάθος να πιστεύουμε πως καθήκον μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο...
Καθήκον μας είναι να αλλάξουμε τον δικό μας κακότροπο, εσώτερο κόσμο.
Αυτό είναι το αποφασιστικό, καταλυτικό βήμα για να αλλάξει ο κόσμος ολόκληρος.
Όταν κατανοήσουμε αυτή τη λεπτή διαφορά, θα μάθουμε να βελτιώνουμε τον εαυτό μας
και σιγά σιγά θα αρχίσουμε να βλέπουμε και τις σχέσεις με τους γύρω μας να βελτιώνονται.
Ας μην βάζουμε την ψυχούλα μας σε λαβυρίνθους αποδόσεως ευθυνών,
ας μην αφήνουμε πικρίες να μαραίνουν τα άνθη της καρδιάς μας...
Η ευθύνη κρύβεται μέσα μου!
Και όταν ρίξω τις παρωπίδες του εγωισμού μου,
μπορεί με έκπληξη να διαπιστώσω οτι άνθρωποι που πριν κατηγορούσα πως με πρόδωσαν,
αξίζουν την συγνώμη μου...

Σ.

Τί ζητάς φίλε της καρδιάς;

Ρωτάς τί ζητώ. Τί λαχταρά η καρδιά μου, για να μπεις μέσα της, να φωλιάσεις εκεί, να είσαι φίλος της καρδιάς.. Φίλοι καρδιάς, καρδιακοί φίλοι.. Όμορφο ε?

 ''Το πιο απλό'', σου απαντώ. Το πιο απλό, μα και το πιο χρονοβόρο, αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει βορά χρόνου το δόσιμο σε έναν άλλο άνθρωπο.

Να εξετάζεις τα μάτια μου, να ανιχνεύεις εκεί όσα δεν ειπώνονται με λέξεις...

Να με αγκαλιάζεις, χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσω...

Να θυμάσαι μικρές λεπτομέρειες απο πράγματα που κάποτε σου είπα οτι αγαπώ και να με εκπλήσσεις ευχάριστα, προσπαθώντας να τα κάνεις πραγματικότητα. Να ακούς τις γκρίνιες και τις ανασφάλειές μου με υπομονή και κατανόηση.

Να με επιπλήττεις με κίνητρο αγάπης, θέλοντας να με κάνεις καλύτερη...

Να αποφεύγεις την κολακεία...

Να είσαι εκεί για μένα, σταθερά, αμετακίνητα, να μην είναι ρευστή η παρουσία σου στη ζωή μου, να μην είσαι εδώ μόνο όταν έχεις ανάγκη να πάρεις, να είσαι εδώ γιατί πήρες απόφαση, γιατί ανέλαβες την ευθύνη που συνεπάγεται το να είσαι δίπλα μου.

Να μην είμαι ένα χόμπι που θα σου περάσει, αλλα το σταθερό χέρι που κρατάς μέσα στο πέρασμα της ζωής.

Να μην ζητάς επιβεβαίωση του εγωισμού σου μέσα απο μένα, αλλα να δαμάζεις τον εγωισμό σου απο αγάπη για μένα.

Όλα αυτά αξιώνω εγώ να κάνω για την αγάπη σου. Κι αν η αγάπη αυτή καθρεφτιστεί και στα δικά σου μάτια, τότε τίποτε και κανείς δεν θα σε βγάλει απ'το περιβόλι της καρδιάς, φίλε μου καρδιακέ, καρδιακέ μου φίλε...

Υ.Γ. Για όλους αυτούς που πληγώθηκαν απο την φιλία, αλλά ποτέ δεν έπαψαν να πιστεύουν σε αυτή.

Σ.

Οι 11 ερωτήσεις της nin@s

Η nin@ με κάλεσε να απαντήσω σε 11 ερωτησούλες, τις οποίες βρήκα πολύ ιδιαίτερες και με μεγάλη μου χαρά αποφάσισα να απαντήσω στο κάλεσμά της.

1.Ποιό είναι το πρόσωπο που άλλαξε τη ζωή σου ριζικά?

Ένα ξωτικό, που έφερε πολλά και πήρε πολλά, χωρίς όμως νομίζω να έχει την πρόθεση... Σίγουρα πάντως είναι ένα αξιαγάπητο ξωτικό, και του αξίζουν τα καλύτερα. Αν μια μέρα τα βρεί, θα ήθελα να το δω ευτυχισμένο και να γεμίσω απο χαρά... :-)

2.Αξίζει να παλεύεις για μια αγάπη?
ΠΑΝΤΑ!!! Αρκεί να είσαι προετοιμασμένος, οτι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να φας τα μούτρα σου.. Ακόμη κι έτσι όμως, αξίζει...!

3.Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να συγχωρέσεις?
Το μέτριο δόσιμο, την άχαρη συμπεριφορά απέναντι στην αγάπη. Αγάπα ολοκληρωτικά ή μην αγαπάς καθόλου.

4.Ποιό χρώμα βάζεις στις άσχημες στιγμές της ζωής σου?
Διάφανο. Πλήρης απουσία χρώματος.. Η αλλιώς, όλα τα χρώματα μαζί σε εναλλαγές. Για μένα ο πόνος κρύβει μαχαίρια, αλλα κρύβει και διαμάντια. Όλα μας βοηθούν να φτάσουμε στον εαυτό μας και να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπο. Αν δεν πονέσεις, πώς θα αγγίξεις τον πόνο του άλλου;

5.Αν μάθαινες πως έχεις 24 ώρες ζωής τι θα έκανες?

Θα μάζευα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, παρόντες και απόντες, θα πηγαίναμε σε μία παραλία, και θα περνούσαμε όλη τη μέρα αγκαλιά, ακούγοντας τα κύματα...

6.Ποιό είναι το πιο μεγάλο σου όνειρο?
Να μοιραστώ τη ζωή μου με έναν άνθρωπο, που θα με κοιτάει πάντα στα μάτια και θα κρατάει πάντοτε το χέρι μου.  Να δημιουργήσουμε μαζί μια μεγάλη, αγαπημένη οικογένεια με πολλά πολλά παιδάκια...! :-)

7.Τι σημαίνει άνθρωπος για σένα?

Άνθρωπος για μένα σημαίνει προσφορά. Άνοιγμα στον διπλανό και διαρκή, αέναη φροντίδα για κάθε τι ζωντανό γύρω του.

8.Αν μπορούσες να έχεις μια υπερφυσική ιδιότητα ποια θα ήταν και γιατί?
Θα ήθελα να μπορούσα να σβήσω τον φόβο των ανθρώπων απέναντι στην αγάπη. Για να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να αγαπούν άφοβα, άδολα, ανεπιτήδευτα, σαν μικρά παιδιά.

10.Ποιό τραγούδι σε χαρακτηρίζει?

- ''Ο ακροβάτης''

(Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά και ποτέ δε κλαίει..
Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό, πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι,

κόντρα στον καιρό.. Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς..)
- ''Wish you were here'' Pink Floyd

(How I wish you were here. We're just two lost souls, swimming in a fish bowl, Year after year,
Running over the same old ground. What have we found? The same old fears. Wish you were here..)

- ''No ceiling'' - Eddie Vedder
(Sure as I am breathing, Sure as I'm sad, I'll keep this wisdom in my flesh...Love has got No Ceiling)

11.Τολμάς ή δεν τολμάς?

Τολμάω, όταν αγαπάω αληθινά. Όχι όμως πέρα απο τα όρια, που νοιώθω οτι μου βάζει ο άλλος. Αν νοιώσω, οτι ο άλλος ανοίγεται στην αγάπη μου, τολμάω δίχως δεύτερη σκέψη.

Αν κάποιος άλλος θέλει να συνεχίσει, με μεγάλη μου χαρά..!

Χορδές..

Τα βήματά μου μικρά, δειλά,
να αφουγκράζομαι τον παφλασμό τους,

καθώς χύνονται
πάνω στην θάλασσα της ασφάλτου.. 

Βαδίζω,
μ'όλες μου τις αισθήσεις οξυμένες..

Ν'αφουγκραστώ τους ψιθύρους,
τα καλέσματα,
τους παράλληλους παφλασμούς
από βήματα γνώριμα...

Γιατί, όπου και να στρέψω το βλέμμα,
η Ποίηση μου σιγοψιθυρίζει:

Κάψε το περίβλημα, άνθρωπε,
λούσου του ωκεανού το απέραντο,
ενδύσου του δειλινού το έρεβος...

Πώς αλλιώς;

Πώς αλλιώς θες
τα κόκκαλα που σε βαστούν ακέριο,
χορδές λυγερές να γενούν,
χορδές ευλύγιστες,

να κυματίζουν
πάνω από τον κόσμο ετούτο
τον πεπερασμένο;

Κι αφήνεσαι να γενείς
από ένας σωρός κόκκαλα άκαμπτα,

μια χούφτα χορδές εύπλαστες,
συνταιριασμένες σε λύρα μελωδική...

Η μια της άκρη ακουμπισμένη στη γης,
κι η άλλη χαμένη στων αστεριών τη μέθη...

Στης Ποίησης τα ακροδάχτυλα,

να τεντώνεσαι και να χαλαρώνεις
στη φούχτα της παλάμης της,

να σε αγγίζει άλλοτε απαλά,
άλλοτε βίαια..

Και γίνεσαι μουσική,
ξεχύνεις νότες,
μαγεύεις τον ήλιο,
ανταριάζεις τη θάλασσα,

γεννάς κύματα, γεννάς αστέρια, γεννάς φως~!

Και δεν σε νοιάζει αν οι χορδές σου σπάσουν,
διόλου δεν σε νοιάζει πια...

Γιατί όλα πια, είναι Ποίηση...

Σ.

Καθαρή αρχή..

Είναι πανέμορφο να αισθάνεσαι αυτή την διαπεραστική απεραντοσύνη της ζωής,

που απλώνεται μπροστά σου, γύρω σου, μέσα σου...!

Λυτρωτική δύναμη απο τα τραύματα που επουλώθηκαν,

μα άφησαν απέραντη γνώση και πολύτιμα μαθήματα πίσω τους,

καθαρμένη απο παράπονα και κακίες, σε ειρήνη με τον εαυτό σου και τους γύρω σου,

πλήρως συνειδητοποιημένη για το μονοπάτι που θέλεις ν'ακολουθήσεις

και τον ρυθμό που θέλεις να κρατήσεις στην πορεία σου...

Όταν απαλλαγεί κανείς απο φορτία παρελθόντος

(οι άνθρωποί σου δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ φορτίο,

κι ας ήταν η πηγή των δυσκολιών σου, κι ας μην βρίσκονται δίπλα σου,

είναι οι  καταστάσεις, αυτές που εγκλωβίζουν τον άνθρωπο..),

κερδίζει κάτι το ανεκτίμητο:

είναι απόλυτα ελεύθερος να τα κάνει όλα πάλι απο την αρχή!

Μια καθαρή αρχή, λουσμένη στο φως!

Και έτσι ξαφνικά νοιώθεις την ακατανίκητη ανάγκη να αγκαλιάσεις ολόκληρη την πλάση..!

Και κλείνεις και πάλι το μάτι στην ζωή...

Σ.

Αρκεί κι αυτό...

Μπορεί να αγαπάμε με όλη μας τη δύναμη τον άνθρωπο που στέκεται απέναντί μας...
Μπορεί πράγματι να τον αγαπάμε ανόθευτα, ειλικρινά... 

Με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες που συνοδεύουν την ανθρώπινη φύση μας... 

Μπορεί την αγάπη αυτή να την δείχνουμε με κάθε τρόπο, με όλη μας την γλυκύτητα, 

με όλη της διανοίας και της ψυχής μας την θέρμη... 

Μπορεί όμως ο άνθρωπος που αγαπάμε να μην είναι έτοιμος να δεχτεί την αγάπη αυτή...

Μπορεί ακόμη να μην δει ποτέ την αυθεντικότητα των συναισθημάτων μας...

Να μείνουμε στο μυαλό του ως κάτι αδιάφορο,  ή ακόμη ως κάτι ψεύτικο...

Ψεύτικο , ναι, μπορεί ακόμη κι αυτό...!

Δεν χρειάζεται να λυπούμαστε γι'αυτή την άδικη υστεροφημία,  

με την οποία μας στολίζουν ενίοτε οι αγαπημένοι μας...

Το είπαμε... Ο άνθρωπος δεν είναι πάντοτε έτοιμος να δεχτεί την αγάπη...

Ο άνθρωπος συχνά παγιδεύεται σε λαβυρίνθους...

Η αγάπη όμως που δώσαμε θα φωλιάζει πάντοτε μέσα του, ανεπαίσθητα, αθόρυβα, άδηλα, 

να φωτίζει τις σκιερές γωνιές της ψυχής του...

Κι ας μείνουμε στο έξω του μυαλό ως κάτι κάλπικο.

Αρκεί που εμείς ξέρουμε...

Αρκεί που εμείς βιώσαμε με αυθεντικότητα την αγάπη μας  για εκείνον...

Αρκεί κι αυτό...
Σ.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο, γλυκό χαμόγελο σε όλους/ες! Μην στενοχωριέστε!

Ό,τι και να σας βασανίζει, θα περάσει... Και θα'ρθει η Άνοιξη και πάλι...! :-)

Μάθημα σεβασμού

Ένα μάθημα, για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να σεβόμαστε τις επιλογές των ανθρώπων που αγαπάμε.. Ακόμη κι αν οι επιλογές τους κάποιες φορές μας πληγώνουν...

''-Πήγαινε καλέ μου.
-Δηλαδή δεν με αγαπάς;
-Σ'αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις να φύγω;
-Καθόλου..!
-Δεν πονάς;
-Πονάω.
-Τότε γιατί δεν κάνεις τίποτα;
-Κάνω...!
-Τί;
-Σε σέβομαι! Αν μπορείς να κοιτάξεις τα μάτια μου που είναι δακρυσμένα, αν μπορείς να δεις την καρδιά μου πόσο σ'αγαπά...! Aλλά όλα αυτά τα βάζω μετά από την δική σου ελευθερία. Πάνω απ'όλα εσύ. Εσύ τί θέλεις..Θέλω να κάτσεις κοντά μου επειδή μ'αγαπάς. Κάνε τις επιλογές σου. Εγώ θα είμαι πάλι μαζί σου κι ας είσαι μακριά.
-Μα πώς θα'σαι μαζί μου; Εγώ φεύγω! Εσύ τί θα κάνεις;
-Θα'μαι μαζί σου!
-Μα πώς θα'σαι μαζί μου; Αφού τώρα στρίβω στο δρόμο στο βάθος και χάθηκα πια.
-Θα'μαι μαζί σου. Εγώ θα'μαι μαζί σου. Γιατί εγώ θα σ'αγαπάω. Θα'μαι εδώ, αλλά θα'μαι εκεί. Θα'μαι απαλά. Δεν θα'μαι καταπιεστικά, ούτε ενοχικά, να σε πνίγω στις ενοχές, αλλά με απεριόριστο σεβασμό, με τεράστια υπομονή και πολύ μεγάλη αγάπη. Θα σε κυκλώνω, θα σε περικυκλώνω με την αγάπη μου... Μα εσύ θα είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος να ζήσεις τη ζωή σου μακριά από μένα...''

Μπορούμε να το κάνουμε αυτό;;;
Να περικυκλώνουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, να το τυλίγουμε στην προσευχή μας, δίχως να καταπιέζουμε..; Να το αφήνουμε να ακολουθεί τα μονοπάτια που επιθυμεί, χωρίς να του κλείνουμε τους δρόμους; Ακόμη κι αν οι δρόμοι αυτοί οδηγούν μακριά από εμάς...
Ας ζητήσουμε συγνώμη σε όλους τους δικούς μας ανθρώπους, για την ανεπάρκειά μας στην αγάπη. Στους παρόντες και στους απόντες. Κι αν κάποιος δικός μας άνθρωπος, έρθει με μία τέτοια συγνώμη μπροστά μας, ας του απαντήσουμε με μία αγκαλιά..Η ζεστή αγκαλιά κάνει θαύματα..!
Να είστε όλοι καλά!

Συντροφιές

Θα συντροφεύεις πολλούς αιώνες ακόμη τους βηματισμούς μου πάνω στο μετέωρο της ζωής ..? 

Μέρες αμέτρητες θα χαράξουν και θα σβήσουν στου δειλινού την απόχη, με σένα αγκιστρωμένο πάντοτε πάνω στου σβέρκου ετούτου την καμπύλη ...? 

Εσύ,  

που τριγυρνάς, ψάχνοντας σκονισμένη αστερόσκονη και έκπτωτους αγγέλους, 

εσύ, 

που όλο μου φεύγεις κι όλο πάνω μου γαντζώνεσαι, στην αγκαλιά μου, σαν μικρό παιδί... 

Πόσους αιώνες ακόμη θα αιωρούμαστε, ο ένας ακουμπώντας στη ράχη του άλλου , 

μα ποτέ αντικριστά, ποτέ κατάματα; 

Στην ακρούλα, εκεί, στην κορφή απ'τ'ακροδάχτυλά σου, μία σταγόνα έγνοιας ακούμπησα. 

Σαν κοιτάξεις, θα δεις τα μάτια μου ν'αντανακλούν ωκεανούς φροντίδας για σένα. 

Ρίξ'τη στη βροχή να χαθεί στο άσπιλο του νερού, ή, πιες την. 

 Μην σε κάψει μονάχα.

Βρέχει φωτιές απόψε, μικρέ μου ιχνηλάτη... 

Αγαπιόμαστε αφού...

Σ.

Γαλήνη

Λέω πως είναι τούτες οι μέρες, γαλήνιες μέρες, γεμάτες σκέψεις λευκές, καθαρές, πλήρεις ομορφιάς και μιας γλύκας, που ρέει απο μέσα μου και σκορπίζει παντού.. Κάπως έτσι νοιώθω τελευταία. Κι όμως, καμία έξω μου αλλαγή δεν έφερε τούτη τη γαλήνη , που βιώνω τόσο αναπάντεχα στη ζωή μου. Όλα κυλούν με τον ίδιο τρόπο, τον αργόσυρτο, τον ράθυμο, κι εγώ βαδίζω πάνω στου χρόνου το πέρασμα και ιχνηλατώ πάνω στις στροφές του, ψάχνοντας να δω τα γδαρσίματα, που αφήσαν πίσω τους τα απότομα φρεναρίσματα των προηγούμενων, των πρότερων περαστικών..

Τόσο καιρό μάκραινα τα μαλλιά μου, τα άφηνα να με τυλίξουν, να με αγκαλιάσουν, να γίνουν χερούλια να πιαστεί απο πάνω τους η ελπίδα, να την σύρω μαζί μου, να την φέρω μέσα μου και να την αιχμαλωτίσω...όσο πιο βαθιά, τόσο πιο καλά... Μα, ήρθε η γαλήνη... Τόσο αθόρυβα, τόσο αναπάντεχα, να μου ψιθυρίσει, πως, τίποτε δεν έχω ''ανάγκη'', τίποτε έξω απο μένα. Πως όλα βρίσκονται κρυμμένα εδώ μέσα, πως είμαι αυτάρκης μέσα στην ένδειά μου. Και έκοψα τα μαλλιά μου. Γιατί δεν είχα ανάγκη πια να αγκιστρωθεί πάνω τους καμία ελπίδα. Άρχισα να τα ψηλαφώ, κι ένοιωσα στιγμιαία, πως κάτι λείπει, κάτι πολύτιμο, κάτι αγαπητό, μα μέσα σε όλες αυτές τις απώλειες του περασμένου χρόνου, τί θλίψη να μου προκαλέσει κάτι τόσο ελάχιστο; Σαν ζήσεις μεγάλες θλίψεις, οι μέτριες σου είναι τόσο ασήμαντες, που προσπερνούν σαν κρύο αεράκι.

Ξυπνώ το πρωι, κοιτώ τον ουρανό και αφήνομαι στη σαγήνη της ομορφιάς του. Η φύση έγινε γλυκιά μου συντροφιά, τροφοδοτεί τον αφελή συναισθηματισμό μου με ρομαντισμούς, που κάθε άλλος θα περιγελούσε. Οι προσευχές μου γλύκαναν κι αυτές πολύ, χώρεσαν πιο πολλούς, κι η εικόνα του Χριστού με κοιτά πιο γλυκά, με ποτίζει γαλήνη ανείπωτη... Και η αγάπη μου για τους απόντες, κι αυτή, ολοένα μεγαλώνει...
Σ.

Με αφορμή της ''γιορτής''

Είναι πολύ όμορφο να έχεις κάποιον να προσέχεις, να αγαπάς... Μιλώ για την ιδιαίτερη εκείνη σχέση ανάμεσα σε δύο ψυχές, που κοιτούν η μία την άλλη απευθείας μέσα στο πυρήνα της ύπαρξής τους. Είναι τόσο όμορφο να έχεις κάποιον να σκέφτεσαι, να φροντίζεις, να αγαπάς, να αγωνιάς για αυτόν, να προσπαθείς να φέρεις το χαμόγελο στα χείλη του κάθε φορά που είναι κατσούφης, να είσαι εκεί να ακούς την γκρίνια του, όταν είναι αγχωμένος, να τον προσγειώνεις, όταν ενθουσιάζεται με το παραμικρό, να είσαι μια ανοικτή αγκαλιά, μια αστείρευτη πηγή έγνοιας και φροντίδας, κάθε μέρα της ζωής του.

Μα είναι εξίσου όμορφο να νοιώθεις κι εσύ ο ίδιος αυτή τη φροντίδα, αυτή την αγάπη, απο μάτια αγαπημένα. Να νοιώθεις πως κάποιος εκεί έξω σε σκέφτεται, σε αγαπά και θέλει να σε δει χαρούμενο. Πως έχεις κι εσύ να λαμβάνεις αγάπη με αυτόν τον ιδιαίτερο, ξεχωριστό τρόπο, που μόνο δυο ψυχές ενωμένες με τα φτερά της αγάπης μπορούν να βιώσουν. Κάποιον να σε σκέφτεται και να τον σκέφτεσαι... κάποιον να σε αγαπά και να τον αγαπάς. Κάποιον να ξυπνά το πρωϊ και να είσαι η πρώτη σκέψη του... Υπάρχει μεγαλύτερος πλούτος απο αυτόν;

Με αφορμή λοιπόν τη σημερινή ''γιορτή'', η οποία δεν είναι τίποτε παραπάνω παρά μια υπενθύμιση, εύχομαι σε όλον τον κόσμο να βιώσει σήμερα, και κάθε μέρα, αυτή τη γλυκιά φροντίδα, με τρόπο αμοιβαίο και ουσιαστικό, όπως αρμόζει στις ψυχούλες μας.. :-)

Σ.

Το παιδί μέσα μας

Τελευταία έχω αρχίσει να παρατηρώ ακόμη πιο έντονα το κάθε τι γύρω μου. Παρατηρώ με όλες τις αισθήσεις μου οξυμένες, σαν να ανακάλυψα ξαφνικά οτι ακούω, βλέπω, οσφρίζομαι, ψηλαφώ...  Παρατηρώ και ανακαλύπτω θαύματα και μυστικά, απο πάντα απλωμένα μπροστά στα μάτια της ψυχής μου, αόρατα μέχρι σήμερα, αδιάφορα, θολά... Μα ξάφνου, νοιώθω σαν να έπεσαν απο τα μάτια μου τα λέπια της αδιαφορίας, της εθελούσιας τύφλωσης, και βρίσκουν όλα μαγικά την θέση τους στα δώματα της ψυχής μου. Όλα τούτα τα ξενιτεμένα θαύματα, επιστρέφουν στην αρχέγονη πατρίδα τους, πανηγυρίζουν την επιστροφή απο την χώρα της πρόσκαιρης λήθης, στην χώρα της ψυχής.

Τα βήματά μου με οδήγησαν και πάλι στο απόμερο εκκλησάκι.Φάνταζε τόσο αυτάρκες, τόσο όμορφο μέσα στον πλούτο της σιγής του, μέσα στην πληρότητα της ερημιάς του... Περπάτησα με βήμα αργόσυρτο, σχεδόν τελετουργικό στην μικρή αυλή, άγγιξα ελαφρά, ωσάν να ψηλαφίζω στα χέρια μου το πιο ιερό πράγμα στον κόσμο, την ξύλινη πόρτα, μπήκα στο εκκλησάκι το φωτισμένο μονάχα απο το ημίφως του μικρού καντηλιού, και στάθηκα στη γωνίτσα να παρατηρώ... Κόσμος πηγαινοερχόταν, ένα κουρασμένο γεροντάκι, μία κυρία τυλιγμένη στο ακριβό παλτό της, μία έφηβη κοπέλα, σχεδόν λαχανιασμένη, τρέχοντας να προλάβει τις υποχρεώσεις της ημέρας, αγωνιώντας να προλάβει να χωρέσει στην τρέλα της ημέρας, λίγες στιγμές ομορφιάς και αθανασίας..

Κόσμος να έρχεται, κόσμος να φεύγει κι εγώ να παρατηρώ... Όλες αυτές οι μορφές, που μπαίνουν με λαχτάρα να σπάσουν την απόλυτη σιγή σε τούτο το μικρό, απόμερο εκκλησάκι, έχουν στα πρόσωπά τους ένα μικρό παιδί. Μπορούσα να το δω καθαρά να ξεπηδά μέσα απο τα σκληρά χαρακτηριστικά του ''εξημερωμένου'' πια ανθρώπου, που ερχόταν να αναπαυτεί για λίγες στιγμές στην άκρη ετούτη. Και τότε συνειδητοποίησα πως όλοι μας, κάθε άνθρωπος, είναι αυτό το μικρό παιδί, που κάνει όνειρα, που σκοντάφτει και βάζει τα κλάματα, που ξανασηκώνεται και συνεχίζει με πείσμα να προσπαθεί ξανά και ξανά, που κάνει νάζια, που πεισμώνει και μένει με τα χέρια σταυρωμένα και τα φρύδια συνοφρυωμένα κάποιες φορές, αν δεν γίνει το δικό του, που λαχταρά μέσα στην ψυχούλα του το θαύμα, την ομορφιά, το ανεπιτήδευτο, το καθαρό...

Κάποιοι άνθρωποι έχουν κρατήσει στην επιφάνεια αυτό το παιδάκι, και κοιτώντας τα μάτια τους, αναγνωρίζεις αμέσως αυτή την αθωότητα, αυτή την γλυκιά μέθη της απόλυτης εμπιστοσύνης στην καλοσύνη και στην αγάπη των άλλων, κι ας βλέπουν μαχαίρια στα θηκάρια των ανθρώπων που πλησιάζουν.. Και είναι τόσο μεθυστική, ανεκτίμητη η εικόνα των ανθρώπων αυτών, που κρατούν στην επιφάνεια την παιδική τους ψυχή και βαδίζουν στην ζωή με την αγκαλιά τους πάντα ανοικτή, και τα όπλα τους πάντα στο έδαφος αφημένα...! Υπάρχουν όμως και εκείνοι, που μακιγιάρουν με όποιον τρόπο μπορούν την παιδική τους μορφή και προσπαθούν να προφυλάξουν την ψυχή τους, χτίζοντας τείχη, φορώντας μάσκες και εφευρίσκοντας άμυνες. Βάζουν στο θηκάρι τους τα όπλα του φόβου, της κακίας, της έπίθεσης, όπλα πάντοτε οπλισμένα, να σβήσουν πάση θυσία τα χνάρια του παιδιού που ζει,αναπνέει, ονειρεύεται και ελπίζει.. Μα το παιδί αυτό ξεπηδά πάντοτε, βρίσκει εξόδους, έρχεται στην επιφάνεια κάθε πονεμένης μορφής, απλώνει τα χέρια σε ανοικτή αγκαλιά και ζητά ξανά, όσα του αρνηθήκαμε.

Παρατηρώ, παρατηρώ και ακροβατώ πάνω στα υψωμένα χέρια, που απλώνει το παιδί στην ψυχή των ανθρώπων γύρω μου.. Ακροβατώ πάνω σε παιδικά χέρια, υψωμένα στο ουρανό, υψωμένα σε ικεσία, σε προσευχή, σε κραυγή πίστης, πίστης στην καλοσύνη, στην ατελεύτητη Αγάπη, στην  αιώνια ανοικτή αγκαλιά. Ένα μικρό παιδάκι μέσα σε κάθε ανθρώπινο βλέμμα... Και με αυτή την νέα αλήθεια, φυλαγμένη στο θηκάρι μου, απομακρύνομαι με δέος απο το μικρό εκκλησάκι και συνεχίζω να περπατώ στους δρόμους του κόσμου, ρίχνοντας το βλέμμα μου στα παιδικά μάτια, στα παιδικά πρόσωπα, του κάθε ανθρώπου γύρω μου, μέσα μου, μακριά μου... Και είναι τόσο όμορφη η εικόνα όλων τους..! Ακόμη και εκείνων με τα οπλισμένα όπλα... Γιατί πίσω απο την σκληράδα των χαρακτηριστικών, έμαθα πια, να αναγνωρίζω το μικρό παιδί μέσα τους... Και είναι ο κόσμος πια τόσο όμορφος, γεμάτος παιδικές ματιές, και αμόλυντα χαμόγελα...!

Σ.

Μην έχεις τις κλειστές σου

Χαμογελώ και σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά~!

Σε σένα, σε σένα, ναι, μην αναρωτιέσαι...!

Θα μου πεις, γιατί να το κάνω αυτό για σένα, που αλλού πια υφαίνεις τις μέρες της ζωής σου, 

με άλλους φίλους αναμετράς τις χαρές και τους πόθους σου... 

Γιατί σήμερα ξύπνησα και μία φωνούλα μέσα μου φώναξε πως πολύ σε αγαπώ, 

και θυμήθηκα την τραχιά, πρωτόγονη παιδικότητά σου, 

ήρθε αυτό το κατσούφικο παιδάκι να με ξυπνήσει με ένα γλυκό, σιωπηλό βλέμμα, 

μου τράβηξε τα σεντόνια, με σκούντηξε και μου άπλωσε το χέρι..

Σου στέλνω την αγκαλίτσα μου, με όλη μου την αγάπη!!!

Κι αν σήμερα ήταν λίγο κατσούφικη η μέρα σου, κι αν έχεις τις κλειστές σου, 

άκου αυτήν την εκπομπούλα και ίσως νοιώσεις την αγκαλιά μου να σε συντροφεύει 

και ίσως πεις πως δεν θέλεις να είσαι πια κατσούφης 

και πάρεις κάποιο φιλαράκι σου, να βγείτε βολτούλα, να γελάσετε μαζί, 

να μοιραστείτε τις στιγμούλες της ημέρας... :-)

Όταν έχεις τις κλειστές σου

Σ.

Το ''θέλω'' και το ''κάνω'' στο τώρα

Ηρθε νομίζω η στιγμή να μιλήσω για κάτι που πάντα γυροφέρνω,

κάνω ομόκεντρους κύκλους γύρω του, το σημαδεύω, αλλά ποτέ δεν το αγγίζω...

το κοιτώ μονάχα με την άκρη του ματιού μου.

Και μπορώ να το κάνω με χαμόγελο στα χείλη και αισιοδοξία, γιατί νομίζω πως  έχω φτάσει στο σημείο αυτό, που βλέπω την ζωή μονάχα ως δώρο.
Και δοξάζω τον Θεό, που είμαι υγιής.

Μιλώ για την ασθένεια. Για την ασθένεια που οδηγεί στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής.

Πολλοί άνθρωποι έχουν ζήσει αυτή την απώλεια, έχουν ίσως βιώσει απο κοντά τον αγώνα κάποιου δικού τους ανθρώπου να κρατηθεί στη ζωή

και να ζήσει τις στιγμές που του έχουν χαριστεί, όσο πιο έντονα και ουσιαστικά γίνεται.

Και ίσως κάποιοι να έχουν ζήσει αυτή τη στιγμή του ''αποχαιρετισμού''.

Απο όλες τις στιγμές μιας τέτοιας δύσκολης  πορείας, η στιγμή του αποχαιρετισμού

φαντάζει στο μυαλό μου σαν ένας τεράστιος βράχος ακουμπισμένος στο στέρνο.

Πάντοτε η ζωή μας κάνει αλαζόνες...

Αλαζόνες οτι πάντα θα έρχονται κι άλλες, νέες ευκαιρίες, να μιλήσουμε, να λύσουμε τις διαφορές μας, να αγκαλιάσουμε, να πούμε αυτά που ποτέ δεν είπαμε.

Τί ανόητη η αλαζονεία αυτή της ζωής...!

Και είναι τόσο δύσκολο να αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, οτι δεν θα μπορέσει να ξανακάνει περίπατο στην θάλασσα με τον αγαπημένο του φίλο,

ούτε να γελάσει μαζί του και να τον πειράξει για τον περίεργο τρόπο που σουφρώνει τα χείλη του όταν πεισμώνει..

Αυτο το ''τελευταία φορά'', δεν το αντιλαμβάνεται ποτέ και το αφήνει να περνά, να κυλά, δίχως να κάνει και να πει όσα θα ήθελε να πει.

Το φέρει εκ των υστέρων σαν γλυκόπικρη ανάμνηση στο μυαλό του, μετανοιώνοντας:

''Ας είχα πει τότε, πόσο θα μου λείψει,

ας του είχα κάνει το χατήρι να πάμε σε εκείνο το γωνιακό μαγαζάκι με τα νόστιμα μεζεδάκια,

ας είχα παίξει εκείνο το ''θάρρος και αλήθεια'', που με προκαλούσε τόσες φορές να παίξουμε, όταν ήθελε να με ξεγελάσει να του μιλήσω...''

Τέτοιες κι ένα σωρό άλλες, παρόμοιες σκέψεις, γιατί πάντα σκεφτόμαστε οτι θα υπάρξει κι άλλη ευκαιρία, οτι η ζωή είναι άπειρη, οτι οι τσακωμοί και οι γελοίες διαμάχες μας είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο...

Τί χαζοί, μικροί άνθρωποι είμαστε κάποιες φορές...
Τί θα λέγατε να κάνετε όλα όσα θα θέλατε να κάνετε με τους αγαπημένους σας, όχι σήμερα,

αλλά ΤΩΡΑ; ;-)

Σ.